Οι ελληνικές σειρές που μας λείπουν
Οι περιπέτειες των αδελφών Χαρίτου, η ψυχή που δεν παραδόθηκε ποτέ, η γκρίνια του Ρετιρέ και άλλα τηλεοπτικά «διαμάντια» που θα θέλαμε να δούμε σε νέες περιπέτειες.
Φτωχή η παραγωγή ελληνικών σειρών την τελευταία δεκαετία, χωρίς καμία αμφιβολία. Γι’ αυτό και πιάνουμε τον εαυτό μας να αναπολούμε τις παλιές καλές εποχές και τους ήρωες σειρών του παρελθόντος που είχαν ακόμα πολλά να δώσουν. Είτε χάρη στην ευρηματικότητά τους, είτε επειδή ήταν απολαυστικά καλτ, και θα θέλαμε να τους ξαναδούμε σε νέες περιπέτειες στη μικρή οθόνη.
Τι Ψυχή θα παραδώσεις μωρή;
Τα έξι μόλις επεισόδια που πρόφτασαν να μας χαρίσουν οι Αλέξανδρος Ρήγας και Δημήτρης Αποστόλου ήταν αρκετά για να στείλουν τη σειρά στις 10 αγαπημένες του ελληνικού κοινού, σύμφωνα με αυτή εδώ την ψηφοφορία. http://makarenia.gr/afieromata/features/1567/makarenia50-full-results/ Κανείς δεν έμαθε ποτέ τους ακριβείς λόγους που κόπηκε η μαύρη κωμωδία του Mega, αλλά σίγουρα θα θέλαμε κάποτε να δούμε αν οι τέσσερις ηρωίδες θα έπαιρναν εκδίκηση από τον Μαντά, που τις βίασε μικρές. Ή απλώς να απολαμβάνουμε τις θανατηφόρες τους ατάκες.
Το Ρετιρέ
Η σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη τυπικά δεν μας έλειψε, αν λάβουμε υπόψη πως την βλέπουμε κάθε καλοκαίρι σε επανάληψη. Ωστόσο, δεν θα ήταν ακόμα πιο απολαυστικό να δούμε την Χαρούλα Πεπονάκη ή την Κατερίνα Σοφιανού να σχολιάζουν με το εκνευρισμένο όσο και εκνευριστικό τους ύφος τα στραβά κι ανάποδα της κοινωνίας του 2017; Σκεφτείτε, αν το ’90 είχαν τα νεύρα τους για το νέφος, την δραχμή που διολισθαίνει και την ξενομανία των Ελλήνων, πόσα θα είχαν να τους σούρουν σήμερα…
Εθνική Ελλάδος
Να και μια πιο πρόσφατη σειρά που θα θέλαμε να επιστρέψει στις οθόνες μας. Η τελευταία τηλεοπτική απόπειρα του Γιώργου Καπουτζίδη τα είχε όλα: Τις ξεκαρδιστικές ατάκες του παρελθόντος (βλ. Σαββατογεννημένες και Στο Παρά Πέντε), αλλά και με το γάντι προσέγγιση πολύ ευαίσθητων σημερινών προβλημάτων, όπως ο ρατσισμός, η άνοδος της ακροδεξιάς και η ζωή των ΑΜΕΑ και της gay κοινότητας. Από τα πιο καλοδουλεμένα σενάρια της τελευταίας δεκαετίας (και όχι μόνο), κι όμως… δυστυχώς το Mega επτώχευσε και την άφησε μισοτελειωμένη, και με μια αδέσποτη σφαίρα στο φινάλε του πρώτου κύκλου που… πεθαίνουμε να μάθουμε αν βρήκε στόχο.
