«Για να υπάρχω πρέπει να γίνομαι μαθητής, και όχι δάσκαλος»
Ο εξωστρεφής Βουτσάς, όπως όλοι οι άνθρωποι, θεωρεί τον θάνατο συμβάν αξεπέραστο. Μια μέρα σαν κι αυτή αποχαιρετίσαμε τον σπουδαίο Κώστα Βουτσά.
Στην Αθήνα γεννήθηκα, αλλά μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη, οπότε νοιώθω Θεσσαλονικιός. Ο πατέρας μου που ήταν εργοδηγός και πήγε Θεσσαλονίκη για να φτιάξουν το δρόμο από το Λευκό Πύργο ως τα Μνήματα. Μας βρήκε ο πόλεμος και έτσι μείναμε εκεί. Εκεί τέλειωσα το σχολείο. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός. Ήμαστε πολύ φτωχή οικογένεια και ήθελα να κάνω κάτι που να μου αποφέρει χρήματα για να βοηθήσω το σπίτι μου. Βέβαια βοηθούσα ούτως ή άλλως, πούλαγα τσιγάρα, κάρβουνα στην πλατεία Δικαστηρίων έκανα διάφορες δουλειές και έδινα τα χρήματα στη μητέρα μου. Ήθελα να γίνω γεωπόνος ή χημικός. Το θέατρο προέκυψε. Δεν είχα άλλωστε ιδέα, μόνο κινηματογράφο έβλεπα.
Έκανα όμως αθλητισμό, βάρη μονόζυγο, ώρες ατέλειωτες. Πήγα λοιπόν σε μια κατασκήνωση που με έστειλε ο προπονητής μου για να ετοιμαστώ για κάτι αγώνες και εκεί έπαιζαν θέατρο. Εγώ λοιπόν τους κορόιδευα, τους έλεγα, «έτσι παίζουν τον μεθυσμένο;» και ούτω καθ εξής. Ώσπου μου είπαν, αν μπορείς καν το εσύ καλύτερα. Το έκανα λοιπόν και τους άρεσε. Είχε μεγάλη επιτυχία, φωνάξαμε μάλιστα και ανθρώπους της Μηχανιώνας να δουν την παράσταση και τους άρεσε πολύ.
Μετά γύρισα στη Θεσσαλονίκη και το ξέχασα. Ο άνθρωπος που έκανε την παράσταση, ο Τάκης ο Τζουμάκας με πίεσε και με πήγε σε σχολή υποκριτικής, από την οποία όμως έφυγα μέχρι που ήρθαν οι άνθρωποι που είχαν τη σχολή, έπιασαν τους γονείς μου και τους είπαν ότι έχω ταλέντο και έτσι βγήκα στο θέατρο…
Για να υπάρχω πρέπει να γίνομαι μαθητής, και όχι δάσκαλος. Μαθητής του νέου ηθοποιού, του νέου σκηνοθέτη. Αν μείνω κλειστός στο καβούκι μου θα‘μαι τελειωμένος. για το ράφι. Με λένε μύθο και θρύλο και θυμώνω. Σιγά το πράγμα που έχω κάνει σε μερικά έργα έπαιξα καλά. Αν με πεις θρύλο με βάζεις στο ράφι και λες να ο μύθος να η αντίκα! Εγώ θέλω να είμαι μέσα στα πράγματα.
Mε καταγωγή από τους Επιβάτες Ανατολικής Θράκης, κοντά από την Κωνσταντινούπολη, ήταν λογικό να έχω στην καρδιά μου την ΑΕΚ από μικρός! Βέβαια, ενώ γεννήθηκα στην Αθήνα, μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και συμπάθησα και τον ΠΑΟΚ! Στο γήπεδο της ΑΕΚ όμως στη Νέα Φιλαδέλφεια πήγαινα όποτε μπορούσα από τότε που κατέβηκα στην Αθήνα. Έκανα παρέα και στενή φιλία με τον Μίμη Παπαϊωάννου, έκανα κουμπαριά με έναν άλλο διεθνή παίκτη της ομάδας, τον Σπύρο Πομώνη, και γενικά ήμουν κοντά τους σαν Ενωσίτης. Μέχρι που σε έναν αγώνα το 1990 στο Κύπελλο Πρωταθλητριών με τη Μαρσέιγ, που άναψαν τόσα καπνογόνα στη Νέα Φιλαδέλφεια που μου δημιούργησαν αναπνευστικό πρόβλημα, καθώς έχω άσθμα! Από τότε δεν πήγα ξανά και παρακολουθώ από την τηλεόραση»!
