Κατασκευαστές… από τον τόπο σου
Σανίδες του surf, οικολογικά ρούχα, χειροποίητα ποδήλατα και βιολιά made in Greece. Τέσσερεις κατασκευαστές μιλούν στο In2life για την τέχνη που έμαθαν και… δεν την αφήνουν.
του Νικόλα Γεωργιακώδη
«Παπούτσι από τον τόπο σου και ας είναι μπαλωμένο», λέει η παροιμία, όμως σε αρκετές περιπτώσεις μόνο μπαλωμένο δεν είναι. Παρά τις πάσης φύσεως αντιξοότητες, το ελληνικό κατασκευαστικό δαιμόνιο δεν φαίνεται να "μασάει". Αντιθέτως, αντιστέκεται σε πείσμα των καιρών αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι με ένα όνειρο… τρελό και το απαραίτητο μεράκι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Κάπως έτσι ένας αγρότης από τα Μύρα Λάρισας κατασκευάζει μοναδικής ποιότητας βιολιά, ένας surfer έχει την δική του και μοναδική στην Ελλάδα εταιρεία κατασκευής σανίδων, ένας βαλκανιονίκης ποδηλάτης δημιουργεί χειροποίητα ποδήλατα στην Ρόδο και ένας ταλαντούχος σχεδιαστής προτείνει ένα εναλλακτικό μοντέλο παραγωγής ρούχων με eco friendly συνείδηση στην Καλλιθέα.
«Παιχνιδιάρικη» ελληνική μόδα με eco friendly προσανατολισμό
Ρούχα ιδιαίτερα, εκκεντρικά και πρωτότυπα που σέβονται την φύση και ταυτόχρονα εμπνέονται από αυτήν. Το καλλιτεχνικό εργαστήρι μόδας Heel, σχεδιάζει και παράγει στην Ελλάδα με ethical sales αντίληψη και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει περίφημα.
«Με καλή διάθεση και χαμόγελο, χωρίς σοβαροφάνειες και πρακτικές που εξυπηρετούν μόνο το marketing δημιουργούμε ρούχα με όσο το δυνατόν οικολογικό χαρακτήρα», λέει ο κ. Παύλος Δασκαλάκης, ιδιοκτήτης του Heel, μιας βιοτεχνίας η οποία αρχικά παρήγαγε τακούνια (εξ’ ου και το όνομα). Από το 1985 και μετά ο προσανατολισμός της εταιρείας στρέφεται προς το ρούχο και κάπως έτσι το Heel (τακούνι) γίνεται HEEL – Hellenic Ethical Eco friendly Lab.
«Στόχος μας δεν είναι η είσπραξη. Επιδιώκουμε στο χτίσιμο μιας σχέσης ειλικρίνειας με τον πελάτη. Προσπαθούμε να επηρεάζουμε τον κόσμο θετικά.Αυτοί που θα μπουν στα καταστήματά μας θέλουμε να βγουν με χαμόγελο. Μας ενδιαφέρει ο πελάτης να μείνει ικανοποιημένος, να βρει αυτό που του ταιριάζει. Είμαστε μια παρέα που προσπαθεί να κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο και ξεκινάμε από την καθημερινότητα μας», λέει ο κ. Δασκαλάκης.
Αν και κανένα ρούχο δεν μπορεί να είναι 100% οικολογικό από την στιγμή που βάφεται, παρ’ όλα αυτά το εργαστήριο μόδας HEEL έχει μια eco friendly διάθεση. «Πιστεύουμε στην ανακύκλωση των ρούχων: σχεδιάζουμε-συνθέτουμε νέα μοναδικά κομμάτια κόβοντας και ράβοντας τα παλιά ρούχα HEEL που μένουν στοκ στα ράφια μας. Αποφεύγουμε συνειδητά τη στάμπα και τη χρήση υφασμάτων που περιέχουν υλικά που είναι άκρως επιβλαβή για το περιβάλλον όπως νάιλον, πολυεστέρα και ακρυλικό» επισημαίνει ο κ. Δασκαλάκης.
Η σχεδιαστική γραμμή των HEEL είναι η δημιουργία διαχρονικών κομματιών πέρα και πάνω από κάθε περιστασιακή μόδα. Ρούχα που ταιριάζουν σε διάφορες περιστάσεις και μπορούν να φορεθούν με διάφορους τρόπους. «Επενδύοντας στην ποιότητα των ρούχων και όχι την ποσότητα προσπαθούμε κι εμείς με την σειρά μας να βάλουμε ένα λιθαράκι στην αειφόρο ανάπτυξη. Για να ελαχιστοποιήσουμε γενικά την χρήση πλαστικής σακούλας προτείνουμε την υφασμάτινη HEEL τσάντα. Προτείνουμε στους πελάτες μας να την χρησιμοποιούν παντού αντί της πλαστικής δίνοντάς τους οικονομικό κίνητρο για τις HEELαγορές τους"
"Επίσης, παροτρύνουμε το κοινό να χρησιμοποιεί το ποδήλατο για την μεταφορά στην πόλη δίνοντάς του εκπτωτικές τιμές αν έρθουν με το ποδήλατό τους. Ράβουμε στην Ελλάδα κι έτσι έχουμε λιγότερα μεταφορικά οπότε και λιγότερα καύσιμα. Στα καταστήματά μας έχουμε βάλει φώτα led χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης και τα καρτελάκια των ρούχων ενημερώνουν τον κόσμο για ζητήματα που αφορούν τα ζώα, το περιβάλλον κ.α.» προσθέτει.
Η χρήση υφασμάτων για την δημιουργία σχεδίων και παραστάσεων πάνω στο ρούχο είναι κάτι πολύ χρονοβόρο. Πώς αντιμετωπίζει η εταιρεία αυτό το εμπόδιο στην μαζική παραγωγή ρούχων; «Σίγουρα η πολύχρονη εμπειρία μας στον χώρο είναι το μυστικό μας. Όπως προείπαποντάρουμε στην μικρή παραγωγή. Κάνουμε μικρά έργα τέχνης με έναν εναλλακτικό τρόπο που εταιρίες με μεγάλες παραγωγές δεν είναι εφικτό να το κάνουν. Ποντάρουμε στην διαφορετικότητα, όχι μόνο στο αποτέλεσμα αλλά και στον τρόπο παραγωγής.», εξηγεί ο κ. Δασκαλάκης περιγράφοντας το εναλλακτικό μοντέλο παραγωγής του εργαστηρίου.
