Γιατί κάνω τον βάτραχο πρίγκιπα;
Γιατί τείνουμε να εξιδανικεύουμε τις σχέσεις μας και πώς μπορούμε να προστατευτούμε από τις αρνητικές συνέπειες αυτής της τάσης; Σκέψεις για βάτραχους και πρίγκιπες.
Ξέρεις ότι σε γουστάρει. Είναι σίγουρο ότι σε γουστάρει. Το κατάλαβες από τον τρόπο που σε κοιτά. Το ξέρεις βαθιά μέσα σου επειδή σου έστειλε μερικά φλερτο-μηνύματα στο chat, στα οποία δήλωσε ότι σε σκέφτεται συνέχεια και ότι σε αγαπά. Το κατάλαβες όταν είδατε μαζί ταινία και σε είχε αγκαλιά, το ένοιωσες όταν αράξατε μαζί στο κρεβάτι και κοιτιόσασταν στα μάτια σαν ερωτευμένα πιτσουνάκια.
Σίγουρα σε θέλει παράφορα επειδή σου άνοιξε την καρδιά του/της αποκαλύπτοντας μυστικά που δεν είχε πει ποτέ σε κανέναν μέχρι τότε. Αλλά και πέρα από αυτό, είσαι σίγουρος/η ότι σε σκέφτεται γιατί σου έγραψε CD με σούπερ ρομαντικά τραγούδια. Κανείς δεν θα το έκανε αυτό αν δεν ήθελε παράφορα τον άλλον, έτσι δεν είναι;
Σκέφτηκες το πρώτο σας φιλί χίλιες φορές. Σκέφτηκες πόσο τέλεια θα ήσασταν μαζί, ακούγοντας το CD που σου έκανε δώρο. Ενδεχομένως να σκέφτηκες ότι θα μπορούσες να τον/την παντρευτείς και να ζήσεις για πάντα μαζί του/της, όπως στα παραμύθια. Και άλλα τέτοια ωραία.
Όμως μετά, δεν σε παίρνει τηλέφωνο όπως είχε πει ότι θα κάνει. Δεν απαντά σε μηνύματα που του/της στέλνεις και ανοίγεις την καρδιά σου, θέλει να φύγει νωρίς ενώ είστε οι δύο σας γιατί έχει κάτι να κάνει, δεν ενδιαφέρεται να μάθει για το σημαντικό interview που πήγες, δεν σου λέει μπράβο σε κάθε σου καλή προσπάθεια και πολλά ακόμα «δεν».
Παράλληλα, σου μιλάει αρκετές φορές απότομα – αλλά εσύ το αγνοείς – οι φίλοι σου λένε ότι δεν κάνει για σένα – αλλά εσύ τους αγνοείς – και γενικά έχεις φτιάξει μια τέλεια εικόνα για τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Τι και αν λένε οι άλλοι διάφορα; Στα μάτια σου είναι ο ιδανικός.
Το φαινόμενο της εξιδανίκευσης στις σχέσεις εξηγεί όλα τα παραπάνω.
Όσο γραφικό και αν ακουστεί, οι σπάνιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι. Δεν συναντάμε κάθε μέρα το τέλειο άτομο: Αυτόν που θα μας κάνει για πάντα χαρούμενους. Αυτόν που θα συμπληρώσει τη ζωή που πάντα ονειρευόμασταν για τον εαυτό μας. Αυτόν που μοιάζει να βγήκε από τα πιο τρελά μας όνειρα. Όμως τι συμβαίνει όταν αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει δικός μας; Τι συμβαίνει όταν οι μοίρες μας δεν είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες;
Είναι συχνό φαινόμενο να πέφτουμε σε αυτή τη δίνη. Συμβαίνει και στις… καλύτερες σχέσεις. Η ζήλια ή η κατάθλιψη μας κυριεύει. Αν δεν μπορούμε να έχουμε αυτόν τον άνθρωπο – τον έναν και μοναδικό – τότε πώς θα μπορέσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι; Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή που πάντα ονειρευόμασταν;
Η αντίληψη αυτή είναι λάθος. Ο τέλειος άνθρωπος δεν εμφανίζεται κάθε μέρα μπροστά μας, επομένως είναι κατανοητό να απογοητευόμαστε όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, όμως αυτή η απογοήτευση δεν θα πρέπει να «μεταμορφωθεί» σε αυτοστοχασμό.
