11 υπέροχες γιορτινές βιβλιο-προτάσεις
Οι καλύτερες προτάσεις ξένης πεζογραφίας για να διαβάσετε ή να δωρίσετε φέτος τις γιορτές.
από τον blogger Πατριάρχη Φώτιο
Άγγλοι, Γάλλοι, Αμερικανοί, Γερμανοί, Ρώσοι, Ισπανοί, Λατινοαμερικάνοι κ.ά. γράφουν, μετατρέπουν σε λέξεις τον κόσμο τους, επινοούν προεκτάσεις της πραγματικότητας, φαντάζονται σενάρια ζωής. Και κάποιοι δημιουργικοί μεταφραστές αποδίδουν τα βιβλία τους στα ελληνικά, ώστε να μπορεί ο καθένας από εμάς να γευτεί λίγη από τη λογοτεχνική μαγεία ολόκληρου του κόσμου. Ιδού:
1. Γκαϊτό Γκαζντάνοφ, “Το φάντασμα του Αλεξάντρ Βολφ”, μετ. Ε. Μπακοπούλου, Αντίποδες 2015
Ο Βολφ, επειδή έφτασε στο χείλος του θανάτου σε μια εμφυλιακή μάχη, αλλά δεν πέθανε, άλλαξε τρόπο σκέψης και ζωής, συνάντησε τη μοίρα και την απέφυγε, φιλοσόφησε πάνω σ’ αυτήν και έφτιαξε, σύμφωνα με τα λόγια του αφηγητή, μια “ιδιότυπη φιλοσοφία”. Το έργο του Γκαζντάνοφ κινείται μεταξύ μυστηρίου και μυθιστορήματος ιδεών κι εφαρμόζει όσα λέγονται με λόγια και παραβολές στην ίδια την υπόθεση…
2. Λεονάρδο Παδούρα, “Αιρετικοί”, μετ. Κ. Αθανασίου, Καστανιώτης 2015.
Οι “Αιρετικοί” (ο τίτλος υποδεικνύει τον προσανατολισμό της ανάγνωσης) απλώνονται σε πολλές ιστορίες Εβραίων, μια του Ντανιέλ, μια του Ελίας, μια της Ιουδήθ, για να δείξουν πόσο οι άνθρωποι που ξεφεύγουν από το γράμμα του νόμου θεωρούνται εξοβελιστέοι, διώκονται, ατιμάζονται, αφού βγήκαν από την ιδεολογική θρησκευτική μάντρα και επέλεξαν να εφαρμόσουν μια άλλη γραμμή ζωής. Η αστυνομική δέση δίνει ρυθμό στο ογκώδες μυθιστόρημα και προκαλεί ενδιαφέρον, αλλά ευτυχώς η αιρετικότητα σαν νήμα διαπερνά το κείμενο και προσφέρει το βάθος που χρειάζεται για να καταξιωθεί.
3. Γκράχαμ Γκρην, “Η Δύναμις και η Δόξα”, μετ. Μ. Ζαχαριάδου, Πόλις 2015
Όλη η ένταση του μυθιστορήματος στηρίζεται στο κυνήγι ενός ιερέα από τις αρχές του Μεξικό, σε μια προσπάθεια να εξαφανιστεί η πίστη στη σοσιαλιστική κοινωνία. Ο Γκρην είναι εξαιρετικός μάστορας σε ορισμένες σκηνές, που αναδεικνύουν άλλοτε με θριλερικό τρόπο το τεταμένο κλίμα κι άλλοτε με λατινοαμερικάνικη αργοπορία τη σκονισμένη ακινησία. Όποιος διαβάζει το μυθιστόρημα, στέκεται πάνω στις αλληγορικές εικόνες, αναγνωρίζει σκηνές της Αγίας Γραφής, πείθεται ότι ο Χριστός έρχεται και επανέρχεται στο πέρασμα των αιώνων ως απλός άνθρωπος, ως αμαρτωλός ιερέας, ως διωκόμενο θύμα…
4. Ραφαέλ Τσίρμπες, “Στην άκρη του γκρεμού”, μετ. Β. Κνήτου, Κέδρος 2015
Η κρίση χτύπησε την Ισπανία εξίσου με την Ελλάδα και ανάλογα περιστατικά φτώχιας, ανεργίας, οικογενειακών δραμάτων συναντάμε και εκεί. Με κέντρο έναν φόνο ο συγγραφέας απλώνεται σε όλη την κοινωνία της μικρής επαρχιακής πόλης, για να δείξει τη φθορά και τις παράπλευρες απώλειες της ύφεσης. Ο Τσίρμπες, παρά τα άπειρα δεδομένα και τις πολυάριθμες γωνιές που αποπροσανατολίζουν τον αναγνώστη, έχει κάνει πολλή και καλή δουλειά, αποδίδοντας ποικίλες λεπτομέρειες της κρίσης, στην καθημερινότητα ενός μέσου Ισπανού, με όλα τα μικρά και μεγάλα ποταμάκια που διαρρέουν τη ζωή των κατοίκων μιας μικρής βαλτώδους πόλης.
