7 πράγματα που είναι χειρότερα από τον κορωνοϊό
Έχεις πανικοβληθεί και δεν σκέφτεσαι τίποτα άλλο; Σε νιώθουμε. Και σου φτιάξαμε μια λίστα για να θυμίσουμε πως πάντα, μα πάντα υπάρχουν και χειρότερα.
της Ηρώς Κουνάδη
Σε κάποιους ανθρώπους, η υπενθύμιση ότι υπάρχουν και χειρότερα λειτουργεί: τους βοηθά να βγουν από τη μαύρη τρύπα του φόβου, της θλίψης ή του πανικού που τους έχει καταπιεί. Κάποιους άλλους, απλώς τους κάνει να αισθάνονται χειρότερα –γιατί, αδυνατώντας να ξεκολλήσουν, καταλήγουν απλώς να αισθάνονται άσχημα που είναι και αχάριστοι από πάνω.
Αν ανήκεις σε αυτή τη δεύτερη ομάδα, κλείσε αυτό το κείμενο και πήγαινε να κάνεις κάτι πιο εποικοδομητικό με τον χρόνο σου –να πλύνεις τα χέρια σου ας πούμε.
Οι υπόλοιποι, ταυτιστείτε, σχολιάστε, προσθέστε ελεύθερα στα σχόλια ή βρίστε μας να ξεσπάσετε, το χρειαζόμαστε όλοι μέρες που ‘ναι, θα δείξουμε κατανόηση.
Αλλά όντως, πολύ χειρότερα από τον κορωνοϊό είναι, σε τυχαία σειρά:
Το Τσέρνομπιλ: Ούτε χρόνος δεν πέρασε από τότε που ο απόλυτος δυστοπικός εφιάλτης ξαναέκανε όλο τον πλανήτη να χάσει τον ύπνο του, σε μορφή τηλεοπτικής σειράς αυτή τη φορά. Δεν μπορεί να το ξέχασες κιόλας. Το Τσέρνομπιλ στοίχισε –και εξακολουθεί 34 χρόνια μετά να στοιχίζει− τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, πολύ περισσότερων απ’ όσων (ακόμα και με βάση τα πιο απαισιόδοξα σενάρια) θα έχει σκοτώσει ο κορωνοϊός όταν καταφέρουμε να νικήσουμε την πανδημία. Και το χειρότερο: δεν ήταν ιός.
Τα μνημόνια: Δέκα χρόνια ελληνικής κρίσης, δέκα χρόνια με εκατοντάδες αστέγους στους δρόμους της Αθήνας, δέκα χρόνια ανεργίας, σύγχρονης μετανάστευσης, επικείμενης χρεωκοπίας, ναζί στη βουλή, εγκλημάτων μίσους, πόλωσης, εμφυλοπολεμικού κλίματος. Τουλάχιστον αυτό που ζούμε τώρα δεν θα διαρκέσει δέκα χρόνια.
Ο πόλεμος της Συρίας: Αν ετοιμάζεσαι να προσπεράσεις αυτή την παράγραφο ως κάτι που δεν σε αφορά, φαντάσου πως αντί για περιγραφή έχουμε εδώ εκείνη την φωτογραφία του Αϊλάν που τον αφήσαμε να πνιγεί στο Αιγαίο. Ή αν βαστάει η ψυχούλα σου, πάτα εδώ.
Η καταστροφή του περιβάλλοντος: Αν την αντιμετωπίζαμε όλοι συντονισμένα με την ίδια αίσθηση κατεπείγοντος που αντιμετωπίζουμε τον κορωνοϊό, μπορεί και να είχε μερικές ελπίδες επιβίωσης ο μικρός, γαλάζιος μας πλανήτης.
Οι φυσικές καταστροφές: Φονικά τσουνάμια, σεισμοί, φωτιές, πλημμύρες, τυφώνες, όλα μας έχουν βρει τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Να υπάρχει άραγε κάποια σχέση ανάμεσα σε αυτά και στον τρόπο που φερόμαστε στη φύση λες και τη μισούμε; Μπα, μάλλον όχι.
Ο λιμός στην Αφρική: Ναι ξέρουμε, είναι μακριά, δεν μας αγγίζει, το τελευταίο ανησυχητικό νέο που ακούστηκε από την Αφρική ήταν ο Έμπολα, κι αφού δεν πέρασε τα σύνορα της Ευρώπης τι μας νοιάζει; Όλα καλά. Τι και αν σκότωσε 11.323 ανθρώπους; Αφού είναι μακριά.
Η αδιαφορία για ό,τι «είναι μακριά»: Αν δεν αφορά εμάς και τους δικούς μας, δεν μας νοιάζει. Ή λέμε ότι μας νοιάζει, αλλά δεν σταματάμε και τη ζωή μας, όπως κάναμε καλή ώρα. Δεν σε κάνει κάπως να θυμώνεις με την ανθρώπινη φύση αυτό; (Και όχι, δεν κατηγορούμε κανέναν, δεν είναι τυχαίος ο α πληθυντικός στα παραπάνω ρήματα, όλοι στην πράξη αδιαφορούμε, και όποιος λέει ότι δεν αδιαφορεί χωρίς να βρίσκεται σε ανθρωπιστική αποστολή στην Αφρική λέει ψέματα).
