7 αθηναϊκά στέκια που θέλουμε πίσω
Με αφορμή την αναγέννηση του Wild Rose, θυμόμαστε επτά ακόμα αγαπημένα μπαράκια, club και στέκια που θα θέλαμε να δούμε ξανά να «φωτίζουν» τον χάρτη της αθηναϊκής νύχτας.
της Ηρώς Κουνάδη
Μπορούσες να το δεις στα χαμόγελα των μεγαλύτερων εκ των θαμώνων, εκείνο το βροχερό απόγευμα πριν από έξι χρόνια, τότε που ξανάνοιξε τις πόρτες του το Κύτταρο μετά από είκοσι χρόνια απουσίας από τον χάρτη της Αθήνας: Είναι πάντα συγκινητικό να επιστρέφεις στα παλιά σου στέκια. Πόσο μάλλον όταν αυτά τα έχεις ξεχάσει για καιρό, όταν δεν περνάς απέξω σκεφτόμενος «να κανονίσουμε να έρθουμε πάλι εδώ μια από αυτές τις μέρες, καιρό έχουμε», γιατί απλά δεν μπορείς –δεν υπάρχουν πια. Είναι κάπως σαν να σταμάτησε ο χρόνος όταν ξανανοίγει ένα παλιό μαγαζί. Περνάς την είσοδό του και είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν είκοσι χρόνια πριν, την τελευταία φορά που την ξαναπέρασες.
Μπορεί, βέβαια, και όχι. Μπορεί να μην είσαι τύπος που συγκινείται εύκολα, μπορεί να μην συνδέεις συνειρμικά χώρους με συγκεκριμένες καταστάσεις ή περιόδους της ζωής σου. Μπορεί απλά να σου αρέσει ένα μαγαζί, και να χαρείς που το ξαναβρίσκεις ανοιχτό μόνο γι’ αυτό –επειδή σου αρέσει σαν μαγαζί, τελεία. Όπως και να ‘χει, εμείς με αφορμή την επάνοδο στις επάλξεις του θρυλικού Wild Rose της Πανεπιστημίου, θυμηθήκαμε τα νιάτα μας και συντάξαμε τη λίστα επτά ακόμα παλιών μας λημεριών που θέλουμε να δούμε να αναγεννιούνται από τις στάχτες τους.
+Soda: Για χρόνια συνώνυμο της καινούριας αγάπης του αθηναϊκού κοινού που λεγόταν dance σκηνή, το «Σόντα» (έτσι, σκέτο, χωρίς το Πλας για τους φίλους) είχε φιλοξενήσει στα decks του όλα τα μεγάλα ονόματα της ευρωπαϊκής σκηνής, και στον πριβέ χώρο του (γιατί κάθε club των 90s που σεβόταν τον εαυτό του είχε κι έναν πριβέ χώρο) όλη την εγχώρια show-biz. Η αρχή του τέλους το βρήκε να φιλοξενεί την εν Αθήναις συναυλία των Las Ketchup (!) πριν κλείσει για πάντα τις πόρτες του και αφήσει την αθηναϊκή νύχτα φτωχότερη.
Factory: Το θρυλικό club του Γρηγόρη Βαλλιανάτου στην Πειραιώς, που το περασμένο φθινόπωρο ξανάνοιξε στον χώρο στο Λάμδα, στου Μακρυγιάννη –αλλά δεν είναι το ίδιο– είχε τότε τον DJ Mikee στα decks, τον Lorenzo με τις electrobody φιγούρες του να γίνεται ο πρώτος διάσημος χορευτής της Αθήνας, και τον… χαμό από κάτω. Η ομάδα συνέχισε τα Blend parties της, ως Q-base, στο U-Matic αργότερα, και έκτοτε όλο και κάπου στην Αθήνα θα τους πετύχεις.