Με την ύφεση να χτυπά ανελέητα την ελληνική αγορά, γεννιέται το εύλογο ερώτημα πώς γίνεται μια κατ’ εξοχήν ελληνική εταιρεία να κρατιέται ακόμα στα πόδια της. «Είμαστε αναγκασμένοι να στοχεύσουμε σε ευρύτερο απευθυνόμενο κοινό, αυτό του εξωτερικού. Έχουμε ανοίξει ήδη ένα κατάστημα στην Μύκονο. Από την άλλη πλευρά, ενισχύουμε τις εξαγωγές μας …συμμετέχουμε σε εκθέσεις του εξωτερικού, στην Αγγλία, στο Παρίσι.. Βρίσκουμε νέους πελάτες από όλον τον κόσμο», λέει σχετικά ο ίδιος και προσθέτει: «Υπάρχει ενδιαφέρον από πλευράς τους, αλλά θέλει δουλειά. Δυστυχώς τα πράγματα δυσκολεύουν και αν δεν κινηθούμε με την διπλάσια ταχύτητα από αυτή που κινούμασταν στις καλές εποχές θα μείνουμε πίσω και πιθανότατα θα αφανιστούμε. Όμως η ομάδα μας προσπαθεί για το καλύτερο και συνεχώς βελτιώνεται κοιτώντας μόνο μπροστά.
Info: Η εταιρεία σήμερα απασχολεί συνολικά 26 άτομα μαζί με το προσωπικό των καταστημάτων. Η βιοτεχνία εδρεύει στην Καλλιθέα, ενώ τα καταστήματα βρίσκονται στην Κηφισιά, στο Περιστέρι, στον Πειραιά, στο Κολωνάκι και πλέον και στη Μύκονο. Δείτε τα αναλυτικά εδώ και κάντε κλικ εδώ για να παραγγείλετε από το e-shop.
Επιχειρείν και δαμάζειν τα κύματα
Πέρασε από σαράντα κύματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όμως εν τέλει κατάφερε να φτιάξει την πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα στην Ελλάδα εταιρεία κατασκευής σανίδων surf, kite surf και SUP paddle boarding. O Γιάννης Τσούτης ξεκίνησε να ασχολείται με την κατασκευή σανίδων εντελώς χομπίστικα σε ηλικία 18 χρονών, πλέον είναι 30 και ιδιοκτήτης της Cohete Surfboards.
«Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι δεν υπήρχε εξοπλισμός, άρα αναγκαστήκαμε να πειραματιστούμε μόνοι μας. Με έναν φίλο μου και ό,τι υλικά είχαμε τότε, επεξεργασμένη πολυαιθερίνη και ειδικές κόλλες, φτιάξαμε τις σανίδες για να κάνουμε surf σε καθαρά ερασιτεχνικό επίπεδο. Αφού σπούδασα μηχανολόγος στην Αγγλία και γύρισα πίσω αποφάσισα να το κάνω πιο συνειδητοποιημένα, αλλά πάλι σε ερασιτεχνική μορφή. Από το 2007 και μετά ασχολούμαι επαγγελματικά», λέει ο ίδιος.
Σήμερα στην ομάδα της Cohete Surfboards ανήκουν τέσσερα άτομα, ενώ μέχρι πρότινος όλη η δουλειά γινόταν στο χέρι με πρώτες ύλες από την Αμερική, την Γαλλία και την Αυστραλία. «Όλες οι διαδικασίες γίνονταν στο χέρι, το ξύσιμο, ο εμποτισμός με το γυάλινο ύφασμα, η πλαστικοποίηση, το φινίρισμα. Πριν από δυόμισι χρόνια όμως, πήραμε ένα CNC Machine και πλέον κόβουμε όλα τα σανίδια μέσω αυτού», λέει για το πρόσφατο «απόκτημα» της εταιρείας και μοναδικό στην Ελλάδα μηχάνημα. «Υπάρχει ένας υπολογιστής που χειρίζεται το μηχάνημα μέσω ενός αρχείου ξεχωριστού για κάθε μοντέλο και ανάλογα με την παραγωγή βάζουμε και βγάζουμε τα καλούπια μέσα στο μηχάνημα και κόβουμε. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερη παραγωγή και πολύ πιο ακριβείς μετρήσεις στο πώς βγαίνει η σανίδα. Επομένως το τελικό προϊόν είναι πολύ καλύτερο», προσθέτει. Ο παντογράφος αυτός, όπως ονομάζεται, κοστίζει περί τα 95.000 ευρώ και είναι ένα από τα τρία που υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη.
Η κάθε σανίδα που φτιάχνει ο κ. Τσούτης είναι διαφορετική ανάλογα με το επίπεδο και τις απαιτήσεις του αναβάτη. «Αν είναι αρχάριος θέλει μεγαλύτερη σανίδα, μια funboard ή Malibu, η οποία θα τον ‘σηκώνει’ πιο εύκολα όταν κάνει surf. Μετά πάμε στα shortboard και τα fish τα οποία απευθύνονται σε αυτούς που ήδη γνωρίζουν surf και μπαίνουν σε πιο μεγάλα κύματα, κάνουν περισσότερες μανούβρες κτλ. Ανάλογα με την περίοδο, βγάζουμε συνεχώς καινούργια μοντέλα. Πουλάμε πλέον σωρηδόν σανίδες surf αλλά και Kite surf, το οποίο πλέον έχει πολύ μεγάλη απήχηση στην Ελλάδα λόγω των ανέμων», λέει ο ίδιος. Η εταιρεία δέχεται παραγγελίες και από το εξωτερικό, ενώ αυτή τη στιγμή εξάγει στην Αγγλία, στην Πορτογαλία, στην Γαλλία, στην Ιταλία και στην Κύπρο.
Η ποιότητα των υλικών που χρησιμοποιεί είναι κορυφαία, εξ ου και η μεγάλη ζήτηση από χώρες του εξωτερικού. «Όλα τα υλικά μας είναι πιστοποιημένα, ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αγορά. Δεν βάζουμε φτηνά υλικά και επομένως το σανίδι δεν θα σπάσει και θα είναι πολύ καλό στη πλοήγηση. Για μένα το άλφα και το ωμέγα είναι η ποιότητα. Οι premium σανίδες που φτιάχνουμε είναι σε ανταγωνιστική τιμή σε σχέση με τον εισαγόμενο ανταγωνισμό ο οποίος είναι πολύ έντονος», επισημαίνει και περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια ελληνική επιχείρηση σήμερα τόσο από πλευράς γραφειοκρατίας όσο και από πλευράς οικονομικής κρίσης.
«Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Υπάρχει γραφειοκρατία σε οτιδήποτε κάνεις, ειδικά σε επίπεδο εταιρικό, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Βέβαια έπαιξε ρόλο ότι ήμασταν μια εταιρεία που ιδρύθηκε προ κρίσης, κάτι που μας βοήθησε να προλάβουμε να φτιάξουμε ένα πελατολόγιο. Έτσι όταν ήρθε η κρίση δεν μας ακούμπησε τόσο, ευτυχώς. Για κάθε αρνητικό πάντως, εγώ βλέπω και ένα θετικό», λέει ο ίδιος και εξηγεί: «Ήμουν ο πρώτος κατασκευαστής στην Ελλάδα και συνεχίζω να είμαι, οπότε είχα πάντα το πρώτο βήμα στο να εξελιχθώ και να φτάσω σε ένα επίπεδο να ανταγωνιστώ τους κατασκευαστές του εξωτερικού. Είχα και έχω έδαφος να κινηθώ όπως θέλω».
