Το 100 Χρόνια Μοναξιά στο Netflix θα συγκινούσε και τον Μάρκες

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έλεγε πως το Εκατό Χρόνια Μοναξιά δεν μπορεί να μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Θα χρειάζονταν, επέμενε, εκατό ώρες για να ειπωθεί η ιστορία της οικογένειας Μπουενδία και του χωριού της, του μυθικού Μακόντο. Και σε κάθε περίπτωση –ανένδοτος ήταν σε αυτό– αν γινόταν οποιουδήποτε είδους μεταφορά του εμβληματικού μυθιστορήματός του, δεν θα μπορούσε να γίνει σε καμία άλλη γλώσσα. Μόνο στα ισπανικά.

Αυτόν τον τελευταίο, απαράβατο όρο τον κράτησαν οι δημιουργοί της σειράς που κάνει χαμό εδώ και λίγες μέρες στο Netflix. Με την σύμφωνη γνώμη των παιδιών του μεγάλου νομπελίστα, που αν ζούσε βάζουμε και στοίχημα θα συγκινούταν με το αποτέλεσμα, έδωσαν πνοή στον Αουρελιάνο, τον Χοσέ Αρκάδιο, την Ούρσουλα, τη Ρεμπέκα και τα άλλα τα παιδιά της γνωστής οικογενείας, έχτισαν από την αρχή το πολύχρωμο σπίτι τους, έβαλαν και τις κάμερες να κινούνται λες και είσαι μέσα και μπαινοβγαίνεις από τα δωμάτια στην εσωτερική αυλή. Πρόσθεσαν και έναν αφηγητή με υπνωτιστική φωνή να μιλά με την χαρακτηριστική προσωδία των ισπανικών της Κολομβίας, και το όλο αποτέλεσμα μοιάζει σαν να βλέπεις όνειρο.

Βοηθά σε αυτό και η απαράμιλλη φωτογραφία, κάθε κάδρο και ένα μικρό, ατμοσφαιρικό έργο τέχνης, και η χουζούρικη σκηνοθεσία, που δεν βιάζεται να πάει πουθενά (σαν αεράκι ανανέωσης φυσάει στους κατά κανόνα φρενιασμένους ρυθμούς του Netflix) δεν θέλει να σε κρατήσει στην άκρη της πολυθρόνας σου που λένε και στο Αμέρικα το βόρειο. Λογοτεχνικά θα σ’ τα πει, σε λογοτεχνικούς ρυθμούς, που όμως, όχι, μην τρομάζετε οι μη διαβαστεροί τύποι, στην περίπτωση του Μάρκες δεν ήταν ποτέ βασανιστικά αργοί, ούτε ποτέ βαρετοί. Ήταν πάντα χαλαροί σαν κυριακάτικο μεσημέρι στη θάλασσα –ή σε ένα συγκεκριμένο χωριό της Κολομβίας, που δεν υπάρχει παρά μόνο στα όνειρά σου, και στα όνειρα των ιδρυτών του.

Τρεις όρους έθεσε η οικογένεια Μάρκες για να πουλήσει τα δικαιώματα του βιβλίου στο Netflix. Ο πρώτος ήταν ο γνωστός, αυτός που αν δεν τηρούνταν θα σηκωνόταν ο Γκαμπριέλ από τον τάφο και θα τους σκότωνε όλους: Η γλώσσα να είναι αποκλειστικά και μόνο ισπανικά, με κανα-δυο γραμμές διαλόγων στα γουαγιού, την αυτόχθονη γλώσσα της βορειοανατολικής Κολομβίας, και στα λατινικά (αν έχεις διαβάσει το βιβλίο ξέρεις γιατί, για τους υπόλοιπους σπόιλερ δεν κάνουμε).

Οι άλλοι δύο όροι ήταν η σειρά να γυριστεί στην Κολομβία, και με Κολομβιανούς ηθοποιούς. Και οι τρεις τηρήθηκαν στο έπακρο, ο τρίτος μάλιστα σε σημείο τέτοιο που μόλις το 30% του καστ είναι επαγγελματίες ηθοποιοί, και μάλιστα πρακτικά άγνωστοι στον υπόλοιπο πλανήτη. Αυτό βέβαια καθόλου δεν τους εμποδίζει να κάνουν συναρπαστική δουλειά, κρατώντας τις ερμηνείες χαμηλότονες, υποδόριες, σχεδόν θεατρικές. Το Screen Rant έχει εδώ ένα ποιος-είναι-ποιος πρωταγωνιστικών χαρακτήρων και ερμηνευτών, το οποίο βέβαια στις περισσότερες περιπτώσεις απλά λέει «δεν έχουμε στοιχεία για αυτόν/η τον/την ηθοποιό».

Για την ιστορία όχι, δεν θα σου πούμε τίποτα, επειδή πιθανότατα την ξέρεις, και αν όχι τόσο το καλύτερο, πολύ θα θέλαμε να ήμασταν στην θέση σου και να την ακούγαμε πρώτη φορά από την αρχή, με αυτή την ονειρική μελωδικότητα της φωνής του αφηγητή.

Για τα τεχνικά, οκτώ επεισόδια της μίας ώρας έκαστο, μειώνουν κατά πολύ τις 100 ώρες κινηματογραφικού χρόνου που ήθελε ο Μάρκες για το έργο του. Ακόμα κι αυτό, όμως, θα τους το συγχωρούσε.