Το να εξιδανικεύουμε κάποιον, προσθέτει ένα μεγάλο ποσοστό πίεσης πάνω του και, με αυτόν τον τρόπο, τον αντικειμενοποιεί στο σημείο που αυτός γίνεται απλά ένα απαραίτητο κομμάτι στην δημιουργία της τέλειας – για εμάς – ζωής. Έχει λοιπόν σημασία, να σκεφτούμε αν αυτός ο άνθρωπος είναι «ο ένας» επειδή είμαστε τρελά ερωτευμένοι μαζί του και θα κάναμε τα πάντα για να είναι ευτυχισμένος ή επειδή ταιριάζει άψογα στις απαιτήσεις μας και συμπληρώνει την εικόνα που έχουμε για την τέλεια ζωή.
Πολλές φορές άλλωστε, διαπιστώνουμε ότι αυτό που έμοιαζε με έρωτας, ήταν απλά ένας συνδυασμός καψούρας και μιας επιθυμίας για αυτοπραγμάτωση, με στόχο να αποδείξουμε ότι όταν θέλουμε κάποιον, είμαστε αρκετά έξυπνοι/όμορφοι/σημαντικοί και “cool” για να τον αποκτήσουμε.
Θα έχετε, επίσης, παρατηρήσει, ότι οι άνθρωποι που θέλουμε περισσότερο – αυτοί που πιστεύουμε ότι είναι «μοναδικοί» για εμάς – είναι εν τέλει εκείνοι που μας χρειάζονται λιγότερο. Σαν ένα αρρωστημένο αστείο, στο οποίο αυτός/η που θέλουμε γίνεται ολοένα και λιγότερο διαθέσιμος/η, ενώ την ίδια στιγμή εμείς τους ποθούμε ακόμα περισσότερο.
Σκεφτείτε όμως. Αν κάποιος βιαστεί να μας ανοιχτεί και να δηλώσει τον έρωτά του, είναι πολύ πιο εύκολο για εμάς να τον διώξουμε, αφού τον έχουμε ήδη «κερδίσει». Τι άλλο να πάρουμε από αυτόν;
Έχοντας αυτό κατά νου, την επόμενη φορά που θα προβληματιστείτε για το αν κάποιος ξεχωριστός για εσάς ήταν πραγματικά «ο ένας» , αναρωτηθείτε αν αυτό αφορούσε την πραγματική αγάπη σας για εκείνον και όχι την επιθυμία σας να ισοφαρίσετε το «παιχνίδι» μιας παλαιότερης καψούρας που δεν «έκατσε» και να αποκαταστήσετε την περηφάνια σας από τις πληγές του παρελθόντος.
Ίσως, εν τέλει, να μην είναι ο ίδιος ο έρωτας αυτό που επιθυμείτε, αλλά απλά γνώση ότι κάποιος σας αγαπά ή ότι η αγάπη είναι μια επιλογή.
Όμως μην απελπίζεστε, αυτό δε σημαίνει ότι «ο ένας» δεν υπάρχει ή ότι δεν θα τον βρείτε ποτέ, όσο κι αν ψάχνετε. Σίγουρα δεν υπάρχουν πολλοί, αλλά και σίγουρα δεν είναι μόνο «ένας». Για να βρει κανείς αυτόν τον «ένα», θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι στην ζωή του – και γενικότερα στον κόσμο.
Από τη στιγμή που σταματήσουμε να εξιδανικεύουμε, από τη στιγμή που θα αναζητήσουμε τις ρίζες της ευτυχίας μας στον εαυτό μας και όχι στους άλλους, από τη στιγμή που θα βάλουμε τα όριά μας στο ποιες συμπεριφορές μπορούμε να δεχόμαστε και ποιες όχι, τότε ενδεχομένως κάποιος από αυτούς να περάσει μια βόλτα από τη ζωή μας.