Το παλιό Flower στη Μαβίλη: Μην μπερδευτείτε με το σημερινό Flower της πλατείας. Εκείνο δεν ήταν μπαρ, ξεκίνησε ως "καφενείο" που έβγαζε τραπεζάκια στην πλατεία και εν συνεχεία υπήρξε «κατά συνθήκη ποτάδικο». Ο Άκης, ο μπάρμαν, έπαιζε Tom Waits και ίσως να ρωτούσε αν θέλει κανείς να βάλει κανένα CD. Γυαλιστερά, μισοσπασμένα πλακάκια και προθήκες για τις τυρόπιτες του έδιναν τον cult αέρα που λείπει από τα σημερινά «χύμα» μπαράκια, αλλά και από τους σύγχρονούς του Λώρα και Galaxy, που είχαν συνειδητοποιήσει ότι ήταν κλασικοί.
Decadence: Ανέβαινες τα φαγωμένα μαρμάρινα σκαλιά της εισόδου στο Σπίτι του Παλιού Αντιβασιλέα, και βρισκόσουν να χαζεύεις το «χύμα» ντεκόρ του και τις χειροποίητες εκθέσεις του, ακούγοντας βρετανική σκηνή και alternative μουσικές την εποχή που δεν ήταν μόδα οι alternative μουσικές. Τα τελευταία χρόνια ο μέσος όρος ηλικίας είχε χαμηλώσει αισθητά (ή μήπως εμείς είχαμε μεγαλώσει;).
Faz: Όχι το σημερινό Fuzz με τα ωραία του live στην Πειραιώς, αλλά το παλιό Fuzz, του Πέτρου Κοζάκου στη Μαβίλη, που έφερε στην Αθήνα του ’90 για πρώτη φορά έναν guest DJ, σύσσωμη την dance σκηνή και τις acid house αποχρώσεις της, και ξεκίνησε να γράφει την ιστορία μιας ολόκληρης δεκαετίας-κουλτούρας. Θυμηθείτε τα όλα, την αυστηρή πόρτα, τα ντυσίματα, τις μουσικές, τους celebrities, τα πάρτι, κάνοντας κλικ εδώ.
Άλσος: Ήταν στην Ευελπίδων, πίσω από το Πεδίο του Άρεως, και φιλοξενούσε τα φημισμένα sunrise parties (ναι, αυτά που σήμερα αποκαλούμε με τον γενικό όρο “rave parties” είχαν το καθένα το δικό του όνομα) μέχρι το 1997-98. Οι μουσικές ήταν psychedelic στον κυρίως χώρο, drum’n’bass στο dark room του υπογείου και house στον prive χώρο –τι είπαμε για τα 90s και τους prive χώρους;
Camel: Μπορεί να στεγαζόταν στον χώρο του dance Εργοστασίου, με την αυστηρή πόρτα και τις μουσικές της rave σκηνής, ήταν όμως ο… αντίποδάς του. Κεφάτο, rock –το πρώτο που έβγαλε τις ροκ μουσικές από τα σκονισμένα υπόγεια με τις Harley– και ακομπλεξάριστο, διοργάνωνε πάρτι με… σωσίες διασήμων, αναδείκνυε DJ’s και αποδείκνυε ότι η νυχτερινή σκηνή μπορεί (και πρέπει) να έχει χιούμορ.
Club 22: Μιλώντας για χιούμορ, ποιος ξεχνάει τα Kitscherella Parties που άφησαν εποχή στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές των ‘00s; Η αποθέωση του kitsch συναγωνιζόταν τα καταπληκτικά live που φιλοξενούνταν κατά καιρούς στο υπόγειο club (ένα από τα τελευταία ήταν εκείνο των Violent Femmes, το μακρινό 2006) και η Λεωφόρος Βουλιαγμένης αντηχούσε happy μουσικές (80s και νεότερες) ως τα ξημερώματα.
Ειδική θέση στη λίστα μας αξίζουν τα προσφάτως αδικοχαμένα– αλλά πάντα πρώτα στις καρδιές μας– Para Pera στην πλατεία Βικτωρίας, Souel στον Κεραμεικό, Soul στην Ευριπίδου, Pop στο στενάκι της Κλειτίου, ο πολύχρωμος Κύβος στο Θησείο με την ταράτσα του που κοίταγε στα μάτια την Ακρόπολη, και το απλώς υπέροχο Bar Guru Bar της Πλατείας Θεάτρου, που έπεσε θύμα της γκετοποίησης της γειτονιάς του. Τα θέλουμε πίσω το συντομότερο δυνατόν.
