Γιατί να δεις την τέταρτη σαιζόν The Crown
Και ηθοποιάρες, και μουσικάρες, και σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, και δέκα ωρίτσες ατόφιας διασκέδασης σε συσκευασία ψυχογραφήματος.
Αν διανύεις αυτές τις μέρες την τέταρτη δεκαετία της ζωής σου (αυτό σημαίνει ότι είσαι 30-κάτι, και όχι 40-κάτι, μην μπερδεύεσαι) όλα τα γεγονότα της τέταρτης σαιζόν του πολυσυζητημένου Στέμματος του Netflix τα ξέρεις και δεν τα ξέρεις. Υπάρχουν σκηνές που έχουν κάτι από deja-vu, μια αμυδρή ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια, ένα «ωχ, το έχω ξαναδεί αυτό»: Την Νταϊάνα να αγκαλιάζει ένα μαύρο παιδάκι. Την Θάτσερ να φεύγει σχεδόν κλαίγοντας από τη Ντάουνινγκ Στρητ. Την ιστορία με τον Κάρολο και την Καμίλα.
Δεν είναι, όμως, μόνο η γοητευτική αίσθηση της εκ του σύνεγγυς Ιστορίας που κάνει την σειρά επιτυχημένη. Είναι πολλοί ακόμα λόγοι, αρκετοί από τους οποίους ήταν παρόντες και στις τρεις προηγούμενες σαιζόν (διαθέσιμες όλες στο Netflix, αν δεν τις έχεις δει να τις δεις, αν όμως προτιμάς να ξεκινήσεις από την τρέχουσα μπορείς, μια χαρά θα καταλαβαίνεις). Στην τέταρτη, όμως, απογειώνονται. Έχουμε και λέμε.
Οι απίστευτες ερμηνείες
Ακόμα περισσότερο από τις τρεις προηγούμενες σαιζόν, η 4η είναι ρεσιτάλ γυναικείων ερμηνειών. Είναι και αβανταδόρικοι οι χαρακτήρες, σίγουρα, κεντάνε όμως και οι τέσσερις πρωταγωνίστριες, η καθεμία με διαφορετικό τρόπο: Η Γκίλιαν Άντερσον που κάνει αυτή την τρομακτικά αληθοφανή μίμηση της φωνής και της άρθρωσης της Μάργκαρετ Θάτσερ που θα σε στοιχειώσει στα πρώτα επεισόδια –μετά το συνηθίζεις. Η οσκαρική Ολίβια Κόλμαν που πήρε πάνω της όλη την τρίτη σαιζόν ως Ελισσάβετ και συνεχίζει ακάθεκτη να μονοπωλεί κάθε σκηνή στην οποία εμφανίζεται. Η (δική μας αγαπημένη, συγχωρήστε μας τον υποκειμενισμό) Έλενα Μπόναμ Κάρτερ που δίνει, όπως και στην προηγούμενη σαιζόν, στον χαρακτήρα της Μαργαρίτας ένα βάθος που χρόνια είχε να δει η μικρή οθόνη –εδώ πολύ πιο σκοτεινό από την μπριόζικη, διπολική εκδοχή της τρίτης σαιζόν. Και βέβαια η Έμμα Κόριν, που δεν παίζει απλά την Νταϊάνα· είναι η Νταϊάνα.
Οι μουσικάρες
Από Cure και Joy Division μέχρι Smiths, Queen, David Bowie και Elton John, όλη η βρετανική μουσική σκηνή είναι εδώ, και ντύνει με τους ύμνους της μερικές από τις καλύτερες σκηνές της σαιζόν.
Η Ιστορία…
Ο θατσερισμός που συντάραξε τον πλανήτη στα 80s, ο πόλεμος στα Φόκλαντ, το Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, όλα σαφώς ιδωμένα μέσα από τη βρετανική οπτική, αλλά όχι χωρίς τις (έστω ελαφριές, σε κάποιες περιπτώσεις) αιχμές και τα κατηγορώ και την ανάληψη ευθυνών που τους αρμόζει.
