Το θανατηφόρο παιχνίδι του καλαμαριού
Τι συμβαίνει με τη νέα νοτιοκορεάτικη σειρά του Netflix και παραμιλά γι' αυτή ο κόσμος όλος; Και γιατί πρέπει να τη δεις;
Αν δεν έχεις αρχίσει να βλέπεις το «Παιχνίδι του Καλαμαριού» στο Netflix αυτό το άρθρο είναι ένα σημάδι πως πρέπει να το κάνεις άμεσα. Πρόκειται για μία νοτιοκορεάτικη παραγωγή με διάσημους στη χώρα τους ηθοποιούς με κύριο πρωταγωνιστή τον Gi-hun.
Ο Gi-hun είναι ένας σοφέρ που έχει χάσει τα πάντα στον τζόγο και επιπλέον χρωστάει σε τοκογλύφους. Μην πάει το μυαλό σας σε χλιδάτα καζίνο, καθώς προτιμούσε τις ιπποδρομίες. Ο γάμος του κατέληξε σε διαζύγιο και με δυσκολία βλέπει την μικρή του κόρη. Το κερασάκι στην τούρτα είναι πως η πρώην γυναίκα του θέλει να μετακομίσει στην Αμερική με την νέα της οικογένεια. Τα βήματα του τον φέρνουν έξω από ένα σταθμό τραίνου όπου συναντάει έναν καλοντυμένο κύριο που του προτείνει να παίξουν ένα παιδικό παιχνίδι έναντι αμοιβής. Μετά το τέλος του παιχνιδιού τού δίνει μια κάρτα επικοινωνίας και τού προτείνει πως αν θέλει να παίξει ένα άλλο παιχνίδι που ο νικητής παίρνει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό να του τηλεφωνήσει. Ο Gi-hun βλέποντας την ζωή του να καταρρέει και μην έχοντας καμία ελπίδα παίρνει τηλέφωνο και του υποδεικνύουν τόπο συνάντησης. Εκεί έρχεται ένα αυτοκίνητο, μπαίνει μέσα και τον κοιμίζουν με ένα αέριο. Ξυπνάει σε έναν γιγάντιο κοιτώνα με 456 άτομα που βρισκόταν σε παρόμοια οικονομική κατάσταση με εκείνον, απένταροι με δυσβάσταχτα χρέη. Άντρες και γυναίκες από όλες τις κοινωνικές ομάδες ήταν οι συμπαίκτες του.
Πριν ξεκινήσει το πρώτο παιχνίδι όλοι υπογράφουν ένα χαρτί με όρους όπως «κανείς δεν μπορεί να φύγει από το παιχνίδι». Έπειτα, μέσα από πολύχρωμους διαδρόμους άνθρωποι με κόκκινες στολές και μάσκες τούς οδηγούν σε ένα χαρούμενο προαύλιο. Στην άλλη άκρη, πριν την γραμμή του τερματισμού, έχει μια κούκλα η οποία τα «φυλάει». Παίζουν την δική τους εκδοχή του δικού μας «αγαλματάκια ακούνητα». Όποιος όμως χάσει, τον πυροβολούν. Στο τέλος του παιχνιδιού αφού έχουν πάθει όλοι σοκ, ενεργοποιούν τον τελευταίο όρο που λέει ότι αν όλοι συμφωνούν τότε το παιχνίδι διακόπτεται. Μετά από ψηφοφορία, αποφασίζουν όλοι να πάνε σπίτια τους, αν και το ποσό που θα κέρδιζαν ήταν 33 € εκατομμύρια ευρώ. Βλέποντας την ζωή τους να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο αποφασίζουν αρκετοί να γυρίσουν πίσω και να ρισκάρουν για τα χρήματα. Μέσα στον κοιτώνα δημιουργούνται συμμαχίες καθώς τα παιχνίδια εξελίσσονται.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Hwang Dong-hyuk στην επίσημη συνέντευξη τύπου, το Παιχνίδι του Καλαμαριού είναι μια αλληγορία της σύγχρονης κοινωνίας, ιδίως του ατελείωτου ανταγωνισμού και της έντονης πίεσης που δεχόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς. «Είναι κάτι που έπαιζα ως παιδί στην αυλή του σχολείου ή στους μικρούς δρόμους της γειτονιάς», λέει για τον τίτλο της σειράς. «Πίστευα ότι το παιχνίδι ήταν συμβολικό για να επιδείξει διάφορες πτυχές της ιδιαίτερα ανταγωνιστικής κοινωνίας στην οποία βρισκόμαστε». Το σενάριο ήταν έτοιμο από το 2008 αλλά η βίαιη ιδέα που είχε στο μυαλό του ήταν πολύ μπροστά από την εποχή και «όχι πολύ εμπορική» για τους επενδυτές, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να περιμένει για περισσότερο από μια δεκαετία.
