Μια τέλεια μονοήμερη στον Ακροκόρινθο
Μία ώρα μακριά από την Αθήνα, το μεγαλύτερο κάστρο της Πελοποννήσου είναι ό,τι πρέπει για μονοήμερη εκδρομή.
της Ηρώς Κουνάδη
Το έχεις δει και ξαναδεί οδηγώντας από την Αθήνα προς οπουδήποτε στην Πελοπόννησο: Ένα γιγάντιο κάστρο κρεμασμένο πάνω στον βράχο, που τα βράδια φωτίζεται μαγικά και μοιάζει λες και κρέμεται από τον ουρανό. Τι λες, καιρός δεν είναι να το δεις και από κοντά;
Ένας μύθος και ολίγη από Ιστορία
Μια φορά κι έναν καιρό, βασιλιάς της Κορίνθου ήταν ο Σίσυφος. Σοφός και φωτισμένος, αν και κομματάκι οπορτουνιστής, ο Σίσυφος πέτυχε μια μέρα την Αίγινα σε κάτι σκοτεινές γωνιές να κάνει πίτσι πίτσι με τον Δία. Έτυχε εκείνες τις μέρες να χτίζει το κάστρο του, που τότε δεν το έλεγαν κάστρο αλλά Ακρόπολη, και να πονοκεφαλιάζει για το πώς θα φέρει νερό επάνω στα κατσάβραχα, κι έτσι δεν έχασε ευκαιρία. Πήγε γραμμή στον μπαμπά της Αίγινας, τον Ασωπό που ήταν ποτάμιος θεός φοβερός και τρομερός, και του υποσχέθηκε να του πει πού έχει ξεμοναχιάσει ο Δίας την κόρη του, με τον όρο ο Ασωπός να του ανεβάσει νερό στο κάστρο. Με αυτό το απλούστατο σχέδιο, ο Ακροκόρινθος έγινε το μεγαλύτερο και πλουσιότερο κάστρο της Πελοποννήσου, που θα ευημερούσε στους αιώνες των αιώνων αμήν.
Και πέρασαν τα χρόνια, και το κάστρο δεν σταμάτησε να αλλάζει χέρια: Το πήραν οι Μακεδόνες, μετά οι Ρωμαίοι, μετά οι Φράγκοι, μετά οι Βυζαντινοί, που κάποια στιγμή ξέμειναν από ρευστό κι επειδή τότε δεν υπήρχε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σκέφτηκαν να το πουλήσουν (ναι, να το πουλήσουν) στους Ιππότες της Μάλτας. Οι ντόπιοι όμως δεν ψήθηκαν με τους ναΐτες, κι έκαναν τη μια εξέγερση μετά την άλλη, μέχρι που εννιά χρόνια αργότερα οι Ιππότες τα μάζεψαν να φύγουν και καθόλου ιπποτικά ζήτησαν και τα λεφτά τους πίσω από τον Θεόδωρο Παλαιολόγο, δεσπότη του Μυστρά.
Τι έγινε μετά; Το πήραν πίσω οι Βυζαντινοί, τι να έκαναν, μετά ήρθαν οι Οθωμανοί, που τους το πήραν οι Ενετοί, που τους το ξαναπήραν οι Οθωμανοί, που παραδόθηκαν όταν ελευθερώθηκε η Κόρινθος, το 1823. Καθένας έκανε και από μία προσθαφαίρεση, με αποτέλεσμα το κάστρο σήμερα να μην κατηγοριοποιείται πουθενά, και η ερώτηση «ποιας εποχής είναι;» να απαντιέται μόνο με «όλων και καμίας», και οποιαδήποτε ομοιότητα με άλλα πράγματα και καταστάσεις στη νοτιοευρωπαϊκή γωνίτσα μας δεν είναι καθόλου συμπτωματική –αλλά σίγουρα γοητευτική.
Και τα πρακτικά…
Ο Ακροκόρινθος απέχει από την Αθήνα λίγο παραπάνω από μία ώρα από το κέντρο της Αθήνας, και ο δρόμος σε φέρνει ακριβώς στην είσοδο του κάστρου, όπου αφήνεις το αυτοκίνητο και ανηφορίζεις ένα σύντομο πλακόστρωτο για να περάσεις την πύλη. Η είσοδος είναι ελεύθερη, αλλά το ωράριο τον χειμώνα περιορισμένο, από τις 8.30 ως τις 15.30. Δεδομένου ότι το κάστρο είναι πραγματικά γιγάντιο –το μεγαλύτερο της Πελοποννήσου είπαμε παραπάνω, δεν προσέχεις και μας στεναχωρείς− με την περίμετρο των τειχών του να αγγίζει τα τρία χιλιόμετρα, ένα δίωρο τουλάχιστον θα το χρειαστείς αν θέλεις να το γυρίσεις όλο, και να αράξεις και λίγο στα τείχη του να χαζέψεις την φαντασμαγορική θέα που έχεις από εδώ ψηλά στη μισή Πελοπόννησο. Πολλές ενδιαφέρουσες τεχνικές λεπτομέρειες για πύργους, λιθοδομές, τάφρους, οχυρώσεις και μετασκευές έχει το Kastra.eu εδώ.
Στάση για φαγητό
Κατηφορίζοντας από τον Ακροκόρινθο, σχεδόν στα πόδια του βράχου, θα βρεις την Ταβέρνα Μπέκος και θα πιάσεις τραπεζάκι δίπλα στο αναμμένο τζάκι της, για ζουμερή προβατίνα στα κάρβουνα, μαστόρικα ψημένη γουρουνοπούλα και θεϊκά παϊδάκια, χειροποίητο τυροπιτάρι, ολόφρεσκες σαλάτες με λαχανικά από το δικό τους μποστάνι. Με κρασάκι, θα υπολογίσεις περί τα 17€ το άτομο.
