Ζωή στην επαρχία: Μήπως ήρθε η ώρα για τη μεγάλη απόφαση;

Η Αθήνα με τα καλά της και τα κατά της συγκεντρώνει σχεδόν τον μισό πληθυσμό της χώρας, ο οποίος στοιβάζεται και συνυπάρχει στην πρωτεύουσας, σε ρυθμούς που –ας το παραδεχτούμε- γίνονται ολοένα και πιο ιλιγγιώδεις έως και βάναυσοι πολλές φορές. Την ίδια στιγμή το gentrification καλπάζει, η ακρίβεια σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, ενώ το μποτιλιάρισμα στους δρόμους και το στριμωξίδι στα μέσα μεταφοράς αυξάνεται με γεωμετρική ακρίβεια και γίνεται ανυπόφορο τους καλοκαιρινούς μήνες με το τεράστιο κύμα τουριστών και τις καυσωνικές θερμοκρασίες.

Πολλοί θα πουν ότι όλα τα παραπάνω μοιάζουν ιδανική αφορμή για να κάνουμε επιτέλους το μεγάλο βήμα και να πάρουμε τα μπογαλάκια ή τα κουβαδάκια μας και να πάμε να παίξουμε σε άλλη παραλία επαρχία. Λίγοι είναι ωστόσο εκείνοι που το τολμούν φτιάχνοντας τη ζωή τους από την αρχή μακριά από το κλεινόν άστυ σε ρυθμούς που είναι σίγουρα πιο χαλαροί και δεν προϋποθέτουν calendars και zoom calls για να βγεις για μια μπύρα μια καθημερινή με φίλους, αλλά σίγουρα έχουν τη δυσκολία τους. Αποφασίσαμε λοιπόν να δώσουμε τον λόγο σε 5 «ειδικούς» επί του θέματος που ζουν κι εργάζονται στην επαρχία, ώστε να μας περιγράψουν και να μοιραστούν μαζί μας τις δικές τους ξεχωριστές ιστορίες.

Πώς πήρες την απόφαση να μείνεις στην επαρχία;

«Ο σύντροφός μου ζούσε ήδη σε ένα χωριό της Ελασσόνας, οπότε αυτή ήταν η αρχική αφορμή για συζητήσεις. Τον γνώρισα όσο έμενε στην Αθήνα, αλλά όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κοινά του τόπου του ως πρόεδρος του χωριού, έπρεπε να ζήσει εκεί. Με την προοπτική μιας καλύτερης ποιότητας ζωής στο κοινό μας ξεκίνημα, αποφασίσαμε να (το) ζήσουμε στην επαρχία» μας ανέφερε η Έλενα 35 ετών η οποία ζει εδώ και έναν χρόνο στην επαρχία αρχικά για 4 μήνες στη Λάρισα κι έπειτα στην Ελασσόνα όπου κι εργάζεται ως copywriter.

«Ήταν ένας συνδυασμός προσωπικών συγκυριών που ξεκίνησαν με την απώλεια οικογενειακών προσώπων, γεγονός που επιτάχυνε την ανάγκη λήψης αποφάσεων για το τι μέλει γενέσθαι, σε συνδυασμό με το τέλμα της Αθήνας, η οποία απαιτεί ένα υψηλό κόστος διαβίωσης, ενώ οι επαγγελματικές ευκαιρίες στην πλειονότητα ήταν από μέτριες έως ανύπαρκτες» μας είπε αντίστοιχα η Ελένη 37 ετών, η οποία ζει εδώ και 8 χρόνια με τον σύζυγο και τα δύο της παιδιά στη Σύρο, τρέχοντας τον ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης, τον Έμπνευση FM.

Ο Μανώλης από την άλλη, 40 ετών, web developer που ζει στη Στυλίδα (17 χιλιόμετρα μακριά από τη Λαμία) εδώ και τρία χρόνια υποστήριξε ότι: «η πανδημία μου έδωσε τη δυνατότητα να διαπραγματευτώ μια full remote δουλειά κι έτσι λοιπόν πήρα τη μεγάλη απόφαση να πάω να μείνω στη Στυλίδα, όπου υπήρχε ένα σπίτι από τους γονείς μου, γιατί δεν άντεχα άλλο τους ρυθμούς της Αθήνας. 8 μήνες μετά με ακολούθησε κι η σύντροφός μου η οποία έκανε τη συγκεκριμένη περίοδο συνεντεύξεις για δουλειά, που θα της επέτρεπαν να μείνει στη Στυλίδα».

Τι σου λείπει από την πόλη;

«Με βεβαιότητα οι αμέτρητες επιλογές για διασκέδαση που προσφέρει η πόλη. Στην επαρχία είναι αρκετά περιορισμένες οι επιλογές, ειδικά αν τα γούστα κάποιου είναι πιο ιδιαίτερα. Για παράδειγμα, εγώ που ακούω metal μουσική, δεν έχω καμία δυνατότητα να ακούσω τη μουσική που μου αρέσει στην Ελασσόνα. Μπορώ βέβαια να πάω στη Λάρισα που έχω κάποιες επιλογές σε μαγαζιά ή συναυλίες, αλλά είναι αρκετά μακριά και δεν είναι εύκολο να πηγαίνω συχνά.