Όχι σαν λαμπερός πρίγκιπας, όπως τον είχαμε φανταστεί, αλλά σαν κανονικός άνθρωπος, τον οποίο μπορέσουμε να αγαπήσουμε για πάντα και να εκτιμήσουμε για πάντα. Κάτι σαν ένας όμορφος… βάτραχος.
Νικόλας Γεωργιακώδης
Σίγουρα σε θέλει παράφορα επειδή σου άνοιξε την καρδιά του/της αποκαλύπτοντας μυστικά που δεν είχε πει ποτέ σε κανέναν μέχρι τότε. Αλλά και πέρα από αυτό, είσαι σίγουρος/η ότι σε σκέφτεται γιατί σου έγραψε CD με σούπερ ρομαντικά τραγούδια. Κανείς δεν θα το έκανε αυτό αν δεν ήθελε παράφορα τον άλλον, έτσι δεν είναι;
Σκέφτηκες το πρώτο σας φιλί χίλιες φορές. Σκέφτηκες πόσο τέλεια θα ήσασταν μαζί, ακούγοντας το CD που σου έκανε δώρο. Ενδεχομένως να σκέφτηκες ότι θα μπορούσες να τον/την παντρευτείς και να ζήσεις για πάντα μαζί του/της, όπως στα παραμύθια. Και άλλα τέτοια ωραία.
Όμως μετά, δεν σε παίρνει τηλέφωνο όπως είχε πει ότι θα κάνει. Δεν απαντά σε μηνύματα που του/της στέλνεις και ανοίγεις την καρδιά σου, θέλει να φύγει νωρίς ενώ είστε οι δύο σας γιατί έχει κάτι να κάνει, δεν ενδιαφέρεται να μάθει για το σημαντικό interview που πήγες, δεν σου λέει μπράβο σε κάθε σου καλή προσπάθεια και πολλά ακόμα «δεν».
Παράλληλα, σου μιλάει αρκετές φορές απότομα – αλλά εσύ το αγνοείς – οι φίλοι σου λένε ότι δεν κάνει για σένα – αλλά εσύ τους αγνοείς – και γενικά έχεις φτιάξει μια τέλεια εικόνα για τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Τι και αν λένε οι άλλοι διάφορα; Στα μάτια σου είναι ο ιδανικός.
Το φαινόμενο της εξιδανίκευσης στις σχέσεις εξηγεί όλα τα παραπάνω.
Όσο γραφικό και αν ακουστεί, οι σπάνιοι άνθρωποι είναι σπάνιοι. Δεν συναντάμε κάθε μέρα το τέλειο άτομο: Αυτόν που θα μας κάνει για πάντα χαρούμενους. Αυτόν που θα συμπληρώσει τη ζωή που πάντα ονειρευόμασταν για τον εαυτό μας. Αυτόν που μοιάζει να βγήκε από τα πιο τρελά μας όνειρα. Όμως τι συμβαίνει όταν αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει δικός μας; Τι συμβαίνει όταν οι μοίρες μας δεν είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένες;
Είναι συχνό φαινόμενο να πέφτουμε σε αυτή τη δίνη. Συμβαίνει και στις… καλύτερες σχέσεις. Η ζήλια ή η κατάθλιψη μας κυριεύει. Αν δεν μπορούμε να έχουμε αυτόν τον άνθρωπο – τον έναν και μοναδικό – τότε πώς θα μπορέσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι; Πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε τη ζωή που πάντα ονειρευόμασταν;
Η αντίληψη αυτή είναι λάθος. Ο τέλειος άνθρωπος δεν εμφανίζεται κάθε μέρα μπροστά μας, επομένως είναι κατανοητό να απογοητευόμαστε όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, όμως αυτή η απογοήτευση δεν θα πρέπει να «μεταμορφωθεί» σε αυτοστοχασμό.