…και οι ιστορίες
Κατά γενική ομολογία, αυτή η σειρά βρίσκεται στα καλύτερά της όταν «ζουμάρει» φεύγοντας από τη μεγάλη εικόνα, για να εστιάσει στις μικρές, προσωπικές ιστορίες. Περίπου όπως το κάνει ένα καλό ιστορικό μυθιστόρημα· γιατί είναι αλλιώς να διαβάζεις «τρία εκατομμύρια άνεργοι στην Βρετανία της Θάτσερ» και αλλιώς να βλέπεις, να ζεις σχεδόν, μια εβδομάδα στη ζωή ενός από αυτούς. Το πέμπτο επεισόδιο, που λέγεται Fagan από το όνομα του απεγνωσμένου εισβολέα του παλατιού (τη θυμάσαι άραγε αυτή την τρελή ιστορία;) είναι κατά την ταπεινή μας άποψη το καλύτερο της σαιζόν.
Η σχεδόν ψυχαναλυτική προσέγγιση
Σπάνιο παράδειγμα ιστορίας για την οποία δε φταίει πραγματικά κανείς, και όλοι δίκιο έχουν, η σχέση Καρόλου-Νταϊάνας-Καμίλας προσεγγίζεται από τους σεναριογράφους της σειράς με μια ματιά τόσο τρυφερή που καταφέρνει τελικά το ακατόρθωτο: Να βγάλει το πιο γνωστό ερωτικό τρίγωνο του 20ου αιώνα από το κόντεξτ του παλατιού και να σου το δώσει σαν ιστορία που θα μπορούσε να είναι δική σου –ή του κολλητού σου. Όχι, σε προκαλούμε, δοκίμασε να δεις μια τυχαία σκηνή με τον Τζος Ο’ Κόνορ και τα ανασηκωμένα φρύδια του, χωρίς να σκεφτείς «δε φταίει όμως μωρέ κι αυτός ο μ#Λ$&@ς». Δεν θα τα καταφέρεις.
Γιατί τελικά, αυτό που λέει πιο πολύ, πιο δυνατά και πιο ξεκάθαρα απ’ όλα η χιλιοσυζητημένη σειρά είναι ότι πολύ περισσότερο από τις ιστορικές συγκυρίες, τις πολιτικές συνθήκες και τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε, είμαστε όλοι μας οι σχέσεις μας. Και οι προβληματικές μας οικογένειες.
Δεν είναι, όμως, μόνο η γοητευτική αίσθηση της εκ του σύνεγγυς Ιστορίας που κάνει την σειρά επιτυχημένη. Είναι πολλοί ακόμα λόγοι, αρκετοί από τους οποίους ήταν παρόντες και στις τρεις προηγούμενες σαιζόν (διαθέσιμες όλες στο Netflix, αν δεν τις έχεις δει να τις δεις, αν όμως προτιμάς να ξεκινήσεις από την τρέχουσα μπορείς, μια χαρά θα καταλαβαίνεις). Στην τέταρτη, όμως, απογειώνονται. Έχουμε και λέμε.
Οι απίστευτες ερμηνείες
Ακόμα περισσότερο από τις τρεις προηγούμενες σαιζόν, η 4η είναι ρεσιτάλ γυναικείων ερμηνειών. Είναι και αβανταδόρικοι οι χαρακτήρες, σίγουρα, κεντάνε όμως και οι τέσσερις πρωταγωνίστριες, η καθεμία με διαφορετικό τρόπο: Η Γκίλιαν Άντερσον που κάνει αυτή την τρομακτικά αληθοφανή μίμηση της φωνής και της άρθρωσης της Μάργκαρετ Θάτσερ που θα σε στοιχειώσει στα πρώτα επεισόδια –μετά το συνηθίζεις. Η οσκαρική Ολίβια Κόλμαν που πήρε πάνω της όλη την τρίτη σαιζόν ως Ελισσάβετ και συνεχίζει ακάθεκτη να μονοπωλεί κάθε σκηνή στην οποία εμφανίζεται. Η (δική μας αγαπημένη, συγχωρήστε μας τον υποκειμενισμό) Έλενα Μπόναμ Κάρτερ που δίνει, όπως και στην προηγούμενη σαιζόν, στον χαρακτήρα της Μαργαρίτας ένα βάθος που χρόνια είχε να δει η μικρή οθόνη –εδώ πολύ πιο σκοτεινό από την μπριόζικη, διπολική εκδοχή της τρίτης σαιζόν. Και βέβαια η Έμμα Κόριν, που δεν παίζει απλά την Νταϊάνα· είναι η Νταϊάνα.
