Υπερτιμημένες ταινίες που πήραν Όσκαρ
Τα λέμε έξω από τα δόντια και «θάβουμε» τα πιο υπερτιμημένα φιλμ που κέρδισαν το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, χωρίς κανείς να καταλάβει τον λόγο.
Η ζωή δεν είναι δίκαιη ας μη γελιόμαστε. Όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε μεγαλοφώνως πρόκειται για μια πικρή αλήθεια με την οποία πρέπει να μάθουμε να ζούμε. Φυσικά οι αδικίες της δεν σταματούν μόνο στο σχολείο, στις δουλειές, στις σχέσεις αλλά υπάρχουν και στην Τέχνη και δη στον κινηματογράφο. Αποφασίσαμε λοιπόν να βγάλουμε το φτυάρι μας και να «θάψουμε» όλες εκείνες τις ανθυπόμετριες υπερτιμημένες ταινίες που βρέθηκαν να σηκώνουν το αγαλματίδιο των Όσκαρ χωρίς να το αξίζουν και τόσο, μιας και είχαν κυκλοφορήσει πολύ καλύτερές τους τη χρονιά που βραβεύτηκαν. Θα μιλήσουμε μόνο για φιλμ που κατέκτησαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας κι όχι για εκείνες που βρέθηκαν ανάμεσα στις υποψηφιότητες γιατί τότε δεν θα μας έφτανε μόνο ένα άρθρο.
Ερωτευμένος Σαίξπηρ (1999)
Το στόρι είναι ομολογουμένως ενδιαφέρον και ιντριγκαδόρικο. Ο Σαίξπηρ βρίσκει τη μούσα του, που θα τον εμπνεύσει να γράψει το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", στο πρόσωπο μιας αριστοκράτισσας, αγνοώντας ότι συμμετέχει στο θίασό του μεταμφιεσμένη σε άνδρα. Το καστ επίσης μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον πολλά υποσχόμενο αφού συγκεντρώνει τους: Τζόζεφ Φάινς, Γκουινέθ Πάλτροου, Τζέφρι Ρας, Τζούντι Nτεντς, Μπεν Άφλεκ, Τομ Γουίλκινσον, Κόλιν Φερθ. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα μοιάζει άνευρο παρά τα εντυπωσιακά σκηνικά και τα υπέροχα κουστούμια των πρωταγωνιστών. Θυμίζει περισσότερο ταινία που θα γεμίσει το μεσημεριανό πρόγραμμα του σαββατοκύριακου σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι. Αν μάλιστα σκεφτείς ότι κέρδισε το αντιπολεμικό αριστούργημα του Στίβεν Σπίλμπεργκ τη λίστα; Ποιο; που ήταν υποψήφιο την ίδια χρονιά τότε μια παραπάνω αδικία θα τη νιώσεις.
Argo (2012)
Το Argo δεν ήταν κακή ταινία, ας μην υπερβάλλουμε. Ωστόσο κανείς δεν θυμάται ότι η ταινία του Μπεν Άφλεκ κατάφερε να κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας του 2012. Η Ακαδημία δυστυχώς αρέσκεται να βραβεύει όλα αυτά τα βαρύγδουπα πολεμικά δράματα που προσπαθούν να μιλήσουν στην πατριωτική καρδιά των θεατών, παραλλάσσοντας μάλιστα σε καίρια σημεία την ιστορία όπως συνέβη κι εδώ. Η πραγματική ιστορία διάσωσης έξι Αμερικάνων στην Τεχεράνη του 1980 αποδίδεται με τρόπο βαρετό μιας και αναλώνεται σε σεναριακές υπερβολές και ξεθυμασμένες ερμηνείες. Αντίθετα αγνοήθηκε η σπαραξικάρδια Αγάπη του Χάνεκε και το Django του φίλου μας του Κουέντιν Ταραντίνο.
Χορεύοντας με τους Λύκους (1991)
Το Χορεύοντας με τους Λύκους είναι μια από τις πιο κλασικές ταινίες του 1990. Βγήκε στις αίθουσες στην αυγή της δεκαετίας κι έτυχε θερμής υποδοχής- ειδικά από τους θεατές κυρίως λόγω του αβανταδόρικου στόρι της. Στη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου, ένας αξιωματικός ζητά να μετατεθεί στην παραμεθόριο κι εκεί έρχεται σ' επαφή με τον ινδιάνικο πολιτισμό. Αρκετά μετά την προβολή της η μία μετά την άλλη οργανώσεις Ιθαγενών Αμερικάνων κατηγόρησαν τον δημιουργό της ταινίας Ρόμπερτ Ρέντφορντ Κέβιν Κόστνερ για τον τρόπο με τον οποίο απεικόνισε την ιστορία τους. Πέραν αυτού, την ίδια χρόνια στην ίδια κατηγορία βρέθηκαν υποψήφια Τα Καλά Παιδιά του Μάρτιν Σκορσέζε που σκαρφαλώνουν άνετα στην εικοσάδα των καλύτερων ταινιών της ιστορίας ολόκληρου του παγκόσμιου σινεμά, αποκαθηλώνοντας το Χορεύοντας με τους Λύκους και τινάζοντας την οσκαρική του χρυσόσκονη.
