«Ένας σύγχρονος Καραγκιόζης»

Ήταν η απόλυτη ενσάρκωση του λαϊκού κινηματογραφικού ήρωα, ενώ οι ταινίες του θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν κοινωνιολογικά ντοκουμέντα μιας μακρινής εποχής.

Ο Θανάσης Βέγγος, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος και καλλιτέχνης φεύγει μια μέρα σαν κι αυτή, κι εμείς ανατρέχουμε σε λόγια και εικόνες που μοιράστηκαν κατά καιρούς όσοι τον γνώρισαν από κοντά.

Νίκος Κούνδουρος, σκηνοθέτης και ο άνθρωπος που έζησε μαζί του την δύσκολη περίοδο της Μακρονήσου: «Ο Βέγγος δεν είχε ιδέα από αντίσταση. Όσοι το λένε είναι απλώς ηλίθιοι. Ακόμα και στο Μακρονήσι που βρέθηκε δεν ήταν εξαιτίας της δικιάς του δράσης. Ο λόγος ήταν ο πατέρας του και η αριστερή ιδεολογία του. Ο Βέγγος την αντίστασή του την έκανε παίζοντας, την έκανε με τον τρόπο που εκφραζόταν. Μία στάση ζωής απόλυτα συνυφασμένη με τον Ρωμιό τον κυνηγημένο, τον φουκαρά, τον κουρασμένο. Ήταν απολιτικός τελείως. Την πολιτική του την ασκούσε μέσα από τους ρόλους του

»Είχε μία γενναιοδωρία περίεργη από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα. Ένα βράδυ ήρθε ο Βέγγος και χωρίς να γνωριζόμαστε άρχισε να μου φτιάχνει με σφυριά ένα χώρο να κοιμηθώ για να μην παγώσω το βράδυ. Από μόνος του, χωρίς να ακούει κουβέντα. Τότε σκέφτηκα πως αυτός ο άνθρωπος ή τρελός είναι ή άγιος. Ένας άνθρωπος ίδιος και απαράλλακτος με αυτόν που γνώρισαν όλοι. Από τότε ήταν μία νευρική φυσιογνωμία, υπερκινητική που νοιαζόταν για τους πάντες»

Νίκος Κάπιος, ηθοποιός: «Υπέροχος άνθρωπος ο Θανάσης. Ήταν η προσωποποίηση και η επιτομή του άγχους. Και για να ξεφύγει από αυτό, συνεχώς έτρεχε. Προσπαθούσε να το ξεπεράσει μέσα από την υπερκινητικότητά του. Απίστευτα καλός άνθρωπος. Μέχρι εκεί που δεν βάζει το μυαλό σου. Την εποχή που εκείνος μεσουρανούσε υπήρχε ένα θέατρο στον Εθνικό Κήπο. Εκεί πρωτογνωριστήκαμε με τον Θανάση. Τότε μου πρότεινε να παίξω στην πρώτη ταινία που κάναμε μαζί. Αργότερα έκανε το δικό του θέατρο στης Σμαρούλας Γιούλη. Θυμάμαι ήταν τρελός και παλαβός με τη σκόνη. Έμπαινε στο καμαρίνι και το σκούπιζε για ώρες. Το έκανε σαν χειρουργείο»

Ασημίνα Βέγγου, η μία και μοναδική σύζυγος του: «Με τον Θανάση μου, περάσαμε πολλές πίκρες εκείνα τα χρόνια. Ο Θανάσης έφαγε πολύ κυνήγι. Δούλεψε όμως σκληρά, πάλεψε, αγωνίστηκε και δεν κατάφεραν οι τοκογλύφοι να μας πάρουν το σπίτι και το θέατρο. Από το πρωί έως το βράδυ οι τοκογλύφοι περίμεναν να μας πάρουν τα πάντα. Και αν δεν δούλευε τόσο πολύ, θα είχαμε μείνει στον άσο

»Ο Θανάσης ήταν τρομερά ευαίσθητος άνθρωπος. Είχε πονέσει πολύ στη ζωή του. Πέρασε πολλές πίκρες και ταλαιπωρίες για να γίνει αυτό που έγινε. Είχε παλέψει πολλές φορές για να σταθεί όρθιος. Δεν ήταν του χαρακτήρα του να πηγαίνει σε εκδηλώσεις που θα του κάνουν το τραπέζι. Πάντα ήθελε να πληρώνει ο ίδιος. Έτσι ένιωθε. Ωστόσο δύο φορές που μίλησε δημόσια άρχισε τα κλάματα. Και στο σπίτι έτσι του έβγαινε όταν θυμόταν κάποιες στιγμές που τον είχαν στιγματίσει»

Βασίλης Γεωργουσόπουλος, κριτικός θεάτρου: «Ήταν ένας σύγχρονος Καραγκιόζης με μία θεμελιώδη διαφορά. Ο Καραγκιόζης ο παραδοσιακός, που είναι ένας φτωχός, παρίας, περιθωριακός που προσπαθεί να επιβιώσει, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το Σαράϊ τού Πασά. Απόδειξη ότι πάντα σε κάθε παράσταση υπάρχει στα δεξιά, με τον Καραγκιόζη να προσπαθεί να το υπονομεύσει, να το εκμεταλλευτεί. Ο Βέγγος ήταν ένας παρίας που προσπαθεί να επιβιώσει αλλάζοντας κι εκείνος συνεχώς δουλειές χωρίς όμως να εξαρτάται από ένα αντίστοιχο παλάτι. Ο Βέγγος το υπονόμευε συνεχώς και ήταν εναντίον της εξουσίας. Ένας αναρχούμενος άνθρωπος που δεν άλλαξε ποτέ, χωρίς να διακρίνεται από την επαναστατική επιθετικότητα της εποχής. Είχε τις ιδεολογίες του. Δεν ήταν από αυτούς που κατέβαιναν στις απεργίες. Ήταν αριστερός βιωμένος, ζούσε ως αριστερός, σεβόταν την εργασία των άλλων. Δεν άφησε ποτέ απλήρωτο συνάδελφό του ακόμα και όταν ήταν πνιγμένος στα χρέη»

Η αρθρογράφος Γιάννα Κούκα επικαλείται τη μαρτυρία του Φραγκίσκου Κουνάνη για τις ημέρες του Πολυτεχνείου:

«… ήταν εκεί, εκεί και την άγρια εκείνη νύχτα. Την άγρια νύχτα του θανάτου. Την νύχτα που οι οχτροί μπήκαν στην πόλη και σκότωναν τον εξεγερμένο λαό. Που οι οχτροί ‘ριξαν την πόρτα του Πολυτεχνείου. Που οι οχτροί τραυμάτισαν τους νέους και τις νέες». Ο Φραγκίσκος Κουνάνης λέει: «Μπροστά μας ο υπέροχος, ο μοναδικός, ο πραγματικός άνθρωπος και ηθοποιός Θανάσης Βέγγος. Είχε ρίξει τις πίσω θέσεις στο κιτρινόμαυρο παλιό ντάτσουν και μας έβαζε μπρούμυτα, μας σκέπαζε με κουβέρτες και από πάνω μας έβαζε μακριές πλάκες φελιζόλ, πέρναγε μέσα από τα μαύρα κοράκια και μας πήγε σπίτι μας….”»