Μυρωδιές της παιδικής μας ηλικίας που εξαφανίζονται
Η κιμωλία, τα κουτάκια που φυλάγαμε τα φιλμ, το Old Spice και άλλες μυρωδιές που μας φέρνουν στο νου αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια.
Λένε ότι τίποτα δεν μπορεί να ανακαλέσει μια ανάμνηση στον ανθρώπινο εγκέφαλο γρηγορότερα ή εντονότερα απ’ ότι η μυρωδιά. Και πιθανότατα το έχετε διαπιστώσει, αν σας έχει τύχει να μυρίσετε για παράδειγμα μετά από χρόνια το άρωμα που φορούσε ο πρώτος σας έρωτας στην πενταήμερη. Είναι κρίμα που η τεχνολογία δεν έχει προχωρήσει τόσο ώστε να μπορείτε να μυρίσετε τα αρώματα που συγκεντρώσαμε παρακάτω και να τηλεμεταφρθείτε στα παιδικά σας χρόνια –όπως μπορούσατε να το κάνετε ακούγοντας τους ήχους που είχαμε συγκεντρώσει εδώ.
Η κιμωλία στον μαύρο πίνακα: Μαζί με το χαρακτηριστικό ήχο της που έκανε κάποιους εξ ημών να ανατριχιάζουμε. Έδινε στις σχολικές αίθουσες εκείνη την χαρακτηριστική μυρωδιά που θυσιάστηκε στον βωμό των πρακτικότερων και υγιεινότερων μαρκαδόρων.
Η βενζίνη πριν τους καταλύτες: Σίγουρα, δεν ήταν για τον περισσότερο κόσμο ευχάριστη μυρωδιά. Και σαφέστατα δεν ήταν ο καλύτερος φίλος της δημόσιας υγείας. Είναι, όμως, απίστευτο πόσο γρήγορα μας τηλεμεταφέρει στα 90s η μυρωδιά της, όταν τυχαίνει να βρεθούμε σε χώρες όπου κυκλοφορούν ακόμα αυτοκίνητα χωρίς καταλύτη.
Τα φύλλα που καίγονται: Όσοι έχουν μεγαλώσει σε χωριά, ξέρετε πολύ καλά για ποια μυρωδιά μιλάμε. Είναι εκείνη η χαρακτηριστική μυρωδιά του προχωρημένου φθινοπώρου, όταν από κάποιο γειτονικό χωράφι ερχόταν ο καπνός της φωτιάς που έκαιγε ξερά φύλλα, χορτάρια και σκουπίδια. Πρακτική η οποία σταδιακά εγκαταλείπεται, αφενός για τον φόβο της πυρκαγιάς και αφετέρου χάρη στην όλο και πιο διαδεδομένη ιδέα του κομπόστ.
Το αναλογικό φιλμ: Και η εξίσου χαρακτηριστική μυρωδιά του κυλινδρικού κουτιού από το οποίο το βγάζαμε. Θυσιάστηκαν και τα δύο στον βωμό των σαφώς πρακτικότερων ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών.
Ο τηλεφωνικός κατάλογος: Εκείνος ο μεγάλος, παλιός τηλεφωνικός κατάλογος με τις κίτρινες σελίδες και την χαρακτηριστική μυρωδιά παλιού βιβλίου που υπήρχε –και χρησιμοποιούταν– σε κάθε σπίτι πριν την έλευση του internet.
Το καρμπόν: Χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο (σε βιβλία χειρόγραφων αποδείξεων, στις ελάχιστες επιχειρήσεις που διατηρούν ακόμα τέτοια) και μυρίζει όλο και λιγότερο. Ενώ κάθε φορά που άνοιγε το απουσιολόγιο στο γυμνάσιο, η μυρωδιά του πλημμύριζε όλη την τάξη.
Το βινύλιο: Εντάξει, δεν «εξαφανίζεται» ακριβώς, αλλά αποτελεί σαφώς λιγότερο (ή και καθόλου) κομμάτι της καθημερινότητας για τους περισσότερους ανθρώπους, που ακούν μουσική από CD, mp3 players και το YouTube. Η μυρωδιά του καινούριου βινυλίου μόλις έβγαινε από τη χαρτονένια θήκη του, όμως, θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας.
Το Old Spice: Και, εδώ που τα λέμε, οποιοδήποτε άλλο after shave ή άρωμα φορούσαν οι μπαμπάδες και οι παππούδες μας όταν ήμασταν πιτσιρίκια. Το Old Spice ίσως είναι το δημοφιλέστερο όλων.