Crash (2006)
To 2005 είχε γίνει μεγάλος ντόρος για τη βράβευση του Crash με το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Πρόκειται για μια από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις που το κοινό διερωτάται αν δώσανε στον παρουσιαστή λάθος χαρτάκι. Ο Πωλ Χάγκις παρουσίασε μια εύπεπτη σπονδυλωτή ταινία που καταδεικνύει το θέμα του ρατσισμού επενδύοντας σε όλα τα εύκολα κλισέ που θα μπορούσε να βρει προκειμένου να κερδίσει τη συμπάθειά μας. Ακόμη κι ο Ματ Ντίλον δεν μπορεί να περισώσει την ταινία παρά την εξαιρετική του ερμηνεία, την ώρα που όλη η ομάδα παραγωγής του συγκλονιστικού Brokeback Mountain ακόμη το φυσάει και δεν κρυώνει για την απώλεια του χρυσού αγαλματιδίου.
Slumdog Millionaire (2009)
Tον Danny Boyle θα τον προσκυνούμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα ό,τι κι αν συμβεί κυρίως για το ότι είναι ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από το Trainspotting, αλλά και το 28 Days Later. Το 2009 κατάφερε να κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας για μια από τις πιο άνισες επιλογές της φιλμογραφίας του. Δεν σημαίνει φυσικά ότι το Slumdog Millionaire ήταν κακή ταινία, κάθε άλλο. Παρά τις τηλεοπτικές του αναφορές και την εύκολη συγκίνηση που προσέφερε παραμένει ένα φιλμ, που οι περισσότεροι αγνοούν ότι κατέχει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, δείγμα του ότι δεν άντεξε στον χρόνο που είναι πάντα κι ο καλύτερος κριτής.
Την ίδια χρονιά μάλιστα το Milk αλλά και το βαθιά υποτιμημένο φιντσερικό Curious Case of Benjamin Button άξιζαν περισσότερο να σηκώσουν το αγαλματίδιο του Θείου Όσκαρ.
Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Μέρες (1957)
Δίχως άλλο η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Ιουλίου Βερν παραμένει ένα από τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα της χρυσής εποχής του αμερικανικού κινηματογράφου που διαδραματίστηκε στη θρυλική δεκαετία του 1950. Με ιλιγγιώδες κόστος παραγωγής για την εποχή προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα για 140 πλατό, 8552 ζώα, 74.000 κοστούμια και πάνω από 68.000 κομπάρσους τα νούμερα ακόμη και σήμερα προκαλούν σοκ. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα ειδικά αν το παρακολουθήσεις σήμερα, μοιάζει υπερφίαλο μιας και αναλώνεται στο θέαμα και στα πλουμιστά σκηνικά του, αντί να εμβαθύνει στο μοναδικό κείμενο του Βερν. Μια επιφανειακή ταινία που δεν άξιζε να πάρει το βραβείο Όσκαρ ειδικά από τη στιγμή που είχε απέναντί της τις 10 Εντολές ή το The King and I.
O Σοφέρ της Κυρίας Ντέϊζι (1990)
Αν κάναμε ένα γρήγορο γκάλοπ για να βγάλουμε τον πιο αγαπημένο καρατερίστα των τελευταίων δεκαετιών τότε το όνομα του Μόργκαν Φρίμαν θα σκαρφάλωνε με άνεση στην κορυφή της λίστας των απαντήσεων. Ένας από τους πλέον χαρακτηριστικούς ρόλους του, ήταν εκείνος του σοφέρ της κυρίας Ντέϊζι (βραβευμένη με Όσκαρ ‘Α Γυναικείου Ρόλου η Τζέσικα Τάντι) στην ομώνυμη ταινία που εξερευνά τη ζωή της Daisy Werthan μέσα από την απροσδόκητη φιλία της με τον οδηγό της.
