Τα 10 πιο τρομακτικά «τέρατα» που δεν είναι… της φαντασίας μας

του Γιώργου Κόκουβα

Έχουν προκαλέσει σημαντικές ψυχολογικές φοβίες. Έχουν χτίσει φρικιαστικούς μύθους γύρω από το όνομά τους. Έχουν πρωταγωνιστήσει σε θρίλερ, αποδεικνύοντας πως μία από τις μεγαλύτερες πηγές τρόμου είναι η… ποικιλία της φύσης. Τα δέκα πλάσματα που ακολουθούν, προκαλούν το λιγότερο ανατριχίλες ή εφιάλτες, μόνο και μόνο με την ύπαρξή τους. Διαβάστε αν τολμάτε.

Ο φονικός κροκόδειλος

Ζυγίζει παραπάνω από έναν τόνο, έχει μήκος 6,5 μέτρα και τριγυρνά στα νερά των Φιλιππίνων, περιμένοντας την λεία που θα θρέψει το πελώριο σώμα του. Διόρθωση: Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε παρελθοντικό χρόνο για τον κροκόδειλο της συγκεκριμένης φωτογραφίας, καθώς αιχμαλωτίστηκε από ντόπιους με ειδικές παγίδες και αποτελεί τον μεγαλύτερο κροκόδειλο που έχει πιαστεί ζωντανός. Τα τελευταία χρόνια, ένα νεκρό παιδί, ένας αγνοούμενος ψαράς, ακόμη και νεροβούβαλοι συγκαταλέγονται στα πιθανά θύματά του, γι’ αυτό και οι εκατό άνδρες που χρειάστηκαν για να μεταφέρουν το κουφάρι του δεν στεναχωρήθηκαν καθόλου για τον θάνατό του. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτός ο κροκόδειλος δεν ήταν ο μόνος του είδους του.


Το γιγαντιαίο καλαμάρι

Σε αντίθεση με τον πιο πάνω κροκόδειλο, το τεράστιο καλαμάρι δεν έχει ποτέ αιχμαλωτιστεί ζωντανό. Αυτό το είδος καλαμαριού μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 14 μέτρα σε μήκος και τον ένα τόνο σε βάρος, ενώ διαθέτει οκτώ χοντρά «άκρα», άλλα δύο πιο μακριά πλοκάμια και μάτια διαμέτρου 10 εκατοστών. Ο τρόμος και η παραφιλολογία γύρω από αυτά τα πλάσματα δεν ξεκινά από τις «20.000 λεύγες υπό την θάλασσα», αλλά «τρομαγμένες» μαρτυρίες συναντώνται και αιώνες πριν. Ευτυχώς για τους κοινούς κολυμβητές, το γιγαντιαίο καλαμάρι δεν βγαίνει πολύ συχνά στην επιφάνεια.



Η αράχνη που τρώει πουλιά

Το όνομά της τα λέει όλα: Ταραντούλα Γολιάθ. Αποτελεί σημαντικό κρίκο στην αλυσίδα της αραχνοφοβίας και μπορεί να καταβροχθίσει ένα ολόκληρο κολιμπρί για κολατσιό. Φτάνει μέχρι και τα 30 εκατοστά σε μήκος, πιάνει τα θύματά της σε μεταξένιο ιστό και στην συνέχεια χύνει το δηλητήριό της. Μπορεί μέχρι σήμερα να μην έχουν σημειωθεί ανθρώπινες απώλειες εξαιτίας της και το τσίμπημά της για τα ανθρώπινα δεδομένα να μην θεωρείται φονικό, αλλά αυτό δεν μας κάνει να θέλουμε να την επιλέξουμε για κατοικίδιο.


Το πορτογαλέζικο «man-of-war»

Η εμφάνισή του ξεγελά, καθώς μοιάζει με μια υδάτινη φούσκα. 10.000 Αυστραλοί που έρχονται αντιμέτωποι μαζί του κάθε χρόνο ωστόσο έμαθαν πολύ καλά τι είναι το συγκεκριμένο πλάσμα: Πρόκειται για «αποικιακό» οργανισμό με πολλά «στρώματα», εκ των οποίων το μεγαλύτερο περιέχει αέρια και δηλητήριο, που καλό είναι να μην έρθει σε επαφή με το δέρμα μας. Η αντιμετώπιση του τσιμπήματος περιλαμβάνει αλατόνερο και διαφέρει από αυτή του τσιμπήματος κοινής μέδουσας. Το πλάσμα αυτό πήρε το όνομά του από τα παλαιού τύπου πολεμικά πλοία «Man-of-War», με τα οποία μοιάζει η μεγάλη τους κύστη.


Ο Αυτοκρατορικός σκορπιός

Συναντάται κυρίως στην Δυτική Αφρική και αποτελεί απτό παράδειγμα της ρήσης «τα φαινόμενα απατούν». Μπορεί το μέγεθός του (φτάνει τα 20 εκατοστά), το μαύρο χρώμα του και οι δαγκάνες του να μοιάζουν απειλητικές, αλλά στην πραγματικότητα, το είδος αυτό που σπέρνει τόσο πανικό με την όψη του είναι άκακο. Μάλιστα, πολλοί υιοθετούν αυτοκρατορικούς σκορπιούς ως κατοικίδια και τα τρέφουν με τριζόνια, σκουλήκια και… ποντικάκια.