Σε κάποιους ανθρώπους, η υπενθύμιση ότι υπάρχουν και χειρότερα λειτουργεί: τους βοηθά να βγουν από τη μαύρη τρύπα του φόβου, της θλίψης ή του πανικού που τους έχει καταπιεί. Κάποιους άλλους, απλώς τους κάνει να αισθάνονται χειρότερα –γιατί, αδυνατώντας να ξεκολλήσουν, καταλήγουν απλώς να αισθάνονται άσχημα που είναι και αχάριστοι από πάνω.
Αν ανήκεις σε αυτή τη δεύτερη ομάδα, κλείσε αυτό το κείμενο και πήγαινε να κάνεις κάτι πιο εποικοδομητικό με τον χρόνο σου –να πλύνεις τα χέρια σου ας πούμε.
Οι υπόλοιποι, ταυτιστείτε, σχολιάστε, προσθέστε ελεύθερα στα σχόλια ή βρίστε μας να ξεσπάσετε, το χρειαζόμαστε όλοι μέρες που ‘ναι, θα δείξουμε κατανόηση.
Αλλά όντως, πολύ χειρότερα από τον κορωνοϊό είναι, σε τυχαία σειρά:
Το Τσέρνομπιλ: Ούτε χρόνος δεν πέρασε από τότε που ο απόλυτος δυστοπικός εφιάλτης ξαναέκανε όλο τον πλανήτη να χάσει τον ύπνο του, σε μορφή τηλεοπτικής σειράς αυτή τη φορά. Δεν μπορεί να το ξέχασες κιόλας. Το Τσέρνομπιλ στοίχισε –και εξακολουθεί 34 χρόνια μετά να στοιχίζει− τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, πολύ περισσότερων απ’ όσων (ακόμα και με βάση τα πιο απαισιόδοξα σενάρια) θα έχει σκοτώσει ο κορωνοϊός όταν καταφέρουμε να νικήσουμε την πανδημία. Και το χειρότερο: δεν ήταν ιός.
Τα μνημόνια: Δέκα χρόνια ελληνικής κρίσης, δέκα χρόνια με εκατοντάδες αστέγους στους δρόμους της Αθήνας, δέκα χρόνια ανεργίας, σύγχρονης μετανάστευσης, επικείμενης χρεωκοπίας, ναζί στη βουλή, εγκλημάτων μίσους, πόλωσης, εμφυλοπολεμικού κλίματος. Τουλάχιστον αυτό που ζούμε τώρα δεν θα διαρκέσει δέκα χρόνια.
Ο πόλεμος της Συρίας: Αν ετοιμάζεσαι να προσπεράσεις αυτή την παράγραφο ως κάτι που δεν σε αφορά, φαντάσου πως αντί για περιγραφή έχουμε εδώ εκείνη την φωτογραφία του Αϊλάν που τον αφήσαμε να πνιγεί στο Αιγαίο. Ή αν βαστάει η ψυχούλα σου, πάτα εδώ.
Η καταστροφή του περιβάλλοντος: Αν την αντιμετωπίζαμε όλοι συντονισμένα με την ίδια αίσθηση κατεπείγοντος που αντιμετωπίζουμε τον κορωνοϊό, μπορεί και να είχε μερικές ελπίδες επιβίωσης ο μικρός, γαλάζιος μας πλανήτης.
Οι φυσικές καταστροφές: Φονικά τσουνάμια, σεισμοί, φωτιές, πλημμύρες, τυφώνες, όλα μας έχουν βρει τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Να υπάρχει άραγε κάποια σχέση ανάμεσα σε αυτά και στον τρόπο που φερόμαστε στη φύση λες και τη μισούμε; Μπα, μάλλον όχι.
Ο λιμός στην Αφρική: Ναι ξέρουμε, είναι μακριά, δεν μας αγγίζει, το τελευταίο ανησυχητικό νέο που ακούστηκε από την Αφρική ήταν ο Έμπολα, κι αφού δεν πέρασε τα σύνορα της Ευρώπης τι μας νοιάζει; Όλα καλά. Τι και αν σκότωσε 11.323 ανθρώπους; Αφού είναι μακριά.
Η αδιαφορία για ό,τι «είναι μακριά»: Αν δεν αφορά εμάς και τους δικούς μας, δεν μας νοιάζει. Ή λέμε ότι μας νοιάζει, αλλά δεν σταματάμε και τη ζωή μας, όπως κάναμε καλή ώρα. Δεν σε κάνει κάπως να θυμώνεις με την ανθρώπινη φύση αυτό; (Και όχι, δεν κατηγορούμε κανέναν, δεν είναι τυχαίος ο α πληθυντικός στα παραπάνω ρήματα, όλοι στην πράξη αδιαφορούμε, και όποιος λέει ότι δεν αδιαφορεί χωρίς να βρίσκεται σε ανθρωπιστική αποστολή στην Αφρική λέει ψέματα).
