Στα Μαγειρεία των Αρχαίων: Πολιτισμική ιστορία με γεύση!

Παρά τη σύγχρονη… μανία για τις συνταγές μαγειρικής, λίγα είναι αυτά που γνωρίζουμε για τις διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων και ακόμη λιγότερα για το τι σήμαινε για τον πολιτισμό τους η μαγειρική και η ίδια η ενασχόληση με την προετοιμασία του φαγητού.  

Το βιβλίο «Στα Μαγειρεία των αρχαίων» που κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες από τις εκδόσεις Ολκός αναδεικνύει στη διατροφή των αρχαίων αυτήν τη διάσταση: Θεωρεί την προετοιμασία του φαγητού περισσότερο ως πολιτισμική έκφραση και λιγότερο σαν αναγκαία διαδικασία επιβίωσης.

Η συγγραφέας Μαρία Θερμού συγκεντρώνει αρχαία κείμενα που γράφτηκαν από ιστορικούς, γιατρούς, ποιητές, κωμωδιογράφους, μάγειρες και γαστρονόμους και τα συνθέτει σε μια πρωτότυπη αφηγηματική διαδρομή από την Κυκλαδική και Μινωική εποχή ώς την Κλασική και Ελληνιστική. 

Τα είδη των τροφών και οι πρώτες ύλες, τα εξωτικά προϊόντα, τα συμπόσια, οι μάγειροι και οι συνταγές τους, τα ιδιαίτερα φαγητά και οι καλοφαγάδες, οι συνήθειες και οι υπερβολές κάθε εποχής, τα σκεύη παρασκευής και σερβιρίσματος, ζωντανεύουν μέσα από τα κείμενα αποκαλύπτοντας έναν κόσμο γεμάτο γεύσεις, μυρωδιές, εικόνες, αισθήματα, ακόμη και ήχους. «Συνομιλητές», ο Αριστοφάνης, ο Μένανδρος, ο Αρχέστρατος, ως πατέρας της γαστρονομίας, ο Αθήναιος με τους περίφημους Δειπνοσοφιστές του αλλά και ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής.

Μια Ιστορία που βαδίζει παράλληλα με την "επίσημη" προσεγγίζοντας μια παράδοση της οποίας οι ρίζες της φθάνουν ώς σήμερα.

"Μπορεί (...) ο Σωκράτης, ο Περικλής, ο Αριστοτέλης να μην δοκιμασαν ποτέ ζάχαρη και πορτοκάλια, ούτε πατάτες ή ντομάτες, το σίγουρο όμως είναι ότι οι άνθρωποι στην αρχαιότητα ήταν απαλλαγμένοι απο προκαταλήψεις και διαπνέονταν απένταντι στο φαγητό με το ίδιο πνεύμα πρόσληψης, αφομοίωσης και στη συνέχεια διαμόρφωσης του δικού τους ιδεώδους που χαρακτηρίζει όλο τον ελληνικό πολιτισμό". 

Η Μαρία Θερμού, δημοσιογράφος με μακρόχρονη θητεία στο χώρο του πολιτισμού και ειδίκευση στην αρχαία πολιτιστική κληρονομιά, μπαίνει στα μοσχοβολιστά Μαγειρεία των Αρχαίων, εντυπωσιάζεται και καταγράφει. Βγαίνει έχοντας πάρει μυρωδιά και έχοντας παρατηρήσει τα όσα συνέβαιναν στις κουζίνες της αρχαίας Ελλάδας.

Το «Στα μαγειρεία των αρχαίων» μας επιτρέπει να κρυφοκοιτάξουμε όχι μόνο στα αρχαία εργαστήρια φαγητού, αλλά στις πρακτικές και τις συνήθειες των ανθρώπων της εποχής· στον πάγκο, όπου φτιάχνεται η ιστορία της καθημερινότητας- τόσο πραγματική και τόσο διαφορετική από την «επική» σχολική ιστορία.