Adolescence: Η σειρά που δε χαρίζεται σε κανέναν – και γι’ αυτό πρέπει να τη δεις!

Υπάρχουν σειρές που τις βλέπεις και περνούν, χωρίς να αφήνουν πολλά πίσω τους. Πλέον, οι περισσότερες σειρές της πλατφόρμας του Netflix έτσι είναι αν με ρωτάς. Εύκολες, διεκπεραιωτικές και προβλέψιμες. Γραμμένες για να κάνεις και άλλα πράγματα παράλληλα, στο έχουμε πει κι εδώ. 

Και υπάρχουν κι αυτές που, όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους, νιώθεις ότι σε έχουν τσακίσει. Το Adolescence, η νέα σειρά του Netflix σε σενάριο Jack Thorne, ανήκει ξεκάθαρα στη δεύτερη κατηγορία. Τέσσερα επεισόδια, όλα γυρισμένα σε φοβερό μονοπλάνο, φτιάχνουν ένα καθηλωτικό, αμείλικτο αφήγημα για το πώς μεγαλώνουν σήμερα τα αγόρια – και τι μπορεί να συμβεί όταν τους αφήνουμε να περιπλανηθούν σε ένα κόσμο χωρίς πυξίδα.

Η υπόθεση σε βάζει με το καλημέρα στο ζουμί: η αστυνομία εισβάλλει στο σπίτι του 14χρονου Jamie και τον συλλαμβάνει για τη δολοφονία συμμαθήτριάς του. Από εκεί και πέρα, η σειρά αποφεύγει τις κλασικές τηλεοπτικές ευκολίες. Δε θα ασχοληθεί με το εάν είναι ένοχος. Το ερώτημα που πλανάται, βαριά και βασανιστικά, είναι το γιατί.

Ο Stephen Graham (Boiling Point), ως πατέρας του Jamie, παραδίδει μια ακόμη σπουδαία ερμηνεία, ακολουθώντας σπαρακτικά τη διαδρομή από την άρνηση στην αποδοχή και εν τέλει στην απόγνωση. Μιλάμε για έναν υποτιμημένο ηθοποιό που ξέρουν πολύ λιγότεροι άνθρωποι από όσους θα έπρεπε – κακώς. Ο τύπος σηκώνει όλη τη σειρά στους γυμνασμένους του ώμους. Όχι όλη ακριβώς.

Από την άλλη είναι ο Owen Cooper – ένα παιδί 15 ετών, στον πρώτο του ρόλο, που καταφέρνει να δώσει σάρκα και οστά σε έναν χαρακτήρα δύσκολο, αντιφατικό και τρομακτικά αληθινό.

Το Adolescence δε φοβάται να σε φέρει αντιμέτωπο με τον σύγχρονο εφηβικό κόσμο όπως ακριβώς είναι: ψηφιακός, αποξενωμένος, γεμάτος κώδικες που οι «μεγάλοι» δυσκολεύονται να κατανοήσουν πολλώ δε μάλλον να αποκρυπτογραφήσουν. Οι γονείς, οι αστυνομικοί, το σύστημα γύρω από τον Jamie μοιάζουν αμήχανοι, αβοήθητοι. Και η σειρά, με μαεστρικό τρόπο, σε κάνει να νιώθεις το ίδιο.

Η κορύφωση έρχεται στο τρίτο επεισόδιο, στη συνεδρία ανάμεσα στον Jamie και την παιδοψυχολόγο (την υποδύεται εξαιρετικά η Erin Doherty). Ένα λεκτικό μπρα ντε φερ που ξεγυμνώνει σιγά σιγά τις σκέψεις του παιδιού, χωρίς να του χαρίζεται ούτε στιγμή.

Το τελευταίο επεισόδιο αφήνει ένα κενό. Όχι γιατί υστερεί, αλλά γιατί αρνείται πεισματικά να προσφέρει απαντήσεις ή λύσεις. Η σειρά δε χαϊδεύει κανέναν. Αντίθετα, σε αφήνει να κοιτάς κατάματα τις δύσκολες ερωτήσεις που κάθε γονιός αποφεύγει να απαντήσει ευθέως: Ποια πρότυπα δίνουμε στα παιδιά μας; Τι σημαίνει «είμαι άντρας» εν έτει 2025; Και πόσες κοπέλες – ανεξαρτήτως ηλικίας - πρέπει να χαθούν ακόμα μέχρι να το πάρουμε πρέφα;

Δεν είναι εύκολη η θέαση της σειράς. Αλλά είναι από εκείνες τις σειρές που όλοι πρέπει να δουν. Ειδικά όσοι μεγαλώνουν παιδιά, εκπαιδεύουν παιδιά, ή απλώς αναρωτιούνται πού πάει αυτός ο κόσμος τελοσπάντων.