10 πράγματα που μας έμαθε το 2012

της Ηρώς Κουνάδη
 
Ένα χρόνο μεγαλύτεροι, ένα χρόνο σοφότεροι; Δεν μπορούμε μετά βεβαιότητας να πούμε αν το παλιό βρετανικό ρητό έχει κάποια δόση αλήθειας. Αυτό που σίγουρα ξέρουμε είναι ότι μια χρονιά γεμάτη γεγονότα, όπως ήταν το 2012, δεν μπορεί να μη σε αφήσει με μια σειρά αν όχι αδιάσειστων συμπερασμάτων, τουλάχιστον συμπερασματικών σκέψεων, όπως αυτές που ακολουθούν. Ακολουθήστε μας, στην ανασκόπηση μιας «γεμάτης» χρονιάς, μέσα από δέκα μαθήματα ζωής.

Το 2012, λοιπόν, μας έμαθε:

Ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με τις αγκυλώσεις και τα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας. Ό,τι και αν κάνεις: Η ιστορία της κυρίας Σούλας, του ομώνυμου οίκου ανοχής, και του φωτοτυπικού μηχανήματος του σχολείου στην Πάτρα, είναι μία περίπτωση που το αποδεικνύει περίτρανα. Μία άλλη είναι η σύλληψη του δημιουργού της χιουμοριστικής-για-όνομα-του-θεού σελίδας Γέροντας Παστίτσιος. Και η λίστα θα μπορούσε να συνεχιστεί στην αιωνιότητα, με ιστορίες που (πολύ λυπόμαστε που το λέμε αλλά) το 2014 ελάχιστοι θα θυμούνται.

Ότι δεν υπάρχει «συναυλία που δεν θα γίνει ποτέ»: Μας το είχαν πει από την Didi Music, όταν ρωτούσαμε το μακρινό 2006 «πότε θα έρθουν οι Red Hot Chili Peppers;». Το συναυλιακό απωθημένο μιας (τουλάχιστον) γενιάς, όμως, εκπληρώθηκε τελικά μετά από αιώνες αναμονής, έστω και με πολλά διοργανωτικά προβλήματα, σε ένα κατάμεστο-εν-μέσω-κρίσης ΟΑΚΑ. Και κάποιοι εξ ημών δακρύσαμε με τις πρώτες νότες του Dani California, όχι γιατί είναι συγκινητικό κομμάτι, αλλά γιατί περιμέναμε δεκαετίες για να το ακούσουμε live.

Ότι, όσα χρόνια και αν περάσουν, πάντα θα συγκρίνουμε κάθε τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων με τη «δικιά μας»: Και πάντα, μα πάντα, θα τη βρίσκουμε κατώτερη.

Ότι η Αθήνα δεν θα πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει: Αν τα τραπεζάκια σε Ομόνοια και Βικτώρια κατάφεραν να εξομαλύνουν εν μέρει την κατάσταση στις δύο πολύπαθες πλατείες, το πρόγραμμα Βγαίνουμε Αθήνα κάθε Τρίτη επαναλήφθηκε δύο φορές και έφερε τον κόσμο σε εστιατόρια που καιρό τώρα ενέπιπταν στην κατηγορία «μόνο για ειδικές περιστάσεις» και αν τα νέα αγαπημένα μας στέκια, όπως το Souel, το Drunk Sinatra, το Momix και το 360 άνοιξαν τις πόρτες τους την χειρότερη –μέχρι στιγμής– χρονιά της κρίσης, τότε για αυτήν την πόλη θα υπάρχει πάντα ελπίδα. Τουλάχιστον με το που πέσει το σκοτάδι.

Ότι δεν ξέρουμε να ψηφίζουμε (και δεν θα μάθουμε ποτέ): Δύο χρόνια κρίσης, δύο εκλογικές αναμετρήσεις και δύο σχεδόν πανομοιότυπα αποτελέσματα αργότερα, τον Ιούνιο του 2012 η ελπίδα πέθαινε τελευταία. Στο μνήμα της γράφονταν όλες εκείνες οι προεκλογικές συζητήσεις που ξεκινούσαν με την πεποίθηση ότι «ακόμα και οι παππούδες μας, που τόσα χρόνια δεν ξέρουν τίποτα άλλο πέρα από δικομματισμό, είναι τώρα τόσο απογοητευμένοι με τις κομμένες τους συντάξεις, που δεν μπορεί, θα βάλουν μυαλό». Αιωνία της η μνήμη.

Ότι, όταν μιλάμε για πολιτική, πάντα υπάρχουν χειρότερα: Το συνειδητοποίησαν, με την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την είσοδό της στη Βουλή, όλοι όσοι θεωρούσαν ακροδεξιό τον Γιώργο Καρατζαφέρη –και τώρα περνούν έξω από τα γραφεία του με αυτοσαρκαστικό μορφασμό που λέει «εσένα φοβόμασταν, μέχρι να δούμε τα χειρότερα».

Ότι η επιστήμη, έστω και αν αργήσει, θα βρει όλες τις απαντήσεις: Ακόμα και αν λίγοι εξ ημών θα καταλαβαίνουμε τη σημασία τους από την πρώτη στιγμή, ακόμη και αν τα επιτεύγματα δεν θα αναγράφονται με πηχιαίους τίτλους στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, ακόμη και αν η εκκλησία συνεχίσει, εφτά αιώνες μετά τον Μεσαίωνα, να αντιτίθεται στην επιστημονική πρόοδο, τα ερωτήματά μας θα απαντώνται το ένα μετά το άλλο. Το Μποζόνιο Higgs είναι η περίτρανη απόδειξη όλων αυτών.

Ότι η «αγανάκτηση» ήταν μόδα, και πέρασε: Και ότι, αν θέλεις να περάσεις ανενόχλητος μερικά «δύσκολα» μέτρα, χωρίς αγανακτισμένους να τρώνε σουβλάκια μες στα πόδια σου, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να προγραμματίσεις την ψήφισή τους ώστε να συμπίπτει με τα μπάνια του λαού. Το χειρότερο που μπορεί να σου τύχει, είναι κανα-δυο γυμνοί να τρέχουν μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη.

Ότι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες δεν θα πάψουν ποτέ να αποτελούν ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για όλους μας: Και αν αμφιβάλλετε, κάντε (άλλο) ένα κλικ σε αυτό εδώ το βίντεο.

Ότι δεν ήρθε, δα, και το τέλος του κόσμου: Όσο και αν γκρινιάξαμε, όσο και αν απογοητευτήκαμε, όσες φορές και αν (πιστέψαμε ότι) ταυτιστήκαμε με εκείνο το meme που λέει «δεν θέλω να ζω άλλο σε αυτόν τον πλανήτη», όσο και αν ορκιστήκαμε ότι «χειρότερα δεν γίνεται», κάπου εκεί στο βάθος του μυαλού μας το βράδυ της Παρασκευής την οποία υποτίθεται ότι θα τελείωνε ο κόσμος, σκεφτήκαμε ανακουφισμένοι ότι ευτυχώς οι Μάγιας τελικά έκαναν λάθος. Δεν θα το παραδεχόμασταν φωναχτά σε κανέναν, αλλά ό,τι και να λέμε για την κατάντια του, θέλαμε πολύ να τον δούμε να επιβιώνει. Αν μη τι άλλο, για να συνεχίσουμε να ελπίζουμε ότι θα βελτιωθεί.