Σε ετήσια βάση, η Cohete βγάζει περίπου χίλιες σανίδες, ενώ στα επόμενα πέντε χρόνια στόχος του κ. Τσούτη είναι να φτιάξει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο δίκτυο στην Ευρώπη. «Θέλουμε να κάνουμε αποκλειστικές συνεργασίες με πελάτες από άλλες χώρες. Το 2014 και για τα επόμενα δύο με τρία χρόνια κοιτάμε να μπούμε και σε άλλες αγορές, όπως η Αυστραλία και η Αμερική. Πιο μεγάλες μεν, πιο δύσκολες δε. Έχουμε την αναγνώριση και πολύ καλό προϊόν και σιγά σιγά ευελπιστώ να τα καταφέρουμε".
Info: Η εταιρεία διαθέτει e-shop με τις σανίδες της (home made και εισαγόμενες) το οποίο θα βρείτε εδώ, ενώ αναλαμβάνει την κατασκευή και custom σανίδων κομμένων και ραμμένων στα μέτρα του κάθε ενδιαφερόμενου.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και τα χειροποίητα ποδήλατα
Ο κ. Γιώργος Βογιατζής, πρώην ποδηλάτης και βαλκανιονίκης, εδώ και τριάντα χρόνια κάνει την ζωή του… ποδήλατο στην Ρόδο, αλλά το κάνει με μεράκι και ευχαρίστηση. Ο άνθρωπος πίσω από την μοναδική εταιρεία παραγωγής χειροποίητων ποδηλάτων στην Ελλάδα, την Fidusa (από την αρχαία ονομασία του νησιού, Φιδούσα), από το 1985 ως και σήμερα κατασκευάζει στη Ρόδο ποδήλατα κατόπιν παραγγελίας και συνεννόησης με τον πελάτη, έτσι ώστε το τελικό δημιούργημα να είναι μοναδικό και φτιαγμένο στα μέτρα του.
Όπως λέει ο ίδιος, από τους πρώτους του επαγγελματικούς αγώνες ποδηλασίας τον «έτρωγε» το σαράκι της κατασκευής. «Όταν συναντιόμασταν τους αγώνες, το θέμα συζήτησης μας ήταν πάντα το ποδήλατο. Γιατί εκείνη η μάρκα είναι καλύτερη από την άλλη, τι υλικά χρησιμοποιεί, πώς τα χρησιμοποιεί. Συζητούσαμε βέβαια χωρίς βάση, γιατί δεν ξέραμε τίποτα, λέγαμε αυτό είναι καλό γιατί τρέχει ο τάδε, όμως το υλικό ήταν σε όλα ίδιο. Εκεί που διέφερε ήταν ο τρόπος με τον οποίο κατασκευάζονταν, δηλαδή η ικανότητα του κατασκευαστή να βάλει και να ‘δέσει’ τον αθλητή πάνω στο ποδήλατο», περιγράφει ο κ. Βογιατζής τονίζοντας την σημασία που είχε (και έχει σήμερα) το ‘δέσιμο’ του σκελετού ενός ποδηλάτου με τον αναβάτη.
Λίγα χρόνια μετά, αποφάσισε να πάει στην Ιταλία και να… μαθητεύσει στην Ιταλική εταιρεία ποδηλάτων Faggin, ποδήλατα της οποίας είχε και ο ίδιος χρησιμοποιήσει στους αγώνες που συμμετείχε. «Έτρεχα με αυτά τα ποδήλατα ως μέλος της εθνικής ομάδας και με ενδιέφερε να μάθω πώς γίνεται η κατασκευή τους. Κάπως έτσι μπλέχτηκα. Αργότερα είδα ότι υπήρχε ενδιαφέρον και στην Ελλάδα και όταν γύρισα από την Ιταλία με τα πρώτα εφόδια ξεκίνησα να ανασκευάζω σκελετούς της ομοσπονδίας που ήταν για πέταμα, τους επιδιόρθωνα και τους έδινα ξανά πίσω για να τεστάρουν αν η δουλειά που έκανα ήταν καλή. Δύο χρόνια μετά, το 1985, αποφάσισα να φτιάξω την εταιρεία και να κατασκευάσω δικά μου ποδήλατα», περιγράφει.
Σήμερα, η οικογενειακή εταιρεία του κ. Βογιατζή κατασκευάζει περίπου τετρακόσια ποδήλατα ετησίως, αθλητικά και μη. Συνεργάζεται με εβδομήντα καταστήματα στην Ελλάδα, ενώ τα ποδήλατα Fidusa κυκλοφορούν σε δρόμους και εκτός Ελλάδας, όπως σε Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Τουρκία και Ισραήλ.
Του ζητάμε να μας εξηγήσει τον όρο «χειροποίητο», όσον αφορά την κατασκευή ενός ποδηλάτου. «Δεν υπάρχει κατασκευή που να μη γίνεται με το χέρι. Υπό αυτή την έννοια κάθε ποδήλατο είναι χειροποίητο. Η εξειδίκευση και ο διαχωρισμός ενός χειροποίητου ποδηλάτου στην αγγλική γλώσσα έχει δύο όρους, το custom δηλαδή το εξατομικευμένο και το tailor made δηλαδή το κομμένο και ραμμένο πάνω σου. Το χειροποίητο ταιριάζει περισσότερο στην λογική του tailor made», εξηγεί ο κ. Βογιατζής.
«Την δεκαετία του 90, η τέχνη της κατασκευής ενός ποδηλάτου δεν ήταν στο υλικό, αλλά στην ικανότητα του κατασκευαστή να ‘μυρίζεται’ αν εσύ έπρεπε να κάτσεις λίγο πιο ψηλά, πιο μπροστά ή λίγο πιο πίσω κτλ. Η παγκόσμια αφορά δεν το ήθελε αυτό και έτσι δημιούργησε τα small, medium, large μεγέθη μέσα από τα οποία έπεισε τον κόσμο ότι μπορείς να πάρεις ένα τυποποιημένο μέγεθος και με μια πιο ψηλή σέλα να φτιάξεις στα μέτρα σου το ποδήλατο», λέει ο ίδιος. Η προπαγάνδα αυτή, οδήγησε εκατοντάδες εταιρείες να σκεφτούν με την ίδια λογική και έτσι το ποδήλατο κατά κάποιον τρόπο ‘πατενταρίστηκε’, κάτι που «χτύπησε» τις μικρότερες εταιρείες.
