του Victor Mallet (*)
Όταν οι ρομαντικοί συγγραφείς στα τέλη του 19ου αιώνα έγραφαν ιστορίες με ιστιοπλοϊκά, δεν θα μπορούσαν να έχουν στο μυαλό τους, τους χαρακτήρες που ασχολούνται με την ιστιοπλοΐα έναν αιώνα αργότερα.
Οι χαρακτήρες playboy που σκιαγραφούσαν τότε, εγκατέλειπαν το σκάφος τους για τις χάρες των κόκκινων γυαλιστερών αυτοκινήτων και τις συγκινήσεις που προσέφερε ο ανοιχτός δρόμος. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως η ιστιοπλοΐα έχει επανέλθει δυναμικά και επιθυμία αρκετών είναι να αποκτήσουν ένα ιδιόκτητο σκάφος.
Πολύ μακρύτερα από τους πόθους μας, κάποιοι άλλοι ικανοποιούν τους δικούς τους για την απόκτηση ιστιοπλοϊκού σκάφους. Βέβαια, χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε για τι είδους σκάφος μιλάμε. Σίγουρα όχι ένα οποιοδήποτε σκάφος.
Ο playboy του 21ου αιώνα δεν είναι δυνατόν να μείνει ικανοποιημένος με ένα σκαρί που μπορεί να πλεύσει σε ποτάμι και στις κοντινές ακτές. Θέλει να οδηγήσει το σκάφος του στα γαλανά νερά της Καραϊβικής ή της Μεσογείου.
Και όχι ένα οποιοδήποτε ιστιοπλοϊκό, αλλά ένα σούπερ-ιστιοπλοϊκο, με μήκος τουλάχιστον 100 πόδια, με αγωνιστική μηχανή υψηλής τεχνολογίας, με υδραυλικά βαρούλκα από τιτάνιο, με πανιά από ανθρακονήματα που έχουν υποστεί θερμική επεξεργασία και ένα κατάρτι τόσο μεγάλο, που χρειάζεται ειδική κόκκινη λάμπα στην κορυφή για να προειδοποιεί τα αεροσκάφη!
Σαν συντάκτης ιστιοπλοϊκών θεμάτων των Financial Times και ιδιοκτήτης ενός μονοκάταρτου 32 ποδιών, σάλπαρα για να ανακαλύψω τι υπάρχει στην ιστιοπλοΐα που προσελκύει τους δισεκατομμυριούχους. Εκτιμώ ότι βρήκα κάποιες από τις απαντήσεις.
Ένα καλό μέρος για να απευθύνω τα ερωτηματικά μου ήταν το λιμάνι του Πόρτο Κέρβο στη Σαρδηνία. Τον περασμένο μήνα, 37 σκάφη με μήκος άνω των 56 ποδιών (20 μέτρων) είχαν συγκεντρωθεί στο Yaught Club Costa Smeralda για το ετήσιο Maxi Yaught Rolex Cup.
Μεταξύ των ανταγωνιστών στον αγώνα που κρατά μια εβδομάδα ακριβώς, ήταν και ο George Lindermann, ο αμερικανός πολυεκατομμυριούχος και ιδιοκτήτης μιας σκούνας μήκους 180 ποδιών με το όνομα Adela, ενώ οι ρίζες του καθενός κυμαίνονταν από τη Νέα Ζηλανδία και την Αργεντινή έως τη Γερμανία και την Ουαλία. Όλοι οι ιδιοκτήτες, είτε απασχολούνταν στο real estate, τη ναυτιλία ή τα φάρμακα, είναι πλούσιοι. Πρέπει να είναι.
Με σκάφη που κοστολογούνται άνω των 10 εκατ. δολαρίων και συντήρηση με κόστη πληρώματος να στοιχίζουν ετησίως περί τα 2 εκατ. δολ. ετησίως, το εισόδημα ενός απλού εκατομμυριούχου δεν είναι επαρκές για τη χρηματοδότηση αυτού του χόμπι.
Οπότε, τι είναι αυτό που κινητοποιεί όλους αυτούς τους κροίσους να περάσουν τις διακοπές τους σαλπάροντας με σκάφη αξίας κάποιων εκατομμυρίων δολαρίων γύρω από τις βραχώδεις ακτές του αρχιπελάγους της Μανταλένα;
Η πρώτη και ίσως η πιο σημαντική απάντηση είναι ότι οι ιστιοπλοϊκοί αγώνες είναι μια πρόκληση, μια διασκεδαστική ναυτιλιακή εκδοχή του έντονου επιχειρηματικού ανταγωνισμού που αντιμετωπίζουν πίσω στο Λονδίνο, το Λος Άντζελες ή το Μπουένος Άιρες.
Στην πραγματικότητα, κάποιοι από αυτούς αρέσκονται στις κρουαζιέρες με φίλους αλλά είναι σημαντικό ότι τείνουν να επιλέγουν ένα ακριβό και ευαίσθητο ιστιοπλοϊκό αντί για τα μεγάλα και άνετα μηχανοκίνητα γιωτ που επίσης θα μπορούσαν να αγοράσουν.
”Πρώτα από όλα, είναι το πάθος”, τονίζει ο Luca Bassani Antivari, ο οποίος κατασκευάζει αυτά τα σκάφη στο Porto Cervo. ”Δεύτερον, είναι ομαδικό άθλημα και πολύς κόσμος λατρεύει τα ομαδικά σπορ”. Τον ρώτησα εάν τα logistics, οι διοικητικές ικανότητες και το ανταγωνιστικό πνεύμα που απαιτούνται για τη διαχείριση ενός πλήρως επανδρωμένου σκάφους σημαίνουν ότι μοιάζει με τη διαχείριση μιας μικρής επιχείρησης.