5. Bernhard Schlink, “Η γυναίκα στη σκάλα”, μετ. Α. Στραγαλινός, Κριτική 2015
Όταν ο ζωγράφος απεικόνισε τη σύζυγο του πλούσιου εντολοδόχου του, δεν περίμενε ότι θα την ερωτευτεί και θα την πάρει από εκείνον, αλλά συνάμα δεν μπορεί να ξεχάσει το έργο του και συχνά πυκνά πηγαίνει στο σπίτι του συλλέκτη για να διορθώσει φθορές που παρουσιάζονται. Στην ουσία λοιπόν έχουμε δύο κοινότοπα μοτίβα που συγκλίνουν σε ένα ενιαίο πλαίσιο: το έργο τέχνης ως συμπύκνωση μιας ιστορίας και η μοιραία γυναίκα που οδηγεί σε έναν προδομένο έρωτα. Και πάνω σ’ αυτό το συνηθισμένο δίπτυχο φυτρώνουν πολλές παραφυάδες, από τον ρόλο της τέχνης μέχρι τη θέση της γυναίκας ως θύματος αλλά και ως θύτη κι από την έννοια της προδοσίας και αυτήν της ιδιοκτησίας μέχρι τις ψυχολογικές διακυμάνσεις του έρωτα προς τη γυναίκα και προς τη ζωγραφική.
6. Αντόν Τσέχοφ, “Ο απρόβλεπτος κύριος Τσέχοφ”, μετ. Σ. Αργυροπούλου, Μεταίχμιο 2015
Ο Τσέχοφ μας κάνει να γελάσουμε με τις αναποδιές που βρίσκουν τους χαρακτήρες τους. Οι ιστορίες διαβάζονται γρήγορα, η περιέργεια δεν λείπει, η ρωσική ζωή στήνει μπροστά μας πίνακες πολύχρωμους, κοινωνικά εύγλωττους, με ποικιλία, με χαρακτηριστικά εσταντανέ, με αστειότητες που πηγάζουν από μια κοινωνία διαφορετική και εν πολλοίς απόμακρη. Όμως το γέλιο δεν είναι το μόνο όπλο του Ρώσου συγγραφέα. Πολλές από τις ιστορίες του διακρίνονται από ευαισθησία, συγκίνηση, μια ιδεαλιστική προσέγγιση του ανθρώπου, χωρίς να χάνεται η άκρως ρεαλιστική τους βάση. Άρα τρία είναι τα είδη διηγημάτων των οποίων πολύ καλά δείγματα είδα στη συλλογή: τα αμιγώς κωμικά, που μου άρεσαν επειδή γέλασα με τη σάτιρα, τα αφηγηματικά, που ξεχωρίζουν με τον χειρισμό της υπόθεσης, και τα έμπλεα νοήματος, που άφησαν το μήνυμά τους σαν λεπτό άρωμα.
7. Herman Koch, “Εξοχικό με πισίνα”, μετ. Ι. βαν Ντάικ Μπαλτά, Μεταίχμιο 2015
Ο Κοχ καταφέρνει σε όλο το έργο να δείξει μαεστρία στην αφήγηση, κυρίως στις ιατρικές λεπτομέρειες (πρωταγωνιστής είναι ένας γιατρός ο οποίος αποφασίζει να πάρει εκδίκηση), λεπτομέρειες που κάνουν το έργο ωμό και απηνές, αλλά και στην ψυχολογία του κεντρικού χαρακτήρα, ο οποίος οδηγείται σε θανατηφόρες αποφάσεις, έξω από την ιατρική δεοντολογία και έξω από την αίσθηση της αβεβαιότητας για κάτι που δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Εξαιρετικό βιβλίο. Γραμμένο με αίσθηση της έντασης, της τραγικότητας και της οδύνης. Εκπληκτική ανάγνωση, που κάνει τον αναγνώστη να αγγίζει την αίσθηση του θρίλερ και τη φόρτιση των γεγονότων και των ανθρώπινων παθών, καθώς και την καθαρτική δράση της ατμόσφαιρας.
