21 λόγοι που χαιρόμαστε την άνοιξη
Η μυρωδιά των νεραντζιών, το απογευματινό φως, οι πρώτες μας ουζοποικιλίες κάτω από τον ήλιο και δεκαοκτώ ακόμα λόγοι να πανηγυρίζουμε για την άνοιξη.
της Ηρώς Κουνάδη
Αν θέλεις να είσαι αρνητικός άνθρωπος, μπορείς να βρεις ένα σωρό λόγους να γκρινιάζεις όλο τον Απρίλιο: οι αλλεργίες, η αλλαγή της ώρας που δυσκολεύεσαι να συνηθίσεις και δεν ξυπνάς με τίποτα το πρωί, το πάπλωμα που είναι πολύ ζεστό και το κουβερτάκι που δεν είναι ακόμα αρκετό με αποτέλεσμα τη μία να κρυώνεις και την άλλη να ιδρώνεις τα βράδια. Στον αντίποδα όλων αυτών, βέβαια, υπάρχουν (όπως θα παραδεχόταν και ο πιο αρνητικός άνθρωπος του κόσμου ετούτου) πολλοί περισσότεροι λόγοι να πανηγυρίζεις κάθε 1η του Απρίλη –ή εκεί γύρω στις 21 Μαρτίου, αν είσαι ορθολογιστής άνθρωπος που τιμά την εαρινή ισημερία. Μερικούς από τους δικούς μας αγαπημένους λόγους συγκεντρώσαμε παρακάτω, για να… χαρείτε που είναι άνοιξη μαζί μας.
Το φως της μέρας την ώρα που τελειώνουμε τις δουλειές μας μάς υπενθυμίζει ότι έχουμε και ζωή –και δεν πηγαίνουμε στο γραφείο νύχτα και φεύγουμε νύχτα, όπως μας κάνει να πιστεύουμε ο χειμώνας.
Οι γειτονιές μας μυρίζουν νεράντζια.
Οι κουτσουπιές (από τώρα) και οι τζακαράντες (εκεί γύρω στον Μάιο) βάζουν υπέροχες μοβ πινελιές στις άκρες των αθηναϊκών δρόμων.
Τα αγαπημένα μας στέκια απλώνουν τραπεζάκια έξω σε πεζόδρομους, πλατείες, αυλές, ταράτσες και μπαλκόνια, και μας προσκαλούν για καφεδάκι ή ουζοποικιλίες στη λιακάδα.
Καμία άλλη εποχή δεν περπατάμε στην πόλη περισσότερο από ό,τι την άνοιξη.
…Και καμία άλλη εποχή δεν ανακαλύπτουμε περισσότερες γωνιές στην πόλη που δεν είχαμε περπατήσει ως τώρα.
Έχουμε την τέλεια δικαιολογία για να δραπετεύουμε κάθε τόσο από την πόλη. Κι ας μην φεύγουμε απαραίτητα για μια αγαπημένη εξοχή κάπου στην Πελοπόννησο, αλλά για ένα πράσινο λοφάκι, σαν της Καισαριανής ή του Φιλοπάππου, δίπλα μας.
Τα χρήματα που ξοδεύαμε σε πετρέλαιο/ φυσικό αέριο/ πέλετ/ ξύλα για το τζάκι/ ηλεκτρικό ρεύμα για τις θερμάστρες μένουν στο λογαριασμό μας. Και φτάνουν και περισσεύουν για άλλη μια ουζοποικιλία στη λιακάδα.
Το καλοκαίρι είναι πιο κοντά, και ο χειμώνας πιο μακριά, από ποτέ. Όσοι σκεφτήκατε ότι ο χειμώνας είναι μόλις μία εβδομάδα πίσω μας, θυμηθείτε ότι ο χρόνος κινείται μόνο προς μία κατεύθυνση. Ο χειμώνας είναι εννιά μήνες μακριά.
Τα κοκτέιλ μας είναι πολύ απολαυστικότερα όταν ανακατεύονται με φρέσκα φρούτα, αντί για χυμούς του εμπορίου και γλυκερά σιρόπια.
Οι φράουλες έχουν γεύση και άρωμα φράουλας, και όχι απλώς σχήμα φράουλας και γεύση θερμοκηπίου.
Το Πάσχα φέρνει δώρο το μοναδικό επίσημο τετραήμερο του χρόνου. Και πριν προλάβεις να συνέλθεις, η Πρωτομαγιά (φέτος που πέφτει Πέμπτη) σε βάζει σε πειρασμό για μια παρασκευϊάτικη κοπάνα από τη δουλειά.
Μετά το Πάσχα, οι τιμές των ξενοδοχείων πέφτουν, δελεάζοντάς μας για ένα weekend στην εξοχή. Για τους χειμερινούς προορισμούς είναι το τέλος της σαιζόν, για τους καλοκαιρινούς η (πολύ) αρχή της. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό σημαίνει εκπτώσεις.
