5 συνήθειες που έχουμε βαρεθεί στο Facebook
Πέντε είδη αναρτήσεων που πρέπει επειγόντως να αφανιστούν από το Facebook γιατί δεν ευχαριστούν απολύτως κανέναν – εκτός ίσως από το «εγώ» αυτού που τα ποστάρει.
«Ευχαριστώ για την αποδοχή»
Δεν φαίνεσαι καθωσπρέπει. Φαίνεσαι σαν να κρέμεσαι από το ποντίκι του άλλου χρήστη για ένα like, που αν μάλιστα προέρχεται από διασημότητα ή influencer, θα επιβεβαιώσει την αξία της ύπαρξής σου.
Τα μαζικά ταγκαρίσματα αντί προσωπικών ευχών
«Να σας χαίρομαι…» - ακολουθούν 35 Νικολάδες στις 6 κάθε Δεκεμβρίου. Και αυτό το θεωρείς τιμητικό για τους εορτάζοντες. Το ότι δεν αφιέρωσες ούτε καν ένα ξεχωριστό ποστάρισμα, τον χρόνο για ένα προσωπικό μήνυμα ή ένα τηλέφωνο σε αυτούς που θέλεις να δείξεις ότι νοιάζεσαι.
Τα στάτους για το απόλυτο τίποτα
«Έφαγα μια μπανάνα. Να θυμηθώ να ποστάρω γι’ αυτό». «Πήγα γυμναστήριο. Τι αξία είχε, αν δεν δουν οι φίλοι μου ότι πήγα;» «Βρήκα στον δρόμο ένα εικοσάλεπτο. Ας μιλήσω για την τύχη μου στο Facebook, θα πάρει πολλά like».
Τα ποστ με κεκαλυμμένο θυμό και στοχευμένο παραλήπτη
Αν χώρισες και θες να την πεις στον/στην πρώην, πάρε τον ένα τηλέφωνο. Στείλ' του ένα μήνυμα. Ή αν το βρίσκεις υπερβολικό, διαχειρίσου τον θυμό σου, χωρίς να ποστάρεις Γιάννη Κότσιρα ή Πυξ Λαξ μαζί με μια λεζάντα «προς κάθε ενδιαφερόμενο». Πίστεψέ μας, αυτό φαίνεται ακόμα πιο υπερβολικό.
Το μακρύ και το κοντό
Είναι λογικό και καλό να έχουμε τη δική μας άποψη για κάθε ζήτημα που προκύπτει. Και να την εκφράζουμε, όταν χρειάζεται. Αλλά είμαστε σίγουροι ότι δεν χρειάζεται σε κάθε μα κάθε γεγονός, πολιτική εξέλιξη, κοινωνικό trend ή διεθνές συμβάν να γράφεις ένα στάτους-σεντόνι, από αυτά που αναγκάζεσαι να τα ανοίξεις σε δεύτερο παράθυρο για να εμφανιστούν ολόκληρα, και να κάνεις μια αναλυσάρα (έτσι φαντάζει στα μάτια σου) που δε σου ζήτησε κανείς. Όχι, δεν γίνεσαι έτσι influencer. Γίνεσαι προβλέψιμος. (Τι λες; Σοβαρά, είναι κακός ο ρατσισμός;)
Δεν φαίνεσαι καθωσπρέπει. Φαίνεσαι σαν να κρέμεσαι από το ποντίκι του άλλου χρήστη για ένα like, που αν μάλιστα προέρχεται από διασημότητα ή influencer, θα επιβεβαιώσει την αξία της ύπαρξής σου.
Τα μαζικά ταγκαρίσματα αντί προσωπικών ευχών
«Να σας χαίρομαι…» - ακολουθούν 35 Νικολάδες στις 6 κάθε Δεκεμβρίου. Και αυτό το θεωρείς τιμητικό για τους εορτάζοντες. Το ότι δεν αφιέρωσες ούτε καν ένα ξεχωριστό ποστάρισμα, τον χρόνο για ένα προσωπικό μήνυμα ή ένα τηλέφωνο σε αυτούς που θέλεις να δείξεις ότι νοιάζεσαι.
Τα στάτους για το απόλυτο τίποτα
«Έφαγα μια μπανάνα. Να θυμηθώ να ποστάρω γι’ αυτό». «Πήγα γυμναστήριο. Τι αξία είχε, αν δεν δουν οι φίλοι μου ότι πήγα;» «Βρήκα στον δρόμο ένα εικοσάλεπτο. Ας μιλήσω για την τύχη μου στο Facebook, θα πάρει πολλά like».
Τα ποστ με κεκαλυμμένο θυμό και στοχευμένο παραλήπτη
Αν χώρισες και θες να την πεις στον/στην πρώην, πάρε τον ένα τηλέφωνο. Στείλ' του ένα μήνυμα. Ή αν το βρίσκεις υπερβολικό, διαχειρίσου τον θυμό σου, χωρίς να ποστάρεις Γιάννη Κότσιρα ή Πυξ Λαξ μαζί με μια λεζάντα «προς κάθε ενδιαφερόμενο». Πίστεψέ μας, αυτό φαίνεται ακόμα πιο υπερβολικό.
Το μακρύ και το κοντό
Είναι λογικό και καλό να έχουμε τη δική μας άποψη για κάθε ζήτημα που προκύπτει. Και να την εκφράζουμε, όταν χρειάζεται. Αλλά είμαστε σίγουροι ότι δεν χρειάζεται σε κάθε μα κάθε γεγονός, πολιτική εξέλιξη, κοινωνικό trend ή διεθνές συμβάν να γράφεις ένα στάτους-σεντόνι, από αυτά που αναγκάζεσαι να τα ανοίξεις σε δεύτερο παράθυρο για να εμφανιστούν ολόκληρα, και να κάνεις μια αναλυσάρα (έτσι φαντάζει στα μάτια σου) που δε σου ζήτησε κανείς. Όχι, δεν γίνεσαι έτσι influencer. Γίνεσαι προβλέψιμος. (Τι λες; Σοβαρά, είναι κακός ο ρατσισμός;)
