Θα είναι ο κόσμος διαφορετικός μετά τον κορωνοϊό;
Τρίζουν τα θεμέλια του καπιταλισμού όπως τον ξέρουμε; Θα πάρουμε πίσω τις ζωές μας; Θα αγκαλιαζόμαστε λιγότερο όταν βγούμε από δω μέσα;
Το ακούς αυτό το ανεπαίσθητο τρίξιμο; Ο παγκόσμιος καπιταλισμός που κλυδωνίζεται είναι. Μην κάνουμε και όνειρα, βέβαια, δεν θα μας πάρει από το χέρι ο κορωνοϊός να μας πάει σε δικαιότερα οικονομικοπολιτικά συστήματα, ούτε θα καταρρεύσει η παγκόσμια τάξη πραγμάτων (με την σοβαρή έννοια, αγαπητοί συνωμοσιολόγοι, σας βλέπουμε που κάνετε γκριμάτσες) όπως την ξέρουμε. Κάποια πράγματα, όμως, απ’ ό,τι φαίνεται θα αλλάξουν. Για πάντα ή για λίγο, αυτό μένει να φανεί, γιατί ως γνωστόν η συλλογική μας μνήμη είναι αδύναμη και η δύναμη της συνήθειας είναι ισχυρότερη από τον φόβο «να μη μας ξαναβρεί τέτοιο κακό».
Η συζήτηση για τη δημόσια υγεία θα τεθεί σε νέες βάσεις
Ακόμα και οι πιο φιλελεύθερες κυβερνήσεις του πλανήτη συνειδητοποίησαν πια με τον δύσκολο τρόπο πως η καθολική πρόσβαση σε ένα εθνικό σύστημα υγείας είναι ένας από τους πυλώνες στους οποίους στηρίζεται η οικονομία –αν όχι υπό κανονικές συνθήκες, τουλάχιστον σίγουρα σε καιρούς πανδημίας. Κι αν δεν πιστεύεις εμάς, το λέει και ολόκληρο Forbes, εδώ.
Η αλυσίδα τροφοδοσίας θα γίνει (πιο) τοπική
Σύμφωνα με την ίδια ανάλυση του Forbes, η παγκόσμια αλυσίδα τροφοδοσίας είχε φτάσει ήδη πριν τον κορωνοϊό στα όριά της. Πλέον, με τις περισσότερες αν όχι όλες τις χώρες του πλανήτη να εμφανίζονται για κάποιο τουλάχιστον διάστημα επιφυλακτικές απέναντι σε εισαγόμενα τρόφιμα ειδικά από χώρες όπως η Κίνα, οι προβλέψεις λένε πως θα τρώμε περισσότερα τοπικά προϊόντα, πράγμα που θα δώσει και μια ακόμα πολύτιμη ανάσα στον ταλαιπωρημένο μας πλανήτη.
Πολύ περισσότερα πράγματα θα γίνονται online
Δεν μπορεί να μην εντυπωσιάστηκες κι εσύ από το πόσο γρήγορα απέκτησαν οι διαβόητες ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες τη δυνατότητα να εκδίδουν online πιστοποιητικά, να δέχονται και να επεξεργάζονται αιτήσεις, και άλλα τέτοια όμορφα που κάποιος πιο αγνώμων από εμάς θα έμπαινε στη διαδικασία να αναρωτηθεί, αν ήταν τόσο εύκολο γιατί δεν είχαν γίνει τόσα χρόνια; Ας μην αμαυρώνουμε τα λίγα καλά που προέκυψαν από αυτόν τον εφιάλτη, όμως, και ας σταθούμε στο ότι ίσως οι θλιβερές ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες να αποτελούν σύντομα μακρινό παρελθόν.
Το χάσμα της πρόσβασης (*) στην τεχνολογία θα μεγαλώσει
Απόρροια της παραπάνω παραγράφου είναι πως οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση στην τεχνολογία θα απομονωθούν κοινωνικά ακόμα περισσότερο, κι αυτό αν δεν ρυθμιστεί με κάποιο τρόπο (γκουχ, έχουμε το πιο ακριβό ίντερνετ σε όλη την ΕΕ, γκουχ) θα αφήσει την δύο ταχυτήτων κοινωνία μας με μια τρύπα μεγαλύτερη από του όζοντος από αυτή που έχει ήδη.
