Θα μπορούσε και χειρότερα; 5 δυστοπικά βιβλία
Πανδημία, πόλεμος, απαγορεύσεις. Μπορεί να γίνει και πιο δυστοπική η ζωή εκεί έξω; Στις σελίδες αυτών των βιβλίων, δυστυχώς μπορεί.
Η Ιστορία της Θεραπαίνιδας της Μάργκαρετ Άτγουντ (εκδόσεις Ψυχογιός)
Το Handmaid’s Tale μέχρι το τηλεοπτικό του remake, ήταν ένα από τα πλέον συγκλονιστικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ποτέ. Η ιστορία που περιγράφει παραμένει ανατριχιαστική σε κάθε της ανάγνωση. «Η Δημοκρατία της Γαλαάδ προσφέρει στην Τουφρέντ μόνο μία επιλογή: την αναπαραγωγή. Αν παρεκκλίνει απ' τον σκοπό της, θα καταλήξει, όπως όλοι οι αντιφρονούντες, κρεμασμένη στο Τείχος, ή θα σταλεί στις Αποικίες, όπου θα βρει αργό και μαρτυρικό θάνατο από ραδιενέργεια. Αλλά ακόμα κι ένα απολυταρχικό καθεστώς δεν μπορεί να αφανίσει τον πόθο – ούτε της Τουφρέντ ούτε και των δύο ανδρών απ' τους οποίους κρέμεται η μοίρα της».
Η συγκεκριμένη έκδοση με την εξαιρετική μετάφραση του Αύγουστου Κορτώ, δεν πρέπει να λείπει από καμία βιβλιοθήκη καθώς μεταφέρει πιστά το σκοτεινό και πνιγηρό κλίμα του βιβλία, μεταδίδοντας την ένταση των λέξεων της Άτγουντ που οδηγεί μαεστρικά τον αναγνώστη να βυθιστεί όλο και περισσότερο στη δυστοπική ιστορία της Θεραπένιδας.
1984 του Τζωρτζ Όργουελ (εκδόσεις Μεταίχμιο)
Το 1984 αν ήταν meme θα μπορούσε να λέει hold my beer σε όλα τα δυστοπικά βιβλία που κυκλοφόρησαν ποτέ. Κυρίως επειδή ο Όργουελ μισό αιώνα και βάλε πριν, προέβλεψε με τριχοσηκωτική ακρίβεια τα τότε μελλούμενα της ανθρωπότητας. Το 1984 συνιστά ένα βιβλίο φαινόμενο γιατί από το 1949 όταν και πρωτοκυκλοφόρησε, προειδοποίησε την ανθρωπότητα, για όσα επικίνδυνα θα έρθουν στον δρόμο της.
Μελετώντας με διορατικότητα όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα ο Όργουελ μας έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, γράφοντας για μια κοινωνικά μεταλλαγμένη πραγματικότητα με κάμερες παρακολούθησης, αυστηρά πρωτόκολλα, βία και τρομοκρατία της κοινής γνώμης η οποία παρακολουθεί ξέπνοη τον θρυμματισμό των δικαιωμάτων της. Παραμένει θαυμαστό κι ένα από τα πλέον ευφυή αναγνώσματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Eκπνοή του Ted Chiang (εκδόσεις Ίκαρος)
Στην κορύφη της λίστας των καλύτερων βιβλίων της προηγούμενης χρονιάς, σκαρφαλώνει άνετα η Εκπνοή του Τed Chiang, ο οποίος κατάφερε να επαναπροσδιορίσει το είδος της επιστημονικής φαντασίας, μέσα από το αριστούργημά του.
Βλέπεις αναπόφευκτα, κάθε φορά σχεδόν που κάποιος θα μιλήσει για επιστημονική φαντασία ασυναίσθητα θα σκεφθούμε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου ελάχιστοι εναπομείναντες άνθρωποι παλεύουν να επιβιώσουν μαζί με ανθρωπόμορφες μηχανές. Ο Chiang ωστόσο γράφει και στοχάζεται αφήνοντας το συγκεκριμένο επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην άκρη. Κατά κάποιον τρόπο μάλιστα φιλοσοφεί χρησιμοποιώντας ως δούρειο ίππο τις εννέα ιστορίες του αποσυνθέτοντας τα ερωτήματα που ταλανίζουν κάθε σκεπτόμενο ον, το οποίο δεν έχει ποτέ σταματήσει να αναζητά την αλήθεια του. Για αυτόν τον λόγο μάλλον πλέκει λοιπόν αναμνήσεις και συναισθήματα, φαντασία και πραγματικότητα βάζοντας στο κέντρο κάθε ιστορίας του το ταξίδι του ανθρώπου ως προς την αυτογνωσία.
