Παιδικές ψυχάρες που βγήκαν νικήτριες

Η ζωή δυστυχώς πολλές φορές δείχνει το σκληρό πρόσωπό της σε ορισμένους ανθρώπους, φέρνοντας κάποιες τραγωδίες κι ανυπέρβλητες δυσκολίες στον δρόμο τους. Κι αν για τους ενήλικες και τους μεγάλους σε ηλικία τέτοιες δυσκολίες μοιάζουν σε έναν βαθμό αναμενόμενες, όταν μιλάμε για παιδιά η καρδιά και το στομάχι σφίγγονται ακόμη περισσότερο. Παρόλα αυτά υπάρχουν και  εκείνοι οι μικροί ήρωες που αντιμετώπισαν πολύ σοβαρά προβλήματα και κατάφεραν να βγουν νικητές, αποτελώντας παράδειγμα σθένους και για όλους μας.

Ο μικρός Παναγιώτης Ραφαήλ

Aυτός ο πιτσιρίκος μας έχει δώσει μεγάλη χαρά το τελευταίο διάστημα. Τους πρώτους μήνες της ζωής του ο Παναγιώτης Ραφαήλ διαγνώστηκε με νωτιαία μυϊκή ατροφία τύπου 1. Πρόκειται για μια ασθένεια που εντοπίζεται με προγεννητικό έλεγχο, αλλά μέσω μιας εξέτασης που δεν καλύπτεται από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η νόσος προκαλεί εκφυλισμό των μυών που οδηγεί τον ασθενή σε κινητική αναπηρία, καθήλωση και, τελικά, στον θάνατο.

Το 2019 ο μικρός είναι 18 μηνών και η μόνη ελπίδα για να ξαναπερπατήσει είμαι μια γονιδιακή θεραπεία στην Αμερική η οποία κοστίζει περίπου 3 εκατομμύρια δολάρια και χορηγείται εφάπαξ σε ασθενείς ηλικίας έως 2 χρόνων. Με 4 μήνες μπροστά του ξεκινά ένας μεγάλος αγώνας για να συγκεντρωθεί το ποσό και να υποβληθεί το παιδί στη θεραπεία. Τον Νοέμβριο του 2019 ο μικρός ταξίδεψε στην Αμερική με τους γονείς τους να μην μπορούν να πιστέψουν όσα ζουν. Ο μικρός το καλοκαίρι του 2020 επιστρέφει στο σπίτι του και με αφορμή την γιορτή του πατέρα, οι γονείς του αναρτούν μια ακόμα φωτογραφία του γράφοντας: «Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες!! Ο Παναγιώτης Ραφαήλ είναι καλά, απολαμβάνει ανέμελες καλοκαιρινές στιγμές και σας στέλνει την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του».

Τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους γεμίζουν ελπίδα τους γονείς του και όλους εμάς, καθώς η κατάσταση της υγείας του δείχνει να βελτιώνεται συνεχώς. Μήνα με τον μήνα η κατάσταση του βελτιώνεται με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται τα χαμόγελα όσων συγκινήθηκαν με την περίπτωση του Παναγιώτη Ραφαήλ, ευχόμενοι μια κατάληξη σαν την σημερινή.

Τζανής Πολυκανδριώτης



Το 1999 ένα σεισμός 5,9 ρίχτερ ταρακουνά την Αθήνα, ισοπεδώνοντας εκατοντάδες σπίτια, ενώ αφήνει πίσω του 145 νεκρούς. Όλη η χώρα παρακολουθεί σοκαρισμένη τους διασώστες να προσπαθούν να απεγκλωβίσουν ανθρώπους κάτω από τα χαλάσματα. Ανάμεσά τους βρίσκεται κι ο 9χρονος Τζανής Πολυκανδριώτης ο οποίος προσπαθεί να μείνει ζωντανός στα συντρίμμια του σπιτιού του στη συμβολή της Τατοΐου με την οδό Κω, στη Μεταμόρφωση. Ο πατέρας του Τζανή, Παναγιώτης μαζί με τις δύο κόρες του (τη 12χρονη Κωνσταντίνα και την 6χρονη Ειρήνη) και τον γιο του μένουν εγκλωβισμένοι στα χαλάσματα για 18 ώρες. Ο παλαίμαχος πυγμάχος, Παναγιώτης ξεψυχά από έμφραγμα, αφού προηγουμένως έχει βεβαιωθεί ότι έχει έρθει βοήθεια για τα παιδιά του.

