Αλέκος Σακελλάριος: Το γέλιο βγήκε απ’ τον παράδεισο

Το 2013 συμπληρώνεται ένας αιώνας από την γέννηση του Αλέκου Σακελλάριου, και θυμόμαστε τις χρυσές σελίδες της ζωής και του απολαυστικού έργου του.
Αλέκος Σακελλάριος: Το γέλιο βγήκε απ’ τον παράδεισο
του Γιώργου Κόκουβα

Η υπερδραστήρια πένα του μεγάλωσε γενιές και γενιές Ελλήνων. Είτε μέσα από τις στήλες του σε εφημερίδες και περιοδικά, είτε πάνω από το θεατρικό σανίδι, είτε μέσα από τις ασπρόμαυρες μπομπίνες της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, το χιούμορ, η ευφυής ευθυμογραφία και η απλότητα του ύφους του Αλέκου Σακελλάριου έχει συνοδεύσει για δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες ώρες τις ζωές όλων μας.

Ναι, ακόμη και της νεότερης γενιάς, που δεν τον πρόλαβε καν εν ζωή – ο Αλέκος Σακελλάριος «έφυγε» το 1991, σε ηλικία 78 ετών. Ακόμη και σήμερα, το έργο του ζει όχι μόνο μέσα από τις αδιάκοπες επαναπροβολές των ταινιών που έγραψε και σκηνοθέτησε, αλλά και μέσω των θεατρικών παραστάσεων που συνεχώς «επιστρέφουν» στη σίγουρη λύση των κειμένων του, ακριβώς επειδή είναι διαχρονικά, νοσταλγικά και, κυρίως, ατόφια διασκέδαση.

Αυτή τη χρονιά συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννησή του, και το in2life βρίσκει αφορμή να σας θυμίσει την ζωή του, το έργο του, αλλά και δέκα από τις εμβληματικές κινηματογραφικές του επιτυχίες που εντοπίσαμε ολόκληρες και σπαρταριστές στο YouTube.

Μια ζωή… με πένα και χαρτί

Ο Αλέκος Σακελλάριος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1913, και όταν ενηλικιώθηκε ακολούθησε το μονοπάτι των νομικών σπουδών. Όπως γίνεται συνήθως, όμως, με όσους διαθέτουν το καλλιτεχνικό «μικρόβιο», τις εγκατέλειψε σύντομα και αφιερώθηκε στην γραφομηχανή του.

Ξεκίνησε την καριέρα του υπό την δημοσιογραφική ιδιότητα, από την εφημερίδα «ο Μαθητής» - μια ιδιότητα που ποτέ δεν εγκατέλειψε, αφού επί έξι δεκαετίες διατηρούσε στήλες σε εφημερίδες όπως η Ελεύθερη Ελλάδα, η Καθημερινή, η Απογευματινή, ο Εθνικός Κύρηξ, ο Ελεύθερος Τύπος και η Μάχη.

Σε ηλικία 22 ετών έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο, «Ο βασιλιάς του Χαλβά», και σύντομα το πρώτο έφερε το δεύτερο, και το δεύτερο το… διακοσιοστό. Στις εκατοντάδες των θεατρικών κειμένων που έγραψε – σε συνεργασία τις περισσότερες φορές με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο- συγκαταλέγονται κλασικές πλέον επιθεωρήσεις και κωμωδίες που άφησαν εποχή, όπως «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται», «Ένας ήρως με παντούφλες», «Ο Ηλίας του 16ου», «Δεσποινίς ετών 39», «Ένα βότσαλο στη λίμνη» και «Θανασάκης ο Πολιτευόμενος».

Το 1946, ύστερα από παρακίνηση του ίδιου του Φιλοποίμενα Φίνου, έγραψε το πρώτο του κινηματογραφικό σενάριο, με τίτλο «Παπούτσι από τον τόπο σου». Ήταν η αφετηρία μιας λαμπρής σελίδας του ελληνικού σινεμά, αφού με τον μόνιμο συνεργάτη του Χρήστο Γιαννακόπουλο υπέγραψαν περίπου εξήντα ταινίες, ορισμένες από τις οποίες σκηνοθέτησε ο ίδιος, όντας αυτοδίδακτος κινηματογραφιστής. Δείτε την πλήρη φιλμογραφία του εδώ

Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί είναι πως έχει γράψει τους στίχους πολλών διάσημων τραγουδιών που ακούγονται στις ταινίες του, όπως τα «Άστα τα μαλλάκια σου», «Θα σε πάρω να φύγουμε», «Ένα βράδυ που ‘βρεχε», «Μάρω-Μάρω μια φορά είν’ τα νιάτα» και άλλες νοσταλγικές επιτυχίες της εποχής. Στην «πειραματική» φάση της τηλεόρασης συμμετείχε επίσης δημιουργικά στο νέο μέσο, με σειρά τηλεταινιών αλλά και παρουσίαση εκπομπών.