Οι Απαράδεκτοι
Είναι αδύνατο να τους ξαναδούμε, δεδομένου ότι ο πιο… απαράδεκτος των Απαράδεκτων, ο Βλάσης Μπονάτσος, δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Αλλά αν κάτι λείπει από τη σημερινή τηλεόραση, είναι αυτό το ανεπιτήδευτο μπρίο, αυτή η χύμα διάθεση, το κέφι και η παρεΐστικη “homemade” αύρα των περιπετειών που η Δήμητρα Παπαδοπούλου σκαρφίστηκε για την παρέα του Λυκαβηττού.
Ο Κακός Βεζύρης
Όχι, το Κωνσταντίνου και Ελένης δεν πρόλαβε να μας λείψει, μιας και το βλέπουμε συνέχεια. Αν θα είχε ενδιαφέρον να ξαναδούμε μια σειρά των Ρώμα-Χατζησοφιά με νέα επεισόδια, αυτή θα ήταν ο Κακός Βεζύρης, το καλτ, εντελώς politically incorrect αλλά και πολιτικά καυστικότατο δημιούργημά τους, που έθιγε με απενοχοποιημένο χιούμορ την καθημερινότητα και τις «με το γάντι σφαγές» σε ένα ελληνικό υπουργείο. Κάτι μας λέει ότι με τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ετών, από το ΠΑΣΟΚ των ‘90s μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ των ‘10s και τις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, ο σατανικός πολιτικός Κλέων Βεζύρης θα είχε πολλή δουλειά να κάνει ακόμα.
Οι Τρεις Χάριτες
Πρόσφατα επανενώθηκαν για χάρη διαφημιστικής καμπάνιας ελληνικού καφέ και ξαναζωντάνεψαν τους ρόλους της Όλγας, της Ειρήνης και της Μαρίας. Κι αυτό μας άνοιξε την όρεξη, θυμίζοντάς μας την αθωότητα των αρχών των ‘90s, την απλότητα του καλού χιούμορ και την απολαυστική πένα των Ρέππα-Παπαθανασίου που τα τελευταία χρόνια το έριξαν στο θέατρο και άφησαν την ελληνική τηλεόραση με αρκετές δόσεις γέλιου λιγότερες.
Οι σειρές του Χριστόφορου Παπακαλιάτη
Την δεκαετία του 2000 τις θεωρούσαμε δεδομένες, ίσως και τετριμμένες, από ένα σημείο και μετά. Είχε διχάσει η συνήθεια του Παπακαλιάτη να δανείζεται στοιχεία και πλοκές από επιτυχημένες αμερικανικές σειρές και το γνωστό του μοτίβο ερωτικών τριγώνων. Αλλά, κακά τα ψέματα, όλοι τις βλέπαμε. Και μια φορά την εβδομάδα, στηνόμασταν για την ένοχη απόλαυση των καλοσκηνοθετημένων και ντυμένων προσεκτικά με κινηματογραφικές μουσικές επεισοδίων του Κλείσε τα Μάτια, του Δυο μέρες μόνο ή του Τέσσερις. Και μετά την κατρακύλα της εγχώριας παραγωγής δραματικών σειρών τα τελευταία δέκα χρόνια, οι ακριβές παραγωγές του Χριστόφορου μας φαίνονται πια όαση τηλεοπτικής πολυτέλειας. Αφήστε που λίγη ίντριγκα, λίγο «τίνος είναι το παιδί», λίγο «το κάνω και με τη μάνα και με την κόρη στο ίδιο επεισόδιο με γκράντε σκηνές σεξ», έχει οπωσδήποτε λείψει από την καθημερινότητά μας.
…και οι σειρές του Μανούσου Μανουσάκη
Στέρεψαν οι αταίριαστοι έρωτες, που υπήρξαν το σήμα-κατατεθέν των σειρών του Μανούσου πριν μιάμιση δεκαετία; Στην αρχή η τσιγγάνα με τον μπαλαμό, ύστερα η πλούσια γεωκτήμονας με τον φτωχό πλην ντούκι Αλβανό. Ο σεμνός παπάς με την σέξι επαρχιώτισσα και ο μουσουλμάνος με την νεαρή ελληνίδα φοιτήτρια. Πολλά μπορεί κανείς να πει για την ποιότητα των συγκεκριμένων ερωτικών δραμάτων, αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί ότι κάθε τηλεοπτική σεζόν γίνονταν θέμα συζήτησης και έγραφαν τρελά νούμερα στους πίνακες τηλεθέασης.