8. Ζορζ Σιμενόν, “Στριπτήζ”, μετ. Α. Μακάρωφ, Άγρα 2015
Ένας μικρόκοσμος σε γαλλικό καμπαρέ χάνει την ισορροπία του, όταν εμφανίζεται η ταραχοποιός ενζενί. Κι εκεί που υπήρχαν οι φιλίες και οι ανταγωνισμοί, νέοι κραδασμοί διαταράσσουν την ισορροπία, καθώς παίζεται ένα παιχνίδι εξουσίας: η καθεστηκυία σύζυγος, η ώριμη πρώτη ερωμένη και η νεαρότατη επελθούσα ανταγωνίστρια. Ο Σιμενόν δεν γράφει ένα ακόμα αστυνομικό, αλλά ένα πολύ καλό ψυχολογικό, αφού ξέρει να χειρίζεται ψυχολογίες και συναισθήματα, κίνητρα και πάθη, σε μια μαεστρική συμφωνία.
9. Juan Gabriel Vásquez, “Οι πληροφοριοδότες”, μετ. Α. Κυριακίδης, Ίκαρος 2015
Ο δημοσιογράφος Γκαμπριέλ Σαντόρο γράφει ένα βιβλίο μαρτυρία για τη Σάρα Γκούτερμαν, γηραιά πλέον Εβραία της Μπογκοτά που μικρό κορίτσι έφυγε με τους γονείς της από τη ναζιστική Γερμανία και κατέφυγε στην Κολομβία. Η πρώτη αρνητική κριτική που δέχεται είναι από τον πατέρα του, επειδή νιώθει τύψεις, επειδή έδωσε κάποιες πληροφορίες στις αρχές. Ο Vásquez χρησιμοποιεί κατάλληλα τις αφηγηματικές τεχνικές, για να δείξει την τραγικότητα ενός προσώπου, τη χρησιμότητα της λήθης, την απάτριδα μοίρα των εξορίστων αλλά και την ανάγκη τους να ζήσουν εξ αρχής ανάμεσα σε δυο ταυτότητες.
10. Wolfgang Herrndorf, “Βερολίνο, γεια”, μετ. Α. Στραγαλινός, Κριτική 2015
Ένα Λάντα ενώνει τον έφηβο Μάικ Κλίνγκενμπεργκ, που βιώνει την περιθωριοποίηση και είναι απογοητευμένος ερωτικά, και τον Αντρέι Τσιχάτσοφ ή Τσικ, Ρώσο εμιγκρέ, που είναι πιο προχωρημένος και ξεβγαλμένος. Η φυγή από το σπίτι τους φέρνει στους γερμανικούς δρόμους κατά τις καλοκαιρινές διακοπές κι έτσι ξεκινά ένα μυθιστόρημα μαθητείας το οποίο εξελίσσεται σε road novel. Το “Βερολίνο, γεια” είναι ένας αποχαιρετισμός στην παιδικότητα, καθώς ο τρόπος για να ενηλικιωθεί ο μικρός Μάικ είναι ο δρόμος, η περιπέτεια, η έξοδος από το περιβάλλον της οικογένειας.
11. Χάινριχ Μπελ, “Ομαδικό πορτρέτο με μια κυρία”, μετ. Μ. Ζαχαριάδου, Πόλις 2015
Μια περίεργη κοπέλα, αισθησιακή και συνάμα αποστασιοποιημένη από τις εύκολες ηδονές, καλόκαρδη όσο και εσωστρεφής, μεγαλώνει στη Γερμανία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ερωτεύεται έναν Σοβιετικό κρατούμενο. Αγιοποίηση ή πολιτικό ντοκουμέντο; Η βιογραφία της Λένι είναι μια σειρά από σημειώσεις, όπου καταγράφονται τα γεγονότα, με έμφαση σε απειράριθμες λεπτομέρειες, σημειώνονται οι πληροφοριοδότες, και παρακολουθείται στενά η έρευνα που έκανε ο συγγραφέας, με αποτέλεσμα να διαβάζουμε τη βιογραφία… μιας βιογραφίας. Έτσι, χτίζεται το πορτρέτο μιας γυναίκας που ασυναίσθητα πηγαίνει κόντρα στις συνθήκες της χιτλερικής Γερμανίας, με μια αφελή καλοσύνη, με μια αυθόρμητη γοητεία, με μια ανέγγιχτη αγνότητα.