Η νυχτερίδα-βαμπίρ

Περιμένουν υπομονετικά να κοιμηθούν τα κοπάδια των ζώων, και στην συνέχεια με τα κοφτερά τους δόντια ανοίγουν ένα κομμάτι δέρματος και περιμένουν να τρέξει το αίμα με το οποίο τρέφονται. Μπορεί να μην έχουν επιτεθεί σε ανθρώπους, αλλά οι νυχτερίδες-twilight που συναντώνται στην Νότια Αμερική θεωρούνται επικίνδυνες γιατί μεταφέρουν από οργανισμό σε οργανισμό ένα σωρό μικρόβια και ασθένειες.


Ψάρια-γίγαντες

Ούτε ένα, ούτε δύο αλλά τρία ψάρια κυκλοφορούν στα νερά της Γης και διεκδικούν τον τίτλο του μεγαλύτερου «λεπιοφόρου» οργανισμού. Το είδος oarfish φτάνει τα 17 μέτρα και όταν απειλείται με θάνατο βγαίνει προς την επιφάνεια όπου επιπλέει, γεγονός στο οποίο οφείλεται ο μύθος των φιδίσιων τεράτων της θάλασσας που συναντάται σε κάποιους πολιτισμούς. Το βραζιλιάνικο arapaima από την άλλη είναι το μεγαλύτερο ψάρι που έχει βρεθεί σε γλυκά νερά και συχνά ξεπερνά τα 4 μέτρα σε μήκος. Το ψάρι με το «φιδίσιο» κεφάλι –εξ ου και το όνομα sneakhead, τέλος, ζει στις ακτές της νοτιοανατολικής Ασίας και είναι πολύ επιθετικό με όσους απειλούν τα νεογνά του. Μπορεί μάλιστα να περπατήσει μέχρι και στην στεριά με τα απαλά του λέπια και να ζήσει με αέρα για ένα μικρό διάστημα. Με άλλα λόγια, μην το πειράξετε: Θα έρθει να σας βρει.

Το «σατανικό» Box Jellyfish

Το συγκεκριμένο είδος μέδουσας ίσως να μην τρομάζει με την… pop ονομασία του, αλλά αν διαβάσετε παρακάτω, εγγυόμαστε πως δεν θα θέλετε να κολυμπήσετε στα τροπικά νερά του Ινδο-Ειρηνικού ωκεανού όπου ζει – για να μην πούμε πως θα διστάζετε να μπείτε μέχρι και στην μπανιέρα σας. Η συγκεκριμένη μέδουσα ή θαλάσσια σφήκα διαθέτει πλοκάμια, καθένα από τα οποία έχει 5.000 κύτταρα έτοιμα να τσιμπήσουν. Το δηλητήριό τους συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο τοξικές ουσίες του πλανήτη, ενώ όταν έρθουν σε επαφή με τον ανθρώπινο οργανισμό παραλύουν την καρδιά και το νευρικό σύστημα. Ο πόνος είναι τόσο μεγάλος που τα θύματα ικετεύουν να ακρωτηριαστούν, ενώ συχνά δεν προλαβαίνει καν να συμβεί αυτό καθώς η ένταση και ο πόνος προκαλούν ανακοπή καρδιάς. Γίνεται χειρότερο; Γίνεται: Η θαλάσσια σφήκα είναι σχεδόν διάφανη και τα θύματά της πέφτουν πάνω της χωρίς ποτέ να την δουν. Η μόνη σας ελπίδα απέναντι στο… θεριό είναι να πιάσετε φιλίες με θαλάσσιες χελώνες. Τα συμπαθή αυτά πλάσματα έχουν ανοσία στο δηλητήριό τους και θεωρούν τα φονικά αυτά όντα πολύ νόστιμο μεζέ.

Ο πύθωνας της Βιρμανίας

Το μέγεθος αναμφίβολα μετράει. Όταν μάλιστα πρόκειται για γιγάντιο φίδι που φτάνει τα 15 μέτρα σε μήκος και τον μισό τόνο σε βάρος, όχι απλώς μετράει αλλά προκαλεί πολλαπλές ανατριχίλες. Ο απλός μηχανισμός επίθεσης του πύθωνα λειτουργεί ως εξής: Πιάνει το θύμα του με τα κοφτερά του δόντια, τυλίγει το σώμα του γύρω από αυτό και απλώς σφίγγει. Το θύμα πεθαίνει από ασφυξία και τότε ο πύθωνας το καταπίνει… αμάσητο χάρη στα ελαστικότατα σαγόνια του. Κι αν μπορούμε να θεωρήσουμε την κατηγοριοποίηση του βιρμανικού πύθωνα στα απειλούμενα είδη καλά νέα, όταν βρεθούμε σε κάποια σκοτεινή γωνιά της ζούγκλας και τον συναντήσουμε απέναντί μας, σίγουρα δεν θα είναι εκείνος το απειλούμενο είδος.

Η περίπτωση της Nessie

Το 1934, ένας γιατρός από την Σκωτία τραβά την συγκεκριμένη φωτογραφία και έκτοτε ο μύθος για το τέρας του Λοχ Νες έχει αποκτήσει… τερατώδεις διαστάσεις. Πρόκειται για τα 15 λεπτά δημοσιότητας του γιατρού, που χάρη σε καλά τοποθετημένα κούτσουρα στην σκοτσέζικη λίμνη πολλαπλασιάστηκαν ή όντως ένα τέρας που μοιάζει με μίνι βροντόσαυρο έφερε δικαίως μεγάλο κύμα τουρισμού προς το νησί; Οι έρευνες, τα σόναρ και η επιστήμη επιλέγουν κατηγορηματικά την πρώτη εκδοχή, όμως η τρέλα γύρω από την Nessie υπήρξε τόσο μεγάλη κατά τον 20ο αιώνα, που το διάσημο τέρας δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή την λίστα.

Πηγή: Time.com