Τι Ψυχή θα παραδώσεις μωρή;
Τα έξι μόλις επεισόδια που πρόφτασαν να μας χαρίσουν οι Αλέξανδρος Ρήγας και Δημήτρης Αποστόλου ήταν αρκετά για να στείλουν τη σειρά στις 10 αγαπημένες του ελληνικού κοινού, σύμφωνα με αυτή εδώ την ψηφοφορία. http://makarenia.gr/afieromata/features/1567/makarenia50-full-results/ Κανείς δεν έμαθε ποτέ τους ακριβείς λόγους που κόπηκε η μαύρη κωμωδία του Mega, αλλά σίγουρα θα θέλαμε κάποτε να δούμε αν οι τέσσερις ηρωίδες θα έπαιρναν εκδίκηση από τον Μαντά, που τις βίασε μικρές. Ή απλώς να απολαμβάνουμε τις θανατηφόρες τους ατάκες.
Το Ρετιρέ
Η σειρά του Γιάννη Δαλιανίδη τυπικά δεν μας έλειψε, αν λάβουμε υπόψη πως την βλέπουμε κάθε καλοκαίρι σε επανάληψη. Ωστόσο, δεν θα ήταν ακόμα πιο απολαυστικό να δούμε την Χαρούλα Πεπονάκη ή την Κατερίνα Σοφιανού να σχολιάζουν με το εκνευρισμένο όσο και εκνευριστικό τους ύφος τα στραβά κι ανάποδα της κοινωνίας του 2017; Σκεφτείτε, αν το ’90 είχαν τα νεύρα τους για το νέφος, την δραχμή που διολισθαίνει και την ξενομανία των Ελλήνων, πόσα θα είχαν να τους σούρουν σήμερα…
Εθνική Ελλάδος
Να και μια πιο πρόσφατη σειρά που θα θέλαμε να επιστρέψει στις οθόνες μας. Η τελευταία τηλεοπτική απόπειρα του Γιώργου Καπουτζίδη τα είχε όλα: Τις ξεκαρδιστικές ατάκες του παρελθόντος (βλ. Σαββατογεννημένες και Στο Παρά Πέντε), αλλά και με το γάντι προσέγγιση πολύ ευαίσθητων σημερινών προβλημάτων, όπως ο ρατσισμός, η άνοδος της ακροδεξιάς και η ζωή των ΑΜΕΑ και της gay κοινότητας. Από τα πιο καλοδουλεμένα σενάρια της τελευταίας δεκαετίας (και όχι μόνο), κι όμως… δυστυχώς το Mega επτώχευσε και την άφησε μισοτελειωμένη, και με μια αδέσποτη σφαίρα στο φινάλε του πρώτου κύκλου που… πεθαίνουμε να μάθουμε αν βρήκε στόχο.
Οι Απαράδεκτοι
Είναι αδύνατο να τους ξαναδούμε, δεδομένου ότι ο πιο… απαράδεκτος των Απαράδεκτων, ο Βλάσης Μπονάτσος, δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Αλλά αν κάτι λείπει από τη σημερινή τηλεόραση, είναι αυτό το ανεπιτήδευτο μπρίο, αυτή η χύμα διάθεση, το κέφι και η παρεΐστικη “homemade” αύρα των περιπετειών που η Δήμητρα Παπαδοπούλου σκαρφίστηκε για την παρέα του Λυκαβηττού.
