Πλατεία Συντάγματος ώρα μηδέν: Η αγανάκτηση οργανώνεται

του Γιώργου Κόκουβα

Πανό –χωρίς κομματικές υπογραφές, συνθήματα, σκηνές και υπόστεγα, συνελεύσεις και τηλεβόες, καντίνες και φυλλάδια. Η καθημερινότητα στο Σύνταγμα εδώ και δύο εβδομάδες δεν περιλαμβάνει αναμνηστικές φωτογραφίες τουριστών στο σιντριβάνι της πλατείας ή παρακολούθηση της αλλαγής των ευζώνων. Με την ίδια στρατιωτική συνέπεια, αλλάζει η φρουρά των πολιτών στο πόστο της «μούντζας», όσο οι βουλευτές συνεχίζουν, χωρίς ιδιαίτερη πειστικότητα, να ντύνουν αμήχανα τις συγκεντρώσεις με κολακευτικά σχόλια.

Περίπου δύο εβδομάδες αργότερα, το πλήθος παραμένει παρόν, ενώ την περασμένη Κυριακή, η προσέλευση έσπασε το φράγμα των 100.000 ανθρώπων και η οργάνωσή κλιμακώνεται. Ακόμη κι όταν οι «ψίθυροι» της πλατείας έκαναν λόγο για νέο κόμμα που εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις με τις πρώτες εμφανίσεις της «σφραγίδας» Real Democracy, το κίνημα ανέβασε στον διαδικτυακό αέρα το επίσημο site του και έκανε σαφές ότι δεν πρόκειται για κάποια κομματική παράταξη με περίεργες βλέψεις, αλλά για τον απλό κόσμο που αρχίζει να οργανώνει την δυσαρέσκειά του.

«Ως λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος εκφραζόμαστε μόνο μέσα από τις αποφάσεις και τα ψηφίσματά μας. Όσοι εμφανίζονται ως εκπρόσωποί μας εκφράζουν αποκλειστικά τις προσωπικές τους απόψεις. Η φωνή μας, η φωνή της λαϊκής συνέλευσης, βρίσκεται στην ιστοσελίδα μας www.real-democracy.gr» , αναφέρουν οι διαχειριστές της σελίδας.

Τι συμβαίνει λοιπόν στην πλατεία Συντάγματος; Στο πάνω μέρος, μεταξύ της πλατείας και της Βουλής, βρίσκεται πλέον η «αρένα» της διαμαρτυρίας, το μέρος όπου δηλαδή δίνεται το απογευματινό ραντεβού των απανταχού αγανακτισμένων για να διαμαρτυρηθούν και να υψώσουν τα χέρια, όχι για να παραδοθούν, αλλά για να ακουστούν από τους «εκλεκτούς» τριακόσιους.

Στο κάτω μέρος της πλατείας, πολυάριθμες ομάδες έχουν στήσει τις δικές τους «γωνιές». Οι καλλιτέχνες που υποστηρίζουν το κίνημα, η «ομάδα ψυχραιμίας», η ομάδα υποστήριξης του δημοψηφίσματος, η συνέλευση που συγκεντρώνει κάθε απόγευμα γύρω της περί τους 2.000 ανθρώπους για να αποφασίσουν περί των ψηφισμάτων. Στα σκαλιά και στις εξόδους του μετρό, τα φυλλάδια μοιράζονται φρεσκοτυπωμένα από διάφορες ομάδες, ενώ αυτοσχέδιες πρωτότυπες διαμαρτυρίες σκάνε από το πουθενά.

Μία από αυτές που ακούσαμε και έκανε αρκετό κόσμο να μουδιάσει αρχικά, αλλά να χαμογελάσει στην συνέχεια, πυροδοτήθηκε από μια ομάδα παιδιών με κοστούμια και γραβάτες, που αυτοσυστήθηκαν ως Σύνδεσμος Ειλικρινών Βιομηχάνων. Τα συνθήματά τους; «Ζήτω η τρόικα», «Η χώρα πάει μια χαρά. Το Μνημόνιο έχει πετύχει και τα επόμενα θα πετύχουν ακόμα περισσότερο» και «Οι συγκεντρώσεις βλάπτουν την δημόσια εικόνα της χώρας. Ποιος θα αγοράσει το Σύνταγμα με 50.000 έξαλλους επάνω, όταν έρθει η ώρα να το πουλήσουμε;».