Μπορούσες να το δεις στα χαμόγελα των μεγαλύτερων εκ των θαμώνων, εκείνο το βροχερό απόγευμα πριν από έξι χρόνια, τότε που ξανάνοιξε τις πόρτες του το Κύτταρο μετά από είκοσι χρόνια απουσίας από τον χάρτη της Αθήνας: Είναι πάντα συγκινητικό να επιστρέφεις στα παλιά σου στέκια. Πόσο μάλλον όταν αυτά τα έχεις ξεχάσει για καιρό, όταν δεν περνάς απέξω σκεφτόμενος «να κανονίσουμε να έρθουμε πάλι εδώ μια από αυτές τις μέρες, καιρό έχουμε», γιατί απλά δεν μπορείς –δεν υπάρχουν πια. Είναι κάπως σαν να σταμάτησε ο χρόνος όταν ξανανοίγει ένα παλιό μαγαζί. Περνάς την είσοδό του και είσαι ο ίδιος άνθρωπος που ήσουν είκοσι χρόνια πριν, την τελευταία φορά που την ξαναπέρασες.
Μπορεί, βέβαια, και όχι. Μπορεί να μην είσαι τύπος που συγκινείται εύκολα, μπορεί να μην συνδέεις συνειρμικά χώρους με συγκεκριμένες καταστάσεις ή περιόδους της ζωής σου. Μπορεί απλά να σου αρέσει ένα μαγαζί, και να χαρείς που το ξαναβρίσκεις ανοιχτό μόνο γι’ αυτό –επειδή σου αρέσει σαν μαγαζί, τελεία. Όπως και να ‘χει, εμείς με αφορμή την επάνοδο στις επάλξεις του θρυλικού Wild Rose της Πανεπιστημίου, θυμηθήκαμε τα νιάτα μας και συντάξαμε τη λίστα επτά ακόμα παλιών μας λημεριών που θέλουμε να δούμε να αναγεννιούνται από τις στάχτες τους.
+Soda: Για χρόνια συνώνυμο της καινούριας αγάπης του αθηναϊκού κοινού που λεγόταν dance σκηνή, το «Σόντα» (έτσι, σκέτο, χωρίς το Πλας για τους φίλους) είχε φιλοξενήσει στα decks του όλα τα μεγάλα ονόματα της ευρωπαϊκής σκηνής, και στον πριβέ χώρο του (γιατί κάθε club των 90s που σεβόταν τον εαυτό του είχε κι έναν πριβέ χώρο) όλη την εγχώρια show-biz. Η αρχή του τέλους το βρήκε να φιλοξενεί την εν Αθήναις συναυλία των Las Ketchup (!) πριν κλείσει για πάντα τις πόρτες του και αφήσει την αθηναϊκή νύχτα φτωχότερη.
Factory: Το θρυλικό club του Γρηγόρη Βαλλιανάτου στην Πειραιώς, που το περασμένο φθινόπωρο ξανάνοιξε στον χώρο στο Λάμδα, στου Μακρυγιάννη –αλλά δεν είναι το ίδιο– είχε τότε τον DJ Mikee στα decks, τον Lorenzo με τις electrobody φιγούρες του να γίνεται ο πρώτος διάσημος χορευτής της Αθήνας, και τον… χαμό από κάτω. Η ομάδα συνέχισε τα Blend parties της, ως Q-base, στο U-Matic αργότερα, και έκτοτε όλο και κάπου στην Αθήνα θα τους πετύχεις.
Το παλιό Flower στη Μαβίλη: Μην μπερδευτείτε με το σημερινό Flower της πλατείας. Εκείνο δεν ήταν μπαρ, ξεκίνησε ως "καφενείο" που έβγαζε τραπεζάκια στην πλατεία και εν συνεχεία υπήρξε «κατά συνθήκη ποτάδικο». Ο Άκης, ο μπάρμαν, έπαιζε Tom Waits και ίσως να ρωτούσε αν θέλει κανείς να βάλει κανένα CD. Γυαλιστερά, μισοσπασμένα πλακάκια και προθήκες για τις τυρόπιτες του έδιναν τον cult αέρα που λείπει από τα σημερινά «χύμα» μπαράκια, αλλά και από τους σύγχρονούς του Λώρα και Galaxy, που είχαν συνειδητοποιήσει ότι ήταν κλασικοί.