Άγγλοι, Γάλλοι, Αμερικανοί, Γερμανοί, Ρώσοι, Ισπανοί, Λατινοαμερικάνοι κ.ά. γράφουν, μετατρέπουν σε λέξεις τον κόσμο τους, επινοούν προεκτάσεις της πραγματικότητας, φαντάζονται σενάρια ζωής. Και κάποιοι δημιουργικοί μεταφραστές αποδίδουν τα βιβλία τους στα ελληνικά, ώστε να μπορεί ο καθένας από εμάς να γευτεί λίγη από τη λογοτεχνική μαγεία ολόκληρου του κόσμου. Ιδού:
1. Γκαϊτό Γκαζντάνοφ, “Το φάντασμα του Αλεξάντρ Βολφ”, μετ. Ε. Μπακοπούλου, Αντίποδες 2015
Ο Βολφ, επειδή έφτασε στο χείλος του θανάτου σε μια εμφυλιακή μάχη, αλλά δεν πέθανε, άλλαξε τρόπο σκέψης και ζωής, συνάντησε τη μοίρα και την απέφυγε, φιλοσόφησε πάνω σ’ αυτήν και έφτιαξε, σύμφωνα με τα λόγια του αφηγητή, μια “ιδιότυπη φιλοσοφία”. Το έργο του Γκαζντάνοφ κινείται μεταξύ μυστηρίου και μυθιστορήματος ιδεών κι εφαρμόζει όσα λέγονται με λόγια και παραβολές στην ίδια την υπόθεση…
2. Λεονάρδο Παδούρα, “Αιρετικοί”, μετ. Κ. Αθανασίου, Καστανιώτης 2015.
Οι “Αιρετικοί” (ο τίτλος υποδεικνύει τον προσανατολισμό της ανάγνωσης) απλώνονται σε πολλές ιστορίες Εβραίων, μια του Ντανιέλ, μια του Ελίας, μια της Ιουδήθ, για να δείξουν πόσο οι άνθρωποι που ξεφεύγουν από το γράμμα του νόμου θεωρούνται εξοβελιστέοι, διώκονται, ατιμάζονται, αφού βγήκαν από την ιδεολογική θρησκευτική μάντρα και επέλεξαν να εφαρμόσουν μια άλλη γραμμή ζωής. Η αστυνομική δέση δίνει ρυθμό στο ογκώδες μυθιστόρημα και προκαλεί ενδιαφέρον, αλλά ευτυχώς η αιρετικότητα σαν νήμα διαπερνά το κείμενο και προσφέρει το βάθος που χρειάζεται για να καταξιωθεί.
3. Γκράχαμ Γκρην, “Η Δύναμις και η Δόξα”, μετ. Μ. Ζαχαριάδου, Πόλις 2015
Όλη η ένταση του μυθιστορήματος στηρίζεται στο κυνήγι ενός ιερέα από τις αρχές του Μεξικό, σε μια προσπάθεια να εξαφανιστεί η πίστη στη σοσιαλιστική κοινωνία. Ο Γκρην είναι εξαιρετικός μάστορας σε ορισμένες σκηνές, που αναδεικνύουν άλλοτε με θριλερικό τρόπο το τεταμένο κλίμα κι άλλοτε με λατινοαμερικάνικη αργοπορία τη σκονισμένη ακινησία. Όποιος διαβάζει το μυθιστόρημα, στέκεται πάνω στις αλληγορικές εικόνες, αναγνωρίζει σκηνές της Αγίας Γραφής, πείθεται ότι ο Χριστός έρχεται και επανέρχεται στο πέρασμα των αιώνων ως απλός άνθρωπος, ως αμαρτωλός ιερέας, ως διωκόμενο θύμα…
4. Ραφαέλ Τσίρμπες, “Στην άκρη του γκρεμού”, μετ. Β. Κνήτου, Κέδρος 2015
Η κρίση χτύπησε την Ισπανία εξίσου με την Ελλάδα και ανάλογα περιστατικά φτώχιας, ανεργίας, οικογενειακών δραμάτων συναντάμε και εκεί. Με κέντρο έναν φόνο ο συγγραφέας απλώνεται σε όλη την κοινωνία της μικρής επαρχιακής πόλης, για να δείξει τη φθορά και τις παράπλευρες απώλειες της ύφεσης. Ο Τσίρμπες, παρά τα άπειρα δεδομένα και τις πολυάριθμες γωνιές που αποπροσανατολίζουν τον αναγνώστη, έχει κάνει πολλή και καλή δουλειά, αποδίδοντας ποικίλες λεπτομέρειες της κρίσης, στην καθημερινότητα ενός μέσου Ισπανού, με όλα τα μικρά και μεγάλα ποταμάκια που διαρρέουν τη ζωή των κατοίκων μιας μικρής βαλτώδους πόλης.
