10+1 ελληνικά blogs που μας αρέσουν

της Ηρώς Κουνάδη

Όταν αρχίσαμε να σχεδιάζουμε αυτό το άρθρο, είχα στο μυαλό μου μια εισαγωγή που θα μιλούσε για το ρόλο που έχει πλέον αποκτήσει η ελληνική μπλογκόσφαιρα στην καθημερινή ζωή μας, για το πώς όλοι μας έχουμε αγαπημένα αναγνώσματα, ή αν θέλετε αγαπημένους συγγραφείς – bloggers, με τους οποίους αρχίζουμε ή κλείνουμε τη μέρα μας, για το πόσο άδικες είναι οι σκέψεις περί προσπάθειας φίμωσής της που πλανώνται τις τελευταίες μέρες πάνω από τα κεφάλια όλων μας.

Πολλές –μα πολλές– ώρες από τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω, δεν έχω ακόμη καταφέρει να σταματήσω να διαβάζω τυχαία posts σε αγαπημένα και μη ελληνικά blogs, να σβήνω και να γράφω, να προσθέτω και να αφαιρώ από τη λίστα, να καταλήξω, τελικά, στα δέκα αγαπημένα ελληνικά blogs που είχαμε σκοπό να συμπεριλάβουμε αρχικά. Δε θέλω πια να θεωρητικολογήσω για το φαινόμενο του blogging, για τη θέση του στην κοινωνία, για το ποιος τελικά (θα έπρεπε να) είναι ο ρόλος του.

Θέλω μόνο να πω ότι όλοι έχουμε αγαπημένα blogs, αναγνώσματα που μας φτιάχνουν τη μέρα, που μας εμπνέουν, που μας συγκινούν, που μας ταρακουνούν, που μας βάζουν σε σκέψεις, που μας προβληματίζουν, που μας αρέσει απλά να διαβάζουμε. Και να παρουσιάσω τα έντεκα στα οποία κατάφερα τελικά να καταλήξω, σε εντελώς τυχαία σειρά, ως φόρο τιμής στους ανθρώπους που εδώ και δύο χρόνια μας δημιουργούν συναισθήματα και σκέψεις, και τους οποίους αξίζει πραγματικά να «ανακαλύψετε» όσοι δεν τους γνωρίζετε ήδη. Δεν μπορούσα να βρω καλύτερο τρόπο για να εκφράσω το κλισέ «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι».

Πιτσιρίκος
Ε, ναι λοιπόν. Παρά τα όσα έχουν γράψει κατά καιρούς εναντίον του όσοι θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση του, ο Πιτσιρίκος είναι –όπως λέει και το τραγούδι του Κραουνάκη– λατρεία. Μπορεί να το «χάνει» κατά καιρούς –διότι πόσο αστείος μπορεί να είναι ο μέσος άνθρωπος επί καθημερινής βάσης;– επανέρχεται όμως δυναμικά για να μας κάνει να κλαίμε από τα γέλια μπροστά στην οθόνη και να γινόμαστε ρεζίλι στο γραφείο. Αλλά χαλάλι του. Όσοι αμφιβάλλετε για την αξία της σάτιρας, ή το πολυσχιδές του ταλέντου του, αναζητήστε τα παλιά, «σοβαρά» του κείμενα –και ιδιαίτερα εκείνο που μιλά για ένα καλοκαίρι στη Νάξο.

Έντεκα
Ο θεσσαλονικιός Άρης Δημοκίδης, όταν δε γράφει παιδικά βιβλία και άρθρα για το Soul, γράφει ένα από τα καλύτερα ελληνόφωνα blogs. Λιτό, μεστό, ευανάγνωστο κι ευχάριστο, το Έντεκα δεν είναι τυχαίο ότι ανήκει σε έναν από τους λιγοστούς Έλληνες πολίτες που δηλώνουν πως «αυτά που του αρέσουν και τον ενθουσιάζουν, για κάποιον περίεργο λόγο είναι πολύ περισσότερα απ’ αυτά που τον εκνευρίζουν». Έντεκα «διάφορα», μικρά και ενδιαφέροντα, νέα, σκέψεις, ιδέες, κάθε Δευτέρα και έντεκα “bonus” ανά τακτά χρονικά διαστήματα –έντεκα ατάκες του Γούντι Άλεν, έντεκα αγαπημένοι ήρωες παιδικών βιβλίων, έντεκα πολύ μεγάλες κακίες, έντεκα εκδοχές για το ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής.

