Ξέρεις από hipster;

του Γιώργου Κόκουβα

Κάποτε οι hippies έβαζαν τα ριχτά και τα λουλουδάτα τους και άραζαν στα βράχια. Ύστερα τα λουλούδια μαράθηκαν και τα μακριά μαλλιά κοπήκαν όσο χρειαζόταν για να μπορέσουν να αναδειχθούν σε μυτερά τριχωτά γλυπτά με ροζ χρώμα που συνοδεύονταν απαραιτήτως από τις νότες των Sex Pistols και τα σταυροκοπήματα των μανάδων.

Μετά τα «φρικιά» της punk, ήρθε η εσωστρέφεια του grunge και το ατημέλητο «αλήτικο» look αλά Cobain που έθρεψε την γενιά των ‘90s. Η hip hop ανέβηκε προς τα τέλη του περασμένου αιώνα και τα baggy παντελόνια και τα αφρικανικά τατουάζ στηλίτευαν την άτιμη κοινωνία λευκών και μαύρων, μέχρι που όλοι οι rappers έκαναν ντουέτα με την Madonna και τον Justin Bieber και η επανάσταση έκανε διάλειμμα για Starbucks frapuccino.

Την ίδια περίοδο, οι ίδιοι που κάποτε έσκιαζαν τους γονείς τους με το φουξ μαλλί, είδαν έντρομοι τα δικά τους παιδιά να κρύβουν το εφηβικό τους πρόσωπο πίσω από θεόρατες φράντζες και να βάφουν τα νύχια μαύρα, κλαίγοντας την μοίρα τους και τα VANS παπούτσια τους οπουδήποτε υπήρχαν δημόσια σκαλιά για να ξεροσταλιάσουν οι emo.

Και μετά από πολλές υποκουλτούρες, η μπίλια καταστάλαξε στην τελευταία λέξη που μαστίζει την πενταετία: Περάσαμε στην εποχή των hipsters.

Hipster να ένα Apple

…ή αλλιώς ξεκινάμε με τα βασικά: Ποια είναι η υποκουλτούρα των hipsters; «Πάρε το πουλόβερ της γιαγιάς σου, τα rayban του Bob Dylan, ένα σορτσάκι τζιν, σταράκια και ένα κουτάκι άθλιας μπύρας και μπαμ: Hipster», περιέγραφε ένα άρθρο του Time το 2009. Υπάρχει όμως και πιο «επίσημος» ορισμός. Πρόκειται για μια υποκουλτούρα των νέων της αστικής μεσαίας τάξης με μουσικό ενδιαφέρον κυρίως στην εναλλακτική ροκ, τις indie ταινίες και την τέχνη. Έχει περιγραφεί ως ένα κράμα στιλ, γούστων και συμπεριφορών, που «φετιχοποιεί τα αυθεντικά στοιχεία κάθε παλιότερης υποκουλτούρας και τα αναμασά επιτηδευμένα χωρίς αυθεντικότητα», με ρίζες που χάνονται στα ‘40s.

Καταλάβατε; Επειδή είναι πιθανό να έχετε μερικά κενά, περνάμε στον πιο εύπεπτο ορισμό του HipsterHandbook: «Hipster είναι αυτός που έχει γούστα, κοινωνικές στάσεις και απόψεις που θεωρούνται cool από τους cool. (Σημείωση: η χρήση του όρου cool δεν συνίσταται πλέον. Ένας hipster θα το έλεγε “deck”). Ο Hipster περπατά στην καθημερινότητα ανάμεσα στις μάζες, αλλά δεν είναι μέρος τους και υποβιβάζει σε κιτς ό,τι αγαπούν οι mainstream τύποι. Ένας hipster έχει ιδανικά λιγότερο από 2% σωματικού λίπους».

Οι κοινωνικοί αναλυτές Arsel και Thomson υποστηρίζουν πως πρόκειται για έναν πολιτισμικό μύθο, μια στερεοτυπική κατηγοριοποίηση που αφορά το marketing. Δεν έχουν δηλαδή συγκεκριμένες συμπεριφορές επειδή είναι hipsters, αλλά ονομάστηκαν hipsters γιατί έχουν συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Πώς θα αναγνωρίσετε έναν hipster



*Η γκαρνταρόμπα του hipster:
Θα τον δείτε να φοράει απαραιτήτως στενά τζιν, ξεθωριασμένα σταράκια ή τα μποτάκια που φορούσε ο θείος του στα ‘90s (και οτιδήποτε θεωρείται αρκετά ξεπερασμένο ώστε να καταντά ειρωνικό προς την mainstream κουλτούρα), καρό πουκάμισο, hoodie (το φούτερ με την κουκούλα, αδαείς), t-shirt με κάποια άγνωστη ατάκα από ένα εξίσου άγνωστο στο ευρύ κοινό φιλμ για στάμπα και προαιρετικά κάτι πέτσινο.

