Έλληνες ναυτικοί: Ιστορίες της πλώρης

της Ηρώς Κουνάδη

«Πού να δεις τη Χονολουλού! Απίστευτη». Ήταν Αύγουστος του 2003, κι αυτή ήταν η πρώτη φράση που ακούστηκε από την άλλη άκρη του κόσμου, σε ένα τηλεφώνημα που ξεκινούσε με τις λέξεις «μπαμπά, η Κέρκυρα είναι καταπληκτική». Ήταν επίσης μια πολύ καλή υπενθύμιση των λόγων για τους οποίους όταν ήμουν πέντε χρονών απαντούσα «ναυτικός» στην ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις».

Στα μάτια ενός παιδιού, η θάλασσα, τα «βαπόρια», οι χώρες τα ονόματα των οποίων δεν μπορείς να προφέρεις, τα άλλα παιδιά που μιλάνε άλλες γλώσσες, η μυρωδιά από το φιλιππινέζικο τηγανιτό ρύζι η οποία απλώνεται από την κουζίνα μέχρι τις σκάλες που οδηγούν στις καμπίνες με τα καρφωμένα στο πάτωμα κρεβάτια, είναι όλα μαγικά. Στα μάτια ενός παιδιού, δεν υπάρχουν φουρτούνες, ούτε σουέλ, ούτε ατυχήματα σε μηχανοστάσια, ούτε σαράντα μέρες ουρανός και θάλασσα, ούτε νόστος.

Στην πραγματική ζωή, ο έφεδρος πλοίαρχος Φίλιππος Χατζηπέρης, ο επίσης έφεδρος α’ μηχανικός Μιχάλης Κουνάδης και ο εν ενεργεία α’ μηχανικός Νίκος Καρακοντής, έχουν πολλές τέτοιες, λιγότερο μαγικές ιστορίες να διηγηθούν. Έχουν διηγήσεις για αγριεμένες θάλασσες και αφιλόξενα λιμάνια, έχουν παραπονεμένα λόγια για ένα κράτος που δεν τους αναγνωρίζει όσα του έχουν προσφέρει, έχουν ιστορίες νοσταλγίας για πατρίδες, φίλους και οικογένειες. Έχουν, όμως, επίσης, και διηγήσεις για μια ζωή γεμάτη εμπειρίες, ιστορίες από κόσμους μακρινούς, και αναμνήσεις από ευτυχισμένες επιστροφές.

Οι ιστορίες που διηγούνται σε πρώτο πρόσωπο, στα υποθέματα του αφιερώματος, είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, καθώς περνούν από διαφορετικές χρονικές περιόδους της ελληνικής ναυτιλίας όπως αυτή διαμορφώθηκε και εξελίχθηκε την τελευταία πενηνταετία, διαφορετικά λιμάνια και διαφορετικά «βαπόρια», για να καταλήξουν, όμως, όλες στην ίδια, ομόφωνη απάντηση στην ερώτηση «τι θα συμβουλεύατε κάποιον που σκέφτεται να ακολουθήσει το επάγγελμα σήμερα;».

Αν δεν την μαντέψατε ήδη, η απάντηση βρίσκεται στη δεξιά στήλη, στα υποθέματα του αφιερώματος.