«Μικρές επιχειρήσεις όμως εμείς, δεν έχουμε την δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε μια μεγάλη εταιρεία η οποία ‘χτυπάει’ πεντακόσιες χιλιάδες αντίτυπα», λέει χαρακτηριστικά. Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Βογιατζής είναι ικανοποιημένος παρά τις όποιες δυσκολίες έχουν προκύψει λόγω κρίσης και απόστασης από την Αθήνα.
«Δεν είμαστε στο κέντρο, όμως επιμείναμε ελληνικά, επιμείναμε να μείνουμε εδώ στον τόπο μας. Δεν ήταν αυτοσκοπός μας το κέρδος, αλλά η δημιουργία αντικειμένων μοναδικών. Δουλεύουμε ατελείωτες ώρες για να προσφέρουμε στον πελάτη μας ό,τι καλύτερο υπάρχει. Έχουμε συμπληρώσει 28 χρόνια σχεδόν, έχουμε 250 πανελλήνια πρωταθλήματα, πελάτες σε όλο τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι η δουλειά μας αναγνωρίζεται περισσότερο στο εξωτερικό, παρά στην Ελλάδα», προσθέτει.
Για το μέλλον της… Φιδούσας, ο κ. Βογιατζής είναι αποφασισμένος. «Θα συνεχίσουμε όσο μπορούμε να φτιάχνουμε χειροποίητα ποδήλατα. Σήμερα είναι πάρα πολύ δύσκολο να κρατηθείς σε έναν τόσο μεγάλο παγκόσμιο ανταγωνισμό με τέτοια κεφάλαια. Προσπαθούμε να παραμείνουμε στα πόδια μας», καταλήγει.
Info: Δείτε εδώ τα ποδήλατα της εταιρείας ή επικοινωνήστε με την Fidusa (Θεμιστοκλή Σοφούλη 97, τηλ: 22410 21264) για να παραγγείλετε το δικό σας χειροποίητο ποδήλατο.
Και εκείνος το βιολί του
Τον αποκαλούν «Stradivarius του κάμπου», ενώ το όνομά του είναι γραμμένο στον μεγαλύτερο κατάλογο κατασκευαστών βιολιών του κόσμου «The Strad». O λόγος για τον κ. Ζήση Μητρά, τον αγρότη από τα Μύρα Λάρισας, ο οποίος εδώ και περίπου τριάντα χρόνια ασχολείται με περίσσιο μεράκι και μεθοδικότητα με την κατασκευή και επισκευή βιολιών. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, τον βοηθάει και ο γιος του.
«Ξεκινήσαμε με τον αδερφό μου χωρίς να ξέρει κανείς μας τίποτα. Έχουμε φτιάξει τα πιο πολλά βιολιά στην Ελλάδα. Εκείνος μέχρι να πεθάνει είχε φτιάξει περίπου τριακόσια και άλλα 45 εγώ μέχρι σήμερα και συνεχίζω... Δεν φτιάχνω βιολιά για να γίνω πλούσιος, για το μεράκι μου το κάνω», λέει ο κ. Μητράς.
«Τα δίνουμε εγγύηση τα βιολιά. Δεν στο δίνω για να σου πάρω τα λεφτά. Σου λέω πάρτο, πήγαινέ το σε όποιον καθηγητή θέλεις, και αν δεν κάνει σου δίνω πίσω τα λεφτά σου. Κανείς μέχρι στιγμής δεν μου το έχει φέρει πίσω», προσθέτει. Όσον αφορά το μυστικό της κατασκευής τους, αυτό δεν είναι άλλο από την «φωνή». «Αυτή ενδιαφέρει τους καλλιτέχνες τους μεγάλους. Βάζουμε τρίμματα, είναι πάρα πολλά τα μυστικά. Το ξύλο είναι από σφέδαμο και το καπάκι από έλατο. Δεν βάζουμε πεύκο γιατί έχει ρετσίνι μέσα και βαραίνει. Δεν έχει καλή απόδοση», λέει χαρακτηριστικά.
Ο χρόνος που χρειάζεται για να φτιάξει ένα βιολί ο κ. Μητράς είναι κάτι για το οποίο νοιώθει περήφανος. «Σε ενάμισι μήνα αν καθίσω και ασχοληθώ με ένα βιολί θα το φτιάξω. Άλλοι θέλουν οκτώ μήνες, έναν χρόνο», λέει. «Κάθε βιολί έχει την δική του προσωπικότητα. Γιατί αν φτιάχνεις βιολιά ίδια, είναι σαν να φτιάχνεις Μερσεντές ίδιες. Το κάθε βιολί έχει την δική του φωνή, την δική του προσωπικότητα. Άλλος το θέλει πρίμο, άλλος μπάσο. Άλλος θέλει να φωνάζει στις χοντρές. Κανονικά θα πρέπει να έχει ομοιοχορδία, να φωνάζουν δηλαδή όλες οι χορδές το ίδιο», προσθέτει.
Μέχρι στιγμής ο κ. Μητράς έχει πουλήσει δεκαεπτά βιολιά, όμως αυτό για το οποίο δηλώνει περισσότερο ικανοποιημένος είναι το βιολί «κόμπρα». Όπως λέει, οι προσκλήσεις για να συμμετέχει σε εκθέσεις και σεμινάρια του εξωτερικού έρχονται κάθε χρόνο με το ταχυδρομείο, όμως ο ίδιος δεν έχει πάει ποτέ.
«Πώς να πάμε; Αυτό χρειάζεται λεφτά. Μου έχουν στείλει από Ιταλία, από την Γερμανία να κάνω εκθέσεις. Αλλά πού να βρω λεφτά να κάνω περίπτερα. Δεν έχω πάει στο εξωτερικό καθόλου», παραδέχεται με πικρία. Αυτή τη στιγμή του έχουν μείνει 26 βιολιά στο σπίτι. «Μου ζητάνε, αλλά μόλις τους πω πόσο κοστίζουν… Δεν έχει ο κόσμος λεφτά, σου λέει θα δώσω τρία χιλιάρικα να πάρω ένα βιολί. Όμως το ίδιο βιολί θα το πάρει από μαγαζί έξι χιλιάρικα. Στην τιμή που το δίνουμε εμείς, δεν είναι ακριβό», λέει.
Αυτή τη στιγμή ο κ. Μητράς έχει βγει στη σύνταξη, παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να δουλεύει στο χωράφι με μια σκέψη στο μυαλό του. «Πάω στα χωράφια, οργώνω και σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω για να έχει καλή απόδοση το βιολί. Το μυαλό μου είναι εκεί. Θα συνεχίζω να φτιάχνω, στην ηλικία που είμαι τι άλλο να κάνω; Να ήμουν πιο μικρός θα πήγαινα έξω να παρακολουθήσω, τώρα είμαι 68, το ’45 γεννηθείς», καταλήγει.
