Ταξίδι με "τα τραγούδια των στίχων" του Δ. Φαραού

Πώς, αλήθεια, φτιάχνεται ένα τραγούδι; «Πρώτα βρίσκουμε τα λόγια…» τραγουδούσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης στα μακρινά 80s. Δεν μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα ότι αυτό συμβαίνει παντού. Στην ελληνική λαϊκή δισκογραφία όμως, ο στίχος φαίνεται να αποτελεί σχεδόν από μόνος του το βαρόμετρο για το εάν ένα τραγούδι θα «μιλήσει» στους ακροατές του· για το αν θα τους αγγίξει και για το εάν θα το βάλουν στη ζωή τους.

Πιθανότατα για τον λόγο αυτό υπήρχε σε όλη την σύγχρονη ελληνική ιστορία μια μακρά γενεαλογία εξαιρετικών Ελλήνων στιχουργών, οι οποίοι δεν έκαναν ποτέ ποίηση ούτε διεκδίκησαν δάφνες ποιητών, αλλά που τα τραγούδια τους μελοποιήθηκαν και μετά ταξίδεψαν.

Τέτοια στόφα φαίνεται να είναι και ο πρωτοεμφανιζόμενος νεαρός στιχουργός Διονύσης Φαραός που συστήνεται στο ελληνικό κοινό με το νέο βιβλίο των Εκδόσεων Αιγόκερως, το οποίο τιτλοφορείται «Τα τραγούδια των στίχων μου» και μόλις κυκλοφόρησε. Ο Φαραός στιχουργεί με τόλμη και φαντασία- κάτι που δικαιολογείται από την ηλικία του (είναι κάτω των 30 ετών), αλλά εκείνο που ξαφνιάζει είναι η ωριμότητα και η ευαισθησία.

Μια ευαισθησία που ταιριάζει- ας με συγχωρέσει ο δημιουργός- σε ποιητή.

Αντιγράφω από το σημείωμά του: «Το έναυσμά μου ήταν εξ αρχής να αποτυπώσω τις σκέψεις, τους προβληματισμούς, τα όνειρα και γενικότερα τις εικόνες της φαντασίας και του κόσμου μου, με έμμετρο τρόπο, απευθυνόμενος πάντα, όπως έχει αναφέρει κι ο σπουδαίος Άλκης Αλκαίος, σε ένα φανταστικό υποκείμενο που θα επιθυμούσε να ντύσει τους στίχους μου με μουσική. Φανταστικά ταξίδια, προσδοκίες, απογοήτευση, διάψευση, αλλά κι ελπίδα συνυπάρχουν στις λέξεις και τις σκέψεις μου, όπως και στις ζωές μας. Εύχομαι στα ταξίδια μου αυτά, στους προβληματισμούς, καθώς και στις προσδοκίες μου, να βρω συνοδοιπόρους όσους, διαβάζοντας τους στίχους μου, αναγνωρίσουν σημάδια ενός γνώριμου για εκείνους κόσμου».

Το «Τα τραγούδια των στίχων μου» είναι το πρώτο δείγμα ενός νέου δημιουργού για τον οποίο θα ακούσουμε πολλά και καλά.