Ο Αλέκος Σακελλάριος, όπως επισημαίνουν οι «Εικόνες» του Έθνους σε παλαιότερο αφιέρωμά τους για την «μεγάλη πένα» της Ελλάδας, ήταν πάντοτε με το χαμόγελο στα χείλη. Δύο πράγματα είναι αυτά που δεν αποχωριζόταν ποτέ: Την πένα του και την φυσαρμόνικά του, που είχε από την παιδική του ηλικία. Για την πρώτη μάλιστα, είχε δηλώσει πως την έχει βουτήξει σε τόσο μελάνι, «όσο ο Μαραθώνας», ενώ την φυσαρμόνικα την είχε στην τσέπη του ακόμη και στις συνεντεύξεις. Ο Φρέντι Γερμανός, που τον είχε καλέσει σε τηλεοπτική του εκπομπή, τον θυμόταν να παίζει μελωδίες με αυτή στο κοινό.

Ήταν εκείνος που είχε επιβάλει στον Φίνο πρωταγωνιστές όπως ο Αυλωνίτης ή ακόμα και η Γεωργία Βασιλειάδου, η οποία από «συνταξιούχος ηθοποιός θεάτρου» απέκτησε νέα λαμπρή κινηματογραφική καριέρα στα χέρια του. Ο ίδιος ήταν που ανακάλυψε την Τζένη Καρέζη και έπεισε τον Βασίλη Λογοθετίδη να δοκιμάσει την γοητεία της μεγάλης οθόνης. «Oι κουλτουριάρηδες άκουγαν τότε Σακελλάριο και τους σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο», είχε σημειώσει η σύντροφός του Τίνα για τα όσα ακούγονταν εκείνη την εποχή. Ο Σακελλάριος ωστόσο ποτέ δεν σταμάτησε να συμπεριφέρεται σαν ένα μεγάλο παιδί, σταθερά με το χαμόγελο στα χείλη και την… φάρσα στο τσεπάκι.



Ο ίδιος θυμάται περιστατικά από την σχέση συνεργασίας που είχε με τον Μάνο Χατζιδάκι (μαζί έγραψαν μεταξύ άλλων το «Γαρύφαλλο στ’ αφτί»):

«Αισθάνομαι ότι ο Μάνος Χατζιδάκις είχε γεννηθεί για να μαγεύει και να ταξιδεύει τους άλλους με τη μουσική του. Και τα κατάφερε. Ήταν ο μοναδικός που χάραξε μια δική του πορεία και δεν λοξοδρόμησε, δεν παρασύρθηκε από τις εκάστοτε μόδες, αλλά έμεινε σταθερός στις ακλόνητες αξίες του. Θυμάμαι γύρω στα 1955 όταν γύριζα τη “Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο” είχα γράψει το “Γαρύφαλλο στ’ αυτί” και ο Μάνος, ενώ το είχε πάρει πολλές μέρες πριν, δεν το είχε μελοποιήσει.

Τότε έγραφε συγχρόνως και για το θέατρο μουσική στο έργο “Μήδεια”. Καταλαβαίνετε πως το “Γαρύφαλλο” θα ‘ρχόταν σε δεύτερη, για να μην πω σε πέμπτη, μοίρα. Όμως ο Φίνος τον πίεζε.

-Μάνο, τελειώνουμε την ταινία και το τραγούδι δεν το έχουμε.
-Εντάξει, Φιλοποίμην, του απάντησε. Παίρνω ταξί και στο φέρνω. Το ‘χω έτοιμο!

Έτσι κι έγινε. Ο Μάνος πήρε ταξί, για να το φέρει, όμως το τραγούδι δεν το είχε ετοιμάσει. Το έγραψε μέσα στο ταξί που ερχόταν για το στούντιο. Έτσι γράφτηκε το “Γαρύφαλλο στ’ αυτί”, που έκανε τεράστια επιτυχία, τόσο στην ταινία όσο και στη δισκογραφία»,
μεταφέρει τα λόγια του Αλέκου Σακελλάριου ο Μάκης Δελαπόρτας στο βιβλίο του «Αλέκος Σακελλάριος – Το ταλέντο βγήκε απ’ τον παράδεισο».

Είχε δύο κόρες, ενώ στα τελευταία χρόνια της ζωής του τον συντρόφευε η σύζυγός του, Τίνα. Για το θεατρικό έργο του τιμήθηκε με το «έπαθλο Ξενόπουλου», ενώ πολλές από τις ταινίες του βραβεύθηκαν σε φεστιβάλ, με κορυφαίο παράδειγμα το «Ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο», που μαζί με την «Στέλλα» και τον «Δράκο» αναδείχθηκαν κορυφαίες ταινίες της χρυσής πενταετίας 1955-1960 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο Αλέκος Σακελλάριος έφυγε από την ζωή στις 28 Αυγούστου του 1991.

10 διαμαντάκια διά χειρός Σακελλαρίου

*Η θεία μου η χίπισσα


*Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι


*Υπάρχει και φιλότιμο


*Ο φίλος μου ο Λευτεράκης


*Τα Κίτρινα Γάντια


*Ο Ηλίας του 16ου


*Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο


*Η θεία από το Σικάγο


*Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο


*Σάντα Τσικίτα



Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v