”Ακριβώς”, αποκρίθηκε. ”Οι ιδιοκτήτες αυτών των σκαφών είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί και θέλουν να κερδίζουν”. Άρχισα να διακρίνω παραλληλισμούς μεταξύ της διαχείρισης ενός ιστιοπλοϊκού και μιας επιχείρησης. Όμως αυτό ήθελαν τελικά οι επιχειρηματίες; Να ανταγωνίζονται στις διακοπές τους τόσο σκληρά όσο και στη δουλειά τους;
Μάλλον θα έπρεπε να ρωτήσω έναν ειδικό, οπότε επισκέφτηκα τον Claus-Peter Offen, το γερμανό εφοπλιστή και ιδιοκτήτη του Y3K, του σκάφους που κέρδισε τον εφετινό αγώνα στην κατηγορία Wally. Η απάντησή του ήταν ένα εμφατικό ”ναι”.
Τόνισε ότι το αφεντικό της Bugatti, Thomas Bscher, και ο διευθύνων σύμβουλος της L’Oreal, Lindsay Owen-Jones τρέχουν σε αγώνες αυτοκινήτων και ο ίδιος συνήθιζε να παίζει τένις σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Το γκολφ, σχολιάζει, είναι ιδιαίτερα βαρετό και σχεδόν δεν χρειάζεται να κάνεις ντους μετά.
Ο Οffen υπογράμμισε επίσης την ικανοποίηση της ενασχόλησης με πολύπλοκα συστήματα και της πρόκλησης της αρμονικής συνεργασίας πολλών ανθρώπων. ”Η ιστιοπλοΐα είναι χιλιάδες μικρές βίδες που πρέπει να ταιριάζουν και 20 άνθρωποι που εργάζονται μαζί. Ένα μόνο λάθος και χάνεις τον αγώνα”.
Εάν κάποιος αμφιβάλλει έστω και λίγο για το ανταγωνιστικό του πνεύμα, ο Offen αντικαθιστά το, 94 ποδιών, Y3K με ένα σχεδόν πανομοιότυπο Y3K που είναι απλώς 6 πόδια μεγαλύτερο, επειδή τα 100 πόδια είναι πλέον το νέο μίνιμουμ στα μέγα-ιστιοπλοϊκά.
Η δεύτερη απάντηση στο γιατί ασχολούνται με την ιστιοπλοΐα είναι ότι τα σκάφη είναι παιχνίδια για άντρες. Ακόμη και οι ταπεινότεροι ναύτες τρελαίνονται για gadgets και όσο πιο πλούσιος είναι κανείς, τόσο ακριβότερα μπορούν να είναι τα παιχνίδια.
Το σκάφος Tiketitan του ιταλού investment banker Galeazzo Pecori Giraldi ονομάζεται έτσι επειδή τα δυο βασικά υλικά από τα οποία είναι κατασκευασμένο είναι το τιτάνιο και το ξύλο τύπου τηκ.
Η χρήση της τεχνολογίας στην ιστιοπλοΐα έχει οδηγήσει αναπόφευκτα σε διαμάχες. Οι παλιοί ιστιοπλόοι δεν μπορούν να καταλάβουν πού είναι η χαρά του αθλήματος σε έναν αγώνα που εξαρτάται τόσο πολύ από υπολογιστές, υδραυλικά συστήματα και την ωμή δύναμη των χρημάτων.
”Δεν μου αρέσουν τα Wallys. Είναι υπερβολικά τεχνικά”, γκρινιάζει ένα μέλος του πληρώματος του South Georgia, ενός ιστιοπλοϊκού 80 ποδιών, στο οποίο πολλές εργασίες γίνονται χειρονακτικά.
Οι υπέρμαχοι της τεχνολογίας ωστόσο, απορρίπτουν τους ισχυρισμούς ως υποκρισία, από τη στιγμή που ακόμη και τα πιο ”αγνά” ιστιοπλοϊκά χρησιμοποιούν πλέον γεννήτριες για να τροφοδοτούν τους υπολογιστές του σκάφους, υδραυλικά συστήματα που μεταφέρουν τα νερά από τη μια πλευρά στην άλλη για ισορροπία και έχουν μηχανισμούς που μετατρέπουν το νερό της θάλασσας σε πόσιμο.
Όμως το σημαντικότερο είναι ότι τα κατάρτια στα 30μέτρα σκάφη είναι τόσο ψηλά και τα πανιά τόσο μεγάλα, που δεν είναι πλέον πρακτικό να χρησιμοποιούνται άνθρωποι αντί για υδραυλικά συστήματα, για να ασχολούνται με τα πανιά.
Μπορεί οι παλιοί να μην είχαν στο μυαλό τους τόσο μεγάλα σκάφη, αλλά τα μηνύματα που περνούσαν ισχύουν και σήμερα, όπως ίσχυαν πριν από εκατό χρόνια.
Πλούσιος ή φτωχός, ξύλο ή κέβλαρ, κρουαζιέρες ή αγώνες, ποτάμια ή ωκεανοί, το συμπέρασμα είναι ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο ικανοποιητικό από την ενασχόληση με τα σκάφη. Απλώς με τον καιρό έχουν γίνει μεγαλύτερα και καλύτερα.
(*) Απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στο ft.com, την ηλεκτρονική έκδοση των Financial Times.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