Επιπλέον, προσωπικά μου λείπει ο κύκλος και η «βολή» που είχα στην Αθήνα. Φίλοι, οικογένεια, συνάδελφοι, δουλειές, συνήθειες... Όταν φεύγεις για την επαρχία στην ενήλικη ζωή σου, πρέπει αυτά να τα ξαναχτίσεις από το μηδέν, οπότε χρειάζεται πολλή υπομονή» μοιράστηκε μαζί μας η Έλενα.

Ο Σταύρος ο οποίος είναι 31 ετών και ζει 2,5 χρόνια στο Ναύπλιο, δουλεύοντας ως σεφ μας είπε ότι: «αν κάτι σου λείπει από την πόλη, αυτό είναι οι επιλογές για να βγεις. Πριν κάποια χρόνια μπορεί να σου έλειπε κι η δυνατότητα να αγοράσεις ρούχα, παπούτσια, συλλεκτικά είδη κτλ, μα πλέον με τα eshops αυτό έχει καλυφθεί. Εγώ επέλεξα να μείνω στο Ναύπλιο γιατί έχει 12 μήνες τον χρόνο τουρισμό επομένως περισσότερες επιλογές για να φας και να πιείς αλλά και να είμαι σε κοντινή απόσταση στην Αθήνα».

Ο Μανώλης μας είπε ότι «εμένα μου λείπουν τα θέατρα, το σινεμά κι οι συναυλίες περισσότερο. Αναγκαστικά το καλοκαίρι οργανώνουμε εκδρομές στα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ για να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο όμως κι αυτό δεν είναι εύκολο αφού τα κόστη εισιτηρίων και μετακινήσεων έχουν ανέβει κατά πολύ».

Τι θα συμβούλευες κάποιον που θέλει να κάνει το μεγάλο βήμα της μετακίνησης στην επαρχία;

«Να το κάνει χωρίς δεύτερη σκέψη, με θετική διάθεση και χωρίς τεράστιες προσδοκίες. Να δώσει χρόνο για να αγαπήσει το νέο μέρος και αυτό θα του το ανταποδώσει. Οι μικρές κοινωνίες είναι κλειστές, αλλά τα μυαλά αλλάζουν και μπορείς ακόμα και το πιο αρνητικό κομμάτι της επαρχίας να το αφήσεις έξω από την καθημερινότητά σου» λέει η Ελένη, ενώ η Γιώτα 33 ετών που ζει στην Καλαμάτα κι εργάζεται σε λογιστικό γραφείο αναφέρει ότι: πρέπει να υπάρχει μια εξασφαλισμένη θέση εργασίας (το πιο βασικό). Οι αμοιβές ίσως μπορεί να είναι μικρότερες σχετικά με αυτές της πόλης,αλλά θεωρώ πως  η  ποιότητα  ζωής είναι σίγουρα ανώτερη στην επαρχία».

Από την άλλη η Έλενα τονίζει ότι: «Αρχικά, να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά για εκείνον. Ο καθένας αναζητά διαφορετικά πράγματα και θα πρέπει να κινηθεί σύμφωνα με αυτά. Η επαρχία δεν είναι για όλους.

Σίγουρα είναι πιο εύκολη η μετακίνηση στην επαρχία αν έχει κανείς ανθρώπους που ήδη ζουν εκεί. Θα χρειαστεί αρκετή βοήθεια στην αρχή για να βρεθεί ένα καλό σπίτι, δραστηριότητες, υπηρεσίες, γιατρούς, κ.α. Ένας σχετικός κοινωνικός κύκλος εκεί βοηθάει στην γρηγορότερη προσαρμογή και κοινωνικοποίηση. Οι ρυθμοί και οι συνήθειες των ανθρώπων στην επαρχία διαφέρουν αρκετά από ότι στην πόλη, οπότε είναι αρκετά χρήσιμο να έχεις ένα support system (ακόμα και αν αυτό είναι πολύ μικρό αρχικά).

Στο σύνολο, όπως προανέφερα, χρειάζεται υπομονή και χρόνο για την προσαρμογή. Είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα που δεν γίνεται να έρθει χωρίς κάποιες προκλήσεις. Τα θετικά ωστόσο που προσφέρει η ζωή στην επαρχία αποτελούν πλέον τεράστιο κίνητρο. Και η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές η προσπάθεια θα ανταμείψει!».

Ο Σταύρος τέλος ξεκαθαρίζει ότι: «αν θες να έχεις μια ήρεμη και πιο ποιοτική ζωή τότε αναμφίβολα το μέλλον σου, είναι στην επαρχία. Προτού ωστόσο κάνεις το βήμα, είναι πολύ σημαντικό να έχεις εξασφαλίσει ένα μηνιαίο εισόδημα και μια δουλεία που θα σου επιτρέπει να καλύπτεις τις βασικές οικονομικές σου υποχρεώσεις. Αν μπορείς να δουλεύεις remote (απομακρυσμένα) τότε αξίζει να το δοκιμάσεις καθώς θα συνδυάσεις έναν καλύτερο μισθό με την ποιότητα ζωής της επαρχίας και τους αισθητά πιο ανθρώπινους ρυθμούς».