Σημάδια ότι πρέπει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος
Κάνεις ρατσιστικά αστεία, δεν δίνεις τιπ στους ντελιβεράδες και άλλες ενδείξεις πως ο στόχος σου για τη νέα χρονιά πρέπει να είναι να βελτιωθείς σαν άνθρωπος.
Ναι, τέλειος δεν είναι κανείς, και τον εαυτό σου να τον αγαπάς με τα ελαττώματά του και μπλα μπλα. Περιθώρια για βελτίωση, όμως, πάντα υπάρχουν. Και αν στη δική σου την περίπτωση είναι πολλά, αυτή η λίστα θα σε βοηθήσει να το μάθεις –και να το διορθώσεις.
Ιδού, λοιπόν, τα σημάδια ότι πρέπει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
Είσαι τόσο απορροφημένος/η στα «δικά σου» που αγνοείς στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. Παραδείγματα: Μπαίνεις σε ένα μαγαζί και δεν χαιρετάς. Στον ταμία του σούπερ μάρκετ δεν έχεις πει ποτέ ευχαριστώ. Όταν πηγαίνεις να ρωτήσεις κάτι έναν συνάδελφο, ή να ζητήσεις τη βοήθειά του, δε ρωτάς πρώτα αν είναι απασχολημένος.
Ό,τι είναι έξω από το άμεσο περιβάλλον σου θεωρείς πως δεν σε αφορά. Η Μέση Ανατολή, ας πούμε, είναι στο μυαλό σου ένα μέρος πολύ μακρινό. Το ίδιο και η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα της Αθήνας.
Δεν δίνεις τιπ στους ντελιβεράδες.
Δυσκολεύεσαι, ή ακόμα χειρότερα αρνείσαι, να μπεις στη θέση του (οποιουδήποτε) άλλου και να δεις τα πράγματα από τη δική του σκοπιά. Πράγμα που δε βοηθά πολύ σε καυγάδες και διαφωνίες, κυρίως επειδή εσύ είσαι πάντα πεπεισμένος/η ότι έχεις δίκιο.
Θεωρείς ότι η απόλυτη ειλικρίνεια είναι το μεγαλύτερό σου προτέρημα, και υπερηφανεύεσαι ότι εσύ τα λες «τσεκουράτα» και όποιον πάρει ο χάρος. Πιστεύεις επίσης πως όλοι όσοι δεν λένε πάντα ακριβώς αυτό που σκέφτονται, επειδή λαμβάνουν κάθε φορά υπόψιν τους τον συνομιλητή τους και τα συναισθήματά του, είναι υποκριτές.
Γίνεσαι εύκολα απότομος/η ή και εριστικός/η όταν περνάς μια κακή μέρα, γιατί επίσης θεωρείς υποκρισία το να σκάσεις ένα χαμόγελο όταν δεν είσαι στις καλές σου.
Πιστεύεις ότι τα αδέσποτα ζωάκια είναι πρόβλημα, και θα έβρισκες καλή ιδέα να τα μάντρωναν όλα οι δημοτικές αρχές σε κλουβιά –ή ακόμα και να τους έκαναν ευθανασία.
Έχεις ξεστομίσει έστω και μια φορά τη φράση «εντάξει, σε κάποιες περιπτώσεις η θανατική ποινή ίσως να μην είναι και τόσο κακή ιδέα».
Κάνεις ρατσιστικά αστεία.
Κρίνεις πολύ αυστηρά τους ανθρώπους γύρω σου. Όχι, το «κρίνω πολύ αυστηρά και τον εαυτό μου» δεν είναι αποδεκτή απάντηση σε αυτό. Πρώτον γιατί συνήθως δεν πολυϊσχύει, και δεύτερον γιατί με τον εαυτό σου μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις –αν και καλό για την ψυχική σου υγεία θα ήταν να μην τον κρίνεις ούτε αυτόν πολύ αυστηρά.
Ιδού, λοιπόν, τα σημάδια ότι πρέπει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
Είσαι τόσο απορροφημένος/η στα «δικά σου» που αγνοείς στοιχειώδεις κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. Παραδείγματα: Μπαίνεις σε ένα μαγαζί και δεν χαιρετάς. Στον ταμία του σούπερ μάρκετ δεν έχεις πει ποτέ ευχαριστώ. Όταν πηγαίνεις να ρωτήσεις κάτι έναν συνάδελφο, ή να ζητήσεις τη βοήθειά του, δε ρωτάς πρώτα αν είναι απασχολημένος.
Ό,τι είναι έξω από το άμεσο περιβάλλον σου θεωρείς πως δεν σε αφορά. Η Μέση Ανατολή, ας πούμε, είναι στο μυαλό σου ένα μέρος πολύ μακρινό. Το ίδιο και η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα της Αθήνας.
Δεν δίνεις τιπ στους ντελιβεράδες.
Δυσκολεύεσαι, ή ακόμα χειρότερα αρνείσαι, να μπεις στη θέση του (οποιουδήποτε) άλλου και να δεις τα πράγματα από τη δική του σκοπιά. Πράγμα που δε βοηθά πολύ σε καυγάδες και διαφωνίες, κυρίως επειδή εσύ είσαι πάντα πεπεισμένος/η ότι έχεις δίκιο.
Θεωρείς ότι η απόλυτη ειλικρίνεια είναι το μεγαλύτερό σου προτέρημα, και υπερηφανεύεσαι ότι εσύ τα λες «τσεκουράτα» και όποιον πάρει ο χάρος. Πιστεύεις επίσης πως όλοι όσοι δεν λένε πάντα ακριβώς αυτό που σκέφτονται, επειδή λαμβάνουν κάθε φορά υπόψιν τους τον συνομιλητή τους και τα συναισθήματά του, είναι υποκριτές.
Γίνεσαι εύκολα απότομος/η ή και εριστικός/η όταν περνάς μια κακή μέρα, γιατί επίσης θεωρείς υποκρισία το να σκάσεις ένα χαμόγελο όταν δεν είσαι στις καλές σου.
Πιστεύεις ότι τα αδέσποτα ζωάκια είναι πρόβλημα, και θα έβρισκες καλή ιδέα να τα μάντρωναν όλα οι δημοτικές αρχές σε κλουβιά –ή ακόμα και να τους έκαναν ευθανασία.
Έχεις ξεστομίσει έστω και μια φορά τη φράση «εντάξει, σε κάποιες περιπτώσεις η θανατική ποινή ίσως να μην είναι και τόσο κακή ιδέα».
Κάνεις ρατσιστικά αστεία.
Κρίνεις πολύ αυστηρά τους ανθρώπους γύρω σου. Όχι, το «κρίνω πολύ αυστηρά και τον εαυτό μου» δεν είναι αποδεκτή απάντηση σε αυτό. Πρώτον γιατί συνήθως δεν πολυϊσχύει, και δεύτερον γιατί με τον εαυτό σου μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις –αν και καλό για την ψυχική σου υγεία θα ήταν να μην τον κρίνεις ούτε αυτόν πολύ αυστηρά.
