Γιώργης Χριστοδούλου: Το MP3 είναι «αέρας»

Συνέντευξη στην Μάνια Ζούση

Με καταγωγή από την Αλεξάνδρεια, ο Γιώργης Χριστοδούλου, μεγάλωσε με τον παππού και τη γιαγιά η οποία έπαιζε πιάνο και βιολί, σε ένα σπίτι της οδού Ερεχθείου, απέναντι από το Ηρώδειο. Έτσι από μικρός, τα βράδια του καλοκαιριού, παρακολουθούσε συναυλίες με μεγάλες ορχήστρες και παραστάσεις με μυθικούς καλλιτέχνες.

«Είδα πολύ σπουδαία πράγματα. Θυμάμαι ακόμη σαν όνειρο τον Νουρέγιεφ. Μας καθορίζει η παιδική ηλικία και τα βιώματα. Αυτό αντιλαμβάνομαι και επιβεβαιώνω όσο μεγαλώνω» υποστηρίζει στο in2life.

Οι μουσικές και τα τραγούδια σας φέρουν κάτι από τα παλιά που ωστόσο το ακούμε ευχάριστα και σήμερα.
Γ.Χ.: Όσο ωριμάζεις αισθάνεσαι την ανάγκη να πας πίσω στο χρόνο. Όσο μεγαλώνεις έχεις την ανάγκη να αφαιρέσεις τα περιττά και να κρατήσεις την ουσία. Υπάρχει μια τάση επιστροφής στο παρελθόν και αναβίωσης εποχών. Μου αρέσει να ψάχνω τι είναι κλασσικό και όσο δυνατόν περισσότερο ευγενές μέσα στο τώρα και το εφήμερο. Για αυτό και αναπόφευκτα οδηγούμαι σε εποχές μουσικά και αισθητικά, του ‘ 40, του ‘ 50, του ΄60, και σε τραγούδια και ήχους που άκουγα από τον παππού και τη γιαγιά, γιατί ως παιδί χωρισμένων γονιών, έτυχε να μεγαλώσω περισσότερο μαζί τους. Έτσι τα ακούσματά μου ως παιδί και όλα τα τραγούδια που ήξερα απ’ έξω, ήταν τραγούδια του Αττίκ και του Γιαννίδη. Τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο, όλα επηρεάζουν και όλα έχουν την επίδραση τους και κάποια στιγμή χωρίς να θέλεις, βλέπεις ότι γυρίζεις πίσω σε αυτόν τον ήχο και τις μουσικές που άκουγες παιδί, και όσο και να έχεις προχωρήσει και να έχεις ακούσει και άλλα πράγματα, η αφετηρία είναι αυτή που σε καθορίζει.

Γιατί διατηρούνται αναλλοίωτα στο χρόνο τα παλιά και τα κλασσικά τραγούδια, και δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τα σύγχρονα;
Γ.Χ.: Γιατί είναι αληθινά. Το λέει η λέξη , αληθινός, είναι αυτός που δεν θα ξεχασθεί, δεν θα περάσει στη λήθη. Όλα τα παλιά τραγούδια είχαν τη στόφα να αντέξουν από μόνα τους στον χρόνο. Έχω την εντύπωση πως αυτοί οι άνθρωποι που τα έγραψαν το έκαναν αβίαστα, αυθόρμητα και βιωματικά, χωρίς να σκέφτονται εκ των προτέρων τι θα γράψουν και πώς. Και κυρίως τι θα βγάλουν από αυτά. Γράφανε τραγούδια σαν να άνοιγε μια βρύση και έτρεχε νερό. Σε παλιούς δίσκους βλέπεις την έννοια της συνεργασίας, π.χ. τρεις να υπογράφουν τη μουσική, άλλοι τρεις τους στίχους, μια συλλογικότητα που εμείς δεν την έχουμε, την έχουμε χάσει.