Ωστόσο όσο κι αν δεν θέλουμε να κακοκαρδίσουμε τον φίλο μας τον Μόργκαν η ταινία βαδίζει σε εύπεπτα μονοπάτια κι αποφεύγει να πάρει καλλιτεχνικά ρίσκα προκειμένου να αναδείξει τα βαθύτερα προβλήματα και τις κοινωνικές ανισότητες της εποχής, προτιμώντας να κρατά μια απόσταση από όλα και να μην πάρει ουσιαστική θέση. Μέσα σε όλα είχε να ανταγωνιστεί και τα αριστουργηματικά My Left Foot και τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών της ίδιας χρονιάς που, όπως και να το κάνουμε, ήταν κλάσεις ανώτερα σε καλλιτεχνικό επίπεδο.
Ερωτευμένος Σαίξπηρ (1999)
Το στόρι είναι ομολογουμένως ενδιαφέρον και ιντριγκαδόρικο. Ο Σαίξπηρ βρίσκει τη μούσα του, που θα τον εμπνεύσει να γράψει το "Ρωμαίος και Ιουλιέτα", στο πρόσωπο μιας αριστοκράτισσας, αγνοώντας ότι συμμετέχει στο θίασό του μεταμφιεσμένη σε άνδρα. Το καστ επίσης μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον πολλά υποσχόμενο αφού συγκεντρώνει τους: Τζόζεφ Φάινς, Γκουινέθ Πάλτροου, Τζέφρι Ρας, Τζούντι Nτεντς, Μπεν Άφλεκ, Τομ Γουίλκινσον, Κόλιν Φερθ. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα μοιάζει άνευρο παρά τα εντυπωσιακά σκηνικά και τα υπέροχα κουστούμια των πρωταγωνιστών. Θυμίζει περισσότερο ταινία που θα γεμίσει το μεσημεριανό πρόγραμμα του σαββατοκύριακου σε ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι. Αν μάλιστα σκεφτείς ότι κέρδισε το αντιπολεμικό αριστούργημα του Στίβεν Σπίλμπεργκ τη λίστα; Ποιο; που ήταν υποψήφιο την ίδια χρονιά τότε μια παραπάνω αδικία θα τη νιώσεις.
Argo (2012)
Το Argo δεν ήταν κακή ταινία, ας μην υπερβάλλουμε. Ωστόσο κανείς δεν θυμάται ότι η ταινία του Μπεν Άφλεκ κατάφερε να κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας του 2012. Η Ακαδημία δυστυχώς αρέσκεται να βραβεύει όλα αυτά τα βαρύγδουπα πολεμικά δράματα που προσπαθούν να μιλήσουν στην πατριωτική καρδιά των θεατών, παραλλάσσοντας μάλιστα σε καίρια σημεία την ιστορία όπως συνέβη κι εδώ. Η πραγματική ιστορία διάσωσης έξι Αμερικάνων στην Τεχεράνη του 1980 αποδίδεται με τρόπο βαρετό μιας και αναλώνεται σε σεναριακές υπερβολές και ξεθυμασμένες ερμηνείες. Αντίθετα αγνοήθηκε η σπαραξικάρδια Αγάπη του Χάνεκε και το Django του φίλου μας του Κουέντιν Ταραντίνο.
Χορεύοντας με τους Λύκους (1991)
Το Χορεύοντας με τους Λύκους είναι μια από τις πιο κλασικές ταινίες του 1990. Βγήκε στις αίθουσες στην αυγή της δεκαετίας κι έτυχε θερμής υποδοχής- ειδικά από τους θεατές κυρίως λόγω του αβανταδόρικου στόρι της. Στη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου, ένας αξιωματικός ζητά να μετατεθεί στην παραμεθόριο κι εκεί έρχεται σ' επαφή με τον ινδιάνικο πολιτισμό. Αρκετά μετά την προβολή της η μία μετά την άλλη οργανώσεις Ιθαγενών Αμερικάνων κατηγόρησαν τον δημιουργό της ταινίας Ρόμπερτ Ρέντφορντ Κέβιν Κόστνερ για τον τρόπο με τον οποίο απεικόνισε την ιστορία τους. Πέραν αυτού, την ίδια χρόνια στην ίδια κατηγορία βρέθηκαν υποψήφια Τα Καλά Παιδιά του Μάρτιν Σκορσέζε που σκαρφαλώνουν άνετα στην εικοσάδα των καλύτερων ταινιών της ιστορίας ολόκληρου του παγκόσμιου σινεμά, αποκαθηλώνοντας το Χορεύοντας με τους Λύκους και τινάζοντας την οσκαρική του χρυσόσκονη.