Τώρα συνεργαζόμενος με το Netflix, είπε ότι είχε πλήρη δημιουργική ελευθερία να δουλέψει πάνω στο concept του, καθώς «δεν υπήρχε όριο στο πόσο γραφικές μπορεί να είναι οι σκηνές». Παρόλα αυτά, χρειάζεται ένα επιδέξιο χέρι για να καταλάβουμε πόση βία θα βιώσει το κοινό στην οθόνη, προτού πάψουμε να ευαισθητοποιούμαστε απέναντί της. Όπως είπε, δεν ήθελε να υπερβάλλει, προσπάθησε να το κάνει έτσι ώστε ο θεατής να αισθάνεται πως ο θάνατος ενός παίκτη, είναι μια αναπόφευκτη φυσική συνέπεια.
"Η ουσία του παιχνιδιού επιβίωσης είναι το επίπεδο ψυχαγωγίας και το πώς βλέπουν το ότι συμμετέχοντες αγωνίζονται για να κερδίσουν", δήλωσε ο Hwang. Όπως εξήγησε, οι κανόνες των παιδικών παιχνιδιών είναι συχνά εύκολα κατανοητοί, ακόμη και αν το κοινό δεν είναι εξοικειωμένο με αυτήν την πτυχή της κορεατικής κουλτούρας. «Λόγω της απλότητας των κανόνων, το Παιχνίδι του Καλαμαριού εστιάζει στο πώς ενεργούν και ανταποκρίνονται οι συμμετέχοντες. Επικεντρωνόμαστε επίσης στους ηττημένους του παιχνιδιού, όχι στους νικητές - χωρίς ηττημένους, θα υπάρχουν πράγματι νικητές;».
Οι διοργανωτές φρουροί που είναι ντυμένοι στα κόκκινα φοράνε μάσκες με σχήματα κολλημένα. «Οι κύκλοι είναι οι εργάτες, τα τρίγωνα αντιπροσωπεύουν τους οπλισμένους στρατιώτες, ενώ τα τετράγωνα είναι για τους διαχειριστές. Πήρα την ιδέα από τα μυρμήγκια που έχουν αποκλειστικά έναν σκοπό μέσα στην αποικία». Ο σκηνοθέτης ήθελε να δώσει ένα έναυσμα για σκέψη στον θεατή που τελείωνε την σειρά: «Αφού ολοκληρώσεις την παρακολούθηση της σειράς μπορεί να σε οδηγήσει να σκεφτείς “γιατί ζω τόσο σκληράq”, “γιατί πρέπει να αγωνίζομαι συνέχεια;”, “από πού ξεκίνησε όλο αυτό και σε τι οδηγεί;”. Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να νιώσει το κοινό μετά την παρακολούθηση της σειράς», ανέφερε.
Κλείνοντας, ο σκηνοθέτης εξηγεί το μήνυμα που θέλει να περάσει: «Ακόμα κι όταν αισθάνεσαι ότι έχει μείνει μόνο απόγνωση, φόβος και θλίψη για όσους συμμετέχουν στο παιχνίδι, υπάρχουν πάντα εκείνοι που δεν εγκαταλείπουν την ανθρωπιά τους. Θέλω να εκφράσω την ελπίδα».
Μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη σειρά:
• Οι παίκτες φοράνε όλοι πράσινες στολές με έναν αριθμό για να μην έχουν ίχνος προσωπικότητας.
• Οι πίνακες στους τοίχους του κοιτώνα προμηνύουν τα παιχνίδια.
