Το Years and Years είναι η σειρά που δεν ήξερες ότι χρειαζόσουν

Η άνοδος της ακροδεξιάς. Το πόσο ανατριχιαστικά φιλικός είναι ο λαϊκισμός της. Η καταστροφή της κλιματικής αλλαγής. Το προσφυγικό ζήτημα. Ο πόλεμος της Ουκρανίας. Ο πόλεμος της Ουκρανίας, πριν γίνει. Πριν. Γίνει: Μοιάζει απίστευτο, αλλά το Years and Years προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2019. Και έπεσε σχεδόν σε όλα μέσα.

Η μίνι σειρά των έξι επεισοδίων που προβάλλεται αυτές τις μέρες στο Cinobo (νέο επεισόδιο κάθε Δευτέρα, αυτή τη στιγμή είμαστε στο πέμπτο, οπότε αν περιμένεις μια εβδομάδα τα βλέπεις και όλα μονοκοπανιά αν θες) είναι απολαυστική από την πρώτη στιγμή, ανάλαφρη μόνο στην αρχή, μπριόζικη με το βρετανικό της φλέγμα και οικεία με όλο το μαύρο χιούμορ της. Με το φρενήρες μοντάζ που θα αγαπήσει η γενιά του TikTok, ειδικά στα πρώτα επεισόδια, τους σπινταριστούς διαλόγους και την σφιχτοδεμένη αφήγηση που δεν κάνει ποτέ κοιλιά, όχι απλά δεν θα σε αφήσει να βαρεθείς ούτε στιγμή. Θα σε κρατήσει στην άκρη του καναπέ σου, που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι.

Πρωταγωνιστές της ιστορίας μας είναι μια πολυπληθής οικογένεια από το Μάντσεστερ: Τέσσερα αδέρφια και οι οικογένειές τους (παντρεμένοι και μη, με παιδιά ή χωρίς, στρέιτ και γκέι, με και χωρίς αναπηρία, με ή χωρίς εξωσυζυγικές σχέσεις) και η εμβληματική γιαγιά τους. Καθένας με την ιστορία του, την δική του ξεχωριστή μικρο-ιστορία που επηρεάζεται με διαφορετικό τρόπο από την μεγάλη, την παγκόσμια, αυτή που διαμορφώνει η πολιτική. Έχει τρομερό ενδιαφέρον το πώς η συσχέτιση του χαρακτήρα του καθενός με την στάση του απέναντι στην επικαιρότητα που τους διαμορφώνει όλους, καταφέρνει να μη γίνεται ποτέ πατροναριστική, ούτε απέναντι στους ίδιους τους χαρακτήρες ούτε σε εμάς τους θεατές. Σκηνοθετικό θαύμα –και αεράκι δροσιάς στα τηλεοπτικά πράγματα.

Στο επίκεντρο της ιστορίας, όλων των ιστοριών, η Βίβιεν Ρουκ (μια συγκλονιστική Έμα Τόμσον) που ξεκινά ως αφελής πλην αθυρόστομη καρικατούρα να «μιλά τη γλώσσα του λαού» στα τηλεοπτικά πάνελ και φτάνει να ιδρύσει το δικό της –εννοείται εθνικιστικό, εννοείται ακροδεξιό– κόμμα και να κερδίσει, μετά από χρόνια, τις εθνικές εκλογές. Κι αυτό, φυσικά, την χειρότερη στιγμή, την ώρα που ο πλανήτης καταρρέει και διαλύεται σε μικρά κομμάτια ανθρωπιστικών, οικονομικών και περιβαλλοντικών κρίσεων.

Όπως εύκολα μαντεύεις, καθώς τα επεισόδια προχωρούν, το πράγμα σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο –μην ξεγελιέσαι από την σκηνοθεσία που δεν χάνει ποτέ το κέφι της, τα χτυπήματα έρχονται απανωτά και τα comic relief δεν φτάνουν για να ισορροπήσουν το τιτάνιο σοκ του τέταρτου επεισοδίου. Σπόιλερ προφανώς δεν θα κάνουμε, σε ζηλεύουμε όμως λίγο που θα ξεκινήσεις αθώος/α και ανυποψίαστος/η.

Οι ερμηνείες είναι στο σύνολό τους υποδειγματικές, ένα ανσάμπλ με τη στόφα του κινηματογράφου, αλλά αν μας έβαζες υπό την απειλή όπλου να ξεχωρίσουμε μερικές θα αναγκαζόμασταν να αναφέρουμε την Αν Ράιντ στον ρόλο της γιαγιάς Μύριελ, τον Ρόρι Κινίαρ σε εκείνον του πρωτότοκου Στίβεν, τον Μαξίμ Μπόλντρι (κατά κόσμον Ισίλντουρ του Rings of Power) ως Ουκρανό πρόσφυγα Βίκτορ, και τη Ρουθ Μάνταλεϊ που προσεγγίζει σχεδόν ψυχαναλυτικά την μικρότερη κόρη της οικογένειας, την καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο, εκνευριστικά αφελή και ακριβώς γι’ αυτό εύκολο θύμα της ακροδεξιάς ρητορικής, Ρόζι. Για την Έμα Τόμσον τα είπαμε ήδη.

Αν δεν το μάντεψες από όλα τα παραπάνω, το Years and Years είναι τρομακτικά οικείο, αλύπητα ειλικρινές, και ρεαλιστικά εξωφρενικό. Ακριβώς γι’ αυτό, αξίζει κάθε λεπτό από τον χρόνο που θα του αφιερώσεις.