Σχέσεις: «Γιατί είμαι μόνη μου;»

της Έλενας Μπούλια

Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί μόνη σου ή με τις φίλες σου, στις πιο ανοιχτόκαρδες συζητήσεις σας; Σε κάτι πολύωρους καφέδες μετά την δουλειά, που αντί να είσαι σπίτι μαζί του, να μαγειρεύετε και να κάνετε σχέδια για το σαββατοκύριακο, τραβάς το ρολόι από τα μαλλιά, μέχρι να πάει 10, να γυρίσεις, να τσακωθείς με τη μάνα σου, να δεις λίγη τηλεόραση και να πας για ύπνο. Με το κινητό πάντα σε θέση ορθής γωνίας από την παλάμη μπας και αξιωθεί και σου στείλει κανένα μήνυμα. Που δεν θα στείλει. Και το ξέρεις. Αλλά εσύ το αφήνεις ανοιχτό και τη νύχτα, με την ελπίδα να ξενύχτησε αλλά να θυμηθεί πριν πέσει και εκείνος για ύπνο να σου στείλει μια γλυκιά καληνύχτα. Προφανώς δεν θα στείλει.

Το ξέρεις το παραμύθι. Το έχεις ξαναζήσει. Ποιος δεν το έχει ζήσει; Και είχες πει την τελευταία φορά πως δεν θα την ξαναπατήσεις. Πως ο επόμενος θα είναι ο ΕΝΑΣ. Αυτός που θα παντρευτείς και θα κάνεις παιδιά και θα γεράσετε μαζί και έτσι θα είσαι και εσύ μία από τις δεσμευμένες φίλες σου που στα μάτια σου έχουν όλα τα προβλήματά τους λυμένα, μόνο και μόνο επειδή είναι με κάποιον. Αλλά εσύ… είσαι μόνη σου. Γιατί είσαι μόνη σου;

Τι σου λείπει δηλαδή; Είσαι μορφωμένη, έχεις την δουλειά σου, το σπίτι σου, το αυτοκίνητό σου, τις φίλες σου (πάλι καλά!), είσαι εμφανίσιμη… Εντάξει, μπορεί να μην είσαι η Καγιά αλλά γιατί δηλαδή, άλλες χειρότερες από εσένα πώς βρίσκουν κάποιον; Μια χαρά κοπέλα είσαι… Έχεις χιούμορ, είσαι ευχάριστη στην παρέα, είσαι γοητευτική. Είσαι. Γιατί αν δεν ήσουν δεν θα σε πρόσεχε άνθρωπος. Και εσένα σε προσέχουν. Όχι όλοι, αλλά σε προσέχουν. Όλο και κάποιος θα φλερτάρει μαζί σου μία φορά στο τόσο, όλο και κάποιο τηλέφωνο θα σου δώσουν, μπορεί να βγεις και μια-δυο φορές σε blind-date, έστω επειδή ταιριάξατε σε ένα matching test του Facebook. Και μπορεί στο τρίτο ραντεβού να ανέβεις και στο σπίτι του, σπανιότερα να ξυπνήσεις εκεί το πρωί. Παρ’όλα αυτά παραμένεις μόνη σου. Τι φταίει;

«Δεν θέλω σχέση» μου λέει ένας φίλος όταν τον ρωτάω γιατί δεν συνεχίζει με αυτήν την κοπέλα που γνώρισε πριν έναν μήνα. (Θα μπορούσες να είσαι εσύ αυτή η κοπέλα.) «Γιατί να κάνω σχέση; Αφού μια χαρά περνάω. Βγαίνω με όποια θέλω, όποτε θέλω και έχω όλον τον υπόλοιπο χρόνο να ασχοληθώ με την δουλειά και τα χόμπι μου». Μα γιατί δεν δοκιμάζεις; (Απαντώ.) Μπορεί να είσαι πολύ πιο ευτυχισμένος μαζί της, δεν είναι ωραία να κοιμάσαι κάθε βράδυ με μία γυναίκα που αγαπάς; Να κάνετε πράγματα μαζί; Να ξέρεις ότι την έχεις, είναι δικιά σου; «Ε, όταν βρεθεί αυτή η γυναίκα βλέπουμε… Μου απαντά». Ναι, αλλά πότε;