Info: O κ. Ζήσης Μητράς διαθέτει ιστοσελίδα μέσω τις οποίας μπορεί κάποιος να δει το έργο του και να παραγγείλει ή να επισκευάσει το βιολί του.
«Παπούτσι από τον τόπο σου και ας είναι μπαλωμένο», λέει η παροιμία, όμως σε αρκετές περιπτώσεις μόνο μπαλωμένο δεν είναι. Παρά τις πάσης φύσεως αντιξοότητες, το ελληνικό κατασκευαστικό δαιμόνιο δεν φαίνεται να "μασάει". Αντιθέτως, αντιστέκεται σε πείσμα των καιρών αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι με ένα όνειρο… τρελό και το απαραίτητο μεράκι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Κάπως έτσι ένας αγρότης από τα Μύρα Λάρισας κατασκευάζει μοναδικής ποιότητας βιολιά, ένας surfer έχει την δική του και μοναδική στην Ελλάδα εταιρεία κατασκευής σανίδων, ένας βαλκανιονίκης ποδηλάτης δημιουργεί χειροποίητα ποδήλατα στην Ρόδο και ένας ταλαντούχος σχεδιαστής προτείνει ένα εναλλακτικό μοντέλο παραγωγής ρούχων με eco friendly συνείδηση στην Καλλιθέα.
«Παιχνιδιάρικη» ελληνική μόδα με eco friendly προσανατολισμό
Ρούχα ιδιαίτερα, εκκεντρικά και πρωτότυπα που σέβονται την φύση και ταυτόχρονα εμπνέονται από αυτήν. Το καλλιτεχνικό εργαστήρι μόδας Heel, σχεδιάζει και παράγει στην Ελλάδα με ethical sales αντίληψη και μέχρι στιγμής τα καταφέρνει περίφημα.
«Με καλή διάθεση και χαμόγελο, χωρίς σοβαροφάνειες και πρακτικές που εξυπηρετούν μόνο το marketing δημιουργούμε ρούχα με όσο το δυνατόν οικολογικό χαρακτήρα», λέει ο κ. Παύλος Δασκαλάκης, ιδιοκτήτης του Heel, μιας βιοτεχνίας η οποία αρχικά παρήγαγε τακούνια (εξ’ ου και το όνομα). Από το 1985 και μετά ο προσανατολισμός της εταιρείας στρέφεται προς το ρούχο και κάπως έτσι το Heel (τακούνι) γίνεται HEEL – Hellenic Ethical Eco friendly Lab.
«Στόχος μας δεν είναι η είσπραξη. Επιδιώκουμε στο χτίσιμο μιας σχέσης ειλικρίνειας με τον πελάτη. Προσπαθούμε να επηρεάζουμε τον κόσμο θετικά.Αυτοί που θα μπουν στα καταστήματά μας θέλουμε να βγουν με χαμόγελο. Μας ενδιαφέρει ο πελάτης να μείνει ικανοποιημένος, να βρει αυτό που του ταιριάζει. Είμαστε μια παρέα που προσπαθεί να κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο και ξεκινάμε από την καθημερινότητα μας», λέει ο κ. Δασκαλάκης.
Αν και κανένα ρούχο δεν μπορεί να είναι 100% οικολογικό από την στιγμή που βάφεται, παρ’ όλα αυτά το εργαστήριο μόδας HEEL έχει μια eco friendly διάθεση. «Πιστεύουμε στην ανακύκλωση των ρούχων: σχεδιάζουμε-συνθέτουμε νέα μοναδικά κομμάτια κόβοντας και ράβοντας τα παλιά ρούχα HEEL που μένουν στοκ στα ράφια μας. Αποφεύγουμε συνειδητά τη στάμπα και τη χρήση υφασμάτων που περιέχουν υλικά που είναι άκρως επιβλαβή για το περιβάλλον όπως νάιλον, πολυεστέρα και ακρυλικό» επισημαίνει ο κ. Δασκαλάκης.
Η σχεδιαστική γραμμή των HEEL είναι η δημιουργία διαχρονικών κομματιών πέρα και πάνω από κάθε περιστασιακή μόδα. Ρούχα που ταιριάζουν σε διάφορες περιστάσεις και μπορούν να φορεθούν με διάφορους τρόπους. «Επενδύοντας στην ποιότητα των ρούχων και όχι την ποσότητα προσπαθούμε κι εμείς με την σειρά μας να βάλουμε ένα λιθαράκι στην αειφόρο ανάπτυξη. Για να ελαχιστοποιήσουμε γενικά την χρήση πλαστικής σακούλας προτείνουμε την υφασμάτινη HEEL τσάντα. Προτείνουμε στους πελάτες μας να την χρησιμοποιούν παντού αντί της πλαστικής δίνοντάς τους οικονομικό κίνητρο για τις HEELαγορές τους""Επίσης, παροτρύνουμε το κοινό να χρησιμοποιεί το ποδήλατο για την μεταφορά στην πόλη δίνοντάς του εκπτωτικές τιμές αν έρθουν με το ποδήλατό τους. Ράβουμε στην Ελλάδα κι έτσι έχουμε λιγότερα μεταφορικά οπότε και λιγότερα καύσιμα. Στα καταστήματά μας έχουμε βάλει φώτα led χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης και τα καρτελάκια των ρούχων ενημερώνουν τον κόσμο για ζητήματα που αφορούν τα ζώα, το περιβάλλον κ.α.» προσθέτει.
Η χρήση υφασμάτων για την δημιουργία σχεδίων και παραστάσεων πάνω στο ρούχο είναι κάτι πολύ χρονοβόρο. Πώς αντιμετωπίζει η εταιρεία αυτό το εμπόδιο στην μαζική παραγωγή ρούχων; «Σίγουρα η πολύχρονη εμπειρία μας στον χώρο είναι το μυστικό μας. Όπως προείπα
ποντάρουμε στην μικρή παραγωγή. Κάνουμε μικρά έργα τέχνης με έναν εναλλακτικό τρόπο που εταιρίες με μεγάλες παραγωγές δεν είναι εφικτό να το κάνουν. Ποντάρουμε στην διαφορετικότητα, όχι μόνο στο αποτέλεσμα αλλά και στον τρόπο παραγωγής.», εξηγεί ο κ. Δασκαλάκης περιγράφοντας το εναλλακτικό μοντέλο παραγωγής του εργαστηρίου. Με την ύφεση να χτυπά ανελέητα την ελληνική αγορά, γεννιέται το εύλογο ερώτημα πώς γίνεται μια κατ’ εξοχήν ελληνική εταιρεία να κρατιέται ακόμα στα πόδια της. «Είμαστε αναγκασμένοι να στοχεύσουμε σε ευρύτερο απευθυνόμενο κοινό, αυτό του εξωτερικού. Έχουμε ανοίξει ήδη ένα κατάστημα στην Μύκονο. Από την άλλη πλευρά, ενισχύουμε τις εξαγωγές μας …συμμετέχουμε σε εκθέσεις του εξωτερικού, στην Αγγλία, στο Παρίσι.. Βρίσκουμε νέους πελάτες από όλον τον κόσμο», λέει σχετικά ο ίδιος και προσθέτει: «Υπάρχει ενδιαφέρον από πλευράς τους, αλλά θέλει δουλειά. Δυστυχώς τα πράγματα δυσκολεύουν και αν δεν κινηθούμε με την διπλάσια ταχύτητα από αυτή που κινούμασταν στις καλές εποχές θα μείνουμε πίσω και πιθανότατα θα αφανιστούμε. Όμως η ομάδα μας προσπαθεί για το καλύτερο και συνεχώς βελτιώνεται κοιτώντας μόνο μπροστά.