Εκείνη την στιγμή, ένας άνδρας από το πλήθος συνιστά στην φίλη με την οποία βρισκόμουν στην συγκέντρωση, να βάλει από μπροστά την τσάντα της «γιατί κλέβουν τσάντες συνέχεια». Ήταν την ίδια ώρα που συζητούσαμε για το άλλο φλέγον ζήτημα-κόκκινο πανί της πλατείας, για το οποίο προκλήθηκε γύρω μας ένας μικρός πανικός το βράδυ της Παρασκευής: Οι καντίνες.

Οι περισσότεροι γνωστοί μου που σνομπάρουν την συγκέντρωση του Συντάγματος, δεν είναι γιατί πιστεύουν ότι δεν μπορεί ένα απλό πλήθος να φέρει την αλλαγή. Είναι γιατί το όλο κλίμα τους θυμίζει… πανηγύρι. Στο ύψος του Εθνικού Κήπου αλλά και κατά μήκος του κάτω άκρου της πλατείας στην οδό Φιλελλήνων, το πλήθος δίνει την θέση του στα special hotdogs, στα καλαμπόκια, τα popcorn, και στα αναμνηστικά με γαλάζιες χάντρες και σημαιούλες. Οι μισοί συγκεντρωμένοι ήθελαν να τους διώξουν, γιατί μετατρέπουν την διαμαρτυρία σε φολκλόρ πανηγύρι, ενώ οι άλλοι μισοί διατείνονταν πως πρέπει να υποστηρίξουμε τους πλανόδιους απέναντι στις πολυεθνικές και στα μεγάλα φαστφουντάδικα περιμετρικά της πλατείας.

«Θα γίνουν κόμμα. Δεν μπορεί αλλιώς να αποκτήσει βαρύτητα η πολιτική τους φωνή», μου ανέλυε μια παρέα φοιτητών της νομικής. Δεν μπορεί λοιπόν ο λαός να ακουστεί, παρά μόνον όταν γίνει κομμάτι του –αποτυχημένου κατά γενική ομολογία- πολιτικού συστήματος; Κανείς δεν ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι η επιμονή του λαού και το δίκιο που τον πνίγει είναι φαινόμενο πρωτοφανές στην χώρα μεταπολιτευτικά, κάτι που έκανε πολιτικούς αναλυτές και επικοινωνιολόγους να μιλούν για την «ιστορία που γράφεται στις πλατείες».

Νέοι, φοιτητές, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, γονείς, παιδιά, μετανάστες, όλοι δίνουν το παρόν. Μπροστά μας, ένας πατέρας κρατά στους ώμους του τον μικρό γιο του που στρέφει το πράσινο λέιζερ προς τα παράθυρα της Βουλής. Πιο δίπλα, ένας ηλικιωμένος με το μπαστούνι του κοντοστέκεται και κουνάει το κεφάλι του (με μια δόση ελπίδας;) λίγο πριν μπει στο μετρό. Μοτοσυκλετιστές, ποδηλάτες, ακόμη και τουρίστες πάνω στα σταματημένα κόκκινα Athens Tour λεωφορεία στρέφονται προς την λεωφόρο Αμαλίας. Οι κατσαρόλες δίνουν τον ρυθμό και τα social media τον μεταδίδουν: Το Twitter και το Facebook βλέπουν πρωτοφανή ροή μηνυμάτων που σχετίζονται με τις συγκεντρώσεις.

Και η οργάνωση, καλά κρατεί: Οι ομάδες εργασίας περιλαμβάνουν τεχνική υποστήριξη, γραμματεία, ομάδα σίτισης, περιφρούρησης, μετάφρασης, επικοινωνίας, υγείας με νοσηλευτικό προσωπικό, καθαρισμού, και φυσικά καλλιτεχνικές ομάδες, που συχνά-πυκνά διοργανώνουν θεατρικά δρώμενα για μικρούς και μεγάλους στο κέντρο της πλατείας. Ταυτόχρονα, οι συνελεύσεις έχουν αρχίσει να εκπέμπουν και ζωντανά μέσα από την σελίδα του Real Democracy. Αυτοοργάνωση είναι η λέξη κλειδί στο Σύνταγμα και στις υπόλοιπες πλατείες της χώρας όπου οι Έλληνες δηλώνουν αφυπνισμένοι.

Σήμερα, Δευτέρα, το ραντεβού στο Σύνταγμα δίνεται για δημόσια διαβούλευση, παρόντων οικονομολόγων που θα αναλύσουν τους όρους του ελληνικού χρέους και των δανείων ενόψει της έγκρισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Θα εισβάλλει η αγανάκτηση στην Βουλή; Θα αποκλειστούν για άλλη μια φορά οι βουλευτές στα έδρανα; Ίδωμεν.