Τα κορίτσια σώζονται και χαίρουν άκρας υγείας ωστόσο ο μικρός Τζανής έχει υποστεί τραυματισμούς με αποτέλεσμα να χάσει το κάτω τμήμα του δεξιού του ποδιού. Έπειτα από σειρά εγχειρήσεων και την προσθήκη τεχνητών μελών ο Τζανής ξαναπερπάτησε.

Σε τηλεοπτική εκπομπή είχε δηλώσει πρόσφατα για τις φρικτές μνήμες του σεισμού: «Ήμασταν με τον πατέρα μου και τις δύο αδερφές μου, η μητέρα μου ήταν στη δουλειά εκείνη την ώρα. Ξαφνικά έγινε ο σεισμός, εγώ ήμουν στην κουζίνα, έτρεξα στο δωμάτιο και έβλεπα τον πατέρα μου μπροστά μου και τις αδερφές μου που κάθονταν και έβλεπαν τηλεόραση και τον κοίταγα στα μάτια. Από εκεί που ήμασταν όρθιοι, ξαφνικά σκοτάδι. Δηλαδή να είσαι ξαπλωμένος και να είναι εδώ ο τοίχος, ξέρεις ότι μιλάμε για θαύμα.

Η πρώτη σκέψη μου ήταν να είναι ένας εφιάλτης και να ξυπνήσουμε. Φωνάζαμε να μας ακούσουν. Εγώ, όταν η μικρή μου αδερφή δεν μίλαγε, της τράβαγα τα μαλλιά γιατί ήθελα να δω ότι είναι καλά. Η μεγάλη μας αδερφή μας έδινε και κουράγιο. Ήταν εκείνος που μας έσωσε γιατί αν δεν ήταν εκείνος δεν θα είχε γίνει αυτό το κενό που ήμασταν εμείς από κάτω. Τι να πεις; Ευχαριστώ τον πατέρα μου εκεί που είναι να είναι καλά και να μας έχει καλά».

Ο Τζανής τα κατάφερε και ξεπέρασε όλα όσα του συνέβησαν. Πλέον εργάζεται σαν δάσκαλος καλλιτεχνικών και αποτελεί παράδειγμα ήθους και ψυχάρας.

Κώστας Φύκας

Ο Κώστας Φύκας γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1981 στην Αθήνα. Γεννήθηκε με “φωκομελεία”, δηλαδή με ακρωτηριασμό δεξιού άνω άκρου. Από πολύ μικρή ηλικία έρχεται σε επαφή με την κολύμβηση, η οποία εξελίσσεται στη μεγάλη του αγάπη. Το 1996, είναι μόλις 15 ετών ωστόσο χάρη στους εξαιρετικούς του χρόνους συμμετέχει στην Ολυμπιάδα της Ατλάντα κερδίζοντας το ασημένιο μετάλλιο στα 50 μέτρα ελεύθερο. Γίνεται με αυτόν τον τρόπο ο νεότερος Έλληνας παραολυμπιονίκης. Στην επόμενη Ολυμπιάδα ταξιδεύει στο Σίδνεϊ και κατακτά δύο χρυσά μετάλλια (στα 50 και 100 μέτρα ελεύθερο) συντρίβοντας τα παγκόσμια ρεκόρ της κατηγορίας.

Το 2004 στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας, γίνεται σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Ο Κώστας Φύκας ενέπνευσε πολλά άτομα με αναπηρία να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, διεκδικώντας παράλληλα ίση αντιμετώπιση στα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ΑΜΕΑ στη χώρα μας.

Ευθυμία Γκούλη



Την Ευθυμία την αποκαλούν συχνά την «γοργόνα με το ένα χέρι». Βλέπεις πρόκειται για την 8η Παραολυμπιονίκη του Τόκυο στα 100 μέτρα πρόσθιο. Η Ευθυμία γεννήθηκε με αναπηρία καθώς ο ομφάλιος λώρος τυλίχθηκε πολύ σφικτά γύρω από το ένα χέρι της με αποτέλεσμα να κοπεί από τον αγκώνα και κάτω. Παρόλα αυτά δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Αντίθετα ασχολήθηκε φανατικά με την κολύμβηση βρίσκοντας διέξοδο στον αθλητισμό. Παράλληλα έχει πάρει το πτυχίο της στα ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και δεν σταματά ποτέ να παλεύει για τα όνειρα της αλλά και για ένα καλύτερο αύριο για όλα τα άτομα με αναπηρία στην Ελλάδα.