Οι μουσικάρες
Από Cure και Joy Division μέχρι Smiths, Queen, David Bowie και Elton John, όλη η βρετανική μουσική σκηνή είναι εδώ, και ντύνει με τους ύμνους της μερικές από τις καλύτερες σκηνές της σαιζόν.
Η Ιστορία…
Ο θατσερισμός που συντάραξε τον πλανήτη στα 80s, ο πόλεμος στα Φόκλαντ, το Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, όλα σαφώς ιδωμένα μέσα από τη βρετανική οπτική, αλλά όχι χωρίς τις (έστω ελαφριές, σε κάποιες περιπτώσεις) αιχμές και τα κατηγορώ και την ανάληψη ευθυνών που τους αρμόζει.
…και οι ιστορίες
Κατά γενική ομολογία, αυτή η σειρά βρίσκεται στα καλύτερά της όταν «ζουμάρει» φεύγοντας από τη μεγάλη εικόνα, για να εστιάσει στις μικρές, προσωπικές ιστορίες. Περίπου όπως το κάνει ένα καλό ιστορικό μυθιστόρημα· γιατί είναι αλλιώς να διαβάζεις «τρία εκατομμύρια άνεργοι στην Βρετανία της Θάτσερ» και αλλιώς να βλέπεις, να ζεις σχεδόν, μια εβδομάδα στη ζωή ενός από αυτούς. Το πέμπτο επεισόδιο, που λέγεται Fagan από το όνομα του απεγνωσμένου εισβολέα του παλατιού (τη θυμάσαι άραγε αυτή την τρελή ιστορία;) είναι κατά την ταπεινή μας άποψη το καλύτερο της σαιζόν.
Η σχεδόν ψυχαναλυτική προσέγγιση
Σπάνιο παράδειγμα ιστορίας για την οποία δε φταίει πραγματικά κανείς, και όλοι δίκιο έχουν, η σχέση Καρόλου-Νταϊάνας-Καμίλας προσεγγίζεται από τους σεναριογράφους της σειράς με μια ματιά τόσο τρυφερή που καταφέρνει τελικά το ακατόρθωτο: Να βγάλει το πιο γνωστό ερωτικό τρίγωνο του 20ου αιώνα από το κόντεξτ του παλατιού και να σου το δώσει σαν ιστορία που θα μπορούσε να είναι δική σου –ή του κολλητού σου. Όχι, σε προκαλούμε, δοκίμασε να δεις μια τυχαία σκηνή με τον Τζος Ο’ Κόνορ και τα ανασηκωμένα φρύδια του, χωρίς να σκεφτείς «δε φταίει όμως μωρέ κι αυτός ο μ#Λ$&@ς». Δεν θα τα καταφέρεις.
Γιατί τελικά, αυτό που λέει πιο πολύ, πιο δυνατά και πιο ξεκάθαρα απ’ όλα η χιλιοσυζητημένη σειρά είναι ότι πολύ περισσότερο από τις ιστορικές συγκυρίες, τις πολιτικές συνθήκες και τις κοινωνίες στις οποίες ζούμε, είμαστε όλοι μας οι σχέσεις μας. Και οι προβληματικές μας οικογένειες.
