Η Καλλιόπη Μητροπούλου και ο Νίκος Βελιώτης προτιμούν τις χαμηλές συχνότητες

Γνωρίζονται χρόνια, έχουν δουλέψει σε διάφορα πρότζεκτ και σε μερικές μέρες παρουσιάζουν ένα ολοκαίνουργιο άλμπουμ σε μια μοναδική εμφάνιση στο Temple την Πέμπτη 23 Μαΐου.

Η Καλλιόπη Μητροπούλου και ο Νίκος Βελιώτης αποτελούν ιδιαίτερες περιπτώσεις μουσικών και το επερχόμενο ντεμπούτο της Καλλιόπης, Between, σε παραγωγή του Νίκου, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση δίσκου.

Λίγες ημέρες πριν το παρουσιάσουν στην ολότητά του στον χώρο του Κεραμεικού, μας μίλησαν για την μουσική τους συνύπαρξη, την αέναη «μάχη» αναλογικών και ψηφιακών ήχων και την… κλασική ποπ.

Τι σας έφερε ξανά κοντά τον Νοέμβριο του '23; Ποιος πήρε τον πρωτοβουλία για συνεργασία και με ποια αφορμή;

Κ- Λοιπόν με το Νίκο μένουμε πλέον περίπου 3 λεπτά μακριά, τέλειο; Σε μια επίσκεψη λοιπόν μου λέει ‘επειδή σε βλέπω να έχεις κολλήσει, θες να σου κάνω παραγωγή στο δίσκο σου;’ Και ακόμη με τσιμπάω γιατί είναι κάτι που το ονειρεύομαι από τα 17 μου αλλά δε θα τολμούσα ποτέ να του ζητήσω. Χεχε.

N- Ήταν γραφτό να γίνει. Γνωριζόμαστε ήδη πολλά χρόνια κι έχουμε δουλέψει μαζί σε διάφορα πρότζεκτ. Δεν είχαμε όμως ποτέ χρόνο να ξεκινήσουμε κάτι μαζί γιατί η ζωή του μουσικού είναι ένα συνεχές τρέξιμο. Και ξαφνικά κατά σατανική σύμπτωση η Καλλιόπη μετακόμισε δίπλα μου. Η φυσική συνέχεια ήταν να επιτέλους κάτι πιο ουσιαστικό μαζί.

Βιολοντσέλο και βιολί. Δύο όργανα (παρ)όμοια αλλά με δικό τους χαρακτήρα. Πώς εκφράζουν τη μουσική ψυχοσύνθεση του καθενός σας;

Κ- Εγώ θα ήθελα να παίζω βιόλα ή τσέλο, προτιμώ τις χαμηλές συχνότητες. Το βιολί μου αρέσει γιατί είναι πολύ κοντά στην ανθρώπινη φωνή, μου αρέσει πάρα πολύ η χροιά του έγχορδου, οι πολλοί χαρακτήρες που μπορεί να δώσει, από μια ζεστασιά γήινη, μέχρι ανατριχιαστικούς αρμονικούς. Τα έγχορδα δίνουν ένα σώμα στα κομμάτια, μια παραπάνω διάσταση.

N- Εγώ αν και αργά (ξεκίνησα να μαθαίνω στα 21 μου) κατάφερα να μάθω βιολοντσέλο καθώς προτιμώ επίσης τις χαμηλές συχνότητες. Βέβαια ο τρόπος που παίζω βιολοντσέλο και ο ήχος στον οποίο έχω καταλήξει είναι κοντά σε ήχο από κουδούνι πολυκατοικίας. Δεν ξέρω τι λέει αυτό για τον ψυχισμό μου…

 

 

 

View this post on Instagram

A post shared by Nikos Veliotis (@veliotin)

Τι να περιμένουμε από το επερχόμενο άλμπουμ σου Καλλιόπη; Τι είναι το Between;

Κ- Είναι ένα άλμπουμ αφιερωμένο στα διλήμματα, στo μετέωρο των δύσκολων αποφάσεων, στο χωρισμό, είναι πολύ προσωπικό άλμπουμ. ‘You are longing to belong in any place’, ένας στίχος που απευθύνεται σε μένα, που έχω υπάρξει για πολύ καιρό με το ένα πόδι στη μία χώρα και το άλλο στην άλλη.

Ν- Ο ήχος στο άλμπουμ κινείται μεταξύ φυσικών οργάνων και ηλεκτρονικών. Το βιολί και το τσέλο είναι κυρίαρχα σίγουρα αλλά χρησιμοποιήσαμε και άλλα όργανα όπως γαλλικό κόρνο και πιάνο και φυσικά τσέμπαλο στο οποίο έχω πολύ μεγάλη αδυναμία. Το τσέμπαλο είναι και μία μικρή αναφορά στις ηχογραφήσεις του ελαφρού τραγουδιού της δεκαετίας του 70. Και για τα ηλεκτρονικά ότι synth είχαμε εύκαιρο! Είναι φυσικο-ηλεκτροπόπ…

Μπορεί άραγε η κλασική μουσική να περάσει στα αυτιά ενός μη εξοικειωμένου κοινού; Μπορεί να γίνει μέινστριμ;

Κ - Eξαρτάται το έργο θα έλεγα. Πχ άκου από Dvorak τη New World Symphony, ή το Pur Ti Miro του κυρίου Monteverdi και πες μου πως δεν είναι ποπ. Νομίζω με τα μέσα που είχαν τότε, έκαναν και μουσική. Οκ, δε θα ακούσει κάποιος το ίδιο εύκολα Schoenberg, εκεί έχει να κάνει με το πόσο εξοικειωμένο όντως είναι το κοινό. Αλλά πολλά κλασικά έργα είναι πολύ εύκολα να τα ακούσει ο οποιοσδήποτε.

Ν- Πιστεύω πως το κοινό της κλασσικής μουσικής (αλλά σίγουρα όχι της σύγχρονης κλασσικής μουσικής) όποιο κι αν είναι αυτό, είναι ένα εξοικειωμένο και μέινστριμ κοινό. Τα τεράστια "σουξέ" της κλασσικής τα ακούει ο μισός πλανήτης. Ακόμα και μέσα από το sampling η κλασσική μουσική περνάει σε μία πιο μαζική κουλτούρα. Ως θραύσμα μεν αλλά περνάει. Το πιο πιθανό είναι να μην ξέρει τι ακούει κάποιος αλλά το σίγουρο είναι πως φτάνει στ’ αυτιά του.