Info: Η εταιρεία σήμερα απασχολεί συνολικά 26 άτομα μαζί με το προσωπικό των καταστημάτων. Η βιοτεχνία εδρεύει στην Καλλιθέα, ενώ τα καταστήματα βρίσκονται στην Κηφισιά, στο Περιστέρι, στον Πειραιά, στο Κολωνάκι και πλέον και στη Μύκονο. Δείτε τα αναλυτικά εδώ και κάντε κλικ εδώ για να παραγγείλετε από το e-shop.
Επιχειρείν και δαμάζειν τα κύματα
Πέρασε από σαράντα κύματα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όμως εν τέλει κατάφερε να φτιάξει την πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα στην Ελλάδα εταιρεία κατασκευής σανίδων surf, kite surf και SUP paddle boarding. O Γιάννης Τσούτης ξεκίνησε να ασχολείται με την κατασκευή σανίδων εντελώς χομπίστικα σε ηλικία 18 χρονών, πλέον είναι 30 και ιδιοκτήτης της Cohete Surfboards.
«Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι δεν υπήρχε εξοπλισμός, άρα αναγκαστήκαμε να πειραματιστούμε μόνοι μας. Με έναν φίλο μου και ό,τι υλικά είχαμε τότε, επεξεργασμένη πολυαιθερίνη και ειδικές κόλλες, φτιάξαμε τις σανίδες για να κάνουμε surf σε καθαρά ερασιτεχνικό επίπεδο. Αφού σπούδασα μηχανολόγος στην Αγγλία και γύρισα πίσω αποφάσισα να το κάνω πιο συνειδητοποιημένα, αλλά πάλι σε ερασιτεχνική μορφή. Από το 2007 και μετά ασχολούμαι επαγγελματικά», λέει ο ίδιος.
Σήμερα στην ομάδα της Cohete Surfboards ανήκουν τέσσερα άτομα, ενώ μέχρι πρότινος όλη η δουλειά γινόταν στο χέρι με πρώτες ύλες από την Αμερική, την Γαλλία και την Αυστραλία. «Όλες οι διαδικασίες γίνονταν στο χέρι, το ξύσιμο, ο εμποτισμός με το γυάλινο ύφασμα, η πλαστικοποίηση, το φινίρισμα. Πριν από δυόμισι χρόνια όμως, πήραμε ένα CNC Machine και πλέον κόβουμε όλα τα σανίδια μέσω αυτού», λέει για το πρόσφατο «απόκτημα» της εταιρείας και μοναδικό στην Ελλάδα μηχάνημα. «Υπάρχει ένας υπολογιστής που χειρίζεται το μηχάνημα μέσω ενός αρχείου ξεχωριστού για κάθε μοντέλο και ανάλογα με την παραγωγή βάζουμε και βγάζουμε τα καλούπια μέσα στο μηχάνημα και κόβουμε. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερη παραγωγή και πολύ πιο ακριβείς μετρήσεις στο πώς βγαίνει η σανίδα. Επομένως το τελικό προϊόν είναι πολύ καλύτερο», προσθέτει. Ο παντογράφος αυτός, όπως ονομάζεται, κοστίζει περί τα 95.000 ευρώ και είναι ένα από τα τρία που υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη. Η κάθε σανίδα που φτιάχνει ο κ. Τσούτης είναι διαφορετική ανάλογα με το επίπεδο και τις απαιτήσεις του αναβάτη. «Αν είναι αρχάριος θέλει μεγαλύτερη σανίδα, μια funboard ή Malibu, η οποία θα τον ‘σηκώνει’ πιο εύκολα όταν κάνει surf. Μετά πάμε στα shortboard και τα fish τα οποία απευθύνονται σε αυτούς που ήδη γνωρίζουν surf και μπαίνουν σε πιο μεγάλα κύματα, κάνουν περισσότερες μανούβρες κτλ. Ανάλογα με την περίοδο, βγάζουμε συνεχώς καινούργια μοντέλα. Πουλάμε πλέον σωρηδόν σανίδες surf αλλά και Kite surf, το οποίο πλέον έχει πολύ μεγάλη απήχηση στην Ελλάδα λόγω των ανέμων», λέει ο ίδιος. Η εταιρεία δέχεται παραγγελίες και από το εξωτερικό, ενώ αυτή τη στιγμή εξάγει στην Αγγλία, στην Πορτογαλία, στην Γαλλία, στην Ιταλία και στην Κύπρο.
Η ποιότητα των υλικών που χρησιμοποιεί είναι κορυφαία, εξ ου και η μεγάλη ζήτηση από χώρες του εξωτερικού. «Όλα τα υλικά μας είναι πιστοποιημένα, ό,τι καλύτερο υπάρχει στην αγορά. Δεν βάζουμε φτηνά υλικά και επομένως το σανίδι δεν θα σπάσει και θα είναι πολύ καλό στη πλοήγηση. Για μένα το άλφα και το ωμέγα είναι η ποιότητα. Οι premium σανίδες που φτιάχνουμε είναι σε ανταγωνιστική τιμή σε σχέση με τον εισαγόμενο ανταγωνισμό ο οποίος είναι πολύ έντονος», επισημαίνει και περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια ελληνική επιχείρηση σήμερα τόσο από πλευράς γραφειοκρατίας όσο και από πλευράς οικονομικής κρίσης.
«Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Υπάρχει γραφειοκρατία σε οτιδήποτε κάνεις, ειδικά σε επίπεδο εταιρικό, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο. Βέβαια έπαιξε ρόλο ότι ήμασταν μια εταιρεία που ιδρύθηκε προ κρίσης, κάτι που μας βοήθησε να προλάβουμε να φτιάξουμε ένα πελατολόγιο. Έτσι όταν ήρθε η κρίση δεν μας ακούμπησε τόσο, ευτυχώς. Για κάθε αρνητικό πάντως, εγώ βλέπω και ένα θετικό», λέει ο ίδιος και εξηγεί: «Ήμουν ο πρώτος κατασκευαστής στην Ελλάδα και συνεχίζω να είμαι, οπότε είχα πάντα το πρώτο βήμα στο να εξελιχθώ και να φτάσω σε ένα επίπεδο να ανταγωνιστώ τους κατασκευαστές του εξωτερικού. Είχα και έχω έδαφος να κινηθώ όπως θέλω».Σε ετήσια βάση, η Cohete βγάζει περίπου χίλιες σανίδες, ενώ στα επόμενα πέντε χρόνια στόχος του κ. Τσούτη είναι να φτιάξει ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο δίκτυο στην Ευρώπη. «Θέλουμε να κάνουμε αποκλειστικές συνεργασίες με πελάτες από άλλες χώρες. Το 2014 και για τα επόμενα δύο με τρία χρόνια κοιτάμε να μπούμε και σε άλλες αγορές, όπως η Αυστραλία και η Αμερική. Πιο μεγάλες μεν, πιο δύσκολες δε. Έχουμε την αναγνώριση και πολύ καλό προϊόν και σιγά σιγά ευελπιστώ να τα καταφέρουμε".
Info: Η εταιρεία διαθέτει e-shop με τις σανίδες της (home made και εισαγόμενες) το οποίο θα βρείτε εδώ, ενώ αναλαμβάνει την κατασκευή και custom σανίδων κομμένων και ραμμένων στα μέτρα του κάθε ενδιαφερόμενου.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και τα χειροποίητα ποδήλατα
Ο κ. Γιώργος Βογιατζής, πρώην ποδηλάτης και βαλκανιονίκης, εδώ και τριάντα χρόνια κάνει την ζωή του… ποδήλατο στην Ρόδο, αλλά το κάνει με μεράκι και ευχαρίστηση. Ο άνθρωπος πίσω από την μοναδική εταιρεία παραγωγής χειροποίητων ποδηλάτων στην Ελλάδα, την Fidusa (από την αρχαία ονομασία του νησιού, Φιδούσα), από το 1985 ως και σήμερα κατασκευάζει στη Ρόδο ποδήλατα κατόπιν παραγγελίας και συνεννόησης με τον πελάτη, έτσι ώστε το τελικό δημιούργημα να είναι μοναδικό και φτιαγμένο στα μέτρα του.
Όπως λέει ο ίδιος, από τους πρώτους του επαγγελματικούς αγώνες ποδηλασίας τον «έτρωγε» το σαράκι της κατασκευής. «Όταν συναντιόμασταν τους αγώνες, το θέμα συζήτησης μας ήταν πάντα το ποδήλατο. Γιατί εκείνη η μάρκα είναι καλύτερη από την άλλη, τι υλικά χρησιμοποιεί, πώς τα χρησιμοποιεί. Συζητούσαμε βέβαια χωρίς βάση, γιατί δεν ξέραμε τίποτα, λέγαμε αυτό είναι καλό γιατί τρέχει ο τάδε, όμως το υλικό ήταν σε όλα ίδιο. Εκεί που διέφερε ήταν ο τρόπος με τον οποίο κατασκευάζονταν, δηλαδή η ικανότητα του κατασκευαστή να βάλει και να ‘δέσει’ τον αθλητή πάνω στο ποδήλατο», περιγράφει ο κ. Βογιατζής τονίζοντας την σημασία που είχε (και έχει σήμερα) το ‘δέσιμο’ του σκελετού ενός ποδηλάτου με τον αναβάτη.
Λίγα χρόνια μετά, αποφάσισε να πάει στην Ιταλία και να… μαθητεύσει στην Ιταλική εταιρεία ποδηλάτων Faggin, ποδήλατα της οποίας είχε και ο ίδιος χρησιμοποιήσει στους αγώνες που συμμετείχε. «Έτρεχα με αυτά τα ποδήλατα ως μέλος της εθνικής ομάδας και με ενδιέφερε να μάθω πώς γίνεται η κατασκευή τους. Κάπως έτσι μπλέχτηκα. Αργότερα είδα ότι υπήρχε ενδιαφέρον και στην Ελλάδα και όταν γύρισα από την Ιταλία με τα πρώτα εφόδια ξεκίνησα να ανασκευάζω σκελετούς της ομοσπονδίας που ήταν για πέταμα, τους επιδιόρθωνα και τους έδινα ξανά πίσω για να τεστάρουν αν η δουλειά που έκανα ήταν καλή. Δύο χρόνια μετά, το 1985, αποφάσισα να φτιάξω την εταιρεία και να κατασκευάσω δικά μου ποδήλατα», περιγράφει.
Σήμερα, η οικογενειακή εταιρεία του κ. Βογιατζή κατασκευάζει περίπου τετρακόσια ποδήλατα ετησίως, αθλητικά και μη. Συνεργάζεται με εβδομήντα καταστήματα στην Ελλάδα, ενώ τα ποδήλατα Fidusa κυκλοφορούν σε δρόμους και εκτός Ελλάδας, όπως σε Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Τουρκία και Ισραήλ.
Του ζητάμε να μας εξηγήσει τον όρο «χειροποίητο», όσον αφορά την κατασκευή ενός ποδηλάτου. «Δεν υπάρχει κατασκευή που να μη γίνεται με το χέρι. Υπό αυτή την έννοια κάθε ποδήλατο είναι χειροποίητο. Η εξειδίκευση και ο διαχωρισμός ενός χειροποίητου ποδηλάτου στην αγγλική γλώσσα έχει δύο όρους, το custom δηλαδή το εξατομικευμένο και το tailor made δηλαδή το κομμένο και ραμμένο πάνω σου. Το χειροποίητο ταιριάζει περισσότερο στην λογική του tailor made», εξηγεί ο κ. Βογιατζής.
«Την δεκαετία του 90, η τέχνη της κατασκευής ενός ποδηλάτου δεν ήταν στο υλικό, αλλά στην ικανότητα του κατασκευαστή να ‘μυρίζεται’ αν εσύ έπρεπε να κάτσεις λίγο πιο ψηλά, πιο μπροστά ή λίγο πιο πίσω κτλ. Η παγκόσμια αφορά δεν το ήθελε αυτό και έτσι δημιούργησε τα small, medium, large μεγέθη μέσα από τα οποία έπεισε τον κόσμο ότι μπορείς να πάρεις ένα τυποποιημένο μέγεθος και με μια πιο ψηλή σέλα να φτιάξεις στα μέτρα σου το ποδήλατο», λέει ο ίδιος. Η προπαγάνδα αυτή, οδήγησε εκατοντάδες εταιρείες να σκεφτούν με την ίδια λογική και έτσι το ποδήλατο κατά κάποιον τρόπο ‘πατενταρίστηκε’, κάτι που «χτύπησε» τις μικρότερες εταιρείες.
«Μικρές επιχειρήσεις όμως εμείς, δεν έχουμε την δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε μια μεγάλη εταιρεία η οποία ‘χτυπάει’ πεντακόσιες χιλιάδες αντίτυπα», λέει χαρακτηριστικά. Σε κάθε περίπτωση, ο κ. Βογιατζής είναι ικανοποιημένος παρά τις όποιες δυσκολίες έχουν προκύψει λόγω κρίσης και απόστασης από την Αθήνα.