Παραμυθάς & Cpil
Αν το όνομα «Παραμυθάς» σας φέρνει κάτι συγκεχυμένα οικείο στο νου, δείτε αυτό το βίντεο πριν συνεχίσετε την ανάγνωση. Ωραία, τώρα φαντάζομαι δε χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί απλώς λατρεύουμε τα blogs του Νίκου Πιλάβιου και του γιου του, Κωνσταντίνου. Γραμμένα με ένα ταλέντο που πρέπει να πέρασε στα γονίδια, γεμάτα εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις, αλλά και γεμάτα δημιουργία –πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να είναι αλλιώς;– είναι, και τα δύο, από τα αναγνώσματα εκείνα που σε εμπνέουν. Το πρώτο, συγκινητικό κάποιες στιγμές για όσους μεγάλωσαν με τα παραμύθια του κ. Πιλάβιου, επικεντρώνεται στο μεγαλύτερο ταλέντο του δημιουργού του, τις ιστορίες για παιδιά, αλλά εμπεριέχει και πολύτιμες σκέψεις σχετικά με την ανατροφή τους. Το δεύτερο, του Κωνσταντίνου –που τον ξέρετε από τις αμέτρητες διαφημιστικές δουλειές του, τις μικρού μήκους ταινίες του, την εκπληκτική The Series που βασίζεται σε ελληνικά blogs και από… παλιά, από το ρόλο του στο Σπίτι για Πέντε–είναι υπέροχο οπτικά, αλλά και εθιστικό από άποψη περιεχομένου, ακριβώς γιατί είναι λιτό κι απέριττο, γραμμένο σαν mail σε φίλο, με κέφι και διάθεση να μοιραστεί σκέψεις, συναισθήματα και στιγμές, πράγματα από τα πιο απλά και καθημερινά μέχρι τα πιο σπουδαία.

Πρέζα TV
Η κοινωνία, η κυβέρνηση, οι θεσμοί, το σύστημα αξιών, η εκκλησία. Όλοι και όλα αμφισβητούνται, κρίνονται, (απο)δοκιμάζονται και καταγγέλλονται με γλώσσα που τσακίζει κόκαλα από έναν blogger που, όσο κι αν κάνει εχθρούς και δημιουργεί φασαρίες, άλλο τόσο ξέρει να λέει τα πράγματα με το όνομά τους, να βρίσκει υποστηρικτές και, εν τέλει, να λέει από την πρώτη γραμμή όλα εκείνα που «κάποιος έπρεπε να τα πει» –έστω και αν δε συμφωνούμε πάντα όλοι με το σύνολο των γραφόμενων ή τη διατύπωσή τους. Respect.

Old Boy
«Ιστορίες, αμαρτίες και μεγάλα λάθη». Και όχι μόνο αυτά. Δυνατή γραφή, ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, ελαφρά –αλλά πάντα εύστοχη– ειρωνεία προς όλα τα κακώς κείμενα του δημοσίου, κυρίως, βίου, στοχασμοί, προβληματισμοί και το θέμα… ελεύθερο, διότι, όπως ο ίδιος γράφει «πολλές φορές ξεκινάω χωρίς να ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω, ξέροντας όμως ότι εκεί, μέσα στο εκάστοτε ερέθισμα, κρύβεται κάτι που ζητά φορτικά να ειπωθεί». Αυτή ακριβώς είναι η ουσία.

