Τι λέει για σένα ο τρόπος που μιλάς
Μιλάς γρήγορα, χρησιμοποιείς επίθετα, αναφέρεσαι περισσότερο στον εαυτό σου ή στους γύρω σου; Ο τρόπος που μιλάς αποκαλύπτει πολλά για την προσωπικότητά σου.
Το ήξερες ότι οι εσωστρεφείς άνθρωποι τείνουν να είναι πιο συγκεκριμένοι όταν μιλάνε από τους εξωστρεφείς; Ή πως όσοι μιλάνε γρήγορα και πιο δυνατά από τον μέσο όρο είναι αυτοί που απολαμβάνουν περισσότερο να βρίσκονται ανάμεσα σε ανθρώπους; Ο τρόπος που μιλάς μπορεί να λέει πολλά στους γύρω σου για την προσωπικότητά σου –έστω και αν δεν το αντιλαμβάνονται σε συνειδητό επίπεδο. Ορίστε μερικά παραδείγματα.
Πόσο συγκεκριμένος είσαι;
Σκέψου ότι θέλεις να προτείνεις σε κάποιον ένα βιβλίο. Ένας εξωστρεφής άνθρωπος λέει κατά κανόνα «αυτό το βιβλίο είναι απίστευτο/ καταπληκτικό/ τέλειο». Αντιθέτως, ένας εσωστρεφής θα είναι πιο συγκεκριμένος και θα πει γιατί, θέτοντάς το ως «αυτό το βιβλίο έχει συναρπαστική πλοκή/ θα σε μάθει πράγματα/ αφηγείται μια συγκινητική ιστορία».
Πώς προτείνεις πράγματα;
Οι άνθρωποι με περισσότεροι αυτοπεποίθηση λένε «πάμε να φάμε τίποτα». Κάποιος πιο συνεσταλμένος, ενδεχομένως και λίγο ντροπαλός θα προτείνει αντ’ αυτού «τι θα έλεγες, ίσως, για ένα μπέργκερ;». Και πάλι, πιο συγκεκριμένο, αλλά και με περισσότερα ίσως/ αν/ μήπως να, που λειτουργούν σαν ασπίδα μπροστά από μια ιδέα που –στο μυαλό ενός συνεσταλμένου ανθρώπου– έχει αρκετές πιθανότητες να απορριφθεί.
Μιλάς περισσότερο για πράγματα που σου αρέσουν;
Αν ναι, είσαι κατά πάσα πιθανότητα εξωστρεφής και αισιόδοξος τύπος. Αν, αντιθέτως, μιλάς περισσότερο για πράγματα που χρειάζονται φτιάξιμο, ή για αυτά που θέλεις να αλλάξεις –είτε αυτά είναι τα πλακάκια στην κουζίνα σου είτε το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα– τείνεις προς την απαισιοδοξία, βλέπεις πρώτα την αρνητική πλευρά των πραγμάτων, είσαι όμως και ιδεαλιστής, και άνθρωπος της δράσης.
Χρησιμοποιείς λέξεις που έχουν να κάνουν με συναισθήματα;
Αν, για παράδειγμα, λες συχνά αντί για «νομίζω» «έχω την αίσθηση ότι…», ή πολλές από τις προτάσεις σου περιλαμβάνουν το ρήμα νιώθω, είσαι άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, με ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση, που μπορεί εύκολα να μπει στην θέση του άλλου. Περίμενες πως θα λέγαμε ότι είσαι απλά συναισθηματικός, ε; Κι εμείς εκπλαγήκαμε διαβάζοντάς το, αλλά αν το σκεφτείς με ανθρώπους που ξέρεις ισχύει σε μεγάλο βαθμό.
Μαρτυρούν οι λέξεις σου συναισθηματικό φορτίο;
Οι αγχώδεις άνθρωποι έχουν την τάση να χρησιμοποιούν περισσότερες λέξεις που έχουν να κάνουν με φόβο, ανησυχία και λοιπά αρνητικά συναισθήματα, ακόμα και όταν η κουβέντα είναι εντελώς άσχετη με συναισθήματα. Θα τους ακούσεις, για παράδειγμα, να λένε συχνά «φοβάμαι πως…» πριν αναγγείλουν κάτι που καθόλου δεν έχει να κάνει με φόβο. «Θα έρθεις για καφέ;» «Φοβάμαι πως όχι».
Αναφέρεσαι πιο συχνά στο «εγώ» ή στο «εμείς»;
Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν περισσότερο α πληθυντικό στα ρήματά τους είναι –το μαντεύεις εύκολα– πιο κοινωνικοί, ανοιχτόμυαλοι και εξωστρεφείς. Δες και κάτι ενδιαφέρον: Μετά από μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, έχει παρατηρηθεί ότι περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται κατά την ομιλία τους στο α πληθυντικό, ενδεχομένως λόγω της ασφάλειας που δημιουργεί το ανήκειν σε μια ομάδα, λένε οι ερευνητές. Στην ίδια έρευνα διαπιστώθηκε πως οι άνθρωποι που υποφέρουν από κατάθλιψη τείνουν να δομούν τις προτάσεις τους γύρω από ρήματα σε α ενικό, και να αναφέρονται περισσότερο στον εαυτό τους. Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η διαπίστωση ότι, στους υγιείς ανθρώπους, η τάση αυτή φθίνει όσο μεγαλώνουν.
