Γιατί βλέπουν όλοι Queen’s Gambit;
Η μίνι σειρά που δεν ξεκολλάει με τίποτα από το top-10 του Netflix είναι, κατά γενική ομολογία, εθιστική. Γιατί όμως;
Ποιος θα το περίμενε, πως μια σειρά για το σκάκι θα έκανε τέτοιο πάταγο. Οι κακεντρεχείς εδώ θα πούνε πως το Queen’s Gambit δεν είναι, βασικά, μια σειρά για το σκάκι, αλλά μια σειρά για ένα ορφανό κορίτσι που μεγαλώνοντας γίνεται παγκόσμια πρωταθλήτρια στο σκάκι.
«Θα μπορούσε να είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στο κρίκετ και να μην άλλαζε τίποτα στη σειρά» λένε, για την ακρίβεια, όσοι δεν έχουν επαφή με το σκάκι. Γιατί όσοι έχουν, αναγνωρίζουν τις αναφορές, τα περίπλοκα συστήματα που αναλύονται, τις τεχνικές που αναφέρονται με τα ονόματα των παικτών που τις πρωτοχρησιμοποίησαν, τις κινήσεις που κρίνουν το αποτέλεσμα κάθε φορά στη σκακιέρα. Οι πιο νέρντουλες εξ ημών πατάνε και παύση για να μελετήσουν τη σκακιέρα στα μισά ορισμένων σκηνών. Όχι εμείς, κάτι φίλοι από το χωριό, δεν τους ξέρεις.
Το φοβερό της συγκεκριμένης σειράς, όμως, είναι ακριβώς αυτό: Ότι την αγαπούν εξίσου, αν και για διαφορετικούς λόγους, και όσοι παθιάζονται με το σκάκι και όσοι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα. Ο σκηνοθέτης της σειράς, Σκοτ Φρανκ, φροντίζει με το ιδιοφυές μοντάζ του οι παρτίδες να είναι ταυτόχρονα αγωνιώδεις και κατανοητές, ακόμα και αν δεν ξέρεις ούτε πώς κινείται ο ίππος.
Δεν εκτυλίσσεται, όμως, όλη η σειρά και όλη η ιστορία πάνω από τις σκακιέρες της. Ο βασικός λόγος που έγινε τόσο δημοφιλές το Queen’s Gambit είναι η συγκλονιστική του πρωταγωνίστρια, η Άνια-Τέιλορ Τζόι, η οποία υποδύεται υποδειγματικά την Μπεθ Χάρμον, που φτάνει από το υπόγειο ενός ορφανοτροφείου ο επιστάτης του οποίου της μαθαίνει σκάκι, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Μόσχας, παλεύοντας ταυτόχρονα όλη της τη ζωή με τα φαντάσματα του παρελθόντος της και τους εθισμούς της στο αλκοόλ και τα χάπια.
Βοηθά και η ατμόσφαιρα των αμερικανικών 60s, με τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα σπίτια και τα αυτοκίνητα να είναι όλα ένα χάρμα οφθαλμών, δίνοντας στον διευθυντή φωτογραφίας Στίβεν Μέιζλερ πεδίο δόξης λαμπρό να μεγαλουργήσει.
Η σειρά απλώνεται σε επτά ωριαία επεισόδια που βλέπονται μονορούφι, ό,τι πρέπει για τους μαραθώνιους του λοκντάουν. Ο ρυθμός είναι εξαιρετικός, με εξαίρεση ίσως το δεύτερο μισό του 5ου και το 6ο επεισόδιο, που ίσως σου φανεί πως κάνουν μια μικρή κοιλιά, όμως το τελευταίο επεισόδιο έρχεται να σε αποζημιώσει, φορτωμένο με όλη τη συγκίνηση για την οποία αγαπάμε (κάποιοι από εμάς να μισούμε, κάποιοι αγαπάμε σκέτο) το Χόλιγουντ.
«Θα μπορούσε να είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στο κρίκετ και να μην άλλαζε τίποτα στη σειρά» λένε, για την ακρίβεια, όσοι δεν έχουν επαφή με το σκάκι. Γιατί όσοι έχουν, αναγνωρίζουν τις αναφορές, τα περίπλοκα συστήματα που αναλύονται, τις τεχνικές που αναφέρονται με τα ονόματα των παικτών που τις πρωτοχρησιμοποίησαν, τις κινήσεις που κρίνουν το αποτέλεσμα κάθε φορά στη σκακιέρα. Οι πιο νέρντουλες εξ ημών πατάνε και παύση για να μελετήσουν τη σκακιέρα στα μισά ορισμένων σκηνών. Όχι εμείς, κάτι φίλοι από το χωριό, δεν τους ξέρεις.
Το φοβερό της συγκεκριμένης σειράς, όμως, είναι ακριβώς αυτό: Ότι την αγαπούν εξίσου, αν και για διαφορετικούς λόγους, και όσοι παθιάζονται με το σκάκι και όσοι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα. Ο σκηνοθέτης της σειράς, Σκοτ Φρανκ, φροντίζει με το ιδιοφυές μοντάζ του οι παρτίδες να είναι ταυτόχρονα αγωνιώδεις και κατανοητές, ακόμα και αν δεν ξέρεις ούτε πώς κινείται ο ίππος.
Δεν εκτυλίσσεται, όμως, όλη η σειρά και όλη η ιστορία πάνω από τις σκακιέρες της. Ο βασικός λόγος που έγινε τόσο δημοφιλές το Queen’s Gambit είναι η συγκλονιστική του πρωταγωνίστρια, η Άνια-Τέιλορ Τζόι, η οποία υποδύεται υποδειγματικά την Μπεθ Χάρμον, που φτάνει από το υπόγειο ενός ορφανοτροφείου ο επιστάτης του οποίου της μαθαίνει σκάκι, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Μόσχας, παλεύοντας ταυτόχρονα όλη της τη ζωή με τα φαντάσματα του παρελθόντος της και τους εθισμούς της στο αλκοόλ και τα χάπια.
Βοηθά και η ατμόσφαιρα των αμερικανικών 60s, με τα σκηνικά, τα κοστούμια, τα σπίτια και τα αυτοκίνητα να είναι όλα ένα χάρμα οφθαλμών, δίνοντας στον διευθυντή φωτογραφίας Στίβεν Μέιζλερ πεδίο δόξης λαμπρό να μεγαλουργήσει.
Η σειρά απλώνεται σε επτά ωριαία επεισόδια που βλέπονται μονορούφι, ό,τι πρέπει για τους μαραθώνιους του λοκντάουν. Ο ρυθμός είναι εξαιρετικός, με εξαίρεση ίσως το δεύτερο μισό του 5ου και το 6ο επεισόδιο, που ίσως σου φανεί πως κάνουν μια μικρή κοιλιά, όμως το τελευταίο επεισόδιο έρχεται να σε αποζημιώσει, φορτωμένο με όλη τη συγκίνηση για την οποία αγαπάμε (κάποιοι από εμάς να μισούμε, κάποιοι αγαπάμε σκέτο) το Χόλιγουντ.