Movies for the Masses
Έχοντας σχεδόν ξεφύγει από τη λογική του blog, και τείνοντας να καταστεί εξειδικευμένη διαδικτυακή έκδοση, το Movies for the Masses είναι μακράν το καλύτερο στο είδος του blog, τόσο αισθητικά όσο και από άποψη περιεχομένου. Παρουσιάσεις νέων trailer, καλογραμμένες κριτικές των ταινιών της εβδομάδας, ανάλυση κινηματογραφικών ειδήσεων και, κυρίως, άποψη –τεκμηριωμένη, δοσμένη με κέφι και ολοκληρωμένη, έστω κι αν δε συμφωνούμε πάντα μαζί της. Αγαπημένη λεπτομέρεια, οι «εξυπνάδες» αντί «σχολίων» στο τέλος κάθε κειμένου.

Queerdom
Περί σεξουαλικών προτιμήσεων, δικαιωμάτων του «10%» και νέων της εγχώριας, ή και παγκόσμιας, LGBT κοινότητας ο λόγος, θα φανταζόταν κανείς. Το Queerdom, όμως, σε καμία περίπτωση δεν είναι μόνο αυτά. Είναι ακόμη, και πρωτίστως, βιώματα, σκέψεις και αναλύσεις επάνω σε θέματα ταμπού, γραμμένες με τον αντικειμενικότερο υποκειμενισμό που έχετε συναντήσει στη μπλογκόσφαιρα, στη γλώσσα μιας χώρας που αγαπά να έχει ταμπού, από μια 25χρονη ομοφυλόφιλη γυναίκα που επιλέγει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Μέρες που είναι, οι μη έχοντες σοβαρές προκαταλήψεις ρίξτε του μια ματιά, αξίζει πραγματικά τον κόπο.

Mirror by Apsoy
Απαλλαγμένο από κάθε στοιχείο εντυπωσιασμού, εφοδιασμένο με γραφή που μεταφέρει εικόνες και συναισθήματα χωρίς ποτέ να γίνεται επιτηδευμένα λυρική ή έντεχνα περίπλοκη, το blog του Apsoy δίνει κάθε φορά την αίσθηση ότι διαβάζεις το ημερολόγιο ενός στενού φίλου. Συγκρατημένα οργισμένο σε κάποια σημεία, ανεπιτήδευτα αισιόδοξο σε άλλα, πάντα πασπαλισμένο με δυνατές δόσεις χιούμορ και διακριτικής ειρωνείας, είναι, τις περισσότερες φορές, το blog που μας φτιάχνει τη μέρα.

Oneiros
Όχι μόνο τιμής ένεκεν, καθότι ο Αστέρης Μασούρας είναι ένας από τους πρώτους Έλληνες bloggers, αλλά και γιατί το blog του, που αν επιδεχόταν κατηγοριοποίηση θα έμπαινε σαφέστατα κάτω από το tag «δημοσιογραφία των πολιτών», χαρακτηρίζεται από την ψύχραιμη πλην δυνατή γραφή του, από την αντικειμενική –στο βαθμό που η αντικειμενικότητα υφίσταται ως έννοια– ματιά του και από έναν ακτιβισμό που δεν είναι δήθεν ή αυτοσκοπός, αλλά συγκροτημένος και με στόχους. Η εποχή που θα διαβάζουμε τις ειδήσεις από το blog του, αντί για τα ειδησεογραφικά portals, δεν είναι καθόλου μακριά –για κάποιους έχει ήδη έρθει.

123 λέξεις
Μικρά, ρομαντικά, συναισθηματικά, αφαιρετικά κείμενα που εκφράζουν σκέψεις, συναισθήματα, προβληματισμούς και αναμνήσεις, πάντα με 123 λέξεις και πάντα με έναν λυρισμό αυθύπαρκτο, όχι επιτηδευμένο, σαν ημερολόγιο που δεν απευθύνεται σε κάποιον συγκεκριμένα, που δεν έχει την ανάγκη να σε κάνει να καταλάβεις, μέσα από μακροσκελείς εξηγήσεις, αστερίσκους και παραδείγματα. Ξέρει ότι θα το καταλάβεις συνειρμικά, σχεδόν υποσυνείδητα, από τις εικόνες που ζωντανεύει μπροστά σου και που αξίζουν… 123 λέξεις η καθεμία.