«Δεν είμαστε στο κέντρο, όμως επιμείναμε ελληνικά, επιμείναμε να μείνουμε εδώ στον τόπο μας. Δεν ήταν αυτοσκοπός μας το κέρδος, αλλά η δημιουργία αντικειμένων μοναδικών. Δουλεύουμε ατελείωτες ώρες για να προσφέρουμε στον πελάτη μας ό,τι καλύτερο υπάρχει. Έχουμε συμπληρώσει 28 χρόνια σχεδόν, έχουμε 250 πανελλήνια πρωταθλήματα, πελάτες σε όλο τον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι η δουλειά μας αναγνωρίζεται περισσότερο στο εξωτερικό, παρά στην Ελλάδα», προσθέτει.
Για το μέλλον της… Φιδούσας, ο κ. Βογιατζής είναι αποφασισμένος. «Θα συνεχίσουμε όσο μπορούμε να φτιάχνουμε χειροποίητα ποδήλατα. Σήμερα είναι πάρα πολύ δύσκολο να κρατηθείς σε έναν τόσο μεγάλο παγκόσμιο ανταγωνισμό με τέτοια κεφάλαια. Προσπαθούμε να παραμείνουμε στα πόδια μας», καταλήγει.
Info: Δείτε εδώ τα ποδήλατα της εταιρείας ή επικοινωνήστε με την Fidusa (Θεμιστοκλή Σοφούλη 97, τηλ: 22410 21264) για να παραγγείλετε το δικό σας χειροποίητο ποδήλατο.
Και εκείνος το βιολί του Τον αποκαλούν «Stradivarius του κάμπου», ενώ το όνομά του είναι γραμμένο στον μεγαλύτερο κατάλογο κατασκευαστών βιολιών του κόσμου «The Strad». O λόγος για τον κ. Ζήση Μητρά, τον αγρότη από τα Μύρα Λάρισας, ο οποίος εδώ και περίπου τριάντα χρόνια ασχολείται με περίσσιο μεράκι και μεθοδικότητα με την κατασκευή και επισκευή βιολιών. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, τον βοηθάει και ο γιος του.
«Ξεκινήσαμε με τον αδερφό μου χωρίς να ξέρει κανείς μας τίποτα. Έχουμε φτιάξει τα πιο πολλά βιολιά στην Ελλάδα. Εκείνος μέχρι να πεθάνει είχε φτιάξει περίπου τριακόσια και άλλα 45 εγώ μέχρι σήμερα και συνεχίζω... Δεν φτιάχνω βιολιά για να γίνω πλούσιος, για το μεράκι μου το κάνω», λέει ο κ. Μητράς.
«Τα δίνουμε εγγύηση τα βιολιά. Δεν στο δίνω για να σου πάρω τα λεφτά. Σου λέω πάρτο, πήγαινέ το σε όποιον καθηγητή θέλεις, και αν δεν κάνει σου δίνω πίσω τα λεφτά σου. Κανείς μέχρι στιγμής δεν μου το έχει φέρει πίσω», προσθέτει. Όσον αφορά το μυστικό της κατασκευής τους, αυτό δεν είναι άλλο από την «φωνή». «Αυτή ενδιαφέρει τους καλλιτέχνες τους μεγάλους. Βάζουμε τρίμματα, είναι πάρα πολλά τα μυστικά. Το ξύλο είναι από σφέδαμο και το καπάκι από έλατο. Δεν βάζουμε πεύκο γιατί έχει ρετσίνι μέσα και βαραίνει. Δεν έχει καλή απόδοση», λέει χαρακτηριστικά.
Ο χρόνος που χρειάζεται για να φτιάξει ένα βιολί ο κ. Μητράς είναι κάτι για το οποίο νοιώθει περήφανος. «Σε ενάμισι μήνα αν καθίσω και ασχοληθώ με ένα βιολί θα το φτιάξω. Άλλοι θέλουν οκτώ μήνες, έναν χρόνο», λέει. «Κάθε βιολί έχει την δική του προσωπικότητα. Γιατί αν φτιάχνεις βιολιά ίδια, είναι σαν να φτιάχνεις Μερσεντές ίδιες. Το κάθε βιολί έχει την δική του φωνή, την δική του προσωπικότητα. Άλλος το θέλει πρίμο, άλλος μπάσο. Άλλος θέλει να φωνάζει στις χοντρές. Κανονικά θα πρέπει να έχει ομοιοχορδία, να φωνάζουν δηλαδή όλες οι χορδές το ίδιο», προσθέτει.
Μέχρι στιγμής ο κ. Μητράς έχει πουλήσει δεκαεπτά βιολιά, όμως αυτό για το οποίο δηλώνει περισσότερο ικανοποιημένος είναι το βιολί «κόμπρα». Όπως λέει, οι προσκλήσεις για να συμμετέχει σε εκθέσεις και σεμινάρια του εξωτερικού έρχονται κάθε χρόνο με το ταχυδρομείο, όμως ο ίδιος δεν έχει πάει ποτέ. «Πώς να πάμε; Αυτό χρειάζεται λεφτά. Μου έχουν στείλει από Ιταλία, από την Γερμανία να κάνω εκθέσεις. Αλλά πού να βρω λεφτά να κάνω περίπτερα. Δεν έχω πάει στο εξωτερικό καθόλου», παραδέχεται με πικρία. Αυτή τη στιγμή του έχουν μείνει 26 βιολιά στο σπίτι. «Μου ζητάνε, αλλά μόλις τους πω πόσο κοστίζουν… Δεν έχει ο κόσμος λεφτά, σου λέει θα δώσω τρία χιλιάρικα να πάρω ένα βιολί. Όμως το ίδιο βιολί θα το πάρει από μαγαζί έξι χιλιάρικα. Στην τιμή που το δίνουμε εμείς, δεν είναι ακριβό», λέει.
Αυτή τη στιγμή ο κ. Μητράς έχει βγει στη σύνταξη, παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να δουλεύει στο χωράφι με μια σκέψη στο μυαλό του. «Πάω στα χωράφια, οργώνω και σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω για να έχει καλή απόδοση το βιολί. Το μυαλό μου είναι εκεί. Θα συνεχίζω να φτιάχνω, στην ηλικία που είμαι τι άλλο να κάνω; Να ήμουν πιο μικρός θα πήγαινα έξω να παρακολουθήσω, τώρα είμαι 68, το ’45 γεννηθείς», καταλήγει.
Info: O κ. Ζήσης Μητράς διαθέτει ιστοσελίδα μέσω τις οποίας μπορεί κάποιος να δει το έργο του και να παραγγείλει ή να επισκευάσει το βιολί του.