Κι είναι ένα ταξίδι αέναο που άλλοτε κρύβει θαμμένα σκοτεινά μυστικά κι άλλοτε εκτυφλωτικά όμορφες ανακαλύψεις.
H Δύναμη της Naomi Alderman (εκδόσεις Οξύ)
«Οι γυναίκες σ' όλο τον κόσμο ανακαλύπτουν πως έχουν τη Δύναμη. Κουνώντας μόνο το μικρό τους δαχτυλάκι, μπορούν να προξενήσουν αφόρητο πόνο που φτάνει πιθανόν ως τον θάνατο. Κάθε άντρας στον πλανήτη συνειδητοποιεί ξάφνου πως έχει χάσει τον έλεγχο. Ήρθε επιτέλους η ώρα των κοριτσιών - αλλά για πόσο μπορεί να κρατήσει;»
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της Alderman, διαβάζουμε για μια ανατρεπτική πραγματικότητα που αναποδογυρίζει βίαια όλα όσα γνωρίζουμε για τη συμβίωση των δύο φύλων σήμερα. Με κυνική και δηλητηριώδη γραφή η Alderman κλείνει το μάτι στον αναγνώστη της ανατρέποντας τα συνηθισμένα και χτίζοντας παράλληλα ένα αρκούντως ενδιαφέρον μυθιστόρημα που σε αιχμαλωτίζεις από την πρώτη κιόλας σελίδα.
H Σιωπή του Don DeLillo (εκδόσεις Gutenberg)
Το συγγραφικό διαμέτρημα του DeLillo είναι δίχως άλλο τεράστιο και δεν χωρά αμφισβήτησης το ταλέντο του κι ο ευφυής μα συγχρόνως άκρα υπαινικτικός τρόπος με τον οποίο, βάζει τις λέξεις του σε σειρά. Κλείνοντας το μάτι σε εκείνον που περιδιαβαίνει νοητά το σύμπαν, εντός του οποίου κινούνται οι ήρωες του ο σπουδαίος αυτός Αμερικανός συγγραφέας συνεχίζει να σε εκπλήσσει ευχάριστα με τη διορατικότητά του και τη δύναμη της πένας του. Αποσυνθέτει λοιπόν με έναν απολαυστικό να τον διαβάζεις τρόπο, όλο το περιβόητο Αμερικανικό όνειρο, σε μια εποχή τεχνολογικής ακμής που δρα ισοπεδωτικά απέναντι στις ατομικές ελευθερίες και τη συντροφικότητα.
Μέσα από μια υπόκωφη δυστοπική πραγματικότητα, που νιώθουμε όλοι μας πια, βιώνοντας πρωτόγνωρες συνθήκες εγκλεισμού, μέσα από περιοριστικά μέτρα μετακινήσεων και ελευθεριών, στέκεται στην αντιφατική αν μη τι άλλο κυριαρχία των ψηφιακών ψευδαισθήσεων, που καταλαμβάνουν όλο και περισσότερο χώρο και χρόνο, σε κάθε είδους συναλλαγή των ανθρώπων γύρω μας, διαπροσωπική και μη. Βάλλει εύστοχα και με φλεγματώδες χιούμορ, σε όλες τις ανισορροπίες του 21ου αιώνα, μέσα από ένα ακόμη εμπνευσμένο έργο του. Ο DeLillo στέκεται λίγο παραπάνω, στην τηλεοπτική έως και διαδικτυακή αντίληψη της πραγματικότητας, που δημιουργεί μια μέγγενη αβεβαιότητας κι ανασφάλειας, στους ήρωες του βιβλίου του. Την ίδια ώρα οι δρόμοι του Μανχάταν αδειάζουν ενώ τα τσιμεντένια κλουβιά, με γρήγορη παροχή ίντερνετ πολλαπλασιάζονται.