Ανοίγουν τα θερινά σινεμά. Και μέχρι να ανοίξουν, έχουμε κάνει τουλάχιστον πέντε συζητήσεις σχετικά με το πότε ανοίγουν.
Τα χειμωνιάτικα ρούχα που δεν άφηναν ούτε εκατοστό του δέρματός μας εκτεθειμένο στο κρύο βρίσκουν επιτέλους την θέση που τους αρμόζει: εκείνη στο πατάρι.
Περισσότερο δέρμα εκτεθειμένο σημαίνει περισσότερο φλερτ. Θα υπήρχαν, πιθανότατα, κι άλλοι παράγοντες που συνέβαλλαν στη δημιουργία και την επιβεβαίωση του επαίσχυντου κλισέ ότι η άνοιξη είναι η πιο ερωτική εποχή: Επίπεδα ορμονών, εποχές ζευγαρώματος και λοιπά επιστημονικά. Ο πρώτος, όμως, είναι αυταπόδεικτος, και δεν χρειάζεται επιστημονικές μελέτες για να τον στηρίξουν.
Μπορούμε να πάμε με τα πόδια ή με το ποδήλατο στη δουλειά, χωρίς να ανησυχούμε για το ποιος θα μας φέρει σπίτι άμα βρέξει.
Οι αρχαιολογικοί χώροι αλλάζουν, επιτέλους, ωράριο και μένουν ανοιχτοί μέχρι αργά το απόγευμα. Οι βόλτες στην Ακρόπολη και την Αρχαία Αγορά δεν προϋποθέτουν πλέον ξυπνητήρια, ούτε καυγάδες με δημοσίους υπαλλήλους που θέλουν στις τρεις-παρά-τέταρτο να πάνε σπίτι τους.
Οι πεζόδρομοι γύρω από την Πλάκα και το Μοναστηράκι πλημμυρίζουν από τουρίστες, μυρίζουν αντηλιακό και εκπέμπουν εκείνη τη θετική ενέργεια που βρίσκεις μόνο ανάμεσα σε ταξιδιώτες.
Λίγο να απομακρυνθούμε από τα φώτα της πόλης ένα τυχαίο βράδυ και να κοιτάξουμε ψηλά, ο έναστρος ουρανός που μας είχε λείψει όλο τον χειμώνα μοιάζει η καλύτερη εγγύηση πως όλα θα πάνε καλά.
Ο αέρας την ώρα που βραδιάζει έχει μια χαρακτηριστική μυρωδιά. Εκείνη του καλοκαιριού.
Αν θέλεις να είσαι αρνητικός άνθρωπος, μπορείς να βρεις ένα σωρό λόγους να γκρινιάζεις όλο τον Απρίλιο: οι αλλεργίες, η αλλαγή της ώρας που δυσκολεύεσαι να συνηθίσεις και δεν ξυπνάς με τίποτα το πρωί, το πάπλωμα που είναι πολύ ζεστό και το κουβερτάκι που δεν είναι ακόμα αρκετό με αποτέλεσμα τη μία να κρυώνεις και την άλλη να ιδρώνεις τα βράδια. Στον αντίποδα όλων αυτών, βέβαια, υπάρχουν (όπως θα παραδεχόταν και ο πιο αρνητικός άνθρωπος του κόσμου ετούτου) πολλοί περισσότεροι λόγοι να πανηγυρίζεις κάθε 1η του Απρίλη –ή εκεί γύρω στις 21 Μαρτίου, αν είσαι ορθολογιστής άνθρωπος που τιμά την εαρινή ισημερία. Μερικούς από τους δικούς μας αγαπημένους λόγους συγκεντρώσαμε παρακάτω, για να… χαρείτε που είναι άνοιξη μαζί μας.
Το φως της μέρας την ώρα που τελειώνουμε τις δουλειές μας μάς υπενθυμίζει ότι έχουμε και ζωή –και δεν πηγαίνουμε στο γραφείο νύχτα και φεύγουμε νύχτα, όπως μας κάνει να πιστεύουμε ο χειμώνας.
Οι γειτονιές μας μυρίζουν νεράντζια.
Οι κουτσουπιές (από τώρα) και οι τζακαράντες (εκεί γύρω στον Μάιο) βάζουν υπέροχες μοβ πινελιές στις άκρες των αθηναϊκών δρόμων.
Τα αγαπημένα μας στέκια απλώνουν τραπεζάκια έξω σε πεζόδρομους, πλατείες, αυλές, ταράτσες και μπαλκόνια, και μας προσκαλούν για καφεδάκι ή ουζοποικιλίες στη λιακάδα.
Καμία άλλη εποχή δεν περπατάμε στην πόλη περισσότερο από ό,τι την άνοιξη.