Το έχεις δει και ξαναδεί οδηγώντας από την Αθήνα προς οπουδήποτε στην Πελοπόννησο: Ένα γιγάντιο κάστρο κρεμασμένο πάνω στον βράχο, που τα βράδια φωτίζεται μαγικά και μοιάζει λες και κρέμεται από τον ουρανό. Τι λες, καιρός δεν είναι να το δεις και από κοντά;
Ένας μύθος και ολίγη από Ιστορία
Μια φορά κι έναν καιρό, βασιλιάς της Κορίνθου ήταν ο Σίσυφος. Σοφός και φωτισμένος, αν και κομματάκι οπορτουνιστής, ο Σίσυφος πέτυχε μια μέρα την Αίγινα σε κάτι σκοτεινές γωνιές να κάνει πίτσι πίτσι με τον Δία. Έτυχε εκείνες τις μέρες να χτίζει το κάστρο του, που τότε δεν το έλεγαν κάστρο αλλά Ακρόπολη, και να πονοκεφαλιάζει για το πώς θα φέρει νερό επάνω στα κατσάβραχα, κι έτσι δεν έχασε ευκαιρία. Πήγε γραμμή στον μπαμπά της Αίγινας, τον Ασωπό που ήταν ποτάμιος θεός φοβερός και τρομερός, και του υποσχέθηκε να του πει πού έχει ξεμοναχιάσει ο Δίας την κόρη του, με τον όρο ο Ασωπός να του ανεβάσει νερό στο κάστρο. Με αυτό το απλούστατο σχέδιο, ο Ακροκόρινθος έγινε το μεγαλύτερο και πλουσιότερο κάστρο της Πελοποννήσου, που θα ευημερούσε στους αιώνες των αιώνων αμήν.
Και πέρασαν τα χρόνια, και το κάστρο δεν σταμάτησε να αλλάζει χέρια: Το πήραν οι Μακεδόνες, μετά οι Ρωμαίοι, μετά οι Φράγκοι, μετά οι Βυζαντινοί, που κάποια στιγμή ξέμειναν από ρευστό κι επειδή τότε δεν υπήρχε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σκέφτηκαν να το πουλήσουν (ναι, να το πουλήσουν) στους Ιππότες της Μάλτας. Οι ντόπιοι όμως δεν ψήθηκαν με τους ναΐτες, κι έκαναν τη μια εξέγερση μετά την άλλη, μέχρι που εννιά χρόνια αργότερα οι Ιππότες τα μάζεψαν να φύγουν και καθόλου ιπποτικά ζήτησαν και τα λεφτά τους πίσω από τον Θεόδωρο Παλαιολόγο, δεσπότη του Μυστρά.
Τι έγινε μετά; Το πήραν πίσω οι Βυζαντινοί, τι να έκαναν, μετά ήρθαν οι Οθωμανοί, που τους το πήραν οι Ενετοί, που τους το ξαναπήραν οι Οθωμανοί, που παραδόθηκαν όταν ελευθερώθηκε η Κόρινθος, το 1823. Καθένας έκανε και από μία προσθαφαίρεση, με αποτέλεσμα το κάστρο σήμερα να μην κατηγοριοποιείται πουθενά, και η ερώτηση «ποιας εποχής είναι;» να απαντιέται μόνο με «όλων και καμίας», και οποιαδήποτε ομοιότητα με άλλα πράγματα και καταστάσεις στη νοτιοευρωπαϊκή γωνίτσα μας δεν είναι καθόλου συμπτωματική –αλλά σίγουρα γοητευτική.
Και τα πρακτικά…
Ο Ακροκόρινθος απέχει από την Αθήνα λίγο παραπάνω από μία ώρα από το κέντρο της Αθήνας, και ο δρόμος σε φέρνει ακριβώς στην είσοδο του κάστρου, όπου αφήνεις το αυτοκίνητο και ανηφορίζεις ένα σύντομο πλακόστρωτο για να περάσεις την πύλη. Η είσοδος είναι ελεύθερη, αλλά το ωράριο τον χειμώνα περιορισμένο, από τις 8.30 ως τις 15.30. Δεδομένου ότι το κάστρο είναι πραγματικά γιγάντιο –το μεγαλύτερο της Πελοποννήσου είπαμε παραπάνω, δεν προσέχεις και μας στεναχωρείς− με την περίμετρο των τειχών του να αγγίζει τα τρία χιλιόμετρα, ένα δίωρο τουλάχιστον θα το χρειαστείς αν θέλεις να το γυρίσεις όλο, και να αράξεις και λίγο στα τείχη του να χαζέψεις την φαντασμαγορική θέα που έχεις από εδώ ψηλά στη μισή Πελοπόννησο. Πολλές ενδιαφέρουσες τεχνικές λεπτομέρειες για πύργους, λιθοδομές, τάφρους, οχυρώσεις και μετασκευές έχει το Kastra.eu εδώ.
Στάση για φαγητό
Κατηφορίζοντας από τον Ακροκόρινθο, σχεδόν στα πόδια του βράχου, θα βρεις την Ταβέρνα Μπέκος και θα πιάσεις τραπεζάκι δίπλα στο αναμμένο τζάκι της, για ζουμερή προβατίνα στα κάρβουνα, μαστόρικα ψημένη γουρουνοπούλα και θεϊκά παϊδάκια, χειροποίητο τυροπιτάρι, ολόφρεσκες σαλάτες με λαχανικά από το δικό τους μποστάνι. Με κρασάκι, θα υπολογίσεις περί τα 17€ το άτομο.