Το να εξιδανικεύουμε κάποιον, προσθέτει ένα μεγάλο ποσοστό πίεσης πάνω του και, με αυτόν τον τρόπο, τον αντικειμενοποιεί στο σημείο που αυτός γίνεται απλά ένα απαραίτητο κομμάτι στην δημιουργία της τέλειας – για εμάς – ζωής. Έχει λοιπόν σημασία, να σκεφτούμε αν αυτός ο άνθρωπος είναι «ο ένας» επειδή είμαστε τρελά ερωτευμένοι μαζί του και θα κάναμε τα πάντα για να είναι ευτυχισμένος ή επειδή ταιριάζει άψογα στις απαιτήσεις μας και συμπληρώνει την εικόνα που έχουμε για την τέλεια ζωή.
Πολλές φορές άλλωστε, διαπιστώνουμε ότι αυτό που έμοιαζε με έρωτας, ήταν απλά ένας συνδυασμός καψούρας και μιας επιθυμίας για αυτοπραγμάτωση, με στόχο να αποδείξουμε ότι όταν θέλουμε κάποιον, είμαστε αρκετά έξυπνοι/όμορφοι/σημαντικοί και “cool” για να τον αποκτήσουμε.
Θα έχετε, επίσης, παρατηρήσει, ότι οι άνθρωποι που θέλουμε περισσότερο – αυτοί που πιστεύουμε ότι είναι «μοναδικοί» για εμάς – είναι εν τέλει εκείνοι που μας χρειάζονται λιγότερο. Σαν ένα αρρωστημένο αστείο, στο οποίο αυτός/η που θέλουμε γίνεται ολοένα και λιγότερο διαθέσιμος/η, ενώ την ίδια στιγμή εμείς τους ποθούμε ακόμα περισσότερο.
Σκεφτείτε όμως. Αν κάποιος βιαστεί να μας ανοιχτεί και να δηλώσει τον έρωτά του, είναι πολύ πιο εύκολο για εμάς να τον διώξουμε, αφού τον έχουμε ήδη «κερδίσει». Τι άλλο να πάρουμε από αυτόν;
Έχοντας αυτό κατά νου, την επόμενη φορά που θα προβληματιστείτε για το αν κάποιος ξεχωριστός για εσάς ήταν πραγματικά «ο ένας» , αναρωτηθείτε αν αυτό αφορούσε την πραγματική αγάπη σας για εκείνον και όχι την επιθυμία σας να ισοφαρίσετε το «παιχνίδι» μιας παλαιότερης καψούρας που δεν «έκατσε» και να αποκαταστήσετε την περηφάνια σας από τις πληγές του παρελθόντος.
Ίσως, εν τέλει, να μην είναι ο ίδιος ο έρωτας αυτό που επιθυμείτε, αλλά απλά γνώση ότι κάποιος σας αγαπά ή ότι η αγάπη είναι μια επιλογή.
Όμως μην απελπίζεστε, αυτό δε σημαίνει ότι «ο ένας» δεν υπάρχει ή ότι δεν θα τον βρείτε ποτέ, όσο κι αν ψάχνετε. Σίγουρα δεν υπάρχουν πολλοί, αλλά και σίγουρα δεν είναι μόνο «ένας». Για να βρει κανείς αυτόν τον «ένα», θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι στην ζωή του – και γενικότερα στον κόσμο.
Από τη στιγμή που σταματήσουμε να εξιδανικεύουμε, από τη στιγμή που θα αναζητήσουμε τις ρίζες της ευτυχίας μας στον εαυτό μας και όχι στους άλλους, από τη στιγμή που θα βάλουμε τα όριά μας στο ποιες συμπεριφορές μπορούμε να δεχόμαστε και ποιες όχι, τότε ενδεχομένως κάποιος από αυτούς να περάσει μια βόλτα από τη ζωή μας.
Όχι σαν λαμπερός πρίγκιπας, όπως τον είχαμε φανταστεί, αλλά σαν κανονικός άνθρωπος, τον οποίο μπορέσουμε να αγαπήσουμε για πάντα και να εκτιμήσουμε για πάντα. Κάτι σαν ένας όμορφος… βάτραχος.
Νικόλας Γεωργιακώδης
