Ο Βασιλιάς Ληρ όπως δεν τον έχεις ξαναδεί στο Θέατρο Arroyo

Μετά από μια σειρά επιτυχιών σε flamenco εκδοχή, ο χορογράφος και σκηνοθέτης Σταύρος Λίτινας καταπιάνεται με το αριστούργημα του William Shakespeare Βασιλιάς Ληρ.

Όπως αναφέρει ο ίδιος στο σκηνοθετικό του σημείωμα: Ο Βασιλιάς Ληρ είναι ένα έργο κοινωνικοπολιτικό και παράλληλα βαθιά ανθρώπινο. Παρακολουθεί τη διαίρεση και μεταβίβαση της εξουσίας από μια γενιά σε μια νεότερη και την κάθοδο ενός κράτους σε πολιτικό χάος, ενώ ταυτόχρονα καταδύεται στο κενό αγάπης, που είναι η μήτρα κάθε εξουσίας. Φιλαυτία, αυταρχισμός και αχαριστία, κατακλύζουν τον άνθρωπο που, εξέρχεται βίαια από έναν μικρόκοσμο γεμάτο αυταπάτες, για να ανακαλύψει, με τρόπο οδυνηρό, την τραγική του ουσία.

Με αφορμή το πρωτότυπο εγχείρημα, μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη της παράστασης για το πώς γεννήθηκε η ιδέα και τον τρόπο με τον οποίο συνομιλούν ο χορός με το θέατρο.

Γιατί θέατρο σε flamenco;
Το flamenco λόγω του έντονου ρυθμού, των απότομων ρωγμών σιωπής και ακινησίας, των παλμικών κραδασμών και γενικά του συνόλου της υλικής αναταραχής συστήνει μια γλώσσα αμιγώς θεατρική. Ο χορός και ειδικότερα το flamenco, που ως κρουστός χορός διεγείρει την ακοή, μας δίνει τη δυνατότητα μιας διαφορετικής πρόσληψης ενός θεατρικού έργου μέσω της φαντασίας και των αισθήσεων.

Tα έργα κλασικού ρεπερτορίου, όπως ο Βασιλιάς Ληρ, πιστεύετε πως αντέχουν τη θεατροποίησή τους στο πλαίσιο ενός τόσο εξειδικευμένου είδους χορού;
Αν το flamenco αντιμετωπισθεί ως φολκλόρ, νομίζω ότι το αποτέλεσμα θα είναι τουλάχιστον γκροτέσκο. Κανείς δεν θα ήθελε να δει τις κόρες του Βασιλιά Ληρ να μάχονται σαν φλογερές τσιγγάνες. Όμως αν το flamenco αντιμετωπισθεί ως μέσο αφήγησης, ως εκφραστικό εργαλείο, επειδή έχει αυτή την κρουστή ιδιαιτερότητα, μπορεί να οδηγήσει σε μια νοηματική ανασύσταση του έργου. Το γεγονός ότι είναι ατομικός χορός δίνει απεριόριστες χορογραφικές δυνατότητες. Η δυσκολία φυσικά που έχει κάθε έργο όταν μεταγράφεται σε χορό, όταν δηλαδή αφαιρείται ο λόγος και όλα προκύπτουν σωματικά, είναι κοινή σε όλα τα έργα. Απαιτεί μελέτη του κεντρικού πυρήνα του κειμένου, και αναγωγή των ηρώων σε “αρχετυπικά” πρόσωπα που λειτουργούν ως δρώσες δυνάμεις και διαμορφώνουν τη δυναμική των μεταξύ τους σχέσεων.

Σχολή Arroyo και Θέατρο Arroyo πώς τα χωράει και τα δύο η καθημερινότητά σας, καθώς είστε μάλιστα και αρχιτέκτων;
Ο χορός προϋπάρχει της αρχιτεκτονικής. Ασχολούμαι με αυτόν από την ηλικία των 10 ετών. Και τα δυο είναι επιλογές μου. Όταν ασχολείσαι με πράγματα που σου αρέσουν δεν σκέφτεσαι πώς χωράνε στην καθημερινότητά σου… με ένα μαγικό τρόπο. Προφανώς υπάρχουν περίοδοι που το πρόγραμμά μου είναι εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά όταν έχω νωρίς το πρωί επίβλεψη σε εργοτάξιο και το απόγευμα μια χορευτική ή θεατρική δραστηριότητα. Έχω όμως την τύχη να ασχολούμαι με δημιουργικά επαγγέλματα και η υλοποίηση ενός σχεδίου είναι πάντα μια γοητευτική διαδικασία.

Πληροφορίες για την παράσταση
Σκηνοθεσία-δραματουργία: Σταύρος Λίτινας
Χορογραφίες: Φανή Δεμέστιχα, Τζέσικα Καϊμπαλή, Μαρία Μανδραγού, Τάσος Μπεκιάρης, Ηλέκτρα Χρυσάνθου, Σταύρος Λίτινας
Σκηνικά, κοστούμια, μουσική επιμέλεια: Σταύρος Λίτινας
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Σχεδιασμός ήχου: Γιώργος Ανδριώτης
Κατασκευή κοστουμιών: Δέσποινα Μουτάφη
Χειρισμός ήχου & φώτων: Λυδία Τσάτσου-Παρασκευοπούλου
Σχεδιασμός μακιγιάζ: Όλγα Φαλέι
Σχεδιασμός κομμώσεων: Θωμάς Γαλαζούλας
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Video: Πάτροκλος Σκαφίδας
Social media: Δημήτρης Μιχαηλίδης

Παίζουν
Βασιλιάς Ληρ: Σταύρος Λίτινας
Γκονεριλ: Ηλέκτρα Χρυσάνθου
Ρέγκαν: Φανή Δεμέστιχα
Κορντέλια: Βάσια Κατσιγιάννη
Εντγκαρ: Άνια Βασιλείου
Εντμοντ: Τζέσικα Καϊμπαλή
Γελωτοποιός: Μαρία Μανδραγού

Τραγούδι: Δανάη Κατσαμένη
Πιάνο: Αλίνα Αναστασιάδη