Όλα όσα μας έλειψαν από τον Αθηναϊκό Χειμώνα
Μας έπιασε μια νοσταλγία, για όσα στερηθήκαμε τούτο τον χειμώνα στην αγαπημένη μας πόλη κι είπαμε να σας τα γράψουμε.
Διανύουμε τον δεύτερο μήνα του χειμώνα, που του πήρε λίγο καιρό να καταλάβει ότι είναι χειμώνας μιας κι οι θερμοκρασίες στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας, φέρανε κόσμο στις παραλίες τις προηγούμενες μέρες. Αν μη τι άλλο ο φετινός χειμώνας, είναι ο πλέον περίεργος που έχει ζήσει η ανθρωπότητα εδώ και πολλά χρόνια, μαζί της κι η Ελλάδα.
Με την απαγόρευση μετακινήσεων, το γενικευμένο lockdown, τις βόλτες με μάσκες να θέτουν μια νέα καθημερινότητα εκτός από τις αγκαλιές των δικών μας ανθρώπων, μας λείψανε πολύ κι οι αγαπημένες μας συνήθειες, που φέρνανε τον Αθηναϊκό χειμώνα σε ένα ξεχωριστό σημείο της καρδιάς μας. Με την ελπίδα ότι σύντομα θα μπορέσουμε να τα ξαναζήσουμε βουτάμε στη νοσταλγία των παλαιότερων χρόνων και γράφουμε για κάποια από τα παραπάνω.
Να πιούμε στα χειμωνιάτικα τα μπαρ
Οι Εκείνος κι Εκείνος με τον Χρήστο Δάντη, τα έχουν πει καλύτερα από εμάς, αλλά δεν είναι κακό να τα ξαναπούμε. Τα χειμωνιάτικα τα μπαρ, μας έλειψαν πολύ φέτος, ειδικά κάποια βράδια δύσκολα μετά τη δουλειά που πρόσμεναν την αγαπημένη σου παρέα πίσω από μια ξύλινη μπάρα, όσο ακούτε τις αγαπημένες σας μουσικές. Κι όσο χαζορομαντικό κι αν ακούγεται, οι χαρές κι οι λύπες μας, στερήθηκαν κάτι από το τελετουργικό τους κι αυτό μας πόνεσε.
Να απολαύσουμε τον αγαπημένο μας καλλιτέχνη πάνω στη σκηνή
Το καλοκαίρι ξεκλέψαμε κάποιες βραδιές και προλάβαμε να πάμε έστω και με έναν πιο αποστειρωμένο τρόπο σε συναυλίες και θέατρα. Τον χειμώνα όμως δεν είχαμε τη δυνατότητα να χορέψουμε λίγα βήματα πριν την σκηνή όπου το αγαπημένο μας συγκρότημα κι οι μουσικοί που γουστάρουμε «βάλουν φωτιά» σε ένα βράδυ που θα θυμόμαστε για καιρό, με τα χέρια και τις μπύρες μας υψωμένες.
Αντίστοιχα δεν απολαύσαμε τις θεατρικές παραστάσεις της σεζόν, που κρύβουν κάθε χρόνο συγκλονιστικές ερμηνείες και μπόλικες μετέπειτα συζητήσεις για την ταλαντούχα γενιά ηθοποιών, σκηνοθετών, συγγραφέων και λοιπών θεατρανθρώπων. Τον επόμενο χρόνο υποσχόμαστε πως θα επανορθώσουμε για όσα δεν καταφέραμε να χαρούμε φέτος.
Μια σκοτεινή αίθουσα ζητάμε ρε παιδιά
Ο χειμώνας και το σινεμαδάκι πάνε μαζί κι όλοι το ξέρουν αυτό, ειδικά οι σινεφίλ της παρέας, που δέχθηκαν μεγάλο πλήγμα αυτόν τον χειμώνα, στερούμενοι την αγαπημένη τους συνήθεια. Αλλά και στους υπόλοιπους έλειψε η ιεροτελεστία να τρυπώσεις σε μια σκοτεινή αίθουσα με έναν κουβά ποπ κορν και να δεις την ταινία που περίμενες καιρό.
Μια βόλτα στο χιονοδρομικό θα θέλαμε
Οι λάτρεις των χειμερινών σπορ, περιμένουν πως και πως εκείνη την εποχή του χρόνου, που θα τους επιτρέψει να εξασκήσουν το αγαπημένο σπορ, κατεβάζοντας χιονοπέδιλα από το πατάρι. Κι οι υπόλοιποι όμως νοσταλγούμε μια χειμωνιάτικη εκδρομή κοντά στην πόλη, σε ένα ξύλινο καταφύγιο με ζεστή σοκολάτα ανά χείρας κι αγαπημένους φίλους δίπλα μας.
Χειμωνιάτικο shopping therapy
Το να ψωνίζεις καλοκαίρι δεν είναι κι η καλύτερη επιλογή, εκτός κι αν σου αρέσει ο ιδρώτας, το σκωτσέζικο ντουζ στην εναλλαγή της θερμοκρασίας εντός κι εκτός μαγαζιών και το γεγονός ότι βρίσκεσαι αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τη θάλασσα. Τον χειμώνα, οι ρυθμοί είναι πιο ήπιοι κι η διάθεση πιο cozy και χουχουλιάρικη, επομένως νοσταλγούμε το shopping therapy σε μαγαζάκια που αγαπάμε κι η αλληλεπίδραση μαζί με το έτερον ήμισυ αλλά και φίλους, για τις καταναλωτικές μας επιλογές.
Οι κυριακάτικοι καφέδες στα στέκια μας
Η συνήθεια που έγινε λατρεία, απαιτούσε κάθε Κυριακή μια παρεΐστικη σύναξη στο αγαπημένο καφέ, που έχει γίνει στέκι. Όλοι προσάρμοζαν το πρόγραμμα τους, προκειμένου να μην λείψει κανείς και να παίξει κουβέντα για τα νέα της βδομάδας, άλλοτε στραβά κι ανάποδα κι άλλοτε όμορφα κι εντυπωσιακά. Εκεί στο βασίλειο των μικρών στιγμών, κρύβεται ο χειμώνας που μας έλειψε κι ελπίζουμε του χρόνου να τον ζήσουμε εις διπλούν.
Η Αθήνα τη νύχτα
Με την απαγόρευση της κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες, χάσαμε τα νυχτερινά μας βήματα στην Αθήνα, που όπως κάθε πόλη τα βράδια, μοιάζει πιο θελκτική κι ενδιαφέρουσα. Στερηθήκαμε παγκάκια και πλατείες, τρεχαλητό να προλάβουμε το τελευταίο μετρό ή λεωφορείο γιατί τα λεφτά δεν φτάνανε για ταξί, μα πιο πολύ εκείνες τις ζεστές αγκαλιές κατά μήκος της διαδρομής μας, που έβαζαν κάτω όλα τα καλοριφέρ και τις ηλεκτρικές κουβέρτες του κόσμου. Η Αθήνα ευτυχώς στέκεται ακόμη στο background μας και μας περιμένει όταν οι υγειονομικές συνθήκες το επιτρέψουν, να την ερωτευτούμε ξανά, σαν την πρώτη φορά.