• Οι σκάλες ήταν εμπνευσμένες από τη Σχετικότητα του Escher.
• 456 άτομα συμμετείχαν πραγματικά στο πρώτο παιχνίδι και όχι CGI.
• Η μουσική προκαλεί οικειότητα σε έναν άγνωστο κόσμο καθώς είναι χαλαρωτική.
Ο Gi-hun είναι ένας σοφέρ που έχει χάσει τα πάντα στον τζόγο και επιπλέον χρωστάει σε τοκογλύφους. Μην πάει το μυαλό σας σε χλιδάτα καζίνο, καθώς προτιμούσε τις ιπποδρομίες. Ο γάμος του κατέληξε σε διαζύγιο και με δυσκολία βλέπει την μικρή του κόρη. Το κερασάκι στην τούρτα είναι πως η πρώην γυναίκα του θέλει να μετακομίσει στην Αμερική με την νέα της οικογένεια. Τα βήματα του τον φέρνουν έξω από ένα σταθμό τραίνου όπου συναντάει έναν καλοντυμένο κύριο που του προτείνει να παίξουν ένα παιδικό παιχνίδι έναντι αμοιβής. Μετά το τέλος του παιχνιδιού τού δίνει μια κάρτα επικοινωνίας και τού προτείνει πως αν θέλει να παίξει ένα άλλο παιχνίδι που ο νικητής παίρνει ένα τεράστιο χρηματικό ποσό να του τηλεφωνήσει. Ο Gi-hun βλέποντας την ζωή του να καταρρέει και μην έχοντας καμία ελπίδα παίρνει τηλέφωνο και του υποδεικνύουν τόπο συνάντησης. Εκεί έρχεται ένα αυτοκίνητο, μπαίνει μέσα και τον κοιμίζουν με ένα αέριο. Ξυπνάει σε έναν γιγάντιο κοιτώνα με 456 άτομα που βρισκόταν σε παρόμοια οικονομική κατάσταση με εκείνον, απένταροι με δυσβάσταχτα χρέη. Άντρες και γυναίκες από όλες τις κοινωνικές ομάδες ήταν οι συμπαίκτες του.
Πριν ξεκινήσει το πρώτο παιχνίδι όλοι υπογράφουν ένα χαρτί με όρους όπως «κανείς δεν μπορεί να φύγει από το παιχνίδι». Έπειτα, μέσα από πολύχρωμους διαδρόμους άνθρωποι με κόκκινες στολές και μάσκες τούς οδηγούν σε ένα χαρούμενο προαύλιο. Στην άλλη άκρη, πριν την γραμμή του τερματισμού, έχει μια κούκλα η οποία τα «φυλάει». Παίζουν την δική τους εκδοχή του δικού μας «αγαλματάκια ακούνητα». Όποιος όμως χάσει, τον πυροβολούν. Στο τέλος του παιχνιδιού αφού έχουν πάθει όλοι σοκ, ενεργοποιούν τον τελευταίο όρο που λέει ότι αν όλοι συμφωνούν τότε το παιχνίδι διακόπτεται. Μετά από ψηφοφορία, αποφασίζουν όλοι να πάνε σπίτια τους, αν και το ποσό που θα κέρδιζαν ήταν 33 € εκατομμύρια ευρώ. Βλέποντας την ζωή τους να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο αποφασίζουν αρκετοί να γυρίσουν πίσω και να ρισκάρουν για τα χρήματα. Μέσα στον κοιτώνα δημιουργούνται συμμαχίες καθώς τα παιχνίδια εξελίσσονται.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Hwang Dong-hyuk στην επίσημη συνέντευξη τύπου, το Παιχνίδι του Καλαμαριού είναι μια αλληγορία της σύγχρονης κοινωνίας, ιδίως του ατελείωτου ανταγωνισμού και της έντονης πίεσης που δεχόμαστε όταν αντιμετωπίζουμε πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς. «Είναι κάτι που έπαιζα ως παιδί στην αυλή του σχολείου ή στους μικρούς δρόμους της γειτονιάς», λέει για τον τίτλο της σειράς. «Πίστευα ότι το παιχνίδι ήταν συμβολικό για να επιδείξει διάφορες πτυχές της ιδιαίτερα ανταγωνιστικής κοινωνίας στην οποία βρισκόμαστε». Το σενάριο ήταν έτοιμο από το 2008 αλλά η βίαιη ιδέα που είχε στο μυαλό του ήταν πολύ μπροστά από την εποχή και «όχι πολύ εμπορική» για τους επενδυτές, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να περιμένει για περισσότερο από μια δεκαετία.
