Εγώ με τις γυναίκες ήμουν ο σκλάβος τους
Μια μέρα σαν κι αυτή ο αγαπημένος ηθοποιός του παλιού καλού ελληνικού σινεμά πέρασε στην αθανασία.
Είναι παράξενο αλλά σε όλη μου τη ζωή γύρισα γύρω στις 80 ταινίες. Το 99% ήταν κωμωδίες αλλά εγώ έγινα γνωστός στα 30 μου από ένα δράμα. Τον ‘’Κατήφορο’’ του Γιάννη Δαλιανίδη μαζί με τον Κούρκουλο και τη Ζωή Λάσκαρη και όλα τα νέα παιδιά τότε.
Ηθοποιός δεν γεννιέσαι. Γίνεσαι ηθοποιός. Όπως κάτι σε προκαλεί να γίνεις, ας πούμε, δικηγόρος, ταξιτζής ή γιατρός, έτσι κάτι σε προκαλεί να γίνεις ηθοποιός. Το θέατρο τραβάει τους θεατρίνους πριν γίνουν θεατρίνοι. Θα ‘θελα να πω στους νέους ηθοποιούς, να είναι αφοσιωμένοι στη δουλειά τους, να την αγαπούν πολύ, να είναι συνεπείς, να μην εγκαταλείπουν, να μην έχουν το ‘‘εγώ’’, να έχουν το ‘’εμείς’’.
Χαίρομαι που έκανα τον κόσμο να γελάει, που τον βοήθησα να ξεχνάει τις λύπες του, δεν ήθελα να παίζω δράματα, ήθελα μόνο να κάνω τον κόσμο να γελάει και χαίρομαι που είχα πάντα αυτή τη λατρεμένη σχέση με τον κόσμο.
Εργάζομαι ακόμα γιατί δε μπορώ χωρίς δουλειά, θέλω να είμαι σε ένα "αχ!". Να αγωνιώ, να είμαι ζωντανός, δεν είναι σπάνια η περίπτωσή μου. Σύνταξη παίρνουν έτσι, όσοι δεν αγαπούν αυτό που κάνουν και από τα 40 τους. Εγώ δε μπορώ να ζήσω χωρίς δουλειά, να κάθομαι. Δε γίνεται, χωρίς δουλειά είμαι σε κατάσταση αμόκ. Η δουλειά μου είναι η ζωή μου. Δεν έχω καμία οικονομική ανησυχία, δε δουλεύω γι’αυτό.
Το ελάττωμα μου είναι τα τρύπια χέρια. Δεν μπορώ να βαστάξω χρήματα. Πληρώνω συνέχεια. Έχω αποκαταστήσει όλες μου τις γυναίκες και γενικώς πληρώνω. Είμαι όμως πολύ ευτυχισμένος που ζω έτσι όπως ζω.
[Η τηλεόραση] τα 'κανε όλα! Αυτή φταίει! Κάποτε έπαιρνες το παιδί σου και πηγαίνατε να δείτε κινηματογράφο. Ψυχαγωγία και διασκέδαση. Πλήρωνες, έμπαινες στην αίθουσα, έβλεπες την ταινία σου κι έφευγες. Μόλις έγινε η τηλεόραση, θυμάμαι κάποιους να παίρνουν τη βιντεοκασέτα, να μαζεύονται δέκα άτομα σ' ένα σπίτι, να τρώνε και να τη βλέπουν. Μεγάλη ζημιά για τον κινηματογράφο.
«Δεν έκανα ποτέ τον σταρ όταν φλέρταρα. Αντιθέτως, δεν ήθελα να γίνει ποτέ αιτία η δουλειά μου για να κάνω σχέσεις. Μου φαινόταν ύποπτο, αν μου την πέφτανε. Εγώ κυνηγούσα, γιατί έτσι μου άρεσε.
«Εγώ με τις γυναίκες ήμουν ο σκλάβος τους. Σκεφτόμουνα πάντα τι να κάνω για να την ευχαριστήσω χωρίς να το ξέρει. Και λέω πως με όλες μου τις γυναίκες είμαι πάρα πολύ αγαπημένος. Και όλες με αγαπάνε, όχι γιατί τους έκανα δώρα, αλλά γιατί τις πρόσεχα και τις θεωρούσα ιερό σημείο στην ζωή μου»
«Κακώς μπλέκονται με την πολιτική οι ηθοποιοί. Ο πατέρας μου ήταν κομμουνιστής, τον έδερναν πολύ, έπαθε φυματίωση, ταλαιπωρήθηκε πολύ η οικογένειά μας. Εγώ δε θέλω να έχω καμία σχέση με την πολιτική. Μου έχουν προτείνει πολλές φορές να κατέβω βουλευτής, αλλά δεν ήθελα ποτέ να με βρίζουν και εγώ ήθελα να μπορώ ελεύθερα να τους βρίζω. Οι πολιτικοί είναι υπάλληλοι με αφεντικά από έξω, εξαρτώμενοι, δεν έχουμε πολιτικούς σωστούς και καλούς πιστεύω. Δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Το μόνο καλό που είδα τα τελευταία χρόνια είναι που έφυγε η Χρυσή Αυγή.
« (για τον θάνατο) Χάνεις από μέσα σου αίμα, κύτταρα, πολλά πράγματα, όταν χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο. Εγώ, επειδή είμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος μ' αυτά, δεν πηγαίνω στις κηδείες. Σκέφτομαι αυτήν του Πρετεντέρη και ανατριχιάζω τώρα. Μια φορά είχα πάει σε μια άλλη κηδεία και δεν άντεξα, έτρεμα ολόκληρος, μέχρι που με πήραν ο Δαλιανίδης με την Καραγιάννη και πήγαμε και κάτσαμε σ' ένα καφενεδάκι. Ούτε στου Ψάλτη την κηδεία μπόρεσα να πάω. Εγώ λέω ότι μόνο σε μια κηδεία θα παραστώ στο εξής, όταν θα 'ρθει η σειρά μου.
