Γιατί βλέπει όλος ο κόσμος Severance;
Η νέα δυστοπική σειρά του Apple TV μιλάει για το εργασιακό δράμα όλων μας. Και το κάνει απολαυστικά –και κομμάτι τρομακτικά.
της Ηρώς Κουνάδη
Τι θα συνέβαινε αν αυτή την συμβουλή των στηλών ποπ ψυχολογίας για «καλύτερη ζωή» που λέει να διαχωρίζεις τη δουλειά σου από τα προσωπικά σου την εφαρμόζαμε κυριολεκτικά; Στη νέα σειρά του Apple TV που κάνει χαμό στα social media, οι πρωταγωνιστές βάζουν με την θέλησή τους ένα τσιπάκι που διαχωρίζει (severance σημαίνει διαχωρισμός) τον εγκέφαλό τους στα δύο, έτσι ώστε ο εαυτός που πάει στη δουλειά να μην έχει καθόλου αναμνήσεις από τον έξω κόσμο, και αντίστοιχα ο «έξω» να μην έχει ιδέα τι κάνει ο άλλος στο γραφείο. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
«Τα πάντα» είναι, όπως μαντεύεις, η σύντομη απάντηση. Αν, για παράδειγμα, ο μισός εαυτός σου, αυτός που πάει στη δουλειά, τη μισούσε και ήθελε να παραιτηθεί, δεν θα είχες κανέναν τρόπο να το ξέρεις –κι αν με κάποιο περίπλοκο τρόπο το μάθαινες, είναι εξαιρετικά πιθανό να μην σε ένοιαζε. Γιατί αυτός δεν είναι ακριβώς εσύ. Ή μήπως είναι;
Θα σταματήσουμε εδώ γιατί όσο λιγότερα ξέρεις για την υπόθεση τόσο καλύτερα θα περάσεις βλέποντας τα εννιά ωριαία επεισόδια της πρώτης σαιζόν, τα περισσότερα από τα οποία σκηνοθετεί ο Ben Stiller (ναι, ο γνωστός).
Αν η όλη περιγραφή σου θύμισε Black Mirror είσαι πολύ κοντά, τουλάχιστον στο σεναριακό κομμάτι. Σκηνοθετικά το Severance… διαχωρίζεται (είδες τι κάναμε εκεί) ανάμεσα στην καθαρά weird δυστοπία των υπερφωτισμένων σκηνών στο γραφείο και στα νουάρ κομμάτια του έξω κόσμου, που θυμίζουν περισσότερο ταινία παρά σειρά.
Κι αν δεν σε έχουμε πείσει ακόμα, ρίξε μια ματιά στο all star cast: Ο John Turturro είναι απολαυστικός ως ένας από τους τέσσερις βασικούς μας ήρωες –δεν τον πιάνει το μάτι σου στην αρχή, θα γίνει όμως ένας από τους αγαπημένους σου χαρακτήρες από τη μέση και μετά– η Patricia Arquette δίνει ρέστα ως villain της υπόθεσης, ο Christopher Walken κλέβει την παράσταση στις σκηνές που εμφανίζεται, ενώ το πρωταγωνιστικό δίδυμο Britt Lower-Adam Scott είναι αποκάλυψη στους ρόλους τους.
Όπως συμβαίνει συχνά στις δυστοπίες, οι πλέον ανυπόμονοι ανάμεσά μας μπορεί να δυσανασχετίσουν στα πρώτα επεισόδια με τα «γιατί έγινε τώρα αυτό;» και τα «θέλω να καταλάβω και δεν μ’ αφήνετε», αλλά όσο προχωρά η ιστορία, που είναι βραδυφλεγής δεν θα το αρνηθούμε, όλα ξεδιαλύνονται και σχεδόν τα πάντα εξηγούνται –κάποια λίγα μένουν μετέωρα για τη δεύτερη σαιζόν που αναμένεται μέσα στο 22. Ειδικά το τελευταίο επεισόδιο, είναι ένα αποκαλυπτικό τηλεοπτικό (μη σου πούμε σχεδόν κινηματογραφικό) πανηγύρι που δεν θα θέλεις να τελειώσει.
Τελικά, αυτό που καταφέρνει το Severance είναι η απάντηση στο γιατί βλέπει ο κόσμος δυστοπίες γενικώς: Γιατί μέσα από ένα αγωνιώδες σενάριο γεμάτο σασπένς και ανατροπές, η σειρά μιλά τελικά για τις ζωές όλων μας, επιλέγοντας προσεκτικά τους συμβολισμούς της έτσι ώστε να θέσει ενδιαφέροντα διλήμματα σχετικά με τη μνήμη και τον βαθμό που μας καθορίζει, τον διαχωρισμό και το τίμημα που θα ήμασταν διατεθειμένοι να πληρώσουμε για να τον επιτύχουμε και –πιο πολύ απ’ όλα– την εργασιακή κουλτούρα μέσα από την οποία πολύς κόσμος αυτοπροσδιορίζεται. Κακώς, ναι, αυτό λέει και η σειρά.
