Ρωμαίος και Ιουλιέτα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζά στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου

Έναρξη παραστάσεων: 20 Απριλίου

Ο έρωτας ως κάτι που ξεπετάγεται ζωντανό μέσα από τον θάνατο και τολμά ν’ ανθίσει μέσα στην ασχήμια. Ο έρωτας ως λύτρωση από έναν κόσμο καταδικασμένο να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Ο έρωτας ως η μοναδική αντίρροπη δύναμη στον παραλογισμό μιας αλλόκοτης, βίαιης, πνευματικά άνυδρης εποχής που φαντάζει ανησυχητικά οικεία. Το αξεπέραστο ποιητικό αριστούργημα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Ρωμαίος και Ιουλιέττα ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε μια ερεθιστική ανάγνωση από τον Δημήτρη Καραντζά. 

Από τη μία το ζωογόνο πάθος κι από την άλλη η στυγνή βία. Από τη μία η ποίηση, το φως, η αγάπη και από την άλλη η χυδαιότητα, το σκοτάδι, το μίσος. Η συγκλονιστική ερωτική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, των δύο νέων από τη Βερόνα που τόλμησαν να αγαπηθούν παρά τη μοιραία έχθρα που χώριζε τις πανίσχυρες οικογένειές τους, βασίζεται σ’ ένα εκρηκτικό μίγμα αντιθέσεων. Τοποθετώντας τη σκηνική δράση σ’ έναν χώρο που ξεκινά ως τόπος αναψυχής και καταλήγει να γίνει ομαδικός τάφος, η σκηνοθεσία επιχειρεί να φωτίσει και τις δύο αυτές, αποκλίνουσες τροχιές στο έργο του Σαίξπηρ: από τη μία τη σήψη και τη φθορά μιας έκλυτης κοινωνίας που βουλιάζει, συμπαρασύροντας στον βούρκο καθετί αγνό και όμορφο, κι από την άλλη την ακατάσχετη ορμή του έρωτα που κινείται προς το φως.

«Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέττα κατασκευάζουν τον δικό τους τόπο —έναν τόπο ποίησης και φαντασίας— και προτάσσουν την αγάπη ως διαφυγή από ένα σύμπαν μίσους που ζει ανά τους αιώνες. Η λυρική τους συνάντηση φτιάχνει ένα καταφύγιο, το οποίο συντηρούν μέχρι τέλους. Ο έρωτας και η πνευματικότητά τους ως διαφυγή, ως άρνηση να ενταχθούν σε μια σαπισμένη κοινωνία που διοργανώνει με την ίδια ευκολία γιορτές, όργια και θανάτους» σημειώνει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης.

Η παράσταση αναδεικνύει τον αμείλικτα σκληρό κόσμο του Σαίξπηρ, καθρεφτίζοντας τις πιο δυστοπικές πτυχές της δικής μας πραγματικότητας. Ένα άτεγκτο κοινωνικό σύστημα που ορίζει όχι μόνο τη θέση μας αλλά και την ταυτότητά μας. Ένας άγριος κόσμος όπου η

πατρική αγάπη είναι συνώνυμη της βίας. Έναν τόπος όπου ο θάνατος παίρνει όλο και περισσότερο ζωτικό χώρο, ενώ ο ζωτικός χώρος του έρωτα μικραίνει. Ο έρωτας του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας θα γεννηθεί σε μια μήτρα στείρα και αφιλόξενη, θα καταπνιγεί ως βέβηλη επανάσταση και θα πεθάνει πρόωρα, όχι όμως προτού ποτίσει ανεξίτηλα την ψυχή μας με την ακατανίκητη επιθυμία για αλλαγή.