*Τα αξεσουάρ του hipster:
Πασμίνα ή φουλάρι, ιδανικά από εκείνα που υποδήλωναν (κάποτε) στήριξη στην Παλαιστίνη, vintage αντικείμενα, καπέλα και τσάντες που μοιάζουν (και πιθανώς είναι) γυναικείες, γάντια που αφήνουν εκτεθειμένα τα δάχτυλα και, φυσικά, τα τεράστια κοκάλινα γυαλιά της Μαρίας της Άσχημης.

*Το ύφος του hipster:
Σε καθετί που ακολουθεί, ταιριάζει το επίθετο «ειρωνικός»: Ειρωνικό βλέμμα και χαμόγελο που λέει «εγώ ξεχωρίζω», ειρωνικό χτένισμα, συνήθως επιτηδευμένα ατημέλητο (όπως όταν πατικώνετε στο μαξιλάρι μετά από ανήσυχο 12ωρο ύπνο) και τέλος, ειρωνικό μουστάκι ή μούσι – statement.

*Τα gadgets του hipster:
Οι hipsters τυχαίνει(;) πάντα να έχουν mac, να είναι λάτρεις της Apple και να κουβαλούν ταυτόχρονα iMac, iPod γεμάτο τραγούδια από μπάντες με παράξενα ονόματα, iPad και φυσικά iPhone.

*Η ιδεολογία του hipster:
Ο μέσος hipster πεθαίνει για την μουσική αλλά και γενικότερα για την τέχνη. Πεθαίνει επίσης να ανακαλύπτει τις καινούριες τάσεις σε αυτές και, αφού τις ασπαστεί και το ευρύτερο κοινό, να λέει «εγώ το ήξερα πριν γίνει cool» και να προχωράει στο επόμενο συγκρότημα, στον επόμενο γραφίστα, στο επόμενο αρτιστίκ στέκι. Επίσης, συνήθως ασχολούνται με την οικολογία και γίνονται vegetarians, ενώ ψωνίζουν από καταστήματα φθηνών βιολογικών προϊόντων και πάνε παντού με τα πόδια. Καπνίζουν σαν θεριακλήδες, κατά προτίμηση στριφτά από ψαγμένο καπνό και είναι μπροστάρηδες σε δράσεις όπως οι ανταλλαγές ρούχων και τα κινήματα αστικού ακτιβισμού τύπου Atenistas. Τέλος, κατά βάση αν τους ρωτήσεις, αρνούνται ότι είναι hipsters.

Ο πόλεμος των χίπστερ

Και ποιον ενοχλούν όλα τα παραπάνω; Κι όμως πολλούς. Το περιοδικό Time Out προχώρησε στην δημοσίευση εκτενούς άρθρου με τίτλο «Why the hipster must die», ενώ το Time κάνει λόγο για το «αδιέξοδο του δυτικού πολιτισμού» και για το κατόρθωμά τους να «συγκεντρώνουν μια απέχθεια μοναδική σε ένταση».

Κι όντως, ενώ κανονικά η υποκουλτούρα των hipsters βασίζεται στον τρόπο σκέψης, δεν ήταν λίγοι αυτοί που ασπάστηκαν την… hipsteria και αποφάσισαν να μιμηθούν την τάση, όχι σε επίπεδο σκέψης, αλλά κυρίως εμφάνισης, με επιφανειακό τρόπο. Κάπως έτσι, όταν η τάση έφτασε (όπως πάντα με καθυστέρηση) και στην χώρα μας, το ένα τρίτο των νέων μετατράπηκαν σε hipsters, το δεύτερο τρίτο αγνοούσε τι θα πει hipsters, και το τελευταίο τρίτο τους μίσησε θανάσιμα, ταυτίζοντάς τους με την απόλυτη επιτήδευση και το fake gay στοιχείο.

Τελικά όμως, γιατί ενοχλεί τόσους πολλούς αυτή η τάση, που έχει ωριμάσει τόσο ώστε να σατιριστεί ανελέητα στον διαδικτυακό όσο και στον πραγματικό κόσμο; Πείτε μας την δική σας άποψη, αφήνοντας το σχόλιό σας στο κάτω μέρος του δημοσιεύματος.