Η αλεξανδρινή σας καταγωγή μοιάζει να σας έχει μπολιάσει με έναν κοσμοπολιτισμό που είναι και ίδιον της τέχνης. Μετά από μουσικές και θεατρικές σπουδές αλλά και ενδιαφέρουσες συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως η Αρλέτα, ο Μαυρουδής αλλά και πολλοί άνθρωποι του θεάτρου, νοιώσατε νωρίς την ανάγκη να περάσετε τα σύνορα και να συνεργαστείτε με ξένους καλλιτέχνες , κάτι που είχε ως αποτέλεσμα και τη δημιουργία του τελευταίου δίσκου σας «Flaneur», που περιέχει ισπανικά και γαλλικά τραγούδια.
Γ.Χ.: Ξεκίνησα ισπανικά σαν τον πασατέμπο και την πασιέντζα, δηλαδή σαν κάτι για να περνάω την ώρα μου. Αλλά και σαν κάτι που θα μπορούσε να μου ανοίξει νέους δρόμους. Τα αγάπησα πολύ ως γλώσσα. Έκανα το πρώτο ταξίδι στη Βαρκελώνη. Ερωτεύτηκα την πόλη, την περπάτησα πολύ, την έμαθα αρκετά καλά, πήγα ξανά και ξανά, γνώρισα μουσικούς, άρχισα να συνεργάζομαι, έπαιξα μαζί τους, κάναμε περιοδείες, δώσαμε συναυλίες εκεί, εδώ, στη Μαγιόρκα, στην Καταλονία. Κάποια στιγμή άρχισα να φτιάχνω τραγούδια, από τα οποία κράτησα δέκα και ένα ορχηστρικό και έτσι δημιουργήθηκε ο δίσκος «Flaneur». Με ισπανικά και γαλλικά τραγούδια. Ένας δίσκος που μιλάει για τους δρόμους, τις διαδρομές, τα ταξίδια, την εργένικη ζωή, τα café και τον ήχο της πόλης, για το πόσο σημασία έχει να ξοδεύεις τον ελεύθερο χρόνο σου για σένα. Και τι σημαίνει να περπατάνε μιλώντας στην πόλη δυο φίλοι. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα. Αυτό προσπάθησα να αποτυπώσω, ηχητικά και αισθητικά. Πρόθεσή μου είναι κάποιος που δεν μιλά γαλλικά και ισπανικά, να καταλάβει από τον ήχο και την ερμηνεία τι λένε τα τραγούδια.



Ο τρόπος που δημιουργούνται τα τραγούδια έχει εδώ και καιρό αλλάξει. Μέσα σε μια ελεύθερη, παγκόσμια αγορά, νέοι καλλιτέχνες γράφουν μουσικές και δημιουργούν δίσκους μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών και μέσω ίντερνετ, και αυτές γίνονται κτήμα του κόσμου.
Γ.Χ.: Η μουσική γλώσσα είναι μια παγκόσμια γλώσσα και το τραγούδι περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τέχνη, υπερέχει γιατί μπορεί πολύ γρήγορα να ταξιδέψει από στόμα σε στόμα. Το ίντερνετ βοηθά, καθώς οι μουσικοί και όλοι οι συντελεστές δουλεύουμε μέσω αυτού. Δίσκοι διατίθενται πλέον σε πολλά ηλεκτρονικά καταστήματα, και διαδίδονται πολύ γρήγορα. Ωστόσο εγώ αγαπώ την υλική μορφή ενός δίσκου που μένει, μου αρέσει να διαβάζω τα οπισθόφυλλα. Το mp3 είναι αέρας.

Σας συναντήσαμε λίγες ώρες πριν φύγετε για την Ισπανία, που έχει εξελιχθεί σε δεύτερη πατρίδα σας, καθώς τους μισούς μήνες του χρόνου ζείτε και δημιουργείτε εκεί.
Γ.Χ.: Στη Βαρκελώνη θα μείνω έως τις γιορτές. Από 15 Οκτωβρίου θα εμφανίζομαι σε μια αίθουσα στο κέντρο της πόλης, και στη συνέχεια θα κάνω μια συναυλία την εβδομάδα, ενώ ολοκληρώνεται και το πρόγραμμα της Μαδρίτης.

Παρά τις αντίξοες οικονομικές συγκυρίες, τον πεσιμισμό και την κατάθλιψη που κυριαρχούν παντού, εσείς συντηρείτε στα τραγούδια σας την χαρά της ζωής και την αισιοδοξία. Σαν να διατηρείτε την πολυτέλεια να παρακολουθείτε τη ζωή με μια κοσμοπολίτικη διάθεση.
Γ.Χ.: Στη ζωή μου δεν μπορούσα ποτέ να διαχειριστώ χρήματα, άλλωστε δεν τα είχα και ποτέ εν αφθονία. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πιο πολύτιμο αγαθό είναι ο ελεύθερος χρόνος. Κάτι που το ξέρει και το σύστημα πολύ καλά, για αυτό και ζητάνε εργατοώρες, καθώς δεν υπάρχει τίποτα πιο ακριβό από την εργατοώρα και τίποτα πιο ακριβό από τον ελεύθερο χρόνο που μοιάζει να είναι τζάμπα αλλά δεν είναι. Είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να διαθέσει κάποιος για τον εαυτό του. Είναι αυτό που λέει ο μικρός πρίγκιπας όταν του προσφέρουν κάποια χαπάκια που κόβουν την δίψα. «- Και τι κερδίζεις με αυτό το χαπάκι; - Ελεύθερο χρόνο να τον κάνεις ό, τι θες.» Εγώ αν είχα ελεύθερο χρόνο, θα περπατούσα αργά ως την πηγή για να απολαύσω τη διαδρομή. Αυτές οι διαδρομές έχουν για μένα σημασία».



Ο Γιώργης Χριστοδούλου θα εμφανίζεται από 16 Δεκεμβρίου κάθε Παρασκευή στο «@στο ρουφ».