Decadence: Ανέβαινες τα φαγωμένα μαρμάρινα σκαλιά της εισόδου στο Σπίτι του Παλιού Αντιβασιλέα, και βρισκόσουν να χαζεύεις το «χύμα» ντεκόρ του και τις χειροποίητες εκθέσεις του, ακούγοντας βρετανική σκηνή και alternative μουσικές την εποχή που δεν ήταν μόδα οι alternative μουσικές. Τα τελευταία χρόνια ο μέσος όρος ηλικίας είχε χαμηλώσει αισθητά (ή μήπως εμείς είχαμε μεγαλώσει;).
Faz: Όχι το σημερινό Fuzz με τα ωραία του live στην Πειραιώς, αλλά το παλιό Fuzz, του Πέτρου Κοζάκου στη Μαβίλη, που έφερε στην Αθήνα του ’90 για πρώτη φορά έναν guest DJ, σύσσωμη την dance σκηνή και τις acid house αποχρώσεις της, και ξεκίνησε να γράφει την ιστορία μιας ολόκληρης δεκαετίας-κουλτούρας. Θυμηθείτε τα όλα, την αυστηρή πόρτα, τα ντυσίματα, τις μουσικές, τους celebrities, τα πάρτι, κάνοντας κλικ εδώ.
Άλσος: Ήταν στην Ευελπίδων, πίσω από το Πεδίο του Άρεως, και φιλοξενούσε τα φημισμένα sunrise parties (ναι, αυτά που σήμερα αποκαλούμε με τον γενικό όρο “rave parties” είχαν το καθένα το δικό του όνομα) μέχρι το 1997-98. Οι μουσικές ήταν psychedelic στον κυρίως χώρο, drum’n’bass στο dark room του υπογείου και house στον prive χώρο –τι είπαμε για τα 90s και τους prive χώρους;
Camel: Μπορεί να στεγαζόταν στον χώρο του dance Εργοστασίου, με την αυστηρή πόρτα και τις μουσικές της rave σκηνής, ήταν όμως ο… αντίποδάς του. Κεφάτο, rock –το πρώτο που έβγαλε τις ροκ μουσικές από τα σκονισμένα υπόγεια με τις Harley– και ακομπλεξάριστο, διοργάνωνε πάρτι με… σωσίες διασήμων, αναδείκνυε DJ’s και αποδείκνυε ότι η νυχτερινή σκηνή μπορεί (και πρέπει) να έχει χιούμορ.
Club 22: Μιλώντας για χιούμορ, ποιος ξεχνάει τα Kitscherella Parties που άφησαν εποχή στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και στις αρχές των ‘00s; Η αποθέωση του kitsch συναγωνιζόταν τα καταπληκτικά live που φιλοξενούνταν κατά καιρούς στο υπόγειο club (ένα από τα τελευταία ήταν εκείνο των Violent Femmes, το μακρινό 2006) και η Λεωφόρος Βουλιαγμένης αντηχούσε happy μουσικές (80s και νεότερες) ως τα ξημερώματα.
Ειδική θέση στη λίστα μας αξίζουν τα προσφάτως αδικοχαμένα– αλλά πάντα πρώτα στις καρδιές μας– Para Pera στην πλατεία Βικτωρίας, Souel στον Κεραμεικό, Soul στην Ευριπίδου, Pop στο στενάκι της Κλειτίου, ο πολύχρωμος Κύβος στο Θησείο με την ταράτσα του που κοίταγε στα μάτια την Ακρόπολη, και το απλώς υπέροχο Bar Guru Bar της Πλατείας Θεάτρου, που έπεσε θύμα της γκετοποίησης της γειτονιάς του. Τα θέλουμε πίσω το συντομότερο δυνατόν.