Τα καινούρια βιβλία: Κάποια αλλαγή στη σύνθεση χαρτιού και μελανιού έκανε τα καινούρια βιβλία να χάσουν το άρωμα «καινούριου βιβλίου» που θυμόμαστε τόσο έντονα από τα παιδικά μας χρόνια. Θα ακουστούμε ιερόσυλοι αν πούμε ότι ίσως ανεχόμασταν λίγη τοξικότητα, σε αντάλλαγμα για εκείνη την μυρωδιά;
Η πλαστελίνη: Και εδώ, όπως και στα καινούρια μας βιβλία, η πρόοδος της τεχνολογίας των υλικών έχει στερήσει από τις σύγχρονες πλαστελίνες την χαρακτηριστική μυρωδιά που είχαν οι αίθουσες του νηπιαγωγείου μας.
Επιμέλεια: Ηρώ Κουνάδη
Η κιμωλία στον μαύρο πίνακα: Μαζί με το χαρακτηριστικό ήχο της που έκανε κάποιους εξ ημών να ανατριχιάζουμε. Έδινε στις σχολικές αίθουσες εκείνη την χαρακτηριστική μυρωδιά που θυσιάστηκε στον βωμό των πρακτικότερων και υγιεινότερων μαρκαδόρων.
Η βενζίνη πριν τους καταλύτες: Σίγουρα, δεν ήταν για τον περισσότερο κόσμο ευχάριστη μυρωδιά. Και σαφέστατα δεν ήταν ο καλύτερος φίλος της δημόσιας υγείας. Είναι, όμως, απίστευτο πόσο γρήγορα μας τηλεμεταφέρει στα 90s η μυρωδιά της, όταν τυχαίνει να βρεθούμε σε χώρες όπου κυκλοφορούν ακόμα αυτοκίνητα χωρίς καταλύτη.
Τα φύλλα που καίγονται: Όσοι έχουν μεγαλώσει σε χωριά, ξέρετε πολύ καλά για ποια μυρωδιά μιλάμε. Είναι εκείνη η χαρακτηριστική μυρωδιά του προχωρημένου φθινοπώρου, όταν από κάποιο γειτονικό χωράφι ερχόταν ο καπνός της φωτιάς που έκαιγε ξερά φύλλα, χορτάρια και σκουπίδια. Πρακτική η οποία σταδιακά εγκαταλείπεται, αφενός για τον φόβο της πυρκαγιάς και αφετέρου χάρη στην όλο και πιο διαδεδομένη ιδέα του κομπόστ.
Το αναλογικό φιλμ: Και η εξίσου χαρακτηριστική μυρωδιά του κυλινδρικού κουτιού από το οποίο το βγάζαμε. Θυσιάστηκαν και τα δύο στον βωμό των σαφώς πρακτικότερων ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών.
Ο τηλεφωνικός κατάλογος: Εκείνος ο μεγάλος, παλιός τηλεφωνικός κατάλογος με τις κίτρινες σελίδες και την χαρακτηριστική μυρωδιά παλιού βιβλίου που υπήρχε –και χρησιμοποιούταν– σε κάθε σπίτι πριν την έλευση του internet.
Το καρμπόν: Χρησιμοποιείται όλο και λιγότερο (σε βιβλία χειρόγραφων αποδείξεων, στις ελάχιστες επιχειρήσεις που διατηρούν ακόμα τέτοια) και μυρίζει όλο και λιγότερο. Ενώ κάθε φορά που άνοιγε το απουσιολόγιο στο γυμνάσιο, η μυρωδιά του πλημμύριζε όλη την τάξη.
Το βινύλιο: Εντάξει, δεν «εξαφανίζεται» ακριβώς, αλλά αποτελεί σαφώς λιγότερο (ή και καθόλου) κομμάτι της καθημερινότητας για τους περισσότερους ανθρώπους, που ακούν μουσική από CD, mp3 players και το YouTube. Η μυρωδιά του καινούριου βινυλίου μόλις έβγαινε από τη χαρτονένια θήκη του, όμως, θα μείνει για πάντα στις καρδιές μας.
Το Old Spice: Και, εδώ που τα λέμε, οποιοδήποτε άλλο after shave ή άρωμα φορούσαν οι μπαμπάδες και οι παππούδες μας όταν ήμασταν πιτσιρίκια. Το Old Spice ίσως είναι το δημοφιλέστερο όλων.
Τα καινούρια βιβλία: Κάποια αλλαγή στη σύνθεση χαρτιού και μελανιού έκανε τα καινούρια βιβλία να χάσουν το άρωμα «καινούριου βιβλίου» που θυμόμαστε τόσο έντονα από τα παιδικά μας χρόνια. Θα ακουστούμε ιερόσυλοι αν πούμε ότι ίσως ανεχόμασταν λίγη τοξικότητα, σε αντάλλαγμα για εκείνη την μυρωδιά;
Η πλαστελίνη: Και εδώ, όπως και στα καινούρια μας βιβλία, η πρόοδος της τεχνολογίας των υλικών έχει στερήσει από τις σύγχρονες πλαστελίνες την χαρακτηριστική μυρωδιά που είχαν οι αίθουσες του νηπιαγωγείου μας.
Επιμέλεια: Ηρώ Κουνάδη