…Και καμία άλλη εποχή δεν ανακαλύπτουμε περισσότερες γωνιές στην πόλη που δεν είχαμε περπατήσει ως τώρα.
Έχουμε την τέλεια δικαιολογία για να δραπετεύουμε κάθε τόσο από την πόλη. Κι ας μην φεύγουμε απαραίτητα για μια αγαπημένη εξοχή κάπου στην Πελοπόννησο, αλλά για ένα πράσινο λοφάκι, σαν της Καισαριανής ή του Φιλοπάππου, δίπλα μας.
Τα χρήματα που ξοδεύαμε σε πετρέλαιο/ φυσικό αέριο/ πέλετ/ ξύλα για το τζάκι/ ηλεκτρικό ρεύμα για τις θερμάστρες μένουν στο λογαριασμό μας. Και φτάνουν και περισσεύουν για άλλη μια ουζοποικιλία στη λιακάδα.
Το καλοκαίρι είναι πιο κοντά, και ο χειμώνας πιο μακριά, από ποτέ. Όσοι σκεφτήκατε ότι ο χειμώνας είναι μόλις μία εβδομάδα πίσω μας, θυμηθείτε ότι ο χρόνος κινείται μόνο προς μία κατεύθυνση. Ο χειμώνας είναι εννιά μήνες μακριά.
Τα κοκτέιλ μας είναι πολύ απολαυστικότερα όταν ανακατεύονται με φρέσκα φρούτα, αντί για χυμούς του εμπορίου και γλυκερά σιρόπια.
Οι φράουλες έχουν γεύση και άρωμα φράουλας, και όχι απλώς σχήμα φράουλας και γεύση θερμοκηπίου.
Το Πάσχα φέρνει δώρο το μοναδικό επίσημο τετραήμερο του χρόνου. Και πριν προλάβεις να συνέλθεις, η Πρωτομαγιά (φέτος που πέφτει Πέμπτη) σε βάζει σε πειρασμό για μια παρασκευϊάτικη κοπάνα από τη δουλειά.
Μετά το Πάσχα, οι τιμές των ξενοδοχείων πέφτουν, δελεάζοντάς μας για ένα weekend στην εξοχή. Για τους χειμερινούς προορισμούς είναι το τέλος της σαιζόν, για τους καλοκαιρινούς η (πολύ) αρχή της. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό σημαίνει εκπτώσεις.
Ανοίγουν τα θερινά σινεμά. Και μέχρι να ανοίξουν, έχουμε κάνει τουλάχιστον πέντε συζητήσεις σχετικά με το πότε ανοίγουν.
Τα χειμωνιάτικα ρούχα που δεν άφηναν ούτε εκατοστό του δέρματός μας εκτεθειμένο στο κρύο βρίσκουν επιτέλους την θέση που τους αρμόζει: εκείνη στο πατάρι.
Περισσότερο δέρμα εκτεθειμένο σημαίνει περισσότερο φλερτ. Θα υπήρχαν, πιθανότατα, κι άλλοι παράγοντες που συνέβαλλαν στη δημιουργία και την επιβεβαίωση του επαίσχυντου κλισέ ότι η άνοιξη είναι η πιο ερωτική εποχή: Επίπεδα ορμονών, εποχές ζευγαρώματος και λοιπά επιστημονικά. Ο πρώτος, όμως, είναι αυταπόδεικτος, και δεν χρειάζεται επιστημονικές μελέτες για να τον στηρίξουν.
Μπορούμε να πάμε με τα πόδια ή με το ποδήλατο στη δουλειά, χωρίς να ανησυχούμε για το ποιος θα μας φέρει σπίτι άμα βρέξει.
Οι αρχαιολογικοί χώροι αλλάζουν, επιτέλους, ωράριο και μένουν ανοιχτοί μέχρι αργά το απόγευμα. Οι βόλτες στην Ακρόπολη και την Αρχαία Αγορά δεν προϋποθέτουν πλέον ξυπνητήρια, ούτε καυγάδες με δημοσίους υπαλλήλους που θέλουν στις τρεις-παρά-τέταρτο να πάνε σπίτι τους.
Οι πεζόδρομοι γύρω από την Πλάκα και το Μοναστηράκι πλημμυρίζουν από τουρίστες, μυρίζουν αντηλιακό και εκπέμπουν εκείνη τη θετική ενέργεια που βρίσκεις μόνο ανάμεσα σε ταξιδιώτες.
Λίγο να απομακρυνθούμε από τα φώτα της πόλης ένα τυχαίο βράδυ και να κοιτάξουμε ψηλά, ο έναστρος ουρανός που μας είχε λείψει όλο τον χειμώνα μοιάζει η καλύτερη εγγύηση πως όλα θα πάνε καλά.
Ο αέρας την ώρα που βραδιάζει έχει μια χαρακτηριστική μυρωδιά. Εκείνη του καλοκαιριού.