Τώρα συνεργαζόμενος με το Netflix, είπε ότι είχε πλήρη δημιουργική ελευθερία να δουλέψει πάνω στο concept του, καθώς «δεν υπήρχε όριο στο πόσο γραφικές μπορεί να είναι οι σκηνές». Παρόλα αυτά, χρειάζεται ένα επιδέξιο χέρι για να καταλάβουμε πόση βία θα βιώσει το κοινό στην οθόνη, προτού πάψουμε να ευαισθητοποιούμαστε απέναντί της. Όπως είπε, δεν ήθελε να υπερβάλλει, προσπάθησε να το κάνει έτσι ώστε ο θεατής να αισθάνεται πως ο θάνατος ενός παίκτη, είναι μια αναπόφευκτη φυσική συνέπεια.
"Η ουσία του παιχνιδιού επιβίωσης είναι το επίπεδο ψυχαγωγίας και το πώς βλέπουν το ότι συμμετέχοντες αγωνίζονται για να κερδίσουν", δήλωσε ο Hwang. Όπως εξήγησε, οι κανόνες των παιδικών παιχνιδιών είναι συχνά εύκολα κατανοητοί, ακόμη και αν το κοινό δεν είναι εξοικειωμένο με αυτήν την πτυχή της κορεατικής κουλτούρας. «Λόγω της απλότητας των κανόνων, το Παιχνίδι του Καλαμαριού εστιάζει στο πώς ενεργούν και ανταποκρίνονται οι συμμετέχοντες. Επικεντρωνόμαστε επίσης στους ηττημένους του παιχνιδιού, όχι στους νικητές - χωρίς ηττημένους, θα υπάρχουν πράγματι νικητές;».
Οι διοργανωτές φρουροί που είναι ντυμένοι στα κόκκινα φοράνε μάσκες με σχήματα κολλημένα. «Οι κύκλοι είναι οι εργάτες, τα τρίγωνα αντιπροσωπεύουν τους οπλισμένους στρατιώτες, ενώ τα τετράγωνα είναι για τους διαχειριστές. Πήρα την ιδέα από τα μυρμήγκια που έχουν αποκλειστικά έναν σκοπό μέσα στην αποικία». Ο σκηνοθέτης ήθελε να δώσει ένα έναυσμα για σκέψη στον θεατή που τελείωνε την σειρά: «Αφού ολοκληρώσεις την παρακολούθηση της σειράς μπορεί να σε οδηγήσει να σκεφτείς “γιατί ζω τόσο σκληράq”, “γιατί πρέπει να αγωνίζομαι συνέχεια;”, “από πού ξεκίνησε όλο αυτό και σε τι οδηγεί;”. Αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να νιώσει το κοινό μετά την παρακολούθηση της σειράς», ανέφερε.
Κλείνοντας, ο σκηνοθέτης εξηγεί το μήνυμα που θέλει να περάσει: «Ακόμα κι όταν αισθάνεσαι ότι έχει μείνει μόνο απόγνωση, φόβος και θλίψη για όσους συμμετέχουν στο παιχνίδι, υπάρχουν πάντα εκείνοι που δεν εγκαταλείπουν την ανθρωπιά τους. Θέλω να εκφράσω την ελπίδα».
Μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη σειρά:
• Οι παίκτες φοράνε όλοι πράσινες στολές με έναν αριθμό για να μην έχουν ίχνος προσωπικότητας.
• Οι πίνακες στους τοίχους του κοιτώνα προμηνύουν τα παιχνίδια.
• Οι σκάλες ήταν εμπνευσμένες από τη Σχετικότητα του Escher.
• 456 άτομα συμμετείχαν πραγματικά στο πρώτο παιχνίδι και όχι CGI.
• Η μουσική προκαλεί οικειότητα σε έναν άγνωστο κόσμο καθώς είναι χαλαρωτική.