5. Bernhard Schlink, “Η γυναίκα στη σκάλα”, μετ. Α. Στραγαλινός, Κριτική 2015
Όταν ο ζωγράφος απεικόνισε τη σύζυγο του πλούσιου εντολοδόχου του, δεν περίμενε ότι θα την ερωτευτεί και θα την πάρει από εκείνον, αλλά συνάμα δεν μπορεί να ξεχάσει το έργο του και συχνά πυκνά πηγαίνει στο σπίτι του συλλέκτη για να διορθώσει φθορές που παρουσιάζονται. Στην ουσία λοιπόν έχουμε δύο κοινότοπα μοτίβα που συγκλίνουν σε ένα ενιαίο πλαίσιο: το έργο τέχνης ως συμπύκνωση μιας ιστορίας και η μοιραία γυναίκα που οδηγεί σε έναν προδομένο έρωτα. Και πάνω σ’ αυτό το συνηθισμένο δίπτυχο φυτρώνουν πολλές παραφυάδες, από τον ρόλο της τέχνης μέχρι τη θέση της γυναίκας ως θύματος αλλά και ως θύτη κι από την έννοια της προδοσίας και αυτήν της ιδιοκτησίας μέχρι τις ψυχολογικές διακυμάνσεις του έρωτα προς τη γυναίκα και προς τη ζωγραφική.
6. Αντόν Τσέχοφ, “Ο απρόβλεπτος κύριος Τσέχοφ”, μετ. Σ. Αργυροπούλου, Μεταίχμιο 2015
Ο Τσέχοφ μας κάνει να γελάσουμε με τις αναποδιές που βρίσκουν τους χαρακτήρες τους. Οι ιστορίες διαβάζονται γρήγορα, η περιέργεια δεν λείπει, η ρωσική ζωή στήνει μπροστά μας πίνακες πολύχρωμους, κοινωνικά εύγλωττους, με ποικιλία, με χαρακτηριστικά εσταντανέ, με αστειότητες που πηγάζουν από μια κοινωνία διαφορετική και εν πολλοίς απόμακρη. Όμως το γέλιο δεν είναι το μόνο όπλο του Ρώσου συγγραφέα. Πολλές από τις ιστορίες του διακρίνονται από ευαισθησία, συγκίνηση, μια ιδεαλιστική προσέγγιση του ανθρώπου, χωρίς να χάνεται η άκρως ρεαλιστική τους βάση. Άρα τρία είναι τα είδη διηγημάτων των οποίων πολύ καλά δείγματα είδα στη συλλογή: τα αμιγώς κωμικά, που μου άρεσαν επειδή γέλασα με τη σάτιρα, τα αφηγηματικά, που ξεχωρίζουν με τον χειρισμό της υπόθεσης, και τα έμπλεα νοήματος, που άφησαν το μήνυμά τους σαν λεπτό άρωμα.
7. Herman Koch, “Εξοχικό με πισίνα”, μετ. Ι. βαν Ντάικ Μπαλτά, Μεταίχμιο 2015
Ο Κοχ καταφέρνει σε όλο το έργο να δείξει μαεστρία στην αφήγηση, κυρίως στις ιατρικές λεπτομέρειες (πρωταγωνιστής είναι ένας γιατρός ο οποίος αποφασίζει να πάρει εκδίκηση), λεπτομέρειες που κάνουν το έργο ωμό και απηνές, αλλά και στην ψυχολογία του κεντρικού χαρακτήρα, ο οποίος οδηγείται σε θανατηφόρες αποφάσεις, έξω από την ιατρική δεοντολογία και έξω από την αίσθηση της αβεβαιότητας για κάτι που δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Εξαιρετικό βιβλίο. Γραμμένο με αίσθηση της έντασης, της τραγικότητας και της οδύνης. Εκπληκτική ανάγνωση, που κάνει τον αναγνώστη να αγγίζει την αίσθηση του θρίλερ και τη φόρτιση των γεγονότων και των ανθρώπινων παθών, καθώς και την καθαρτική δράση της ατμόσφαιρας.
