Η νέα σειρά των δημιουργών του Dark είναι ένα τηλεοπτικό έπος με μπόλικες ανατροπές, σινεφίλ αναφορές, εντυπωσιακά κάδρα, αλλά και άνισες στιγμές.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Αν είσαι φαν των μη γραμμικών σεναρίων, τότε το Dark των Jantje Friese και Baran bo Odar το 2020 σίγουρα θα έκανε την καρδιά σου να σκιρτήσει και το μυαλό σου να παλαβώσει.
Ζευγάρι στην τηλεόραση και στη ζωή, οι παραγωγοί και σεναριογράφοι εκ Γερμανίας επιστρέφουν δριμύτεροι με μια επική σειρά οκτώ επεισοδίων, η οποία υπόσχεται ανάλογες συγκινήσεις, αλλά σε πιο... ήρεμα νερά, συγκριτικά με την προηγούμενη δημιουργία τους.
Ή τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να χρειάζεται να κρατήσουμε σημειώσεις για χρονολογίες και οικογενειακά δέντρα.
Στο 1899 λοιπόν, ένα πλοίο με μετανάστες ο «Κέρβερος» κατευθύνεται δυτικά για να φύγει από την παλιά ήπειρο. Μια ιδιόμορφη «Κιβωτός του Νώε», θα έλεγε κανείς, στην οποία οι επιβάτες, προέρχονται από διάφορες χώρες της Ευρώπης, και ελπίζουν για ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό. Το ταξίδι τους όμως θα πάρει μια απροσδόκητη στροφή (προφανώς), όταν ανακαλύπτουν ένα άλλο πλοίο ακυβέρνητο στην ανοιχτή θάλασσα, χαμένο για καιρό, τον «Προμηθέα». Αυτό ή αυτά που θα βρουν στο πλοίο, θα μετατρέψουν το όνειρο σε εφιάλτη, ενώ η εντολή από την πλοιοκτήτρια εταιρεία είναι σαφής: «Βυθίστε το Πλοίο».
Προσοχή, ακολουθούν αμυδρά spoilers.
Δεκαπέντε ολόκληρους χαρακτήρες παρουσιάζει η σειρά, ο καθένας με το δικό του background και μυστικά, με πρώτη και καλύτερη την βρετανίδα γιατρό και νευρολόγο Maura Franklin (Emily Beecham), κόρη του ιδιοκτήτη της πλοιοκτήτριας εταιρείας. Η όλη αφήγηση επικεντρώνεται σε αυτήν, στο θολό παρελθόν της και στο αβέβαιο μέλλον της.
Από κοντά και ο καπετάνιος του πλοίου Eyk Larsen (Andreas Pietschmann από το Dark, δεν ξεχνάμε), ο οποίος επίσης ταλαιπωρείται από παράξενα όνειρα και εφιάλτες, και έχει το δικό του, σκοτεινό παρελθόν.
Οι δυο τους πλαισιώνονται από ένα κάρο χαρακτήρες: από στρατιώτες της Λεγεώνας των Ξένων, μέχρι… γκέισες και τις μανάδες τους, τυχοδιώκτες, και λοιπούς μετανάστες που μιλούν ο καθένας τη δική του γλώσσα (όμως συνεννοούνται!) και, σε έναν ταξικό συμβολισμό, μένουν στα «κάτω» καταστρώματα του πλοίου μην έχοντας ακριβή εικόνα για το τι γίνεται «πάνω».
Οι ιστορίες τους έχουν ενδιαφέρον, όμως όσο το κουβάρι της υπόθεσης ξετυλίγεται, κάποιες κουράζουν και δείχνουν άνισες.
Στο μεταξύ, χρυσόμυγες που λειτουργούν ως Google Maps, ένα λιγομίλητο πιτσιρίκι που «λέει» πολλά, ένας άγνωστος Χ που θυμίζει τον Νίο από το Matrix και φαίνεται να γνωρίζει καλά την πρωταγωνίστρια, πυραμιδικά σύμβολα και μια περίεργη μηχανή με κουμπάκια, κάνουν την εμφάνισή τους περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο την υπόθεση.
Τι μυστικά κρύβουν οι επιβάτες; Είναι όντως παγιδευμένοι στο πλοίο ή μήπως όλο αυτό είναι μια προσομοίωση ενός σαδιστή Δημιουργού με απώτερο σκοπό το ξεσκαρτάρισμα χαρακτήρων και τον αέναο βασανισμό τους; Πώς θα μπορέσουν να ξεφύγουν από αυτόν τον πλατωνικό εφιάλτη του Σπηλαίου; Βρισκόμαστε πράγματι στις αρχές του αιώνα ή μήπως κάπου στο μέλλον;
Στο σύμπαν του 1899 τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται, τα πάντα ρει, ο χρόνος δεν είναι γραμμικός και ο χώρος επιδέχεται αμφισβήτησης, το ίδιο και η χρονολογία. Οι εγκεφαλικές συνάψεις των επιβατών παίρνουν φωτιά, το ίδιο και εκείνες του θεατή που προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, μέχρι σιγά σιγά να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη.
Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, κοινωνικό δράμα εποχής, κλειστοφοβικό θρίλερ, η σειρά προσπαθεί να είναι λίγο από όλα και παραδόξως τα καταφέρνει έχοντας ως κύριο όπλο τις στιβαρές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, και τα εντυπωσιακά ψηφιακά εφέ που καταφέρνουν να σε βάλουν με συνοπτικές διαδικασίες στο σκαρί του πλοίου. Άξιο θαυμασμού δε, ότι γυρίστηκε ως επί το πλείστον σε μια μεγάλη τεχνητή σκηνή ελέω πανδημίας και όχι σε αληθινές τοποθεσίες, με το οπτικό αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικό.
Οι σινεφίλ αναφορές αρκετές, από το Matrix που αναφέραμε πιο πάνω, ως το Inception και από εκεί στο Insterstellar, το Alien και τον Τιτανικό, δημιουργούν μια αίσθηση déjà vu, όπως αυτή των χαρακτήρων. Σαν κάτι αντίστοιχο, κάπου, κάπως να το έχεις ξαναδεί.
Η μουσική επένδυση επίσης ενδιαφέρουσα, με θρυλικά κομμάτια να κάνουν την εμφάνισή τους από εκεί που δεν τα περιμένεις, όπως το White Rabbit των Jefferson Airplane ή το Starman του Bowie, ενώ το ατμοσφαιρικό industrial soundtrack δημιουργεί σε κάθε κορύφωση τις απαραίτητες ανατριχίλες.
Το 1899 είναι μια λεπτοδουλεμένη σειρά, ένας εγκεφαλικός λαβύρινθος, ένας εφιάλτης που παρατηρείς με αφοσίωση. Και παρά τις εκάστοτε «κοιλιές» και αδυναμίες του, καταφέρνει να σε παρασύρει μέχρι το διαστημικών διαστάσεων φινάλε, κλείσιμο ματιού στο σύμπαν του Riddley Scott, το οποίο προφανώς και αφήνει ανοικτό το έδαφος για μια δεύτερη σεζόν, σε εντελώς διαφορετική βάση.