Τι θα συνέβαινε αν αυτή την συμβουλή των στηλών ποπ ψυχολογίας για «καλύτερη ζωή» που λέει να διαχωρίζεις τη δουλειά σου από τα προσωπικά σου την εφαρμόζαμε κυριολεκτικά; Στη νέα σειρά του Apple TV που κάνει χαμό στα social media, οι πρωταγωνιστές βάζουν με την θέλησή τους ένα τσιπάκι που διαχωρίζει (severance σημαίνει διαχωρισμός) τον εγκέφαλό τους στα δύο, έτσι ώστε ο εαυτός που πάει στη δουλειά να μην έχει καθόλου αναμνήσεις από τον έξω κόσμο, και αντίστοιχα ο «έξω» να μην έχει ιδέα τι κάνει ο άλλος στο γραφείο. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
«Τα πάντα» είναι, όπως μαντεύεις, η σύντομη απάντηση. Αν, για παράδειγμα, ο μισός εαυτός σου, αυτός που πάει στη δουλειά, τη μισούσε και ήθελε να παραιτηθεί, δεν θα είχες κανέναν τρόπο να το ξέρεις –κι αν με κάποιο περίπλοκο τρόπο το μάθαινες, είναι εξαιρετικά πιθανό να μην σε ένοιαζε. Γιατί αυτός δεν είναι ακριβώς εσύ. Ή μήπως είναι;
Θα σταματήσουμε εδώ γιατί όσο λιγότερα ξέρεις για την υπόθεση τόσο καλύτερα θα περάσεις βλέποντας τα εννιά ωριαία επεισόδια της πρώτης σαιζόν, τα περισσότερα από τα οποία σκηνοθετεί ο Ben Stiller (ναι, ο γνωστός).
Αν η όλη περιγραφή σου θύμισε Black Mirror είσαι πολύ κοντά, τουλάχιστον στο σεναριακό κομμάτι. Σκηνοθετικά το Severance… διαχωρίζεται (είδες τι κάναμε εκεί) ανάμεσα στην καθαρά weird δυστοπία των υπερφωτισμένων σκηνών στο γραφείο και στα νουάρ κομμάτια του έξω κόσμου, που θυμίζουν περισσότερο ταινία παρά σειρά.
Κι αν δεν σε έχουμε πείσει ακόμα, ρίξε μια ματιά στο all star cast: Ο John Turturro είναι απολαυστικός ως ένας από τους τέσσερις βασικούς μας ήρωες –δεν τον πιάνει το μάτι σου στην αρχή, θα γίνει όμως ένας από τους αγαπημένους σου χαρακτήρες από τη μέση και μετά– η Patricia Arquette δίνει ρέστα ως villain της υπόθεσης, ο Christopher Walken κλέβει την παράσταση στις σκηνές που εμφανίζεται, ενώ το πρωταγωνιστικό δίδυμο Britt Lower-Adam Scott είναι αποκάλυψη στους ρόλους τους.
Όπως συμβαίνει συχνά στις δυστοπίες, οι πλέον ανυπόμονοι ανάμεσά μας μπορεί να δυσανασχετίσουν στα πρώτα επεισόδια με τα «γιατί έγινε τώρα αυτό;» και τα «θέλω να καταλάβω και δεν μ’ αφήνετε», αλλά όσο προχωρά η ιστορία, που είναι βραδυφλεγής δεν θα το αρνηθούμε, όλα ξεδιαλύνονται και σχεδόν τα πάντα εξηγούνται –κάποια λίγα μένουν μετέωρα για τη δεύτερη σαιζόν που αναμένεται μέσα στο 22. Ειδικά το τελευταίο επεισόδιο, είναι ένα αποκαλυπτικό τηλεοπτικό (μη σου πούμε σχεδόν κινηματογραφικό) πανηγύρι που δεν θα θέλεις να τελειώσει.
Τελικά, αυτό που καταφέρνει το Severance είναι η απάντηση στο γιατί βλέπει ο κόσμος δυστοπίες γενικώς: Γιατί μέσα από ένα αγωνιώδες σενάριο γεμάτο σασπένς και ανατροπές, η σειρά μιλά τελικά για τις ζωές όλων μας, επιλέγοντας προσεκτικά τους συμβολισμούς της έτσι ώστε να θέσει ενδιαφέροντα διλήμματα σχετικά με τη μνήμη και τον βαθμό που μας καθορίζει, τον διαχωρισμό και το τίμημα που θα ήμασταν διατεθειμένοι να πληρώσουμε για να τον επιτύχουμε και –πιο πολύ απ’ όλα– την εργασιακή κουλτούρα μέσα από την οποία πολύς κόσμος αυτοπροσδιορίζεται. Κακώς, ναι, αυτό λέει και η σειρά.
