Το φθινόπωρο ξεκινά επίσημα αυτό το Σαββατοκύριακο, κι εμείς το υποδεχόμαστε όπως του αρμόζει: Με βιβλιαράκια στο μπαλκόνι.
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ό,τι και να κάνει τελικά ο Ιανός, περάσει-δεν περάσει από την πόρτα μας, εμείς λέμε αυτό το Σάββατο να υποδεχτούμε το φθινόπωρο (που ούτως ή άλλως ξεκινά ημερολογιακά στις 21 Σεπτεμβρίου) με ένα τελετουργικό που θα περιλαμβάνει βιβλία, αχνιστό τσάι και –προαιρετικά– μια γάτα να γουργουρίζει στα πόδια μας. Αν ζήλεψες και θες να αντιγράψεις την ιδέα μας, σου έχουμε πέντε βιβλία ό,τι πρέπει για την περίσταση.
Προφανώς θα το βάλουμε πρώτο-πρώτο, και όχι μόνο επειδή ο τίτλος του είναι ιδανικός για την περίσταση. Αυτό εδώ είναι ένα μυθιστόρημα γλυκό σαν μελωδία, ποτισμένο με το άρωμα της σκωτσέζικης εξοχής και τα τοπία των Χάιλαντς, που αφηγείται την ιστορία δύο οικογενειών και δέκα χαρακτήρων που μπλέκονται μεταξύ τους σε ένα δισεπίλυτο κουβάρι σχέσεων. Η αφήγηση, ωστόσο, αποπνέει ζεστασιά αντίστοιχη με εκείνη του τσαγιού που πίνουν όλη την ώρα οι αξιαγάπητοι, σχεδόν στο σύνολό τους, ήρωες.
Μικρά, απολαυστικά, τοσοδούλια διηγήματα (από μισή έως τρεις-τέσσερις σελίδες το καθένα) γραμμένα με το υποδόριο χιούμορ και τον υπερβάλλοντα ερωτισμό του πιο αντισυμβατικού παιδιού της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας. Να ένα παράδειγμα, που λέγεται Έρωτας 77: Και αφού κάνουν ό,τι κάνουν, σηκώνονται, πλένονται, πουδράρονται, παρφουμάρονται, χτενίζονται, ντύνονται, κι έτσι σταδιακά ξαναγίνονται αυτό που δεν είναι. Όλη η ιστορία του έρωτα σε δυόμιση γραμμές.
Δεν είναι μυθιστόρημα, δεν είναι διηγήματα, είναι 99 σπαρταριστές παραλλαγές της ίδιας σύντομης ιστορίας, γραμμένες υπό διάφορες οπτικές γωνίες και με διάφορους τρόπους –μάγκικο, λυρικό, δεκαπεντασύλλαβο, θεατρικό, αδέξιο, αναίσθητο, αφηγηματικό, διστακτικό και πάει λέγοντας. Διαβάζεται σε δυο ώρες, και θα σε κάνει να γελάσεις δυνατά –ίσως και να σκεφτείς κανα-δυο πράγματα για το πόσο υποκειμενικά είναι τα πάντα γύρω μας και πόσο διαφορετική μπορεί να γίνει μια ιστορία ανάλογα με το ποιος (και πώς) την αφηγείται.
Αν ο τίτλος σου θυμίζει κάτι από τα παιδικά σου χρόνια, όχι, δεν είναι ιδέα σου. Ο Αύγουστος Κορτώ αποτίει με αυτό το σπαρταριστό βιβλιαράκι έναν φόρο τιμής στην Ελληνική Μυθολογία του Νίκου Τσιφόρου, γεμίζοντας τις ιστορίες των αρχαίων ημών με πανέξυπνες αναφορές στην ποπ κουλτούρα που δε γίνεται να μην αγαπήσεις, χιούμορ που φορές-φορές αγγίζει τα όρια της καφρίλας και ατάκες που θα σε κάνουν να γελάσεις δυνατά, μόνος/η σου στο μπαλκόνι σου.
Δε μας νοιάζει αν είδες την ταινία –το βιβλίο είναι πάντα καλύτερο· άσε που στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει και μια ολόκληρη ιστορία που αφαιρέθηκε εντελώς από την ταινία. Αν δεν είδες ούτε την ταινία, για να σου δώσουμε μια ιδέα, η ιστορία εκτυλίσσεται στην Άνδρο της δεκαετίας του ’30 και επικεντρώνεται (αλλά δε μιλά αποκλειστικά για) τον καταραμένο έρωτα της Όρσας και του Σπύρου, ο οποίος «αναγκάζεται» να παντρευτεί την αδερφή της. Και είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές, όσο και τραγικές, ιστορίες αγάπης που διάβασες τελευταία.