Πόσο συγκεκριμένος είσαι;
Σκέψου ότι θέλεις να προτείνεις σε κάποιον ένα βιβλίο. Ένας εξωστρεφής άνθρωπος λέει κατά κανόνα «αυτό το βιβλίο είναι απίστευτο/ καταπληκτικό/ τέλειο». Αντιθέτως, ένας εσωστρεφής θα είναι πιο συγκεκριμένος και θα πει γιατί, θέτοντάς το ως «αυτό το βιβλίο έχει συναρπαστική πλοκή/ θα σε μάθει πράγματα/ αφηγείται μια συγκινητική ιστορία».
Πώς προτείνεις πράγματα;
Οι άνθρωποι με περισσότεροι αυτοπεποίθηση λένε «πάμε να φάμε τίποτα». Κάποιος πιο συνεσταλμένος, ενδεχομένως και λίγο ντροπαλός θα προτείνει αντ’ αυτού «τι θα έλεγες, ίσως, για ένα μπέργκερ;». Και πάλι, πιο συγκεκριμένο, αλλά και με περισσότερα ίσως/ αν/ μήπως να, που λειτουργούν σαν ασπίδα μπροστά από μια ιδέα που –στο μυαλό ενός συνεσταλμένου ανθρώπου– έχει αρκετές πιθανότητες να απορριφθεί.
Μιλάς περισσότερο για πράγματα που σου αρέσουν;
Αν ναι, είσαι κατά πάσα πιθανότητα εξωστρεφής και αισιόδοξος τύπος. Αν, αντιθέτως, μιλάς περισσότερο για πράγματα που χρειάζονται φτιάξιμο, ή για αυτά που θέλεις να αλλάξεις –είτε αυτά είναι τα πλακάκια στην κουζίνα σου είτε το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα– τείνεις προς την απαισιοδοξία, βλέπεις πρώτα την αρνητική πλευρά των πραγμάτων, είσαι όμως και ιδεαλιστής, και άνθρωπος της δράσης.
Χρησιμοποιείς λέξεις που έχουν να κάνουν με συναισθήματα;
Αν, για παράδειγμα, λες συχνά αντί για «νομίζω» «έχω την αίσθηση ότι…», ή πολλές από τις προτάσεις σου περιλαμβάνουν το ρήμα νιώθω, είσαι άνθρωπος ανοιχτόμυαλος, με ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση, που μπορεί εύκολα να μπει στην θέση του άλλου. Περίμενες πως θα λέγαμε ότι είσαι απλά συναισθηματικός, ε; Κι εμείς εκπλαγήκαμε διαβάζοντάς το, αλλά αν το σκεφτείς με ανθρώπους που ξέρεις ισχύει σε μεγάλο βαθμό.
Μαρτυρούν οι λέξεις σου συναισθηματικό φορτίο;
Οι αγχώδεις άνθρωποι έχουν την τάση να χρησιμοποιούν περισσότερες λέξεις που έχουν να κάνουν με φόβο, ανησυχία και λοιπά αρνητικά συναισθήματα, ακόμα και όταν η κουβέντα είναι εντελώς άσχετη με συναισθήματα. Θα τους ακούσεις, για παράδειγμα, να λένε συχνά «φοβάμαι πως…» πριν αναγγείλουν κάτι που καθόλου δεν έχει να κάνει με φόβο. «Θα έρθεις για καφέ;» «Φοβάμαι πως όχι».
Αναφέρεσαι πιο συχνά στο «εγώ» ή στο «εμείς»;
Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν περισσότερο α πληθυντικό στα ρήματά τους είναι –το μαντεύεις εύκολα– πιο κοινωνικοί, ανοιχτόμυαλοι και εξωστρεφείς. Δες και κάτι ενδιαφέρον: Μετά από μεγάλες κοινωνικές αναταραχές, έχει παρατηρηθεί ότι περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται κατά την ομιλία τους στο α πληθυντικό, ενδεχομένως λόγω της ασφάλειας που δημιουργεί το ανήκειν σε μια ομάδα, λένε οι ερευνητές. Στην ίδια έρευνα διαπιστώθηκε πως οι άνθρωποι που υποφέρουν από κατάθλιψη τείνουν να δομούν τις προτάσεις τους γύρω από ρήματα σε α ενικό, και να αναφέρονται περισσότερο στον εαυτό τους. Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η διαπίστωση ότι, στους υγιείς ανθρώπους, η τάση αυτή φθίνει όσο μεγαλώνουν.