8. Ζορζ Σιμενόν, “Στριπτήζ”, μετ. Α. Μακάρωφ, Άγρα 2015
Ένας μικρόκοσμος σε γαλλικό καμπαρέ χάνει την ισορροπία του, όταν εμφανίζεται η ταραχοποιός ενζενί. Κι εκεί που υπήρχαν οι φιλίες και οι ανταγωνισμοί, νέοι κραδασμοί διαταράσσουν την ισορροπία, καθώς παίζεται ένα παιχνίδι εξουσίας: η καθεστηκυία σύζυγος, η ώριμη πρώτη ερωμένη και η νεαρότατη επελθούσα ανταγωνίστρια. Ο Σιμενόν δεν γράφει ένα ακόμα αστυνομικό, αλλά ένα πολύ καλό ψυχολογικό, αφού ξέρει να χειρίζεται ψυχολογίες και συναισθήματα, κίνητρα και πάθη, σε μια μαεστρική συμφωνία.
9. Juan Gabriel Vásquez, “Οι πληροφοριοδότες”, μετ. Α. Κυριακίδης, Ίκαρος 2015
Ο δημοσιογράφος Γκαμπριέλ Σαντόρο γράφει ένα βιβλίο μαρτυρία για τη Σάρα Γκούτερμαν, γηραιά πλέον Εβραία της Μπογκοτά που μικρό κορίτσι έφυγε με τους γονείς της από τη ναζιστική Γερμανία και κατέφυγε στην Κολομβία. Η πρώτη αρνητική κριτική που δέχεται είναι από τον πατέρα του, επειδή νιώθει τύψεις, επειδή έδωσε κάποιες πληροφορίες στις αρχές. Ο Vásquez χρησιμοποιεί κατάλληλα τις αφηγηματικές τεχνικές, για να δείξει την τραγικότητα ενός προσώπου, τη χρησιμότητα της λήθης, την απάτριδα μοίρα των εξορίστων αλλά και την ανάγκη τους να ζήσουν εξ αρχής ανάμεσα σε δυο ταυτότητες.
10. Wolfgang Herrndorf, “Βερολίνο, γεια”, μετ. Α. Στραγαλινός, Κριτική 2015
Ένα Λάντα ενώνει τον έφηβο Μάικ Κλίνγκενμπεργκ, που βιώνει την περιθωριοποίηση και είναι απογοητευμένος ερωτικά, και τον Αντρέι Τσιχάτσοφ ή Τσικ, Ρώσο εμιγκρέ, που είναι πιο προχωρημένος και ξεβγαλμένος. Η φυγή από το σπίτι τους φέρνει στους γερμανικούς δρόμους κατά τις καλοκαιρινές διακοπές κι έτσι ξεκινά ένα μυθιστόρημα μαθητείας το οποίο εξελίσσεται σε road novel. Το “Βερολίνο, γεια” είναι ένας αποχαιρετισμός στην παιδικότητα, καθώς ο τρόπος για να ενηλικιωθεί ο μικρός Μάικ είναι ο δρόμος, η περιπέτεια, η έξοδος από το περιβάλλον της οικογένειας.
11. Χάινριχ Μπελ, “Ομαδικό πορτρέτο με μια κυρία”, μετ. Μ. Ζαχαριάδου, Πόλις 2015
Μια περίεργη κοπέλα, αισθησιακή και συνάμα αποστασιοποιημένη από τις εύκολες ηδονές, καλόκαρδη όσο και εσωστρεφής, μεγαλώνει στη Γερμανία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ερωτεύεται έναν Σοβιετικό κρατούμενο. Αγιοποίηση ή πολιτικό ντοκουμέντο; Η βιογραφία της Λένι είναι μια σειρά από σημειώσεις, όπου καταγράφονται τα γεγονότα, με έμφαση σε απειράριθμες λεπτομέρειες, σημειώνονται οι πληροφοριοδότες, και παρακολουθείται στενά η έρευνα που έκανε ο συγγραφέας, με αποτέλεσμα να διαβάζουμε τη βιογραφία… μιας βιογραφίας. Έτσι, χτίζεται το πορτρέτο μιας γυναίκας που ασυναίσθητα πηγαίνει κόντρα στις συνθήκες της χιτλερικής Γερμανίας, με μια αφελή καλοσύνη, με μια αυθόρμητη γοητεία, με μια ανέγγιχτη αγνότητα.