(*) Και λέμε πρόσβασης και όχι εξοικείωσης, γιατί να μάθεις πάντα μπορείς –ακόμα και αν δεν θέλεις, θα αναγκαστείς. Οπότε όχι, το πρόβλημα του κοινωνικού χάσματος δεν θα δημιουργηθεί από τον πατέρα σου που λέει «δεν ξέρω μάτια μου εγώ απ’ αυτά».
Η εμπιστοσύνη μεταξύ αγνώστων θα δεχτεί ένα πλήγμα
Τουλάχιστον συμβολικό, και τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Σκέψου, ας πούμε: Πόσος καιρός θα περάσει από την άρση των περιοριστικών μέτρων μέχρι να κάνουμε ξανά π.χ. χειραψίες σε επαγγελματικό περιβάλλον; (Ειρήσθω εν παρόδω, πόσο ενδιαφέρον είναι να συνειδητοποιείς ότι η βαρετή, τυπική χειραψία συμβόλιζε ανέκαθεν την εμπιστοσύνη;) Πόσους μήνες θα χρειαστούμε για να ανοίξουμε τα σύνορα σε τουρίστες; Πότε θα σταματήσουν οι καχύποπτες, οριακά εχθρικές ματιές σε κάποιον που έβηξε στο μετρό; Πόσο εύκολα θα ξαναπροσφερθείς να κουβαλήσεις τα ψώνια μιας γιαγιάς έξω από το σούπερ μάρκετ;
Τις σχέσεις μας, όμως, θα τις εκτιμάμε λίγο περισσότερο
Ποιος θα σου το έλεγε, πως θα χρειάζονταν έξι εβδομάδες μακριά από τους ανθρώπους σου για να χιλιομετανιώσεις όλες τις προσκλήσεις για ποτό που αρνήθηκες, όλα τα βράδια που προτίμησες να κάτσεις μέσα και να λιώσεις με σειρές, όλες τις ευκαιρίες που είχες να τους δεις και σκέφτηκες «άλλη φορά μωρέ, δε χανόμαστε, βαριέμαι τώρα». Ποιος βαριέται τώρα, μουαχαχα *σατανικό γέλιο*
Και τις ερωτικές σχέσεις, θα τις εξετάζουμε σε νέα βάση
«Ναι, σου αρέσει, αλλά καραντίνα μαζί του/της θα πέρναγες;». Αυτό θα ρωτάμε τους φίλους μας από εδώ και στο εξής κάθε φορά που θα γνωρίζουν καινούριο πρόσωπο. Αν κάτι μας έμαθε ενάμισης μήνας καραντίνας, είναι ότι μόνο οι πολύ δυνατές σχέσεις αντέχουν την καθημερινή, συνεχόμενη, 24ωρη συνύπαρξη. Κι αυτές είναι οι σχέσεις που θέλουμε και πρέπει να διαφυλάξουμε –ή να διαλέγουμε από εδώ και πέρα για να βάλουμε στη ζωή μας.
Η συζήτηση για τη δημόσια υγεία θα τεθεί σε νέες βάσεις
Ακόμα και οι πιο φιλελεύθερες κυβερνήσεις του πλανήτη συνειδητοποίησαν πια με τον δύσκολο τρόπο πως η καθολική πρόσβαση σε ένα εθνικό σύστημα υγείας είναι ένας από τους πυλώνες στους οποίους στηρίζεται η οικονομία –αν όχι υπό κανονικές συνθήκες, τουλάχιστον σίγουρα σε καιρούς πανδημίας. Κι αν δεν πιστεύεις εμάς, το λέει και ολόκληρο Forbes, εδώ.
Η αλυσίδα τροφοδοσίας θα γίνει (πιο) τοπική
Σύμφωνα με την ίδια ανάλυση του Forbes, η παγκόσμια αλυσίδα τροφοδοσίας είχε φτάσει ήδη πριν τον κορωνοϊό στα όριά της. Πλέον, με τις περισσότερες αν όχι όλες τις χώρες του πλανήτη να εμφανίζονται για κάποιο τουλάχιστον διάστημα επιφυλακτικές απέναντι σε εισαγόμενα τρόφιμα ειδικά από χώρες όπως η Κίνα, οι προβλέψεις λένε πως θα τρώμε περισσότερα τοπικά προϊόντα, πράγμα που θα δώσει και μια ακόμα πολύτιμη ανάσα στον ταλαιπωρημένο μας πλανήτη.