Εγώ μια ζωή υπήρξα αντι-πολεμιστής ή, μάλλον, αντι-πολεμοχαρής. Δεν ήμουν απ' τους ανθρώπους που θα έκαναν κακό σε άλλον. Μπαγάσας ήμουν, πούλαγα τα τσιγάρα μου, έκανα το λαμόγιο στους παπατζήδες.
Ήμασταν τρία-τέσσερα λαμόγια. Ο παπατζής έκανε πως έβηχε, γύριζα εγώ και τσάκιζα τον παπά. Αυτός, όμως, με το νύχι του τον ξαναΐσιωνε και τσάκιζε άλλο φύλο. Έτσι έχανε πολλά λεφτά λέμε. Μετά, καθόμουν σ' ένα δέντρο, μου έκαναν νόημα και φώναζα: «Σύρμα! Ο πατέρας σου! Ο νονός σου!». Την έκανε σιγά-σιγά ο παπατζής, έφευγε κι έτσι έμενε ο άλλος χωρίς φράγκο.
Ο εξωστρεφής Βουτσάς, όπως όλοι οι άνθρωποι, θεωρεί τον θάνατο συμβάν αξεπέραστο. Ένα πράγμα που δεν το γλιτώνει κανείς, μια μεγάλη στενοχώρια. Χάνεις από μέσα σου αίμα, κύτταρα, πολλά πράγματα, όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο. Εγώ, επειδή είμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος μ' αυτά, δεν πηγαίνω στις κηδείες. Σκέφτομαι αυτήν του Πρετεντέρη και ανατριχιάζω τώρα. Μια φορά είχα πάει σε μια άλλη κηδεία και δεν άντεξα, έτρεμα ολόκληρος, μέχρι που με πήραν ο Δαλιανίδης με την Καραγιάννη και πήγαμε και κάτσαμε σ' ένα καφενεδάκι. Ούτε στου Ψάλτη την κηδεία μπόρεσα να πάω. Εγώ λέω ότι μόνο σε μια κηδεία θα παραστώ στο εξής, όταν θα 'ρθει η σειρά μου. Εντάξει, έχουμε καιρό γι' αυτό!
Έχω μια θεωρία: η αγάπη με το κοινό είναι η πιο ανιδιοτελής. Δεν έχει κανένα συμφέρον από μένα ένα κοινό που μ' αγαπάει. Είμαι κι εγώ στο θέατρο 70 χρόνια πια και το κοινό μού ανταποδίδει την αγάπη. Το να με φιλήσουν, να με αγκαλιάσουν, να μου ζητήσουν μια φωτογραφία κι εγώ να ανταποκριθώ δεν το θεωρώ απλώς υποχρέωσή μου, είναι σαν να δίνω δεύτερη παράσταση. Ποτέ δεν σνόμπαρα το κοινό μου.
Αυτό που λένε ότι οι κωμικοί ηθοποιοί είναι κατά βάθος τραγικοί χαρακτήρες, εγώ δεν το έχω νιώσει. Εκτός και αν δεν είμαι κωμικός ηθοποιός. Ίσως το μόνο τραγικό στοιχείο μου να είναι ότι δεν μπορώ τη μοναξιά. Ευτυχώς, όλοι θέλουν να κάνουν παρέα μαζί μου, γιατί δεν είμαι μουρτζούφλης άνθρωπος.
Το καλό με μένα είναι ότι δεν είμαι καριερίστας. Ποτέ δεν έκανα παρέα με κάποιον για να κερδίσω κάτι, ποτέ δεν έκανα δημόσιες σχέσεις. Δεν το είχα ανάγκη. Καμιά φορά που περνάω με το αυτοκίνητο έξω από κάποιο νεκροταφείο, φωνάζω: «Όχι, μη με περιμένετε, θα αργήσω πολύ ακόμη!».
Οι γυναίκες δεν είναι πάθος, είναι αποστολή. Τη γυναίκα πρέπει να την ευχαριστήσεις, να τη δεχθείς, να την ευτυχίσεις, να της αφοσιωθείς. Εμένα όλες οι γυναίκες με αγαπάνε!
Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του Κώστα Βουτσά στον Μιχάλη Αργυρόπουλο για το Life & Style, στον Αντώνη Μποσκοΐτη για τη Lifo, στον Θεοδόση Μίχο για το popaganda.gr, στον Δημήτρη Μανιάτη για τα nea.gr και στον Γιώργο Μιμίκο για την εφημερίδα Νέα Κρήτη.