Η απάντηση που δίνεις όταν είσαι στις καλές σου είναι ότι κάποια στιγμή θα «έρθει άσπρη μέρα και για μας…». Στις κακές σου, όμως, σκέφτεσαι γάτες και ποια ράτσα θα ταιριάξει καλύτερα με την σιφινιέρα που θα σου κληροδοτήσει η μαμά σου. Γιατί -τρέμεις- με αυτά θα μείνεις έτσι όπως πάει. Με μια γάτα και μια σιφινιέρα. Και να πεις ότι δεν θες να κάνεις οικογένεια… Το θες όσο τίποτε άλλο! Παιδάκια, έναν καλό σύζυγο, ένα ωραίο σπίτι. Αυτά τα μικροαστικά, που δεν παραδέχεσαι φυσικά ούτε καν στις πιο κολλητές σου, για να μην καταρρίψεις τον έναν τουλάχιστον μύθο που (χωρίς να το προσπαθήσεις καν) έχει χτιστεί γύρω από το όνομα σου: Της δυναμικής single. Της μοιραίας. Της ανεξάρτητης γυναίκας.

Ωραία είναι όλα αυτά, σκέφτεσαι, αλλά τα χρόνια περνούν. Οι φίλοι σου όλοι «ζευγάρια ‘γίναν, φτιάξαν σπίτια» που λέει και η Χαρούλα. Ενώ εσύ ώρες-ώρες νιώθεις σαν 15χρονο, περιμένεις ένα του τηλέφωνο, υπερ-αναλύεις με όλες σου τις φίλες την κάθε του λέξη, μήπως χάνεις κάποιο κρυμμένο νόημα, μιλάς μόνο για αυτόν συνέχεια… Και όσο κι αν σου δημιουργεί μια επίπλαστη αυτοπεποίθηση όλο αυτό το κυνήγι του ΕΝΑ, κατά βάθος νιώθεις γελοία. Όπως μία 60χρονη που επειδή ενίσχυσε το στήθος της με σιλικόνη νομίζει πως επιδεικνύοντάς το γίνεται πιο ελκυστική. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι νιώθεις μόνη.

Για μισό λεπτό όμως, γιατί αρκετά με την κλάψα… Ας κάνουμε ένα σύντομο rewind και ας θυμηθούμε τι έγινε με τον τελευταίο αξιόλογο άνδρα που βρέθηκε στον δρόμο σου πριν κάμποσο καιρό (ok, πριν χρόνια). Γιατί αν δεν κάνω λάθος, αυτός σε κυνήγησε. Σε διεκδίκησε. Τόσο που είχαμε φτάσει μέχρι και σενάρια να κάνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά με τον τύπο για να είναι τόσο «καλός». Μήπως τον παράτησε η προηγούμενη; Μήπως έχει πολύ μικρό..; Μήπως είναι σχιζοφρενής;… Φτάσαμε στα δύο κιόλας πρώτα σας ραντεβού να έχουμε πλάσει γι'αυτόν μία μίζερη εικόνα, ενός κακομοίρη που κυνηγά γυναίκες απελπισμένος, όταν ο έρμος ο χριστιανός απλά σε ήθελε και στο έδειχνε. Πληρούσε όλες (ή σχεδόν όλες) τις προϋποθέσεις αυτής της αξιοθρήνητης ταμπέλας που εμείς οι γυναίκες αποκαλούμε «πακέτο», ήταν δε ακριβώς ο τύπος του άνδρα που -πριν τον γνωρίσεις- διατυμπάνιζες πως προτιμάς. Και όταν αυτός ο άνδρας σε πήρε τηλέφωνο την επόμενη αλλά και την μεθεπόμενη μέρα για να σε δει, ο προβληματισμός σου ήταν: Μωρέ… δεν ξέρω… είναι πολύ εύκολος...

Και μετά προέκυψε ο «άλλος», ο δύσκολος. Ο σκοτσέζικο-ντους-τύπος, μία να εμφανίζεται και μία να εξαφανίζεται. Μία να σου λέει ότι του λείπεις και μία να μην σηκώνει κινητά. Και εσύ στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Και όχι πως κατά τ’άλλα άξιζε και τίποτα αυτός… εντάξει, ωραίος ήταν. Αυτό, τίποτε άλλο. Και αφού έφτασες στα πρόθυρα του εξευτελισμού για τον «μάγκα», ξύπνησες κάποια στιγμή και το τελείωσες. Και τελείωσες και εσύ μαζί. (Όχι, δυστυχώς, σαν την Πετρούλα.)