Πολύ περισσότερα πράγματα θα γίνονται online
Δεν μπορεί να μην εντυπωσιάστηκες κι εσύ από το πόσο γρήγορα απέκτησαν οι διαβόητες ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες τη δυνατότητα να εκδίδουν online πιστοποιητικά, να δέχονται και να επεξεργάζονται αιτήσεις, και άλλα τέτοια όμορφα που κάποιος πιο αγνώμων από εμάς θα έμπαινε στη διαδικασία να αναρωτηθεί, αν ήταν τόσο εύκολο γιατί δεν είχαν γίνει τόσα χρόνια; Ας μην αμαυρώνουμε τα λίγα καλά που προέκυψαν από αυτόν τον εφιάλτη, όμως, και ας σταθούμε στο ότι ίσως οι θλιβερές ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες να αποτελούν σύντομα μακρινό παρελθόν.
Το χάσμα της πρόσβασης (*) στην τεχνολογία θα μεγαλώσει
Απόρροια της παραπάνω παραγράφου είναι πως οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση στην τεχνολογία θα απομονωθούν κοινωνικά ακόμα περισσότερο, κι αυτό αν δεν ρυθμιστεί με κάποιο τρόπο (γκουχ, έχουμε το πιο ακριβό ίντερνετ σε όλη την ΕΕ, γκουχ) θα αφήσει την δύο ταχυτήτων κοινωνία μας με μια τρύπα μεγαλύτερη από του όζοντος από αυτή που έχει ήδη.
(*) Και λέμε πρόσβασης και όχι εξοικείωσης, γιατί να μάθεις πάντα μπορείς –ακόμα και αν δεν θέλεις, θα αναγκαστείς. Οπότε όχι, το πρόβλημα του κοινωνικού χάσματος δεν θα δημιουργηθεί από τον πατέρα σου που λέει «δεν ξέρω μάτια μου εγώ απ’ αυτά».
Η εμπιστοσύνη μεταξύ αγνώστων θα δεχτεί ένα πλήγμα
Τουλάχιστον συμβολικό, και τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Σκέψου, ας πούμε: Πόσος καιρός θα περάσει από την άρση των περιοριστικών μέτρων μέχρι να κάνουμε ξανά π.χ. χειραψίες σε επαγγελματικό περιβάλλον; (Ειρήσθω εν παρόδω, πόσο ενδιαφέρον είναι να συνειδητοποιείς ότι η βαρετή, τυπική χειραψία συμβόλιζε ανέκαθεν την εμπιστοσύνη;) Πόσους μήνες θα χρειαστούμε για να ανοίξουμε τα σύνορα σε τουρίστες; Πότε θα σταματήσουν οι καχύποπτες, οριακά εχθρικές ματιές σε κάποιον που έβηξε στο μετρό; Πόσο εύκολα θα ξαναπροσφερθείς να κουβαλήσεις τα ψώνια μιας γιαγιάς έξω από το σούπερ μάρκετ;
Τις σχέσεις μας, όμως, θα τις εκτιμάμε λίγο περισσότερο
Ποιος θα σου το έλεγε, πως θα χρειάζονταν έξι εβδομάδες μακριά από τους ανθρώπους σου για να χιλιομετανιώσεις όλες τις προσκλήσεις για ποτό που αρνήθηκες, όλα τα βράδια που προτίμησες να κάτσεις μέσα και να λιώσεις με σειρές, όλες τις ευκαιρίες που είχες να τους δεις και σκέφτηκες «άλλη φορά μωρέ, δε χανόμαστε, βαριέμαι τώρα». Ποιος βαριέται τώρα, μουαχαχα *σατανικό γέλιο*
Και τις ερωτικές σχέσεις, θα τις εξετάζουμε σε νέα βάση
«Ναι, σου αρέσει, αλλά καραντίνα μαζί του/της θα πέρναγες;». Αυτό θα ρωτάμε τους φίλους μας από εδώ και στο εξής κάθε φορά που θα γνωρίζουν καινούριο πρόσωπο. Αν κάτι μας έμαθε ενάμισης μήνας καραντίνας, είναι ότι μόνο οι πολύ δυνατές σχέσεις αντέχουν την καθημερινή, συνεχόμενη, 24ωρη συνύπαρξη. Κι αυτές είναι οι σχέσεις που θέλουμε και πρέπει να διαφυλάξουμε –ή να διαλέγουμε από εδώ και πέρα για να βάλουμε στη ζωή μας.