Crash (2006)
To 2005 είχε γίνει μεγάλος ντόρος για τη βράβευση του Crash με το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Πρόκειται για μια από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις που το κοινό διερωτάται αν δώσανε στον παρουσιαστή λάθος χαρτάκι. Ο Πωλ Χάγκις παρουσίασε μια εύπεπτη σπονδυλωτή ταινία που καταδεικνύει το θέμα του ρατσισμού επενδύοντας σε όλα τα εύκολα κλισέ που θα μπορούσε να βρει προκειμένου να κερδίσει τη συμπάθειά μας. Ακόμη κι ο Ματ Ντίλον δεν μπορεί να περισώσει την ταινία παρά την εξαιρετική του ερμηνεία, την ώρα που όλη η ομάδα παραγωγής του συγκλονιστικού Brokeback Mountain ακόμη το φυσάει και δεν κρυώνει για την απώλεια του χρυσού αγαλματιδίου.
Slumdog Millionaire (2009)
Tον Danny Boyle θα τον προσκυνούμε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα ό,τι κι αν συμβεί κυρίως για το ότι είναι ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από το Trainspotting, αλλά και το 28 Days Later. Το 2009 κατάφερε να κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας για μια από τις πιο άνισες επιλογές της φιλμογραφίας του. Δεν σημαίνει φυσικά ότι το Slumdog Millionaire ήταν κακή ταινία, κάθε άλλο. Παρά τις τηλεοπτικές του αναφορές και την εύκολη συγκίνηση που προσέφερε παραμένει ένα φιλμ, που οι περισσότεροι αγνοούν ότι κατέχει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, δείγμα του ότι δεν άντεξε στον χρόνο που είναι πάντα κι ο καλύτερος κριτής.
Την ίδια χρονιά μάλιστα το Milk αλλά και το βαθιά υποτιμημένο φιντσερικό Curious Case of Benjamin Button άξιζαν περισσότερο να σηκώσουν το αγαλματίδιο του Θείου Όσκαρ.
Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Μέρες (1957)
Δίχως άλλο η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Ιουλίου Βερν παραμένει ένα από τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα της χρυσής εποχής του αμερικανικού κινηματογράφου που διαδραματίστηκε στη θρυλική δεκαετία του 1950. Με ιλιγγιώδες κόστος παραγωγής για την εποχή προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα για 140 πλατό, 8552 ζώα, 74.000 κοστούμια και πάνω από 68.000 κομπάρσους τα νούμερα ακόμη και σήμερα προκαλούν σοκ. Παρόλα αυτά το αποτέλεσμα ειδικά αν το παρακολουθήσεις σήμερα, μοιάζει υπερφίαλο μιας και αναλώνεται στο θέαμα και στα πλουμιστά σκηνικά του, αντί να εμβαθύνει στο μοναδικό κείμενο του Βερν. Μια επιφανειακή ταινία που δεν άξιζε να πάρει το βραβείο Όσκαρ ειδικά από τη στιγμή που είχε απέναντί της τις 10 Εντολές ή το The King and I.
O Σοφέρ της Κυρίας Ντέϊζι (1990)
Αν κάναμε ένα γρήγορο γκάλοπ για να βγάλουμε τον πιο αγαπημένο καρατερίστα των τελευταίων δεκαετιών τότε το όνομα του Μόργκαν Φρίμαν θα σκαρφάλωνε με άνεση στην κορυφή της λίστας των απαντήσεων. Ένας από τους πλέον χαρακτηριστικούς ρόλους του, ήταν εκείνος του σοφέρ της κυρίας Ντέϊζι (βραβευμένη με Όσκαρ ‘Α Γυναικείου Ρόλου η Τζέσικα Τάντι) στην ομώνυμη ταινία που εξερευνά τη ζωή της Daisy Werthan μέσα από την απροσδόκητη φιλία της με τον οδηγό της.
Ωστόσο όσο κι αν δεν θέλουμε να κακοκαρδίσουμε τον φίλο μας τον Μόργκαν η ταινία βαδίζει σε εύπεπτα μονοπάτια κι αποφεύγει να πάρει καλλιτεχνικά ρίσκα προκειμένου να αναδείξει τα βαθύτερα προβλήματα και τις κοινωνικές ανισότητες της εποχής, προτιμώντας να κρατά μια απόσταση από όλα και να μην πάρει ουσιαστική θέση. Μέσα σε όλα είχε να ανταγωνιστεί και τα αριστουργηματικά My Left Foot και τον Κύκλο των Χαμένων Ποιητών της ίδιας χρονιάς που, όπως και να το κάνουμε, ήταν κλάσεις ανώτερα σε καλλιτεχνικό επίπεδο.