«Τι έχετε πάθει πια εσείς οι γυναίκες;», μου έλεγε τις προάλλες ένας άλλος φίλος. «Λυσσάτε για άντρα! Και όσο δεν ανταποκρίνεται ο άλλος, ακόμα κι αν δεν σας αρέσει πραγματικά, λυσσάτε ακόμα περισσότερο. Τον τρελαίνετε με τηλέφωνα και μηνύματα, εμφανίζεστε κάτω από το σπίτι του (ή και πάνω ενδεχομένως), συχνά ημίγυμνες. Έλεος!» (Δεν είναι γκέι ο φίλος αν αυτό σκέφτεστε). Οι άντρες τα λένε αυτά, πιστέψτε με. Τους ακούω καμιά φορά αν τυχαίνει να είμαι η μόνη γυναίκα της παρέας και για να μου ανοιχτούν το «παίζω» και εγώ φιλαράκι τους, κερνάω κανένα τσιγάρο, σχολιάζω κάτι άκυρο για την Εθνική Μπάσκετ... Τέτοια λένε από πίσω μας παρομοιάζοντάς μας με σαρκοβόρα φυτά. Όμορφα, θελκτικά, αλλά μην τα πλησιάζεις και πολύ γιατί θα σε φάνε.

Έχουν χαθεί οι άντρες, θα μου πεις. Την μπάλα έχουν χάσει, βασικά. Αυτή είναι η αλήθεια. Όταν στο δημοτικό η γιαγιά τον ρώταγε αθώα ποιο κοριτσάκι από την τάξη θα παντρευτεί όταν μεγαλώσει, στο διάλλειμα το ίδιο (αθώο) κοριτσάκι του έδειχνε περήφανα το βρακάκι της. Και όταν στο γυμνάσιο η μαμά του μίλησε περί «άνδρα-κυνηγού», το βρακάκι είχε ήδη πάει περίπατο, για να συναντήσει και άλλα πολλά βρακάκια. Σύγχυση έχουν πάθει και αυτοί, τι να σου κάνουν; Και ψάχνουν μέσα από ανεξήγητες συχνά συμπεριφορές να βρουν την φόρμουλα που θα τους βοηθήσει να επιλέξουν και εκείνοι την ιδανική με μέθοδο αφαιρετική. Με κριτήριο ίσως ποια… δαγκώνει λιγότερο. Ποια δεν θα τους οδηγήσει στην παράνοια και σε παραφουσκωμένους λογαριασμούς κινητών.

Γιατί κακά τα ψέματα και εκείνοι θέλουν να βρουν κάποια. Και μάλιστα σχετικά σύντομα. «Οι καλές τελειώνουν όσο περνούν τα χρόνια» μου είπε ένας τρίτος (μεγαλύτερος) φίλος ένα βράδυ όντας λίγο μεθυσμένος, «και αν αργήσω να διαλέξω κάποια σύντομα θα έχει μείνει μόνο η σκαρταδούρα». Ψάχνουν, λοιπόν, και εκείνοι, ψάχνεις και εσύ, όλοι σε ένα ψάξιμο βρίσκονται και όσο ψάχνουν βρίσκουν και δοκιμάζουν και κρατούν ή απορρίπτουν. Όλοι. Δεν είσαι μόνη. Και εσύ θα βρεις κάποιον στο τέλος. Στο υπογράφω, θα βρεις. Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, όσο περισσότερες κι αν είναι στατιστικά οι γυναίκες από τους άνδρες στον πλανήτη, όσο εκνευριστικά ουτοπικό και να σου φαίνεται τώρα αυτό, υπάρχει κάποιος για εσένα. Αρκεί όταν θα αποφασίσεις να τον βρεις, όταν θα δεχτείς να τον δοκιμάσεις -κι αν σου κάνει να τον κρατήσεις- να μην έχει μείνει μόνο η σκαρταδούρα.