Πώς θα έχω μεγαλύτερη υπομονή στην σχέση μου;
Αν νομίζεις πως θα σου χρειαζόταν να γίνεις λιγάκι πιο υπομονετικός με το άλλο σου μισό, έχουμε τις κατάλληλες συμβουλές!
Η υπομονή δεν είναι μια αρετή με την οποία γεννιόμαστε όλοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν αξίζει (ή, αν θες, πρέπει) να την καλλιεργήσουμε. Όταν μαθαίνουμε να είμαστε πιο υπομονετικοί με τους άλλους, τότε τα οφέλη είναι διπλά: όπως είναι λογικό, οι σχέσεις μας είναι πολύ πιο υγιείς, αλλά επίσης σταματάμε να κριτικάρουμε τόσο σκληρά τον εαυτό μας, και μπορούμε να γίνουμε πιο χαρούμενοι από ποτέ. Ας δούμε λοιπόν πώς μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό.
Αρχικά, παίρνουμε μια ανάσα…
Όταν νιώθουμε πως το στρες αρχίζει να παίρνει τα ηνία, σταματάμε, παίρνουμε μια ανάσα και προσπαθούμε να μην δείξουμε πόσο εκνευρισμένοι ή απογοητευμένοι είμαστε. Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα σημάδια, κάθε φορά που βρισκόμαστε κοντά σε ένα ξέσπασμα, ένα σφίξιμο στους ώμους, για παράδειγμα. Αντί για αυτό, προσπαθούμε να μη ξεφύγουμε ποτέ από τον διάλογο.
Αναγνωρίζουμε ότι δεν ελέγχουμε τα πάντα…
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να σταματήσουμε να νιώθουμε ενοχές αν κάποια φορά γίνουμε λίγο πιο πιεστικοί. Ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα ότι αυτό δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό μας, και πως σύντομα θα μας έχει περάσει. Επιπλέον, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο περισσότερο αγχωνόμαστε, η κατάσταση χειροτερεύει. Δεν μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο σε κάθε πτυχή της σχέσης μας, και πολλές φορές τα “προβλήματα” που δημιουργούνται έχουν να κάνουν με πράγματα πολύ καθημερινά, ίσως και ασήμαντα, και μπορούν να αντιμετωπιστούν ψύχραιμα. Αν, για παράδειγμα, ο σύντροφός σας ξέχασε για άλλη μια φορά να βγάλει έξω τα σκουπίδια, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου.
Τέλος, εστιάζουμε στα θετικά…
Προσπαθούμε να εστιάσουμε στις αρετές του/ης συντρόφου μας. Μπορεί μερικές φορές να νιώθουμε ότι τρελαινόμαστε με μικροπράγματα, αλλά – όπως και να το κάνουμε – κανείς δεν είναι τέλειος. Είναι η στιγμή που πρέπει να θυμηθούμε όλες τις φορές που μας συμπαραστάθηκε, τους τρόπους με τους οποίους έχει αποδείξει την αγάπη του/ης. Αν πραγματικά έχει κάποια κακιά συνήθεια που μας ενοχλεί κάθε φορά, εξακολουθούμε να μένουμε πιστοί στον διάλογο. Δεν θυμώνουμε υπερβολικά, ούτε γινόμαστε ιδιαίτερα επικριτικοί.
Αρχικά, παίρνουμε μια ανάσα…
Όταν νιώθουμε πως το στρες αρχίζει να παίρνει τα ηνία, σταματάμε, παίρνουμε μια ανάσα και προσπαθούμε να μην δείξουμε πόσο εκνευρισμένοι ή απογοητευμένοι είμαστε. Πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα σημάδια, κάθε φορά που βρισκόμαστε κοντά σε ένα ξέσπασμα, ένα σφίξιμο στους ώμους, για παράδειγμα. Αντί για αυτό, προσπαθούμε να μη ξεφύγουμε ποτέ από τον διάλογο.
Αναγνωρίζουμε ότι δεν ελέγχουμε τα πάντα…
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να σταματήσουμε να νιώθουμε ενοχές αν κάποια φορά γίνουμε λίγο πιο πιεστικοί. Ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα ότι αυτό δεν είναι το κύριο χαρακτηριστικό μας, και πως σύντομα θα μας έχει περάσει. Επιπλέον, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο περισσότερο αγχωνόμαστε, η κατάσταση χειροτερεύει. Δεν μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο σε κάθε πτυχή της σχέσης μας, και πολλές φορές τα “προβλήματα” που δημιουργούνται έχουν να κάνουν με πράγματα πολύ καθημερινά, ίσως και ασήμαντα, και μπορούν να αντιμετωπιστούν ψύχραιμα. Αν, για παράδειγμα, ο σύντροφός σας ξέχασε για άλλη μια φορά να βγάλει έξω τα σκουπίδια, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου.
Τέλος, εστιάζουμε στα θετικά…
Προσπαθούμε να εστιάσουμε στις αρετές του/ης συντρόφου μας. Μπορεί μερικές φορές να νιώθουμε ότι τρελαινόμαστε με μικροπράγματα, αλλά – όπως και να το κάνουμε – κανείς δεν είναι τέλειος. Είναι η στιγμή που πρέπει να θυμηθούμε όλες τις φορές που μας συμπαραστάθηκε, τους τρόπους με τους οποίους έχει αποδείξει την αγάπη του/ης. Αν πραγματικά έχει κάποια κακιά συνήθεια που μας ενοχλεί κάθε φορά, εξακολουθούμε να μένουμε πιστοί στον διάλογο. Δεν θυμώνουμε υπερβολικά, ούτε γινόμαστε ιδιαίτερα επικριτικοί.
