Γιατί γινόμαστε κόκκαλο με τα σφηνάκια;
Αν αναρωτιέσαι γιατί σε κάνουν τόσο χάλια τα σφηνάκια σε σχέση με τα κανονικά ποτά, έχουμε την απάντηση.
Θα το έχεις πιθανότατα παρατηρήσει: Εκεί που είσαι μια χαρά με τα ένα-δυο σου ποτά, ξαφνικά κάποιος έχει την φαεινή ιδέα να αρχίσετε τους γύρους με τα σφηνάκια, και ξαφνικά γίνεστε όλοι γκολ (Σαρλ ντε Γκολ). Γιατί συμβαίνει αυτό; Για τον ίδιο λόγο που κάποιοι άνθρωποι λένε ότι μεθάνε ευκολότερα με ένα συγκεκριμένο ποτό –δεν είναι θέμα του ποτού, θέμα χρόνου είναι.
Και θα εξηγήσουμε: Κάποιος που πίνει κατά κανόνα μπύρες, και σου λέει ότι «δεν μπορεί» να πιεί ουίσκι όχι επειδή δεν του αρέσει, αλλά επειδή «τον μεθάει», αυτό που παθαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι πίνει στον ίδιο χρόνο μεγαλύτερη ποσότητα αλκοόλ από αυτήν που έχει συνηθίσει ο οργανισμός του. Πώς γίνεται αυτό; Η μπύρα έχει 5-10% αλκοόλ, το ουίσκι γύρω στο 30-40%. Αν πίνες μια μπύρα σε μισή ώρα, και αντίστοιχα ένα ουίσκι πάλι σε μισή ώρα, έχεις πάρει στο δεύτερο μισάωρο τετραπλάσια ποσότητα αλκοόλ από αυτήν στην οποία είσαι μαθημένος/η.
Το ίδιο, σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα, ισχύει με τα σφηνάκια. Ειδικά αν σκεφτείς ότι ένα μεγάλο σφηνάκι είναι κατά κανόνα η μεζούρα για ένα κοκτέιλ, στην ουσία πίνοντας ένα σφηνάκι τεκίλα έχεις πιεί μέσα σε 2 δευτερόλεπτα την ποσότητα αλκοόλ που περιέχει μια Μαργαρίτα, την οποία θα έπινες σε 30 λεπτά. Ο οργανισμός σου δεν προλαβαίνει να επεξεργαστεί το αλκοόλ (που έτσι κι αλλιώς το επεξεργάζεται δύσκολα, ειδικά αν δεν πίνεις και νερό ενδιάμεσα) κι έτσι μέσα στο επόμενο 10λεπτο είσαι μεθυσμένος.
«Μα καλά» θα πεις, «μια γουλιά δεν είναι το σφηνάκι; Γιατί δεν μεθάω και με μια γουλιά ποτού;». Η απάντηση είναι όχι, το σφηνάκι δεν είναι μια γουλιά, εκτός αν είσαι ο Γκοτζίλα, κι αυτό αποδεικνύεται εύκολα αν ρίξεις μια ματιά σε μια τυχαία συνταγή για ένα οποιοδήποτε κοκτέιλ. Πιστεύεις πραγματικά ότι αυτή η πχ «μια μεζούρα ρούμι» σημαίνει πως το Cuba Libre σου έχει μέσα μόνο μια γουλιά αλκοόλ;
Και μετά, είναι και το άλλο: Το ποτό κατά κανόνα το πίνεις με πάγο ή/και κάποιο χυμό ή αναψυκτικό, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα και αντίστοιχες με του Γκοτζίλα να είναι οι γουλιές σου, αυτό που καταλήγει κάθε φορά στο στομάχι σου δεν είναι ατόφιο αλκοόλ, αλλά κάποια πρόσμειξη –είτε με χυμό ή αναψυκτικό, είτε με νερό από τον πάγο που λιώνει. Σε αντίθεση με τα σφηνάκια, που είναι σχεδόν πάντα σκέτα.
Και τέλος, αν πιείς ένα ποτό και μετά το ρίξεις στα σφηνάκια, επειδή αυτά τελειώνουν γρήγορα και σας αφήνουν να κοιτιέστε με την παρέα άπραγοι, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα παραγγείλετε κι άλλα, και μετά θα θέλει και κάποιος άλλος να κεράσει μια γύρα, και το πράγμα δεν τελειώνει ποτέ. Και κάπως έτσι καταλήγεις να έχεις πιεί ποσότητα αλκοόλ που ισοδυναμεί με πέντε κοκτέιλ σε 10 λεπτά, και μετά να αναρωτιέσαι γιατί είσαι χάλια.
Οπότε, πού καταλήγουμε; Στην αρχαία ημών σοφία «τα πάντα με μέτρο» γιατί ωραία τα σφηνάκια, αλλά ακόμα ωραιότερο το ελαφρύ κέφι που θα κάνεις με δύο Μαργαρίτες –και δεν θα πονάει και το κεφάλι σου την άλλη μέρα.
