του Λουκά Τσουκνίδα
Μια παλιότερη ταινία (2003), το ”16 years of alcohol”, βρίσκει τώρα το δρόμο προς τις ελληνικές αίθουσες. Η πρώτη ταινία του Σκοτσέζου Ρίτσαρντ Τζόμπσον, καθώς ακολούθησαν δυο ακόμα προσπάθειες με υποδεέστερα αποτελέσματα, είναι βασισμένη στο βιβλίο του ίδιου με τίτλο ”Alcohol” και έχει αυτοβιογραφικό χαρακτήρα.
Ο Φράνκι, μεγαλώνοντας, έχει σαν είδωλο τον χαρισματικό αλλά αμφιλεγόμενο οικογενειάρχη πατέρα του. Όταν εκείνος διαλύει την οικογένεια και καταντά αλκοολικός, ο νεαρός φτάνει στην εφηβεία χωρίς πατρική φιγούρα και με μια ιδιαίτερη έλξη στο αλκοόλ και τη βία. Όντας εμφανώς πιο οξυδερκής από τους υπόλοιπους της συμμορίας του, ειδικά από τον αντίζηλό του Μίλερ, θα προσπαθήσει να σώσει την παρτίδα με τη βοήθεια του έρωτα...
Ο Τζόμπσον, ξεκινά με μια σκηνή όπου ο Φράνκι κείτεται σε ένα πλακόστρωτο σοκάκι του Εδιμβούργου έτοιμος να αντιμετωπίσει τη μοίρα του. Με αλλεπάλληλα φλασ-μπακ μας ταξιδεύει από την παιδική ηλικία, διαμέσου της εφηβείας, στην ενηλικίωση και πίσω στο σοκάκι για την ολοκλήρωση της αρχικής σκηνής. Βλέπουμε την παιδική αθωότητα να μετασχηματίζεται σε αδικαιολόγητη οργή και τη διάθεση για αλλαγή και αυτοβελτίωση να συντρίβεται πάνω στην ίδια την αιτία που την προκαλεί, τον έρωτα.
Η επιρροή από το κουρδιστό πορτοκάλι και την ”καράτε” υποκουλτούρα είναι εμφανής στη δράση των τεσσάρων νεαρών συμμοριτών. Ισοπεδώνουν ότι βρουν μπροστά τους όμως όταν ο Φράνκι δείξει την αρχηγική του φυσιογνωμία η δομή της συμμορίας θα ραγίσει. Αυτή είναι η αφορμή ώστε ο χαρισματικός νεαρός να βρει μια πιο ταιριαστή σε αυτόν τύχη.
Ερωτεύεται, προσπαθεί να ξεφύγει από τον εαυτό του αλλά επιδεικνύει τάσεις αυτοκαταστροφής καθώς κατευθύνεται με μαθηματική ακρίβεια προς την τραγωδία που ο θεατής υποπτεύεται από την αρχή.
Η διαρκής αφήγηση είναι κάπως επιτηδευμένη, η φωτογραφία είναι εξαιρετική, η μουσική νοσταλγική για τους τριάντα και κάτι και κάποιες σκηνές είναι αξιομνημόνευτες. Πάρα πολύ καλές οι ερμηνείες με πιο αξιόλογη αυτή του Κέβιν Μακίντ δηλαδή του Τόμι από το ”Trainspotting”.
Οι υπόλοιπες
Βγαίνει στις αίθουσες σε επανέκδοση για τα δέκα χρόνια από το θάνατο του Κριστόφ Κισλόφσκι, η πολυβραβευμένη του ταινία, ”Η διπλή ζωή της Βερόνικα” με την πανέμορφη Ιρέν Ζακόμπ.
Αξιόλογο και απολαυστικό το μουσικό ντοκιμαντέρ ”Σεβίλλη: Νότια πλευρά”, για την τσιγγάνικη συνοικία της Σεβίλλης, με αναφορές στα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα υπό τους ήχους παθιασμένων αυτοσχέδιων φλαμένγκο.
Το ”Ask the dust” είναι το αυτοκαταστροφικό λαβ-στόρι ενός συγγραφέα για μια μεξικάνα στην Καλιφόρνια του ”κραχ”. Πομπώδες και κουραστικό όπως ο πρωταγωνιστής του.
Βγαίνουν επίσης, η ιστορική σαπουνόπερα των αδελφών Σκοτ, ”Τριστάνος και Ιζόλδη”, το μεγάλο σε διάρκεια Γαλλικό δράμα ”Βασιλιάδες & Βασίλισσα”, η Γαλλική ”επίδοξη” (αλλά συμπαθητική) κωμωδία ”Palais Royal” και το απαράδεκτο βίντεο-γκειμ-που-έγινε-ταινία του μήνα, ”Bloodrayne”.