Ο Κακός Βεζύρης
Όχι, το Κωνσταντίνου και Ελένης δεν πρόλαβε να μας λείψει, μιας και το βλέπουμε συνέχεια. Αν θα είχε ενδιαφέρον να ξαναδούμε μια σειρά των Ρώμα-Χατζησοφιά με νέα επεισόδια, αυτή θα ήταν ο Κακός Βεζύρης, το καλτ, εντελώς politically incorrect αλλά και πολιτικά καυστικότατο δημιούργημά τους, που έθιγε με απενοχοποιημένο χιούμορ την καθημερινότητα και τις «με το γάντι σφαγές» σε ένα ελληνικό υπουργείο. Κάτι μας λέει ότι με τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ετών, από το ΠΑΣΟΚ των ‘90s μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ των ‘10s και τις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, ο σατανικός πολιτικός Κλέων Βεζύρης θα είχε πολλή δουλειά να κάνει ακόμα.
Οι Τρεις Χάριτες
Πρόσφατα επανενώθηκαν για χάρη διαφημιστικής καμπάνιας ελληνικού καφέ και ξαναζωντάνεψαν τους ρόλους της Όλγας, της Ειρήνης και της Μαρίας. Κι αυτό μας άνοιξε την όρεξη, θυμίζοντάς μας την αθωότητα των αρχών των ‘90s, την απλότητα του καλού χιούμορ και την απολαυστική πένα των Ρέππα-Παπαθανασίου που τα τελευταία χρόνια το έριξαν στο θέατρο και άφησαν την ελληνική τηλεόραση με αρκετές δόσεις γέλιου λιγότερες.
Οι σειρές του Χριστόφορου Παπακαλιάτη
Την δεκαετία του 2000 τις θεωρούσαμε δεδομένες, ίσως και τετριμμένες, από ένα σημείο και μετά. Είχε διχάσει η συνήθεια του Παπακαλιάτη να δανείζεται στοιχεία και πλοκές από επιτυχημένες αμερικανικές σειρές και το γνωστό του μοτίβο ερωτικών τριγώνων. Αλλά, κακά τα ψέματα, όλοι τις βλέπαμε. Και μια φορά την εβδομάδα, στηνόμασταν για την ένοχη απόλαυση των καλοσκηνοθετημένων και ντυμένων προσεκτικά με κινηματογραφικές μουσικές επεισοδίων του Κλείσε τα Μάτια, του Δυο μέρες μόνο ή του Τέσσερις. Και μετά την κατρακύλα της εγχώριας παραγωγής δραματικών σειρών τα τελευταία δέκα χρόνια, οι ακριβές παραγωγές του Χριστόφορου μας φαίνονται πια όαση τηλεοπτικής πολυτέλειας. Αφήστε που λίγη ίντριγκα, λίγο «τίνος είναι το παιδί», λίγο «το κάνω και με τη μάνα και με την κόρη στο ίδιο επεισόδιο με γκράντε σκηνές σεξ», έχει οπωσδήποτε λείψει από την καθημερινότητά μας.
…και οι σειρές του Μανούσου Μανουσάκη
Στέρεψαν οι αταίριαστοι έρωτες, που υπήρξαν το σήμα-κατατεθέν των σειρών του Μανούσου πριν μιάμιση δεκαετία; Στην αρχή η τσιγγάνα με τον μπαλαμό, ύστερα η πλούσια γεωκτήμονας με τον φτωχό πλην ντούκι Αλβανό. Ο σεμνός παπάς με την σέξι επαρχιώτισσα και ο μουσουλμάνος με την νεαρή ελληνίδα φοιτήτρια. Πολλά μπορεί κανείς να πει για την ποιότητα των συγκεκριμένων ερωτικών δραμάτων, αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί ότι κάθε τηλεοπτική σεζόν γίνονταν θέμα συζήτησης και έγραφαν τρελά νούμερα στους πίνακες τηλεθέασης.
