Η Lidia Poet είναι η ηρωίδα που χρειαζόμασταν

Ξέρεις πόσο σοκαριστικά πρόσφατα άρχισαν οι γυναίκες να δουλεύουν ως δικηγόροι; Η Wikipedia έχει μια αναλυτική λίστα ανά χώρα, με χρονολογίες που ξεκινούν αποκαρδιωτικά με τον αριθμό 19 σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις (στην Ελλάδα το 1925, αν αναρωτιέσαι). Μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις είναι η Ιταλία, που απέκτησε την πρώτη της γυναίκα δικηγόρο το 1883. Το όνομά της ήταν Lidia Poet.

Γεννημένη στις 26 Αυγούστου του 1855 στο Περέρο, έξω από το Τορίνο, η Lidia Poet σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο και πήρε το πτυχίο της το 1881. Έγινε δεκτή, με 45 στις 50 ψήφους, στο Δικηγορικό Σώμα δύο χρόνια αργότερα, το 1883. Πρόλαβε όμως να δουλέψει μόλις τρεις μήνες προτού η άδειά της ανακληθεί, γιατί σύμφωνα με τον εισαγγελέα της μοναρχίας, «οι γυναίκες δεν είχαν θέση στα δικαστήρια».

Έφεση στην έφεση, ο αγώνας της ξεσήκωσε πλήθη υποστηρικτών που επικαλούνταν την ύπαρξη γυναικών δικηγόρων σε άλλες χώρες της Ευρώπης και στις ΗΠΑ, ώσπου τελικά το 1920, σε ηλικία 65 ετών, η Lidia Poet επέστρεψε επίσημα στο Δικηγορικό Σώμα. Πέθανε 29 χρόνια αργότερα, στα 93 της.

Σε μια σκηνή της νέας σειράς του Netflix που αφηγείται την ιστορία της, ένας δημοσιογράφος που φλερτάρει με την Lidia της λέει σε κάποια φάση, χαριτολογώντας για να την πειράξει «σε λίγο θα μου πεις να ψηφίζετε κιόλας». Αρχικά ξεκαρδίζονται και οι δύο, μετά πέφτει αμήχανη σιωπή, μετά εκείνη λέει «ωραία θα ήταν». «Ωραία θα ήταν» συμφωνεί κι αυτός, και επιστρέφουν αυτοί στις δουλειές τους κι εμείς ως θεατές στην συνειδητοποίηση που δεν θα πάψει ποτέ να μας σοκάρει: Το πόσα πράγματα που θεωρούμε σήμερα αυτονόητα άργησαν εξωφρενικά πολύ να γίνουν τέτοια.

Η σειρά, που κάνει χαμό αυτές τις μέρες στο Netflix, λέγεται Ο νόμος της Lidia Poet (La Legge di Lidia Poet είναι ο ορίτζιναλ ιταλικός τίτλος, ή The law according to Lidia Poet στα αγγλικά) και έχει για πρωταγωνίστρια την πάντα υπέροχη Matilda De Angelis, που ίσως να θυμάσαι από το Rose Island.

Ισορροπώντας μαεστρικά ανάμεσα στους έξωθεν επιβεβλημένους κανόνες της κοινωνίας που την γαλούχησε από τη μια και στο τσαγανό του ‘εγώ θα κάνω το δικό μου’ από την άλλη, η ηρωίδα της βάζει κάτω όλα τα στερεότυπα, περιλαμβανομένων εκείνων που έχουν φτάσει ως κατάλοιπα μέχρι τον 21ο αιώνα: Μέτρα πόσες φορές θα σκεφτείς πως η Lidia παραείναι όμορφη/ ανάλαφρη/ καλοντυμένη/ καλοχτενισμένη/ μακιγιαρισμένη για να την πάρουν στα σοβαρά, κι ας μην τολμάς να το παραδεχτείς ούτε στον εαυτό σου.

Έχει η σειρά τα προβληματάκια της, παρόλα αυτά; Τα έχει –δεν είναι δα και πολλές οι σειρές του Netflix που δεν τα έχουν. Στην προσπάθειά τους να εστιάσουν στον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών γενικότερα, και στον χαρακτήρα της Lidia ειδικότερα, οι δημιουργοί αφήνουν προσχηματικές τις υποθέσεις που αναλαμβάνει η Lidia ως δικηγόρος-«βοηθός» του επίσης δικηγόρου αδερφού της, και τις οποίες «λύνει» ως άλλη Miss Marple. Επειδή όμως αυτές οι υποθέσεις λειτουργούν ως σεναριακή ραχοκοκαλιά του κάθε επεισοδίου, το σενάριο καταλήγει τίγκα τρύπες, βολικές συμπτώσεις και από μηχανής εμπνεύσεις της Lidia που εξιχνιάζει μαγικά διάφορα μυστήρια –στο τσακ έχουμε γλιτώσει τις αναφορές σε «γυναικεία διαίσθηση» που θα υπονόμευαν τελικά όλο το πόιντ που προσπαθεί να κάνει η σειρά.

Ωστόσο, έστω κι έτσι, οι ερμηνείες είναι στην πλειοψηφία τους καλές –κάποιες πολύ– η ατμόσφαιρα εποχής απολαυστική, και η κεντρική ιστορία σπουδαία, οπότε η σειρά βλέπεται με ενδιαφέρον, και βρίσκεται δικαίως καρφωμένη στο ελληνικό και παγκόσμιο τοπ-10 του Netflix εδώ και τρεις εβδομάδες.