Το Black Mirror επέστρεψε δριμύτερο κλείνοντας πονηρά το μάτι στους επικριτές του, παρουσιάζοντας κάποια από τα καλύτερα επεισόδια της 7χρονης καριέρας του.
γράφει:
Αν σε ρωτούσε κάποιος τι είναι το Black Mirror, θα δυσκολευόσουν να απαντήσεις με μία φράση. Δεν είναι μόνο μια τηλεοπτική σειρά. Είναι ένας καθρέφτης – μαύρος, όπως λέει και το όνομά του – που σε αναγκάζει να κοιτάξεις κατάματα όλα αυτά που προσποιείσαι ότι δεν σε αφορούν: την εξάρτησή σου από την τεχνολογία, τη βουλιμία σου για πληροφορία, τη ματαιοδοξία σου για likes, τα όρια – ή μάλλον την απουσία τους – μεταξύ ιδιωτικότητας και δημόσιας ζωής.
Ο Charlie Brooker, δημιουργός της σειράς, δεν σου φτιάχνει απλώς δυστοπικά σενάρια. Σου απλώνει μπροστά σου εφιαλτικές προβολές του «αύριο» βασισμένες σε επιλογές του «σήμερα». Κάθε επεισόδιο είναι μια αυθύπαρκτη μικρή πραγματικότητα, που μπορεί να μοιάζει φανταστική, αλλά στην ουσία της δεν απέχει πολύ από την καθημερινότητά σου. Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό – ή το πιο ιδιοφυές, αν προτιμάς.
Η δύναμη του Black Mirror δεν κρύβεται στο τεχνολογικό του υπόβαθρο, αλλά στην ψυχολογική του οξύτητα. Δεν είναι τα gadgets που σε τρομάζουν, είναι οι άνθρωποι που τα χειρίζονται. Εσύ, εγώ, όλοι μας. Πώς παραμορφώνεται η ηθική όταν ανακατεύεται με τον αλγόριθμο; Πόσο ευάλωτη είναι η ανθρώπινη συνείδηση όταν την επεξεργάζεται ένα μηχάνημα; Και τελικά, πού τελειώνει ο άνθρωπος και πού ξεκινά το προφίλ του;
Ο έβδομος κύκλος έρχεται – όχι για να σε σοκάρει, όπως οι πρώτοι, αλλά για να σε υπενθυμίσει πόσο πολύ έχεις πλέον συνηθίσει την παραμόρφωση. Πιο ώριμος, πιο παιχνιδιάρης ίσως, μα πάντα διαβρωτικός. Αν περιμένεις απαντήσεις, θα φύγεις με περισσότερες ερωτήσεις. Αν περιμένεις δράση, θα σου δώσει αμφιβολία. Κι αν νόμιζες ότι η οθόνη σου είναι απλώς ένα παράθυρο στον κόσμο, Black Mirror θα σου θυμίσει ότι είναι και καθρέφτης. Και σε κοιτάζει πίσω.
Ο έβδομος κύκλος της λατρεμένης σειράς μετά από δύο αναιμικές σεζόν ήρθε για να επαναφέρει τα πράγματα στη θέση τους βάζοντας το Black Mirror εκεί που του αξίζει, στην κορυφή της λίστας με τις καλύτερες σειρές της χιλιετίας, χαρίζοντάς μας μπόλικα mindfuck ηλεκτροσόκ από εκείνα που είχαμε συνηθίσει στις πρώτες του σεζόν. Η αρχή γίνεται με το εναρκτήριο επεισόδιο της σεζόν και το “Common People” που δηλώνει νέτα, σκέτα και απερίφραστα ότι ο Charlie Brooker δεν έχασε ποτέ του τη δημιουργική σπίθα που αποσυνθέτει το σήμερα και το αναδημιουργεί σε εφιαλτικά διαμαντάκια επιστημονικής φαντασίας που τα θυμάσαι για καιρό.
Προβοκατόρικο, ωμό, σκληρό και με σαρδόνιο χιούμορ μπαίνει στην 3άδα των καλύτερων επεισοδίων του κύκλου χαλαρά. Το Bête Noire είχε όλα τα φόντα να ακολουθήσει κατά πόδας το 1ο επεισόδιο όμως δυστυχώς το φινάλε σμπαράλιασε τις προσδοκίες που κλιμακώνονταν για τον θεατή λεπτός, προς λεπτό κατά την προβολή του. Δεν πειράζει Charlie αφού στο Hotel Reverie προσπάθησες να «αναπλάσεις» ένα διαφορετικό San Junipero κι οι ευγενείς μα και σπαραξικάρδιες βρήκαν στόχο παρότι υπήρξαν κάποιες σεναριακές τρυπούλες που μας χάλασαν λιγουλάκι.
Στο Plaything γύρισες τον εσχατολογικό και νιχλιστικό σου διακόπτη και μας έδωσες ένα run n gun 45λεπτο με βιντεοκλιπάδικη σκηνοθεσία και μια 90s παραισθησιογόνα ατμόσφαιρα που θα έκανε περήφανες τις Trainspotting ρίζες σου. Το τέλος άφησε ανάμικτα συναισθήματα σε πολλούς όμως εμείς συντασσόμεθα μαζί σου και ευχαριστούμε τον πανάγαθο που στα νιάτα σου μάλλον διάβαζες William Gibson.
Φτάνουμε στο Eulogy στο οποίο ο Paul Giamatti δίνει ένα συνηθισμένο κι αναμενόμενο ερμηνευτικό ρεσιτάλ, συμπαρασύροντας το επεισόδιο ψηλά στην δεκάδα των καλύτερων που κυκλοφόρησαν ποτέ από το Black Mirror. Αν δεν βουρκώσεις στο φινάλε, μάλλον δεν έχεις ψυχούλα και δεν σου αξίζει να δεις το USS Callister Into Infinity που ευτυχώς δεν φοβήθηκε τη σύγκριση με ένα από τα καλύτερα Black Mirror επεισόδια ever. Τουναντίον κατάφερε να μας κάνει να φωνάξουμε Αλληλούια όταν ολοκληρώθηκαν τα 90 λεπτά της διάρκειάς του, παραδίδοντάς μας ένα εμπνευσμένο αριστούργημα που θα συζητάς για καιρό με τους σειράκηδες και μη φίλους σου.
